Laatste wensen...

Stilaan stappen ondernemen om een begrafenis te regelen van iemand die momenteel relatief "gezond" door haar palliatieve leven wandelt is geen pretje. Zij heeft bepaalde wensen, die we voor haar willen waar maken… als het zover is. Het smeedijzeren antieke kruis dat ze zo graag wil, ben er al maanden naar aan het zoeken. Heb een prachtig en niet duur exemplaar gevonden… in Ieper, aan de andere kant van het land dus. Verhuisfirma’s bellen, offertes vragen voor het transport… Het is geen lachertje als iets emotioneels ook een zakelijke kant heeft. Maar, ik doe en ik regel en ik ben ermee bezig. Overdag in de praktijk en ’s nachts… als mijn hoofd gewoon blijft doormalen en mijn ogen zich vullen met tranen.

Je wil bij de begrafenisondernemer checken of dat kruis überhaupt mag in regeltjesland België. Tja, ze weten het eigenlijk niet. Maar, die van de Burgerlijke Stand, die weten zoiets. Je belt en krijgt te horen dat de bepalingen op het vlak van afmetingen voor grafstenen toch wel aan strikte regels onderworpen zijn. Ze zullen ze wel even inscannen en mailen, want het is teveel om zo maar gauw even aan de telefoon uit te leggen. Ja, maar zijn diezelfde regels ook van toepassing op een kruis? Tja, dat durven ze daar ook niet te zeggen. Bel eens naar het kerkhof, het Kruisveld, zoals dat bij ons heet. Je doet dat en de vriendelijke man van de technische dienst aldaar weet het eigenlijk ook niet. Maar, zijn baas, die gaat dat wel weten. Je belt hem op zijn gsm, terwijl ie allicht een inspectieronde doet op “zijn kruisveld”. Hij denkt van wel… Zo een groot kruis? Neen, dat gaat allicht niet mogen. Maar, het is de schepen die daar het laatste woord over heeft. Je mailt haar, een vriendelijke meid, waar je 2 weken eerder nog een glas mee gedronken hebt. “Ik check het na en laat je nog iets weten.”

Dat heb je dus met “laatste wensen”: ze zijn niet alleen tijdrovend, maar vragen ook veel emotionele balans, die er nu weer wel, dan weer niet is.

Terwijl ik dat alles gisteren aan het regelen was kreeg ik telefoon van mijn zusje. Hoe het met me gaat? Bwah, het moet gaan, hè. Ja, met haar ook niet zo best: overdag lukt het nu eens wel, dan weer niet. Maar, ’s nachts, dan wordt ze geplaagd door nachtmerries, wordt in tranen en in paniek wakker. Ja, we kunnen een clubje gaan oprichten. Want, ook mama houdt zich overdag kranig, maar heeft het ’s nachts lastig, als haar gedachten haar er telkens weer op wijzen dat de eindigheid van haar verhaal dichter komt. Ze wil nog zoveel doen, wou dat ze meer dingen nog kon, heeft het moeilijk. Sinds de opiaten hun werk doen gaat het haar thans wel beter. De pijn is quasi weg, haar gelaat is minder “vertrokken” van de pijn en je ziet de levenslust en de drang ertegen te vechten in haar ogen, ook al weet je dat de kanker gewoon verder aan haar vreet, maar ze het gewoon niet meer zo voelt, omdat ze té verdoofd is.

Bij een plots en meer onverwacht overlijden komt alles wel als een slag op je af en heb je de tijd niet stil te staan. Je móet vanalles doen en regelen, wordt geleefd. Wij kunnen een aantal zaken vooraf al in orde brengen, opties bekijken en eventueel bespreken. En, wat nog belangrijker is: we krijgen de kans om tijd de nemen, er voor elkaar te zijn, dit tesamen te doorspartelen… Op dat vlak ben ik blij dat mijn zusje er is, dat we onze vader nog hebben en dat we dit alles dus als familie kunnen aanpakken. Ieder doet en regelt wat ie kan, wat zijn eigen emotionele balans hem toestaat te doen…

We hebben nog tijd… Hopelijk nog veel tijd…

Palliatief

De schreeuw van de demonen
wordt de kop ingedrukt
met opium.
En toch was soberheid
nooit zo zacht
en tegelijk berustend.
Het vreet echter verder
maar zonder dat masker
van pijn,
dat het gelaat verminkt
tot een grimas
die niet jouw gezicht is.
Je bent er weer,
zoals je was…
En net dat
maakt afscheid nemen
zo moeilijk.

Cora Meier

30-11-2010

(Foto: Electron micrograph of a single breast cancer cell.)

Zomergevoel... :o)

Sag mir wo die Blumen sind...

Vienna calling...

Ietwat povere foto- en audiokwaliteit omwille van het comprimeren... Maar, toch een mooi souvenir van een uitzonderlijke dag, die alles had om voor eeuwig in m'n geheugen gegrift te blijven...

Vienna... De metropool.

Soms zijn het de kleine onverwachte dingen in het leven, die je vullen met (voor)vreugde...

Vandaag een onverwachte dagtrip naar Wenen, met het vliegtuig, volgende week dinsdag. Het leuke eraan: gewonnen tijdens een live radioquiz, waarin ik één antwoord beter had dan mijn tegenstrijder. My lucky day... En, zoals het er nu naar uitziet ga ik van een zonnige, regenvrije herfstdag in Wenen kunnen genieten, Wiener Mélange en Sachertorte bij de hand :-)

Bovenop het weekendje astronautenkamp in het Eurospacecenter deze zomer toch wel een zéér aangename en welkome verrassing, na enkele stoffige verbouwingsmaanden...

Ze was in Hasselt 2 dagen geleden... Ongelooflijk sterk concert, prachtige stem, straffe madam. De accoustische CD mag er zeer snel komen....

Ik ben verliefd… Heel erg verliefd!

Canon D1000 heet ie en het is een “instapmodel” spiegelreflexcamera, zo eentje waar ik al jarenlang van droomde, doch die tot nu toe altijd ver buiten mijn financieel bereik lagen.
Ondertussen zijn die toestellen enorm in prijs gezakt en vallen ze stilaan binnen een categorie die voor mij betaalbaar is, ook al is het nog even wachten en sparen. Maar, met een verjaardag in het verschiet en een discrete “hint” links en rechts ga ik ervan uit dat ik weldra de stap ga kunnen zetten naar een iets meer geavanceerde foto-ervaring.

Mijn huidige compacttoestel is al enkele jaren mijn vaste begeleider en heeft al menig mooi moment mogen vastleggen, maar is omwille van zijn behoorlijk vervelende automatisering vaak toch te beperkt om bepaalde effecten en sferen te creëren. Tja, Canon, het is en blijft “mijn” merk. Heb thans al eens eerder een overstap overwogen, maar heb telkens weer besloten dat niet te doen… Ik ben nu eenmaal een hondstrouwe ziel. En, de verschillende reviews en testen bevestigen mijn Canon-trouwheid telkens weer.

De Canon Eos D1000 is voor een beginneling allicht een goede aanschaf, waarvan zeker het prijskaartje de moeite is, wetende dat mijn compacte Canon enkele jaren geleden zelfs meer gekost heeft.

Zoals het een goede verliefdheid betaamd, ga ik ook hier de spanning opbouwen en geduldig smachtend afwachten tot ik the object of my affection onder handen kan nemen, mijn vingertoppen op de ontsluiter kan laten rusten en het spelen met diafragma, sluitertijden en belichting volop kan beginnen.

Alvast weer iets om naar uit te kijken, een aankoop die me in extatische spanning brengt en het wachten meer dan waard zal zijn.

To be continued… soon ;-)

Gisteren Gaspard Noé’s “Enter the Void” gezien… (een interessante bespreking van de film op: http://www.nu.nl/film/2339242/enter-the-void---gaspard-noe.html) Een vaak psychedelische drugstrip van 155 minuten, knap verfilmd (een hoofdrolspeler die eigenlijk maar een keer of 2 écht in beeld komt en verder de film als grote afwezige of ruggelings gefilmd domineert, prachtige cameravoering met duizelingwekkende beelden vanuit kranen en helicopters geschoten). Ook al is het verhaal flinterdun en zijn de verhaallijnen niet altijd even gedetailleerd afgewerkt, dan nog boeit het achterliggende me… Meer bepaald de toestanden rond sterven en de in de film aangehaalde wedergeboorte.

Uit Wikipedia:

“Het Tibetaans dodenboek (Tibetaans: Bardo Thödol) is de
naam die in het Westen gegeven is aan de vertaling van een deel van een
verzameling van honderden teksten, namelijk het deel over sterven en wedergeboorte. …Naast teksten over de drie bardo's, ofwel overgangsfasen van het sterven en wedergeboorte bevat de verzameling beschrijvingen van de drie andere overgangsfasen: het leven, de droom en meditatie.”

Wij – de mens – hebben 2 dingen met elkaar gemeenschappelijk: we worden geboren en we sterven, daar kunnen we nu eenmaal niet omheen. Al de rest is dat niet noodzakelijk voor ieder mens: het zien, het horen, het proeven, het voelen… Het geboren worden en sterven echter zijn dat – voorlopig althans – nog wél.

Zelf heb ik in mijn leven 1x een “outer body experience” gehad ten gevolge een bijna-doodervaring toen ik dreigde te verdrinken in het zwembad van mijn ouders thuis. Ik was toen 16-17 jaar en 2 vrienden van me zaten wat met me te dollen in het zwembad. Tijdens het spel legden ze een natte handdoek rond mijn nek, trokken toe en duwden me onder, niet beseffend dat ik geen lucht gehapt had. Mijn longen vulden zich vol water en na enkele seconden van paniek werd ik rustig, keek ik vanop de grond van het zwembad naar boven, zag de blauwe lucht en de stralende zomerzon tot ik heel even mijn lichaam verliet. Even later merkten ze mijn blauwe lippen op en het feit dat ik niet leek te ademen en haalden ze me boven, waar ik water begon te hoesten en zwembadwater overgaf tot mijn ganse keel helemaal geprikkeld voelde…

Het was een ervaring die me een korte kennismaking gaf met het sterven, met hoe het voelt als het leven uit je wegglijdt en de paniek die dan plaats maakt voor stilte, rust en, ja, ook berusting.

Net zoals ieder van ons gaat ook mijn moeder dood. Alleen is het in haar geval zo dat dit sterven al 17 jaar duurt en ze allicht het 20ste jubileum van haar stervensproces niet zal halen. Pas 63 is ze en we durven er niet echt bij stilstaan of we haar dat 65ste kaarsje nog gaan zien uitblazen, gewoon omdat we weten dat die kans quasi onbestaande is. Kanker… Borstkanker meerbepaald met uitzaaiingen naar de heupbotten en het borstbeen. Een verhaal dat al jaren aansleept doch behoorlijk onder controle was en nu plots escaleert. De jaarlijkse controle is nu al een 3-maandelijkse geworden met keer-op-keer meer slecht nieuws om te verwerken. De periodes van aanvaarding en relatieve rust hebben nu plaats gemaakt voor een permanent gevecht, een dagelijkse onrust die zich meester maakt en een hoop verdriet om wat komen gaat… en wanneer. Ze ziet af, zoveel is duidelijk. En, dat gegeven begint nu steeds meer mensen uit haar omgeving duidelijk te worden, daar waar ze er de voorgaande jaren een meester in was om te camoufleren, om sarcastisch en ironisch weg te lachen.

Niet dat het voorheen niet allemaal serieus en ernstig was, verre van. Maar, toen was er nog de hoop die verzachtte. Nu is er alleen de wetenschap dat pijnbestrijding de levenskwaliteit een beetje kan verhogen, maar dat therapieën geen ander doel hebben dan te verlichten. Stoppen kan niet meer, alleen nog afremmen.

Ondertussen heeft ze eindelijk in die mate aan de pijn toegegeven dat er een poetshulp mocht komen, die de dingen doet die zij al lang niet meer kan. Ondertussen heeft ze eindelijk haar broer in Zuid-Frankrijk eens bezocht (haar laatste “verre reis” noemde zij het toen al). Ondertussen heeft ze al lang toegegeven dat ze niet meer kan… en eigenlijk niet meer wil… omwille van de ondraaglijke pijn. Leven wil ze wel nog en daarom blijft ze vechten. Maar, vooral dan met levenskwaliteit ipv –kwantiteit. De chemo’s… ze heeft ze geweigerd, voor de zoveelste keer. En, ik ben er fier op dat ze zich verzet heeft tegen deze behandeling die haar fysiek en mentaal breekt, een behandeling die ze al eens eerder doorstaan heeft en die haar 3 jaar levenskwaliteit gekost heeft, maar toen wel haar leven gered heeft, 7 jaar geleden. Dat leven, ze wil het wel nog, maar het hoeft niet kost wat kost gered te worden, als de pijn maar stopt. De bestralingen die vanaf morgen op haar gaan inwerken en haar moe gaan maken zijn pijnbestrijdend en we hopen dan ook dat ze hun werk gaan doen, zodat er alsnog enige vooruitgang geboekt kan worden op het vlak van de leefbaarheid.

Het moet verder, ook al is elke dag verder een dag dichter bij het einde…

Mama, je bent en blijft een straffe madame!

Automne-Moi! Het is herfst...

See mine...

Industriële architectuur, vlakbij. C-Mine in Genk, het cultuur- en seminariecomplex. Pas vorige week geopend... Vandaag een snel kijkje gaan nemen en enorm onder de indruk.

Helaas is nogal wat kwaliteit van de foto's verloren gegaan met het comprimeren. Maar, desalniettemin geven ze toch de grandeur weer van dit indrukwekkend gebouw.

Enjoy...

Mag ik je hand
Om in de mijne te leggen
Geef je me je arm
Om tegen te leunen

Krijg ik dan ook je borst
Om me tegen te vleien
Weet je, doe maar ineens alles
Voor nu en altijd

(Cora Meier, 2010)

Stigma's

Het stigmatiseren van mensen omwille van hun afkomst, uiterlijk, religie of wat dan ook ligt me niet. (Bevolkings)groepen op basis van vooroordelen of feiten gepleegd door één iemand of enkelen in hun geheel ver- of beoordelen zijn me dan ook vreemd, normaalgezien… Toch betrapte ik me gisteren, in een nogal goedgeluimde en ontspannen bui op een uitspraak waar ik van versteld stond, ook al was ze vooral sarcastisch-grappig bedoeld…

In de auto van mijn partner, met een vriendin op de achterbank, waren we op weg naar huis van een avant-première, druk napratend over de documentaire die we net gezien hadden. Het was donker buiten rond 23 u op maandagavond, toen we aan onze kant van de weg in tegenovergestelde richting een jonge kerel zagen stappen. Lange wapperende schouderlange haren, zwarte lange mantel tot bijna op de grond, zwart shirt, net de puberteit ontgroeid en allicht rond de 20. De “Amai, wat is dat voor ene” van mijn vriendin heb ik aangevuld met “Hij lijkt wel veel op Kim De Gelder. Wacht maar, straks haalt ie een geweer uit zijn mantel om weerloze kindertjes van een parkbank te knallen” Op het ogenblik dat de woorden uit m’n mond kwamen dacht ik bij mezelf hoe fout het toch is om die jongen op basis van zijn lange jas over dezelfde kam te scheren als een meervoudig moordenaar. Allicht kwam ie net van bij zijn vriendinnetje een straat verder, gezellig samen aan een colaatje lurkend, liefdevol tegen elkaar geleund op de bank voor TV of had ie net met een schoolkameraad samengezeten om samen huiswerk te maken of iets in die aard. Het was allicht een gewone jongen, die zijn identiteit aan de hand van zijn kledij wilde profileren, terwijl ik hier in de auto een beetje de spot met hem zat te drijven, hem op basis van zijn uiterlijke verschijning vergeleek met een zwaar gestoorde crimineel.

Een eind verder werd onze blik getrokken door blauwe knipperlichten… Allicht een ongeval gebeurd of zo? Eens dichterbij bleek er een brandweerwagen de straat te versperren, zodat we ervoor kozen om te draaien en een andere weg huiswaarts te kiezen, gezien de brandlucht zich snel in de auto verspreidde en we achter een huisgevel niet alleen rook maar ook vlammen zagen opkomen. We zijn geen ramptoeristen en schonken er verder niet al teveel aandacht aan, ook niet toen we onderweg nog een aantal brandweerwagens zagen rijden. Ach ja, allicht een kabelbrand, een TV-implosie of een auto die in brand gevlogen was? Als het iets ernstigs was, dan zouden we het de volgende dag wel horen of lezen…

Vanochtend op een doods moment toch maar even de webstek van mijn favoriete dagblad geconsulteerd, kwestie van eens te kijken wat er gisteren allemaal loos was…

Brandstichting aan Beringse school
08:22 Maandag even voor 23 uur is brand ontstaan voor lagere school De Beerring aan de Koerselsesteenweg in Beringen. Voorbijgangers hadden gezien dat een man die volledig in het zwart gekleed was, de berg papier had aangestoken die door de school op de stoep was geplaatst voor de ophaling van dinsdagmorgen.
Toen de man merkte dat hij betrapt was, vluchtte hij in de richting van Koersel. De brandweer van Beringen had het vuur snel onder controle.
De politie heeft een onderzoek ingesteld.
(HBVL dd 14/09/2010)

Tja, daar word je dan toch even stil van. Na een snel telefonisch consult met mijn vriendin om te horen wat zij zich nog van de man herinnerde hebben we besloten dat ik naar de politie zou bellen, om door te geven dat we een jongeman, helemaal in het zwart gekleed en Kim De Gelder lookalike rond 23 u hebben zien wandelen op die bewuste baan… Niet wegvluchtend, maar gewoon stappend, in zijn eentje, op een donkere maandagnacht… Ik heb een telefonische verklaring afgelegd, een zo gedetailleerd mogelijke persoonsbeschrijving doorgegeven en mijn gegevens achtergelaten, voor het geval we toch ter plaatse de verklaring zouden moeten herhalen.

En dan nog vraag je je af: “een man die volledig in het zwart gekleed was”… Het kan evenzeer een beleefde, deftig ogende doorsnee 70-plusser in zwart 3-delig pak geweest zijn, die tijdens de avondwandeling met zijn schoothondje bij het zien van al die kartonnen dozen in het straatbeeld, daags voor de papierophaling, gewoon zin kreeg om nog eens kattenkwaad uit te halen en vuurtje-stook-te-spelen.

Waarom heeft die zonderlinge eenzaat die we zagen wandelen me niet met mijn schuldgevoel omwille van het stigmatiseren laten zitten, maar bevestigt hij het beeld dat mensen van “zijn soort” hebben? Tenminste, als klopt wat op de nieuwssite staat en voorbijgangers effectief gezien hebben dat iemand in het zwart gekleed de brand gesticht heeft en achteraf zou blijken dat hij niet alleen een verdachte maar ook de dader is en hij het was die het vuur aanstak én wegvluchtte. Wie zal het zeggen?

Stigmatiseren wordt wel eens vertaald door “brandmerken”. Ik hoop dan ook, als moeder van 4 kinderen, dat hij zichzelf bezeerd heeft tijdens zijn one-man-show, dat hij zichzelf gestigmatiseerd heeft… en heb tegelijk te doen met de “gewone” langgemantelde jongeren in het zwart, die ik vanaf nu allicht nog kritischer ga bekijken, nog meer zal stigmatiseren in de wetenschap dat één van hen een meervoudig moordenaar is en een andere, dichter bij huis, allicht brand gesticht heeft voor een dorpsschooltje… ook al moet dat nog bewezen worden.

Ze zijn er weer… de kracht en de energie!

Soms kan een weekend echt wel het verschil maken. Vorige week nog compleet gebukt onder de verbouwingsnasleep en een hangende verkoudheid om deze week fris en monter te starten. De zon zaterdag heeft geholpen, 25°, rommelmarkt 2 straten verder waar ik me een vrolijk gekleurd kleedje en een nog prettiger bolletjesrokje gekocht heb, retro-achtig, soepel vallend en echt wel “mijn ding”. Ook de kids hebben op de rommelmarkt leuke spullen gevonden en waren elk met 2 euro meer dan gelukkig en konden hun Pokémoncollectie met enkele uitzonderlijke stukken uitbreiden. Namiddag dan een fijn familiefeest op het terras van mijn zusje en ’s avonds decadent uitbundig en overheerlijk getafeld bij en met vrienden, een leuke bende bijeen. Ondanks het drukke programma toch tijdig gaan slapen en lekker lang blijven liggen zondagochtend.

Dankzij vader’s connecties zondag dan een upgrade gehad van “plebs” naar VIP, wat altijd leuk is. Parking vlakbij de ingang en in een aangenaam kader en beschut van de regenvlagen in alle rust je dag beginnen met: “Wat wenst u te drinken? Champagne?”, terwijl ze voor de 3de maal op rij een plateau broodjes en sandwiches onder je neus duwen en je ’s middags al bij kaarslicht kan genieten van Keltische klanken in selecte kring. Nu, die selecte kring is mijn ding absoluut niet! Want, op elk Limburgs evenement kom je in de VIP-lounge wel dezelfde mensen tegen, duur en chique uitgedost. En, ze komen niet voor het evenement an sich, maar om te zien én gezien te worden. Zelden of nooit verlaten ze hun veilige VIP-haven om zich onder het gezellige en leuke feestgedruis dat zich buiten afspeelt te mengen. En, ze gedragen zich na het zoveelste glas champagne niet alleen hautain, maar kortom decadent. Hoe later op de dag, hoe meer ze zich übermenschen voelen, hoe luider hun bulderlach wordt, het personeel van de bediening commanderend en sloten champagne bestellend om dan hun glas maar half leeg te drinken. Maar, eerlijk is eerlijk, van de “special treats” kan ik wel genieten, ook al is de entourage mijn dada niet.

Met mijn “gewone vrijkaarten” heb ik de vader van mijn kids gelukkig gemaakt, die dan ook met het ganse gezin gratis op stap kon. Geamuseerd hebben ze zich, de kids: vol slijk tot achter hun oren en het houten zwaard dat ze al enkele jaren op hun verlanglijstje hadden staan hebben ze van hun papa ook cadeau gehad. Dollend met vriendjes kon ook hun dag niet meer stuk, ondanks de zware regenbuien. En, als moeder laat het je niet onberoerd om je kinderen gelukkig en vrolijk te zien, een gans weekend lang.

Nadien nog een leuke barbecue in vertrouwd sociaal kader en tijdig naar huis om in bed met mijn favoriete tv-serie na te genieten van een super weekend. Heerlijk… Ik was zelfs niet écht moe en voelde me vanmorgen gewoon energiek en simpelweg happy. Gelukkig omdat ik gezegend ben met geweldige kinderen die met hun vrolijke gezichtjes en enthousiasme mij alle dagen nieuwe energie geven. Gelukkig omwille van de rust en de voldoening die de liefde me brengt, ongecompliceerd en mooi in al haar eenvoud. Gelukkig om de vrienden die oprecht om me geven, me steunen en hun helpende handen reiken als ik even niet meer kan. Gelukkig in mijn mooie en quasi afgewerkte huis, met de blote voeten over de warme parket lopen, genietend van elke stap die ik erop zet. Gelukkig om alle geluk dat ik heb…

Terugdenkend aan de decadentie van daags ervoor vraag ik me dan ook af of die “Vippers” met hun hoog superieuriteitsgehalte nog voluit kunnen genieten van de kleine dingen, die het leven zoveel meer inhoud geven…

Happy tune :-)

Het is de laatste weken wat stil geweest. Geschreven heb ik wel, bijna dagelijks. Nu ja, het waren ook drukke tijden: verbouwen, voor de 4de keer op nog geen 3 jaar tijd al mijn spullen (en dat zijn er heel wat) in dozen steken, proberen het huishouden ondanks de verbouwingen draaiende en leefbaar te houden, zorgen dat de kinderen niks te kort komen en daarnaast nog fulltime werken gaan. Daarbovenop dan nog wat persoonlijke tegenslagen die het laatste half jaar weinig aangenaam gekleurd hebben: mijn moeder die zeer zwaar ziek is en nooit meer beter zal worden, zodat we met een tikkende klok zitten, een pijnlijke tijdbom. Haar beste vriendin die plots en volkomen onverwacht overleden is, mijn grootmoeder aan moeders kant die zeer snel en ook wel onverwacht (ondanks haar gezegende leeftijd) gegaan is, mijn eigen operatie en 2 weken recup, het overlijden van mijn vaders vader in dezelfde periode, een oprecht gemeende poging tot zelfdoding (hoewel verlossing of euthanasie hier eerder het gepaste woord voor zijn) in de familie, mensen uit de ruime vrienden- en kennissenkring die letterlijk of figuurlijk gestorven zijn…

De verbouwingen zijn ondertussen afgerond sinds enkele dagen: de nieuwe ramen en deuren staan nu al 4 maanden, de muren zijn vorige maand fris behangen en geverfd en de parket die sinds vorige week ligt ruikt nog lekker naar vers verzaagd hout. Stilaan beginnen mijn dozen voor de allerlaatste keer uitgepakt te geraken, het bouwstof van de serviezen en glazen geraakt langzaamaan weggespoeld en de kamers krijgen elk terug hun oorspronkelijke bestemming: de kinderkamers zijn terug quasi leeg, zodat ze er niet meer moeten opkijken tegen het eetkamermeubilair en de logeer-/studeerkamer krijgt weldra ook terug de functie die eraan voorbehouden was, gezien deze kamer het afgelopen jaar vooral als opslagplaats diende en je er de laatste week nog net de deur kon openen, maar de kamer gewoon niet te betreden was, daar ze helemaal volgestouwd stond met de inhoud van de woonkamerkasten en diverse prullaria.
In de praktijk is er dus eindelijk licht aan het einde van de tunnel…

Echt euforisch word ik er helaas niet van, ook al had ik dat gehoopt. Fysiek en mentaal ben ik mijn terugslag aan het krijgen van maanden doorzetten, verbijten en verderdoen… steeds maar verder en verder en verder. Ik heb allicht de grenzen van mijn eigen kracht te zeer afgetast, ben er waarschijnlijk meermaals over gegaan. En, als ik een psychisch label op mezelf zou moeten plakken, dan zou dat momenteel het etiket van “dwangmatige neuroot on the edge of a nervous breakdown” zijn. Ook hier is zelfkennis het begin van alle wijsheid en heb ik het dus nog redelijk in de hand, hoewel ik moet toegeven dat ik smacht naar een time-out van 1 à 2 weken. Absurd, gezien de vakantieperiode er net opzit, maar ik het gevoel heb geen vakantie gehad te hebben. De vrije dagen stonden grotendeels in het teken van de kinderen en waren dus vermoeiend, hoewel ook heel erg fijn en leuk. De kindvrije vakantiedagen heb ik gevuld met het opknappen en leefbaar krijgen/houden van mijn huis: verfwerken, opruimen, opkuisen en meer van dat.

Fysiek geniet ik nu van de nasleep van dat alles: mijn lijf voelt geradbraakt, alle spieren branden en het omslaan van het weer heeft gretig gebruik gemaakt van mijn aangetaste weerstand om me op te zadelen met een zware verkoudheid die me vermoeit en versuft.

Maar, rust roest en met een moeder, die ondanks het feit dat ze de totale aftakeling met rasse schreden tegemoet ziet komen en ondanks alles ook altijd maar door doet, als voorbeeld, is het niet echt een optie om toe te geven aan die momenten van zwakte en doe ik dwangmatig neurotisch verder, balancerend on the edge…

"Yesterday is history. Tomorrow a mystery. Today is a gift. That’s why it's called the present…"

Ik ben iemand die in het heden leeft, uitkijkend naar de toekomst en het verleden laat voor wat het is.

Constant komen er nieuwe mensen in mijn leven, waarmee het klikt en die enige meerwaarde geven aan mijn heden - vrienden - en zo bijdragen tot mijn persoonlijke happiness. Ik ben nu eenmaal een sociaal wezen dat mensen met open armen en vrij van (voor)oordelen in haar leven sluit. Geschillen en ruzies liggen me dan ook niet en ik hou me daar steeds buiten, zeker als ze mij persoonlijk niet aanbelangen. Ik bewaar dan ook de nodige afstand als er conflicten opduiken, wil geen actief deel uitmaken van tussenmenselijke spanningen die niks met mij te maken hebben.

Verweven netwerken maken dat soms moeilijk, maar toch lukt het me aardig om nog steeds neutraal en open-minded mensen te benaderen en een kans te geven in het heden, ook al is het soms een herhaalde kans, die in het verleden al weinig succesvol bleek... Iedereen maakt nu eenmaal fouten.

Maar, als vuile natrapperij en valselijke beschuldigingen in het spel zijn, die dan nog berusten op geruchten en uit de context gerukte 2de hands informatie, dan raakt me dat… heel even toch. Gewoon omdat het me frustreert als de moeite niet gedaan wordt om bij de bron te informeren, als wilde veronderstellingen en speculaties voor waarheid worden rondgestrooid en als onderlinge spanningen geprojecteerd worden op mij als buitenstaander en frustraties op die manier uitgewerkt worden op een externe pispaal, zonder ook maar de bredere context mee in beschouwing te nemen.

Het verleden, zowel het verre als het recente mag van mij rusten en ik heb eerlijk gezegd genoten van de laatste paar maanden, waarin de rust de bovenhand had en het gewone leven rustig verder kabbelde en me op zijn stromingen vanuit het heden stilaan meenam richting toekomst. Want, een voltooid verleden golf is gewoon de vlakke zee, rustig en kalm. De zee is ondertussen echter terug woeliger, door externe stromingen, die het zwemmen op dit moment weinig aangenaam maken… De golfbrekers die de druk wat wegnemen, volstaan schijnbaar niet.

De golven, ze waren ooit zo inspirerend, ik keek naar hen op, liet me meermaals door hen meesleuren en zag het kunstige ervan, bewonderde hun kracht. Maar, ik ben te oud om me bezig te houden met deze woelige wateren, gezien ik de meerwaarde ervan al lang niet meer zie, ook al genoot ik ervan om ze vanuit de verte te bewonderen, te zien ontplooien en zag ik nog steeds het mooie ervan, in woord en beeld, zonder echter actief te willen participeren. Ik heb mijn kusten afgebakend, de baai afgesloten om de golven buiten te houden, iets wat me deugd gedaan heeft. Gewoon kunnen genieten van de meer besloten rustige wateren, die zoveel potentieel hebben en zoveel meer voldoening geven dan het spel van eb en vloed.

De golfbreker vertoont nu een scheur, die ik met alle macht terug wil dichten, om mijn veilige baai te beschermen. Het is mijn baai, mijn leven, mijn keuze om rustige wateren te verkiezen boven woelige. De wispelturigheid van de golven doet me nog steeds hopen dat het tij zal keren en ze een andere koers gaan nemen, terug richting bron, waar ze ontstaan zijn, waar de waarheid ligt en waar ze ver uit de buurt blijven van mijn paradijselijke en afgeschermde baai. Meer vraag ik niet dan gewoon met rust gelaten te worden, me mijn leven te laten leven… in het heden.

Je beschouwt mijn baai misschien als een artificiële poging om de golven buiten te houden, maar het is niet aan jou om daarover te oordelen, noch is het fair me steeds weer te veroordelen om dingen die ver buiten jouw leefwereld staan en waar je geen vat op hebt en die je niet begrijpt, omdat je er geen deel (meer) van uitmaakt. Mijn baai houdt binnen wat ik belangrijk vind, wat voor mij waardevol is en waar ik mijn leven mee wil invullen... En, ja, ze houdt ook buiten waar ik geen deel van wil uitmaken.

Ik keek naar je op om de kwaliteiten die je hebt, in woord en beeld. Het ga je goed, be happy en laat je creativiteit de vrije loop.

I am not the one who is trying to cage you… You go your own way, always did and always will. I am no part of this and don't want to be! Leave me out and let me keep my own safeness without any interference...

Technologische vooruitgang?

Moderne technologie… Denken we maar eens terug aan een tijd, niet zo heel lang geleden dat we allemaal kleingeld of een “belkaartje” op zak hadden voor de telefooncel. Want, bereikbaarheid was iets waar je “een vaste lijn” voor nodig had. Je nam de witte of gele gids erbij, zocht op wie/wat je moest hebben en belde. Toen kwam de semafoon of beeper, kwestie van te kunnen zien als iemand je nodig had en iets later de autotelefoon, uit noodzaak om ook in de wagen bereikbaar te zijn en te kunnen bellen. E-mail en de GSM deden hun intrede en de laatste pakweg 10-15 jaar zijn we permanent bereikbaar: in bed, op het toilet, in de bus, aan de kassa van de supermarkt, tijdens een filmavondje, op een kidsuitstapje, enz. En, beslis je al eens een keer van niet op te nemen, dan moet er wel iets schelen, want je bent “onbereikbaar”. Modern talking dus… (Beetje hilarisch, bij de mindpic van de gelijknamige popgroep uit de jaren ‘80)

Toen kwamen de netwerksites, al dan niet sociaal of werkgerelateerd. We zijn ge-linked-in, twitteren, hebben een facebook- en andere profielen en bloggen. SMS-jes zijn ondertussen eigenlijk alweer passé, want de meesten zijn permanent online en kunnen met hun laptop, I-phone of aanverwanten zelfs “onderweg” mailen, via mobile uploads hun leven “sharen” op elk moment van de dag of nacht.

Leuk, je sociale contacten onderhouden vanuit je luie zetel, letterlijk tussen de soep en de patatten (vrouwen kunnen multitasken, weet je wel), terwijl de kids TV kijken of vanop het toilet, hoewel dit laatste niet aan mij besteed is.

Anyway, de technologische vooruitgang. En, daaraan gekoppeld ook de ontelbare (om)wegen om ze te gebruiken, misbruiken en de grenzen ervan af te tasten. Want, door het wegvallen van technologische beperkingen en de creatie van meer en andere mogelijkheden is er de laatste jaren (toen de computer en gsm ons permanent bereikbaar begonnen te maken) niet alleen de drang gekomen om meer en meer te “sharen” met anderen, buiten de eigen beperkte leefomgeving, maar is er ook de drang om steeds meer en meer te weten te komen van een ander… Je googelt eens iemand en komt zo al heel wat te weten over diens werksituatie, sportieve, educatieve of culturele interesses en zo meer. Sommige mensen gaan daar echt ver in, in het bevredigen van die nieuwsgierigheidsdrang, in het inbreken in iemands privacy en toch over de hier en daar opgebouwde muurtjes ter bescherming en beperking van ongewenste blikken te gluren. Opvallend ook dat net zij die zichzelf het hardst beschermen, schijnbaar de beste “truukjes” kennen om via omwegen toch de informatie te vergaren waar ze zo nieuwsgierig op zaten te wachten… Want, elk beveiligingssysteem is perfect te omzeilen, dat is al lang duidelijk. Je leven ligt te grabbel. Aan ons, de “technologische generatie” en onze kinderen om er verstandig mee om te leren gaan, respect op te brengen voor een ander en te vermijden dat we voyeuristische gluurders worden met een exhibitionistisch kantje aan.

Jaloers op mijn moeder, die weigert een bankkaart te gebruiken, die geen GSM bezit (en dus enkel thuis, via vaste lijn op haar privénummer – unlisted – te bereiken is) en niet via Google, Facebook of andere sites te traceren is. Zij heeft niks te beveiligen, behalve haar toegangsdeur, moet niet wakker liggen van de verwevenheid van haar sociale kringen, gezien die kring heel erg beperkt is en al jaren meegaat. Als zij in de tuin werkt, dan is ze gewoon onbereikbaar, want daar hoort ze de telefoon niet. Als ze de gordijnen dichttrekt, dan is ze niet thuis of wil ze gewoon even niemand zien of horen. Haar eiland is, ondanks haar jeugdige spirit, niet meer van deze tijd.

Maar, net dat is er zo charmant aan… Benieuwd of mijn vader zijn afgedankte laptop aan haar “verkocht” gaat krijgen en ze weldra de wondere wereld van het e-mailen gaat ontdekken. Ik twijfel eraan…

Mooi schouwspel...

A positive attitude may not solve all your problems, but it will annoy enough people to make it worth the effort

(Herm Albright)

Time flies...

Sweet dreams...

Mooi...

Who will shelter me? (This House)

(voor de liefhebbers: haar mooiste en meest frêle nummer, naar mijn bescheiden mening...)

Whose sticky hands are these?
And what is this empty place
I could be happily lost but for your face
Here stands an empty house
That used to be full of life
Now it's home for no one and his wife
It's a hovel and
Who can take your place?
I can't face another day
And who will shelter me?
It's cold in here
Cover me

Under these fingertips a strange body rolls and dips
I close my eyes and you're here again
Later as day descends
I'll shout from my window
To anyone listening. "I'm loosing"

Who can take your place?
I can't face another day
And who will shelter me?
It's cold in here
Cover me

Oh in a plague of hateful questioning
Tap dancing every syllable from ear to ear
I hear the din of lovers jousting
When I'm hiding with my head to the wall

Who will shelter me?
It's cold in here

Vrienden… Ze zijn er in alle maten en gewichten, in verschillende kleuren, jonge, oude, mannen, vrouwen, zij die al jarenlang meegaan maar ook nieuwe, straight of gay, vrienden die je wekelijks hoort of ziet, maar ook vrienden die er zijn, op de achtergrond… en waarvan je gewoon wéét dat ze er zijn, ook al zijn ze minder prominent op de voorgrond aanwezig.

Er zijn er die komen en blijven en er zijn er die komen maar ook weer gaan, vroeger of later.

Er zijn vrienden die je begrijpen zonder een woord en er zijn vrienden die je nooit zullen begrijpen, maar je toch aanvaarden zoals je bent, gewoon om wie je bent, ook al ben je anders...

Never going to...

Sailing a restless sea
From a memory,
A fantasy.
The wind carries
Into white water,
Far from the islands.
Don't you know you're
Never going to get to France.
Mary, Queen of Chance, will they find you?
Never going to get to France.
Could a new romance ever bind you?
Walking on foreign ground,
Like a shadow,
Roaming in far off
Territory.
Over your shoulder,
Stories unfold, you're
Searching for sanctuary.
You know you're
Never going to get to France...
I see a picture
By the lamp's flicker.
Isn't it strange how
Dreams fade and shimmer?
Never going to get to France...
I see a picture
By the lamp's flicker.
Isn't it strange how
Dreams fade and shimmer?
Never going to get to France...
Never going to get to France.
Never going to...
Never going to get to France.
Never going to...
Never going to get to France.
Never going to...

I wish you forever love, luck and happiness...

"Soms moet je vlinders loslaten

en ze de vrijheid geven

die ze nodig hebben om te leven..."

(Louis)

Lang leve de vakantie!

Enkele boekentassen verdwenen deze week al naar de plaatselijke kringwinkel, voor de 2 jongsten heb ik er alvast nieuwe gekocht, de rapporten zijn nagekeken en liggen nu bij papa thuis op het aanrecht in de keuken, de schoolgebouwen liggen er verlaten bij en de juf kom je enkel nog casually dressed met hubby en kids tegen in de bioscoop of op één of ander evenement… Het is vakantie!

Je merkt het in alles wat je doet: de kids willen plots niet meer tijdig naar bed en zijn energieker dan ooit, het opstaan is enkele uren verlaat, de temperaturen zijn gevoelig gestegen, de muggen steken als nooit tevoren, de rit naar het werk ’s morgens duurt plots een pak minder lang (wegens geen kat op de weg), de traditionele zomerprogrammatie heeft beslag gelegd op mijn weekagenda voor de komende 2 maanden met quasi alle dagen wel een live optreden in eigen stad of iets anders wat ik absoluut niet missen wil.

Zoals elk jaar, blijf ik ook deze zomer gewoon thuis. Een bewuste keuze, maar ook een noodzaak. Reizen als alleenstaande met 4 kids is praktisch gezien niet simpel en de budgetten laten het eigenlijk (nog) niet toe dat we ons zuur verdiende geld daaraan uitgeven. Niet erg, want op een enkele uitzondering na ben ik niet anders gewoon…

De temperaturen van de afgelopen dagen hebben me dan ook aan het denken gezet over de zin en onzin van het reizen. Een raar gegeven, gezien ik een bachelordiploma management, toerisme en recreatie met me meezeul sinds 15 jaar.

Vorige week, tijdens de 1ste vakantiedag, trakteerde ik mijn kids op een dagje "zon, zee/meer en strand" – neen, niet aan de kust – maar vlakbij, op enkele kilometers van waar ik woon. Samen met de andere mama’s van aan de schoolpoort en hun kids (we waren met 19 man!) hadden we een onvergetelijke dag… en 15 minuutjes na afloop zaten we weer gezellig thuis in de zetel na te genieten, te relaxen van een hete dag aan/in het water.

Op weg naar het Vossenplein in Brussel op een zonovergoten zondagochtend genoot ik gisteren van de blauwe lucht, het uitzicht op de kurkdroge velden en weilanden die oranje-beige getint waren en een gouden schijn hadden in de zon, geen auto op de weg. “Madame, ça vous intéresse?” terwijl ik op de brokantmarkt ook Marokkaanse, Russische, Spaanse, Britse en andere “buitenlandse” klanken waarneem. De zon brandt, de mensen zijn relaxed, de geur van de stad… Op een terrasje dat zo uit Frankrijk geplukt lijkt bestel ik een slaatje met chèvre chaud, honing en noten, een fris glaasje witte wijn en geniet ik van de diversiteit aan mensen die langsgewandeld komen.

Een uurtje later al zit ik op het Ladeuzeplein in Leuven en loop over de “Europese Feestmarkt” (Fiesta Europa 2010), waar de geuren van de Provence lonken, een Oostenrijker afkomstig uit de geboortestreek van mijn vader me laat proeven van zijn Speck en ik nog snel 2 tubes Kremsersenf koop (zoete mosterd, die ik alleen in één bepaalde streek in Oostenrijk te krijgen is en die er bij mij met de paplepel werd ingegoten, ook al klinkt dat behoorlijk goor). Diezelfde avond sta ik in eigen stad op een warm plein, live muziek op de achtergrond en een hoop vrienden rondom me te keuvelen over de dingen des levens.

Ik stel me voor dat je nu, in de 1ste juliweek, op vakantie vertrekt: half ’s nachts je bed uit om naar Zaventem te rijden, want je weet nooit hoe lang je erover doet. Wachten op een volle luchthaven, je bagage bij je, eindelijk inchecken, enkele uren met beperkte beenruimte in een vliegtuigstoel geklemd op weg naar je vakantiebestemming, waar je allicht ’s avonds laat toekomt, in een warme bus moet stappen waarvan de airco defect is. Hopelijk krijg je snel je hotelkamer… ’s Morgens tijdig uit bed voor het ontbijt, een plons in het zwembad dat er in’t echt veel kleiner uitziet dan in de glossy vakantiebrochure, jengelende vatsige Duitse of Engelse kids, die de ganse dag langs je ligstoel liggen te zeuren in de oren van mama en papa, die liever aan de poolbar hangen met een liter bier (van een thuismerk wel te verstaan!). De eerste dag dadelijk een zonnebrand van jewelste, kwallenbeet of stekel van een zeeëgel in je voet of een maag-en-darmstelsel dat de hotelkost anders verteert dan je gewoon bent.

Of, erger nog, uren in de wagen van de ene file naar de andere kruipen, de achterbank vol met jengelende kinderen (ditmaal je eigen kroost!) die zich vervelen en om de 10 kilometer willen weten of het nog ver is en hoe ver dan wel. De chocoladerepen in de zak aan je voeten smelten stilaan weg, de blikjes frisdrank voor onderweg hebben al veel van hun koelte verloren, je voeten krijgen last van de beperkte ruimte en slapen om de paar uur eens in, de 528ste druivensuiker begint wat klef te smaken en aan de wegrestaurants is het zo druk dat je je nauwelijks tussen 2 vrachtwagens geklemd krijgt. Je tankt per vergissing benzine in plaats van diesel en vergeet er ook nog eens je portefeuille met al je papieren in (pas gehoord, beide laatste voorvallen effectief gebeurd!) Eens aangekomen in la douce France, Italië, Oostenrijk of Duitsland blijkt dat er in het lokale meer een tijdelijk zwemverbod is omwille van staphylococcen-besmetting, blijkt het weer net iets minder aangenaam dan je verwacht had, regent het 5 dagen van de 7 die je voorzien had en wordt je peperdure nieuwe fototoestel gestolen (ook écht gebeurd!).

Na afloop van die 1 of 2 weken “vakantie” rij of vlieg je terug naar huis, komt er aan met bergen vuile was die de vrouw des huizes de komende week aan de draai houden, in je brievenbus steekt een dikke factuur waarvan je niet wist dat ze zou komen tussen de reclamebladen van de afgelopen 1 à 2 weken, je vrienden hebben je gemist en lopen de deur plat nog voordat je goed en wel “gerecupereerd” bent van je verlof.

Het is misschien wat zwart-wit getekend, maar ik vraag me soms toch echt af waarom mensen die het ganse jaar hard werken kosten noch moeite sparen om zichzelf bloot te stellen aan al die reisellende, terwijl je evengoed in eigen land kan genieten van je huis waar je door het jaar veel te weinig tijd kan doorbrengen, waar je jezelf kan laten verwennen in restaurants waar je anders niet komt, plaatsen kan bezoeken waar je anders nooit de tijd voor hebt en die nu zonovergoten naar je lonken, je je voeten aan een plaatselijk meer in het zand of in het water kan stoppen. En, bij slecht weer kan die saunabon nog van pas komen of duik je de bioscoop in voor die ene film die je al enige tijd wilde zien. Je pikt 3-4 dagen per week een gratis live concertje mee en neemt het leven een beetje meer “at ease”… Garderobeproblemen (de koffers met teveel lichte of teveel warme kledij gepakt) heb je niet, je past je aan aan het weer van die dag en kleedt je desnoods 3x op een dag om… Het multiculturele kan je in je eigen voortuin vinden: je gaat Slavisch, Grieks of Italiaans eten al dan niet in eigen stad, koopt wat exotische zomeringrediënten bij de lokale Turk en kookt eens “wat anders dan anders”.

En, terwijl je vrienden uitgebreid vertellen over hun vakantie-avonturen of – perikelen denk je bij jezelf: lang leve de vakantie!

Kippenvelmoment tijdens Genk on Stage: "de groene-man-in-kilt" op de didgeridoo

Happy tune :-)

And because love battles

And because love battles
not only in its burning agricultures
but also in the mouth of men and women,
I will finish off by taking the path away
to those who between my chest and your fragrance
want to interpose their obscure plant.

About me, nothing worse
they will tell you, my love,
than what I told you.

I lived in the prairies
before I got to know you
and I did not wait love but I was
laying in wait for and I jumped on the rose.

What more can they tell you?
I am neither good nor bad but a man,
and they will then associate the danger
of my life, which you know
and which with your passion you shared.

And good, this danger
is danger of love, of complete love
for all life,
for all lives,
and if this love brings us
the death and the prisons,
I am sure that your big eyes,
as when I kiss them,
will then close with pride,
into double pride, love,
with your pride and my pride.

But to my ears they will come before
to wear down the tour
of the sweet and hard love which binds us,
and they will say: "The one
you love,
is not a woman for you,
Why do you love her? I think
you could find one more beautiful,
more serious, more deep,
more other, you understand me, look how she’s light,
and what a head she has,
and look at how she dresses,
and etcetera and etcetera".

And I in these lines say:
Like this I want you, love,
love, Like this I love you,
as you dress
and how your hair lifts up
and how your mouth smiles,
light as the water
of the spring upon the pure stones,
Like this I love you, beloved.

To bread I do not ask to teach me
but only not to lack during every day of life.
I don’t know anything about light, from where
it comes nor where it goes,
I only want the light to light up,
I do not ask to the night
explanations,
I wait for it and it envelops me,
And so you, bread and light
And shadow are.

You came to my life
with what you were bringing,
made
of light and bread and shadow I expected you,
and Like this I need you,
Like this I love you,
and to those who want to hear tomorrow
that which I will not tell them, let them read it here,
and let them back off today because it is early
for these arguments.

Tomorrow we will only give them
a leaf of the tree of our love, a leaf
which will fall on the earth
like if it had been made by our lips
like a kiss which falls
from our invincible heights
to show the fire and the tenderness
of a true love.

(Pablo Neruda)

Perhaps not to be is to be without your being

Perhaps not to be is to be without your being,
without your going, that cuts noon light
like a blue flower, without your passing
later through fog and stones,
without the torch you lift in your hand
that others may not see as golden,
that perhaps no one believed blossomed
the glowing origin of the rose,
without, in the end, your being, your coming
suddenly, inspiringly, to know my life,
blaze of the rose-tree, wheat of the breeze:
and it follows that I am, because you are:
it follows from ‘you are’, that I am, and we:
and, because of love, you will, I will,
We will, come to be.

(Pablo Neruda)

Därf ih ‘s Dirndl liab’n

Ih bin jüngst verwichn
Hin zan Pforra gschlichn:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„Untasteh dih nit, ba meina Seel,
Wonst as Dirndl liabst, so kimst in d Höll!“

Bin ih vull Valonga
Zu da Muada gonga:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„O du feiner Knob, es is noh zfrua,
Wort bis d zeiti wirst, mei liaba Bua!“

Woar in großn Nötn,
Hon ih n Vodan beten:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„Duners Schlagl!“ schreit er in sein Zurn,
Willst mein Steckn kostn, konst es tuan!“

Wos is onzufonga?
Bin zan Herrgott gonga:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„Ei jo freilih“, sogt er und hot glocht,
„Wegn an Büaberl hon ih s Dirndl gmocht!“

(Peter Rosegger *1843 †1918 - Österreichischer Dichter )



Peter Rosegger (eigentlich Roßegger; * 31. Juli 1843 in Alpl, Steiermark; † 26. Juni 1918 in Krieglach; (Pseudonyme: P.K. (für Petri Kettenfeier), Hans Malser)) war ein österreichischer Schriftsteller.

Leben
Peter Rosegger wurde in Alpl (Gemeinde Krieglach) als Sohn des Waldbauern Lorenz Roßegger und seiner Ehefrau Maria geboren. Da in Alpl kein Schulzwang bestand, gab es viele Analphabeten. Auch sein Vater war Analphabet, so lernte er viel von seiner Mutter. Auch Rosegger hatte nur einen beschränkten Schulunterricht genossen. Ein Lehrer, der auf Grund seiner Sympathien zur Märzrevolution durch den konservativen Pfarrer von der Schule verwiesen wurde, wurde von den armen Bauern aufgenommen und unterrichtete einige Bauernkinder, darunter auch Rosegger. Weil er körperlich zu schwach war, Bauer zu werden, begann er als 17-jähriger bei einem Wanderschneider in Sankt Kathrein am Hauenstein die Lehre. Er zog auf seiner Stör von Hof zu Hof und lernte dabei Leute und Bräuche kennen. Rosegger hatte nur ein schmales Einkommen, mit dem er Bücher zu kaufen begann, die anfangs hauptsächlich Dorfgeschichten waren. Bald darauf begann Rosegger selbst zu schreiben. Der Redakteur der Grazer Tagespost, Dr. Svoboda, entdeckte sein schriftstellerisches Talent und vermittelte ihn aufgrund dessen an die Grazer Akademie für Handel und Industrie. Von ihm stammte die Bezeichnung Naturdichter, gegen die Rosegger sein Leben lang ankämpfte. Unterstützt wurde er von dem Industriellen Johann Peter Reininghaus, der in Graz Reininghaus eine der größten Brauereien Österreichs betrieb.

A child said, What is the grass? (Walt Whitman)

A child said, What is the grass?


A child said, What is the grass? fetching it to me with full
hands;
How could I answer the child?. . . .I do not know what it
is any more than he.

I guess it must be the flag of my disposition, out of hopeful
green stuff woven.

Or I guess it is the handkerchief of the Lord,
A scented gift and remembrancer designedly dropped,
Bearing the owner's name someway in the corners, that we
may see and remark, and say Whose?

Or I guess the grass is itself a child. . . .the produced babe
of the vegetation.

Or I guess it is a uniform hieroglyphic,
And it means, Sprouting alike in broad zones and narrow
zones,
Growing among black folks as among white,
Kanuck, Tuckahoe, Congressman, Cuff, I give them the
same, I receive them the same.

And now it seems to me the beautiful uncut hair of graves.

Tenderly will I use you curling grass,
It may be you transpire from the breasts of young men,
It may be if I had known them I would have loved them;
It may be you are from old people and from women, and
from offspring taken soon out of their mother's laps,
And here you are the mother's laps.

This grass is very dark to be from the white heads of old
mothers,
Darker than the colorless beards of old men,
Dark to come from under the faint red roofs of mouths.

O I perceive after all so many uttering tongues!
And I perceive they do not come from the roofs of mouths
for nothing.

I wish I could translate the hints about the dead young men
and women,
And the hints about old men and mothers, and the offspring
taken soon out of their laps.

What do you think has become of the young and old men?
What do you think has become of the women and
children?

They are alive and well somewhere;
The smallest sprouts show there is really no death,
And if ever there was it led forward life, and does not wait
at the end to arrest it,
And ceased the moment life appeared.

All goes onward and outward. . . .and nothing collapses,
And to die is different from what any one supposed, and
luckier.

Walt Whitman

Alone (Edgar Allan Poe)

Alone

From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.

Edgar Allan Poe

Na de soundtrack van Amélie Poulain die ik al sinds 2 jaar draai, vorige week ook een andere CD van Yann Tiersen besteld. Benieuwd de brievenbus in de gaten houden :-)

Ik ben goed bezig, al zeg ik het zelf ;-)

De verwarmingsketel van mijn woonst enkele maanden geleden laten nakijken, de auto helemaal in orde laten zetten zodat hij hopelijk vandaag dadelijk gekeurd geraakt, energiebesparende maatregelen met betrekking tot mijn huis ondernomen en dadelijk ook verfraaiingswerken laten uitvoeren die hopelijk gauw achter de rug zijn, enkele kleine probleempjes in huis opgelost (een lekkende douchebak, een defecte badkamerkraan, enz) zopas een “comfortverhogende” operatie laten uitvoeren die ik al een jaar of 7 aan het uitstellen was, de 4 kids die met zekerheid naar goede gewoonte hun schooljaar in glans en glorie gaan kunnen afsluiten…

Een druk jaar, dat wel. Maar, als ik zo terugblik (het is komend weekend een jaar geleden dat ik na anderhalf jaar afwezigheid terug in mijn huis ben gaan wonen en bovendien ben ik bezig met het invullen van mijn belastingsaangifte 2009, vandaar enige retrospectieve gedachten), dan is het toch een heel erg productief jaar geweest: snel en efficiënt verhuisd (voor de 3de keer op anderhalf jaar tijd) naar mijn vertrouwde stek waar ik al 9 jaar in had doorgebracht, de bestaande lopende leningen van het huis overgenomen en “de ex” uitgekocht zodat het nu “mijn” huis is (en, geloof me, dat is toch een hele administratieve calvarietocht om aan alle eisen te voldoen en een minimaal tarief voor maximaal comfort te kunnen verkrijgen), verbouwd (wat vooral een hoop praktische ongemakken, heel veel vuil en ook wel ellendige administratieve geschillen met zich heeft meegebracht, gezien de last-minute switch van aannemer en daarmee gepaard gaande boete).

Ik ben weer een hele hoop ervaringen rijker en het gaat allemaal vooruit in plaats van achteruit, wat op zich ook al een enorm goed gevoel geeft. En, ik besef dat ik straffer ben dan ik ooit had durven aannemen. Weliswaar with a little (huge!) help from my friends. Want, sommige dingen overschrijden nu eenmaal mijn technische kennis en kunde. ;-)

Tijd om op m’n lauweren te rusten nu? Verre van! Staan nog op het programma: administratieve vereenvoudiging (oftewel: het na 10 jaar eindelijk eens grondig uitmesten van mijn papierrommel, uitpuilende mappen en overvolle kasten – het containerpark gaat me graag zien komen) en het daaraan gekoppelde inrichten van een efficiënt bureel in de ongebruikte logeerkamer, de aankoop van een kostenbesparende-maar-duur-in-de-aankoop A++-koelkast (met dank aan de uitvinder van de Ecocheques, zodat de opleg nog meevalt), het plaatsen van een pergola en de aanleg van mijn terras in hardhout (hoewel ik vrees dat dat plan omwille van de toch wel dure kosten wat gaat uitgesteld moeten worden).

De agenda staat dus vol en het hoofd loopt over van de creatieve ideeën. Niet slecht. Want, rust roest! Time for some more action… En, zonder enige arrogantie toch wel fier op het reeds bereikte...

Love is so very special
Yet can make you feel so lost
It can arrive just like the springtime
And melt away like morning frost

You must find ways to nurture
Always grow your love with care
Never ever take for granted
The love that you both share

Mistakes are bound to happen
You may hurt each other's heart
Yet don't give up to easily
It will tear your love apart

Love resembles a bright flame
That lights a dark starry night
Never ever let this flame burn down
Rekindle with all your might

Take a moment every day
Look deep into each other's eyes
Never hesitate to show affection
Small gestures will keep a love alive

Talk openly about your feelings
Take time to show that you care
Treasure each and every moment
Because to find true love is rare

- Connie Thomas Lugo -

A Friend's Love says:
" If you ever need anything,
I'll be there."

True Love says:
" You'll never need anything;
I'll be there."

- Jimi Hollemans -

Artist: Nat King Cole
-from his "The Greatest Of Nat King Cole" LP
-peak Billboard position #1 for 8 weeks in 1948
-competing versions charted by Frank Sinatra (#7), Sara Vaughn (#8), and
-Dick Haymes (#11).
-Words and Music by Eden Ahbez


There was a boy
A very strange enchanted boy
They say he wandered very far, very far
Over land and sea
A little shy
And sad of eye
But very wise
Was he

And then one day
A magic day he passed my way
And while we spoke of many things, fools and kings
This he said to me
"The greatest thing
You'll ever learn
Is just to love
And be loved
In return"

(instrumental interlude)

"The greatest thing
You'll ever learn
Is just to love
And be loved
In return"

Warm en vochtig... Geen ideaal weer om een mens vrolijk en dartel te krijgen. Maar, de planten en bloemen houden ervan.

Ontdekking van de dag: Lauren Pritchard (voorprogramma Jamie Cullum)

"Please send your requests on pants or money" - Jamie Cullum (no, not Jeremy Collins!), Vorst Nationaal, 09-06-2010

Summer vibes :-)

"Mama, de mens evolueert niet meer. Want, evolutie was er vroeger uit noodzaak om je aan te passen aan je omgeving en de mens past nu gewoon zijn omgeving aan, zodat evolueren niet meer hoeft."

(vervolgvisie op de evolutietheorie door Ben, 10 jaar)

Hard times

Op 3 maanden tijd 3 mensen moeten afgeven is niet simpel: de Berlijnse hartsvriendin van mijn mama, waar ik veel aan te danken heb en die eigenlijk "familie" was, mijn grootmoeder (aan moeders kant) en vandaag mijn grootvader (aan vaders kant). Tja, en dan de bijna-dood van mijn moeder. Het is allemaal een beetje veel op 3 maanden... zeker als je zelf in volle verbouwingsellende zit en pas geopereerd bent.

Sinds vandaag ben ik dus een biologische grootouderwees, hoewel de (2de) vrouw van mijn opa (gelukkig) nog leeft en er zo dus één oma rest, ook al ben ik niet biologisch aan haar gebonden.

Het doet toch raar, ook al is het de natuur en hoort het bij het volwassen-worden.

De begrafenis, nu zaterdag in Oostenrijk, ga ik aan me voorbij moeten laten gaan, gezien ik geen 12 uren aan één stuk in de auto kan zitten, hoewel ik nu de tijd heb.

Alleszins, het abonnement op Murphy... ik had het al eerder opgezegd, maar ben het nu echt wel kotsbeu (excusez le mot) aan het worden allemaal! Het is genoeg geweest... Het zijn er nu 3-op-een-rij, wat meer dan volstaat. Vanaf nu wil ik dus alleen nog uitnodigingen voor trouwfeesten (momenteel alvast 2 geboekt in 2011) en babyborrels ;-)

Machtige cover!!!!

Voor mijn 4 wild boyz ;-)

Prachtig, dromerig nummer...

Schatten der Erinnerung

Om mijn ziektedagen een beetje aangenaam om te krijgen neem ik de laatste dagen behoorlijk wat films op, die op uren uitgezonden worden waarop ik normaalgezien niet voor de buis hang (midden in de nacht, 's morgens vroeg, overdag). Zo ook "Schatten der Erinnerung", een "Heimatfilm" die vanochtend op de Duitse televisie vertoond werd. Je kent dat wel, het type romantisch bergdrama dat overloopt van de alpenromantiek en de landelijke charme (stoere houthakkers en "Bergbauern", rondborstige deernes in Dirndl-drachten), good guys en bad guys (maar de good guys winnen altijd) en ware liefde die enkele hindernissen moet overwinnen, maar steeds met happy end.

Ik moet toegeven, als Oostenrijkse, dat die films mijn ding wel zijn! Ik ben ermee opgegroeid en ook al kunnen meer hoogstaande films me ongetwijfeld meer boeien, het genre Heimatfilm is écht wel aan mij besteed. Ik pink dan ook telkens weer een traantje weg als ik de roep van de bergen hoor, ook al is het maar op TV. Allicht ook dé hoofdreden dat ik nog steeds geen Belg "geworden" ben... Ik ben er nu eenmaal geen en zal er ook nooit één worden, hoewel mijn Oostenrijks gehalte ook verwaarloosbaar is en ik totaal niet in dat Katholieke bekrompen land pas, waar vrouwen onderdrukt worden, mannen meer macho zijn dan eender waar ter wereld en er niet veel meer is dan bergen, bossen, meren en enkele culturele steden. Een mooi land, fijn om er op vakantie te gaan, maar zeker niet mijn thuis, net zo min als het dat van mijn vader is/was, die het er ook al vroeg voor bekeken hield om de wereld in te trekken en uiteindelijk (na Londen, Berlijn en Zwitserland) te stranden in België.

Heimweh dus... Ook vandaag toen ik de bergen zag. Zo statig, zo ongerept, zo mooi. Elke landschapsscène deed herinneringen opborrelen, dromen aan die ene zomer, nu alweer een jaar of 17 geleden. Alles wat ik zag kwam me zo bekend voor...

Oostenrijk is vrij groot en de streek waar ik (of beter: mijn vader) vandaan kom ligt in het Zuid-Oosten, tegen het vroegere Joegoslavië aan en is dus zeker geen toeristische trekpleister. Er wordt 's winters geskied door de inwoners en een handjevol buitenlanders. In de zomer heb je er wat wandelaars, ook Belgische, Nederlands of Duitse. Maar, verre van toeristisch of bekend allemaal.

Maar, plots zag ik plaatsnaamborden die ik kende, de nummerplaten op de auto's in de film waren dezelfde als die van mijn oom (BM voor Bruck an der Mur) en het hoofdpersonage stapte het Stadhuis van Thörl binnen, een klein dorpje dat ik maar al te goed ken, omdat het op mijn weg ligt naar "huis", naar mijn bergen, naar papa zijn bergen. Dit kan niet zijn! Een film, gedraaid in het Aflenzer Land, meine Steiermark op de Duitse TV, op een zieke dinsdagvoormiddag!

Ik pink nog een traan weg bij Schatten der Erinnerung, een Heimatfilm die me Heimweh doet krijgen...

(Voor wie de film wil zien: Hij staat in volledige lengte online http://www.ardmediathek.de/ard/servlet/content/3517136?documentId=4526440)

Once my heart was captured, reason was shown the door, deliberately and with a sort of frantic joy. I accepted everything, I believed everything, without struggle, without suffering, without regret, without false shame. How can one blush for what one adores?

George Sand

I Am in Need of Music

Mijn nieuw pakketje CD's is vandaag met de post toegekomen. De Black Eyed Peas voor de boyz en Amy Winehouse voor mij :-)

Tijdens het avondeten volop met z'n 5-en staan "shaken" op de BEP's. Zo leuk om de kids in uitbundige vreugde en kinderlijke zorgeloosheid te zien dansen. En, vanavond is het dan "me-time" met de discman langs me en de zoete zangen van Amy in m'n oor. Happiness can be so simple...sometimes.


I Am in Need of Music

I am in need of music that would flow
Over my fretful, feeling fingertips,
Over my bitter-tainted, trembling lips,
With melody, deep, clear, and liquid-slow.
Oh, for the healing swaying, old and low,
Of some song sung to rest the tired dead,
A song to fall like water on my head,
And over quivering limbs, dream flushed to glow!

There is a magic made by melody:
A spell of rest, and quiet breath, and cool
Heart, that sinks through fading colors deep
To the subaqueous stillness of the sea,
And floats forever in a moon-green pool,
Held in the arms of rhythm and of sleep.

Elizabeth Bishop

One Art

Laat ons eerlijk zijn... "In her Shoes" is nu niet echt de meest lyrische film aller tijden, maar zulk simpel verteerbaar amusement helpt me om mijn postoperatieve 2 weken op een weinig inspannende manier om te krijgen (want, stilzitten - of beter: stilliggen - is niet echt aan mij besteed, maar het moet nu eenmaal... op doktersvoorschrift). In her shoes dus... Ik kwam ergens halverwege de film dit gedicht tegen:


One Art
by Elizabeth Bishop

The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.


--Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.