Kanker is gemeen...

Er zijn zo van die (maan)dagen waarop het leven heerlijk kabbelend zijn gangetje gaat...

’s Ochtends kuste ik mijn man gedag, omdat hij de komende 3 dagen op een Duitse vakbeurs zou vertoeven, nadat hij eerst mijn 4 kinderen op school zou afzetten en uitgebreid afscheid van hen zou nemen. Zelf ging ik naar het werk voor een normale 8-uren dag zonder teveel onvoorziene omstandigheden of stress, als we even buiten beschouwing laten dat het er de hele voormiddag pokkekoud was, omdat de verwarming te laag afgesteld stond. Maar, dat zijn details.

Na mijn dagtaak zou ik 3 van de 4 kinderen in de avondstudie op school ophalen - de oudste was zelf al thuisgeraakt – zouden ze me honderduit over hun schooldag vertellen, liefst alle 4 tegelijk, en zou ik nadien de spaghettisaus van daags voordien opwarmen (op maandag mag het al eens wat rustiger aan gaan ’s avonds) en zouden we samen van dit diner genieten, mijn 4 jongens en ik.

We waren zowat aan onze laatste hap, toen plots een van de 2 oudsten zei: “Oh ja, mama, Rana heeft kanker”, terwijl hij de laatste hap naar binnen werkte en doorspoelde met wat koude thee.

Sprakeloos keek ik de jongens aan, kon geen woord meer uitbrengen. “Ja, mama, dat is waar. Ik heb dat op haar facebook gelezen”, waarop de ander: “En ik heb dat vandaag op school gehoord”. Het moest dus wel waar zijn dan.

Rana is de oudste dochter van 3 kinderen en heeft nog een jongere zus en een jongere broer. Sinds de kleuterklas zat zij bij mijn oudste in de klas, haar zus bij mijn 2^de en haar broertje bij mijn jongste. Met haar mama en enkele andere mama's sprak ik elke 1^ste en laatste schooldag af “onder de mama’s” . We waren een variërende groep van 4 tot 7,8 moeders, die op deze 2 schooldagen het nuttige aan het aangename koppelden en verlof namen van het werk om zo zelf de kinderen naar school te brengen en na schooltijd weer te gaan halen, zonder dat ze naar de opvang moesten... en de tussentijd vulden we met gezellig terrassen in de stad. Beetje us-time om 2x per jaar bij te kletsen over de dingen des levens, wat te roddelen over anderen, een excuus te hebben uit eten te gaan en vanaf  de late voormiddag te aperitieven en tussendoor nog wat te shoppen (voor de kinderen of gewoon lekker voor onszelf!). In het beste geval vulden we er een ganse dag mee, tenzij de school besliste er een halve schooldag van te maken, zodat we het programma wat versneld op een voormiddag dienden af te ronden. Maar, die 2-jaarlijkse afspraak met “de mama’s” was een vaste constante.

Ja, WAS. Want, Rana’s mama (een heel erg toffe spontane flapuit die geen blad voor de mond neemt en ondanks alles wat ze in haar leven al meegemaakt heeft een uiterst positief en goedlachs mens is met het hart op de juiste plek en doorspekt van een gezonde portie zelfrelativering, ja zelfspot eigenlijk. Een vrouw zoals ik ze graag heb dus...) heeft op de laatste schooldag verkondigd dat ze (eindelijk) ging scheiden en zou verhuizen naar haar geboorteplaats en terug bij haar vader zou gaan intrekken met haar 3 kinderen. De kinderen zouden van school veranderen (Rana had net het 6^de leerjaar afgerond en zou toch van school moeten veranderen door de overstap naar het middelbare odnerwijs), zij zou er werk zoeken nadat ze jaren als zelfstandige met haar man een zaak gehad heeft en het zou wel allemaal lukken, want ze hadden een ganse zomer om eraan te wennen dat dit een keerpunt in hun aller leven zou worden. 

De 1^ste schooldag ging dan ook zonder haar door, een andere mama moest werken en ikzelf moest echt wel naar huis, omdat mijn ventje die week thuis aan het inhuizen was en mijn extra paar handen die dag dus goed kon gebruiken. Ik ben dus met 2 andere mama’s gauw een snelle chocomelk gaan drinken ’s ochtends en liet hen de rest van het dagprogramma alleen afhaspelen, terwijl ik naar huis ging.

Met hartkloppingen tot in mijn keel nam ik alle moed bij elkaar en belde haar gisteren, nadat ik door verstomming geslagen was aan de eettafel. Ik was in complete shock, wist niet goed wat zeggen, maar vond dat ik haar – ondanks haar verhuis – moest laten weten dat we aan haar denken en dat ik er voor haar ben. Haar verhaal was schrijnend: een dochter die de laatste tijd wat moe was (toch wat nasleep van de aankomende scheiding?) en af en toe wat buikpijn had (allicht opkomende maandstonden rond die leeftijd?), keelpijn die snel de diagnose klierkoorts kreeg (ook niet echt leuk, maar wel een plausibele verklaring voor de moeheid en de knobbels in de keel), zodat ze vorige week enkele dagen ziek was van school (geen ramp, want ze is een super-goede voorbeeldstudente die in geval van slechte toetsen omwille van ziekte nu reeds het nodige krediet verdiend had op haar nieuwe school). Toen de klachten bleven aanslepen en ze amper nog haar boekentas kon dragen omdat ze zo futloos was, werd de vroegere huisarts nog eens geconsulteerd voor een 2nd opinion (de arts in de nieuwe woonplaats kent haar nog niet zo goed), op vraag van Rana zelf. De moeder stemde in, om het kind gerust te stellen dat die klierkoorts gewoon wat tijd nodig heeft om te genezen. Toen ging alles plots heel snel: diagnose leukemie, koffers pakken en naar Leuven vertrekken. 

Ja, zo gaat dat. Geen tijd om te laten bezinken, geen tijd om te wennen aan het idee, geen overlegperiode in familiekring... Inpakken, wegwezen en dadelijk meer onderzoeken en dadelijk therapieën.

Rana ligt er nu sinds vorige week, op de kinderkankerafdeling. Sinds gisteren weten haar nieuwe klasgenoten officieel dat ze kanker heeft en op haar facebookprofiel is het alsof een golf van ongeloof en medeleven de virtuele wereld van deze 12-jarige vullen.

Bizar en statistisch vrij onwaarschijnlijk feit is dat een klasgenote van vorige jaar (die dus ook bij mijn oudste in de klas zat) vorig jaar onderwijs volgende via “Bednet”, omdat ze na een zwaar chemojaar aan bed gekluisterd was, een gans schooljaar gemist had en nu herstellende was. 2 kinderen in dezelfde klas, beiden 12 jaar. What are the odds?

Als moeder van 4 kan ik me amper voorstellen wat dat met een frêle pas uit elkaar gerukt gezin doet - dat de wonden van de scheiding nog aan het likken is - te moeten weten dat ze hun oudste voor onbepaalde tijd uit handen moeten geven. Want, ze zal weken en zelfs maanden in Gasthuisberg moeten blijven, met een slaagkans van 90%.

Ondertussen ben ik het één en ander aan het “organiseren” om Rana te verrassen en wens ik haar alle succes van de wereld toe in deze loodzware “life’s a bitch”-praktijkles... Engeltje, vecht als een duivel in een wijwatervat! Verzet je en geef niet toe aan het fysieke en mentale verval. Geef de moed niet op, want je leven moest nog maar net beginnen...

What are the odds?!

 Mijn Hunkerman en ik zijn nu sinds eind januari een koppel. “Big news”, hoor ik u al denken. En, inderdaad, zo “vers” is dat nieuwtje al lang niet meer. Over onze relatie (of voorgaande) schrijven, deed ik eerder zelden en meestal eerder algemeen, dan specifiek.

Maar, in dit geval zal ik een uitzondering moeten maken, misschien niet eenmalig, dat zien we dan wel weer.

We hebben elkaar ongeveer een jaar geleden ontmoet, eind oktober, de 27^ste om precies te zijn. Ik was net 3 dagen ervoor jarig geweest en stond die bewuste avond op café buiten een sigaretje te roken, verdrietig om het heengaan van mijn mama net 1 maand eerder, maar ook vreselijk energiek en in overdrive omdat ik volop aan het solliciteren was geslagen (dik tegen mijn zin, maar het moest). Over die eerste sollicitatieperikelen was ik dan ook uitvoerig met een andere roker aan het leuteren, toen mijn Hunkeren wat dichterbij kwam staan en me vroeg of ik blij was geweest met mijn verjaardagscadeau eerder die week? Ik denk dat er toen niet meer dan verbazing en een vragend “Huh?” volgde. Hij lichtte toe dat hij bij een gemeenschappelijkefacebookvriendin had gezien dat ze me die week kwam bezoeken met een verjaardagscadeautje. Verder werd er over die verjaardag niet veel gerept en ben ik zowat een half uur blijven doorbomen over het hedendaags solliciteren, vooraleer ik het buiten te koud vond en terug naar binnen ging na een leuke babbel.

Zoals dat tegenwoordig gaat stuurde ik hem een facebook-vriendschapsverzoek, hij keurde goed en ik zag dat hij diezelfde dag verjaarde en stuurde hem prompt een privéberichtje dat ik zijn verjaardag vanaf nu niet meer kon vergeten.

Maanden later, toen we in januari behoorlijk halsoverkop in een relatie stapten met elkaar bleef het een leuk iets dat we op dezelfde dag jarig zijn, want, what are the odds? Dat we – beiden woonachtig in Limburg – een connectie hebben met godverlatenboerengat Grasheide (een landelijk kerkgehucht ver van Limburg en de omliggend Antwerps-Brabantse beschaving af gelegen) vonden we ook al vrij bizar. Ik ben er opgegroeid en hij bracht er de weekends en vakanties door in het buitenverblijf van zijn grootouders. Bij de boer waar mijn vader zijn asperges ging halen, leerde mijn Hunkerman traktor rijden en het markante kruispunt in het bos, vlakbij de boerderij, waar pal in het midden van dat kruispunt een boom staat, kenden we ook allebei. 

De vrouw van die aspergeboer (die volgens mij ook al enige tijd dood is) heeft trouwens 2 dagen voor mijn mama haar overlijden ervoor gezorgd dat ik bijna een infarct kreeg, toen mijn mama in haar palliatieve ziekenhuisbed naar buiten keek en uitvoerig tegen die vrouw aan het praten was alsof het een hartsvriendin was die vlak langs haar naast het bed zat. (Misschien de invloed van de morfine die mijn mama dode mensen heeft doen zien?!) Dat er op de 6^de of 7^de of weet ik hoeveelste verdieping niemand aan het raam stond hoef ik er allicht niet bij te vermelden. En, geloof me, zo een live scène uit “The 6th Sense” (“I can see dead people”) jaagt je écht wel de stuipen op het lijf, maar dit geheel ter zijde.

Mijn Hunkerman heeft trouwens één zus (die jonger is) en ik heb er ook eentje. Niet wereldschokkend, ik weet het. Er zijn wel meer mensen met een jongere zus. Dat zijn zus echter Sabine heet, net zoals mijn pas overleden moeder, was dan toch weer een beetje raar. Maar, toeval bestaat. Want, er zijn maar liefst 17.634 Sabines in België, dus het kan. (bron: www.permesso.be)

Helemaal bizar werd het toen mijn Hunkerman me – op de 1^ste sterfdag van mijn moeder Sabine, tijdens een rookpauze op mama’s herdenkingsdiner in familiekring – zei dat hij op 29 november niet mocht vergeten naar zijn zus te bellen, gezien ze dan jarig is. “Wablief?!”, was toen zowat het enige wat er bij mij uitkwam. Neen, niet omdat ik half-doof ben, maar omdat ik zeker wilde zijn dat ik de datum goed verstaan had. Hij bevestigde: 29 november. Heel straf, want, mijn enige zus verjaart ook die dag! Hunkerman en ik delen dus onze verjaardag en onze zussen zijn eveneens op dezelfde dag jarig!

Nu, ik ben geen wiskundige, maar de kans daarop lijkt me eigenlijk best wel klein?!

Je zou denken dat het hierbij stopt, hè. Maar neen! Eerder deze week waren we de nieuw gekochte woonkamerkast aan het inladen – netjes ieder zijn kant, toen hij me zijn geboortealbum in de hand duwde. Ik bladerde door het boekje, las enkele passages, toen er plots een papiertje uit het abum viel. Het was een wit blaadje uit een notablokje, voorzien van een voorgedrukt opschrift (je kent ze wel, van die handige notablokjes bedrukt met reclame bovenaan). Op het blaadje had zijn mama enkele aantekeningen gemaakt, van belang voor zijn geboorteboekje. Maar, mijn oog viel dadelijk op de opdruk van het blaadje, in lichtblauwe drukletters: “HERBERT” (slechts 1036 mannen in België heten trouwens Herbert, dus het is zeker geen voor de hand liggende naam als pakweg Jean of Jef of Wilfried). Herbert, de naam van mijn Oostenrijkse vader!

Of je nu gelooft in het lot of niet, doet niet ter zake. Want, bovenstaande feiten zijn wat ze zijn: feiten en geen zweverige verhaaltjes (toegegeven, het praten met dode mensen is weer iets moeilijker te staven, maar ik heb het zelf meegemaakt en ben er nog steeds behoorlijk spooked van).

Oh ja, en voor de echt nieuwsgierigen geef ik even mee dat er in gans België slechts 110 mensen mijn voornaam dragen en er niemand is die echt Hunkerman heet (ja, ik heb het voor alle zekerheid nagekeken, je weet maar nooit ;o)  )!...