Zo’n avondje uit met vriendinnen is bijna altijd een hilarische bedoening, waarbij je de dag erop nog buikpijn hebt van het lachen. Dat was afgelopen weekend niet anders! Ik denk dat we (4 vrouwen en één “hoe-moet-ik-het-noemen-zonder-politiek-al-té-incorrect-te-zijn” man die ook 100% voor de mannenliefde gaat) op amper een uurtje tijd met ons collectief schaterlachen zowat de ganse eettent “leeggespeeld” hebben en uiteindelijk als laatsten der Mohikanen dan toch ook maar verkozen ons oorlogspad verder te zetten en elders neer te strijken.
Maar, terug naar het eethuis, de plek waar de avond begon met de andere 3 dames die eerst nog een honger te bevredigen hadden (zelf had ik er een verjaardagsfeestje van de oudste zoon opzitten en was eten het laatste waar ik op dat ogenblik zin in had) en waar ik hen gezelschap hield, in afwachting van de Gay (hij kan ertegen als ik hem zo noem!), die wat later zou komen.
(Voor het leesgemak en om hun anonimiteit wat te vrijwaren, zal ik de meiden maar de Single, de Getrouwde, de Zwangere en Mezelf noemen)
Nadat de kaart uitvoerig bestudeerd was, het eten besteld en de eerste wijntjes op tafel arriveerden, was de toon al dadelijk gezet... Neen, wij praten niet over koetjes en kalfjes, maar gaan direct over naar meer amusante thema’s! Onze single had de avond ervoor een seksuele escapade gehad met iemand waar ze geregeld eens mee afspreekt, laat ons zeggen om een honger van een iets ander kaliber te bevredigen ;-) De Zwangere, die normaalgezien geen deel uitmaakt van ons vrouwentrio hebben we geregeld van background-info voorzien, zodat ook zij volgen kon. Vrij snel kwamen we toen op het thema “Hunkerman”. Wat is een “Hunkerman”, wat doe je (of nét niet) met een hunkerman en meer gefilosofeer.
Groot was dan ook mijn verbazing dat elk van ons wel één of meer hunkermannen (gehad) heeft en het fenomeen voor niemand erg vreemd leek. Zelfs de Gay kende het maar al te goed. En, ja, zelfs de getrouwde.
Ja, ook ik moet toegeven dat ik eigenlijk mijn gans leven wel één of andere hunkerman gehad heb. Zelfs tijdens mijn huwelijk had ik jarenlang een zelfde hunkerman. Zo eentje die je hart sneller doet slaan en die in de meest ideale omstandigheden best wel je ultieme droomvent zou kunnen zijn, maar dat om één of andere reden niet is. Omdat je getrouwd bent, omdat hij gebonden is, omdat hij geen relationship-material is, omdat de timing niet lekker zit, omdat hij iets tegen je kinderen heeft, omdat hij een vriend van je man is of god-weet-welke-redenen je nog kan bedenken (duidelijk een niet-limitatief lijstje) om NIET voor die man te gaan of vice-versa. Vrij snel scande ik tijdens het gesprek zowat mijn ganse vriendenkring en kwam tot de vaststelling dat we allemaal wel een hunkerman hebben! Zelfs onze zwangere tafelgenote had er ooit één gehad in de vorm van een collega, de single had er zo ook al wel enkele de revue zien passeren en zelfs de getrouwde bleef devoot vasthouden aan haar hunkerman, ook al kan ze er ook behoorlijk over sakkeren als ze in een algehele kak-op-venten-bui is.
Onze partners – zo we die op dat moment hebben – hoeven niet altijd alles 100% tot in het detail te weten met betrekking tot die hunkerman, gezien er op zich niks aan de hand is wat niet door de beugel zou kunnen. Er is de al dan niet wederzijdse aantrekking, er is eventueel verkeer (maar dat beperkt zich tot woorden, geschreven of gesproken, maar liefst met enige afstand ertussen, dus bij voorkeur telefonisch te onderhouden), eventueel gedeelde fantasieën of ja, zelfs eens een uitstapje. Volgens de rest van het tafelgezelschap is dat thans wel de absoluut te vermijden stap: afspreken. De Gay beaamde luid en vol overtuiging “dat je dat VOORAL NOOIT mag doen” en de Getrouwde zei heel verstandig (ze doet zich soms thans graag blond-naïef voor) dat je daarmee de hunkering teniet doet, de magie om zeep helpt en de fantasie aan diggelen smijt. Een hunkerman hoort dus op een veilige afstand te blijven. En, als hij dichter zou proberen te komen, dan moet je jezelf maar van den domme houden en doen alsof je neus bloedt.
Mijn eigen impulsieve natuur in acht nemend heb ik uiteraard in het verleden wél al afgesproken met hunkermannen. Samen een uitstapje plannen, glaasje bubbels erbij, beetje samen rondkuieren en fantaseren in de wetenschap dat er die ene lijn is die je gewoon niet mag overgaan. Nu ja, in mijn huwelijk is mijn jarenlange hunkerman uitgedraaid in een (onbeantwoorde) verliefdheid die ik thuis opgebiecht heb, wat ik eigenlijk beter niet gedaan had. Maar, met mijn open-boek-kind-of-way is het nogal moeilijk om een hunkerman volledig weg te steken. Ook al omdat ik nergens ook maar een millimeter over de schreef ga van hetgeen ikzelf niet zou kunnen verdragen.
Bovendien is het hebben van een hunkerman in se niet schadelijk: hij pimpt je zelfbewustzijn en gevoel voor eigenwaarde wat, hij geeft je een warm en vrolijk gevoel vanbinnen, hij laat het een beetje vlinderen en meer is er eigenlijk niet aan de hand... Tenzij je de controle verliest en meer wil. En, daar zit’m net de kunst: in het begrenzen van het “willen” en het besef dat wat je thuis hebt echt wel helemaal O.K. is. Een hunkerman is dus in het beste geval een fijne aanvulling op een bestaande goede relatie, de sprankel en sprudel (jawel, dat laatste spreek je op z’n Duits uit ;-) ) in je leven. De relatie en de hunkerman zouden dus complementair moeten (kunnen) zijn.
In het geval van mijn huwelijkse hunkerman was dat buiten de jaloezie en het gekrenkte ego van mijn ex-man gerekend, maar voor de rest heb ik er alleen maar positieve ervaringen mee, met mijn hunkermannen. Gezien ik de kracht van de begrenzing op het vlak van het elkaar zien niet echt heb, evolueren mijn hunkermannen dan ook van hunkerman naar vriend, de volgende stap, die minstens even fijn is en die zo weer plaats maakt voor een volgende hunkerman. (The life cyclus of the “hunkerman” als het ware).
Nu in ons jolig gezelschap bevestigd werd dat elke vrouw (én gay) een hunkerman heeft, stelt zich natuurlijk de vraag of elke man ook een hunkervrouw heeft? Een vraag die ik vanuit mijn vrouw-zijn onmogelijk kan beantwoorden. Maar, ik hoop dat elke man er zo eentje heeft. En, dat hij er even verstandig en begrensd mee omspringt, zodat hunkerman en hunkervrouw een nog lang en hunkerend leven in het vooruitzicht hebben :o)
