24-03-2016
Er is goed
en kwaad, liefde en haat… Ik weet dat ondertussen, ben niet naïef. Of ja,
misschien toch wel een beetje. Want, ondanks het hier en nu en de dingen die
gebeuren, die gebeurd zijn en die zullen gebeuren, weiger ik om mijn geloof
naast me neer te leggen.
Ik geloof! Neen,
niet in een god, maar in Liefde, in het Goede en in de Mens. Toegegeven, dat
geloof is al vaker op de proef gesteld. Maar, ik neem aan dat dat in elk geloof
zo is, dat de beproevingen die je hebt doorstaan net dat geloof versterken en
het verankeren in je zijn. Niet?
Ik hou niet
van het stigmatiseren en generaliseren. Tja, als 50% Duitse, 50% Oostenrijkse
heb ik ook al mogen ervaren wat het is om met de vinger gewezen en nagefluisterd te worden.
Als niet-katholieke, die naar een staatsschool buiten het dorp ging en er zedenleer volgde en
geen communie deed. Als dorpsbewoner die zijn wortels elders had en geen
familie in dit land had (familiefeesten, dat kende ik niet), behalve mijn
ouders en zusje. Als anderstalige die er vreemde buitenlandse folkloristische gebruiken
en rare culinaire gewoonten op nahield.
Jawel, ik had een mooie en gelukkige
jeugd. Maar, in een tijd dat in de Vlaamse velden de meer “zichtbare
buitenlander” - zeg maar de Noord-Afrikaanse moslim - nog niet zo dik gezaaid
was, waren wij de “exoten” in het dorp. Ja, als kind heb ik daar ooit om
gehuild, want ik wilde niet anders zijn en voelde me vaak alleen. Maar, ik had
ook vrienden… goede mensen: Vlaamse, Nederlandse, Franse, Duitse, Oostenrijkse,
Amerikaanse, joden, moslims, katholieken, protestanten en atheïsten, homo’s,
hetero’s en lesbiennes. Er waren er bleke, minder bleke, licht getaande,
bruine, zwarte, rode en gele. O.K., de laatste paar dat is allicht een beetje
overdreven. Maar, het had zeker gekund. Zonder probleem.
Het waren stuk voor
stuk goede mensen. Zo nu en dan zat er ook wel eens uitzonderlijk een slechte tussen, maar
vooral goede! Lieve, hartelijke, open, behulpzame, grappige, leuke en toffe
mensen. De ene wil geen koolhydraten, de ander eet geen (varkens)vlees, ikzelf
lust geen spinazie. Er waren er met rode rokjes, met blauwe broeken, met
geruite hemden of opwollende truien. Ja, er waren er zelfs met kilts en dirndls… Sommigen drinken alcohol, sommigen zelfs veel, andere weinig en nog andere niet. Er zijn er die dansen, zingen, dichten, schilderen, tekenen, schrijven, een instrument bespelen of die net zoals ik niks van dat alles kunnen. Ik ken er met bril en zonder, met lenzen en zonder. Kale, met kort haar en met lang haar, met krullen, met sluik haar, met baard, met snor of niet. Met grote voeten, gemiddelde voeten en kleine voeten. En, ja, met tattoos en zonder.
Gelukkig
moest ik als buitenlander zelf nooit kleur bekennen: ik moest niet gaan stemmen
en deed het ook niet. Niet in Oostenrijk, een land waar ik niet thuis was, noch
in België, een land waar ik geen wortels had. Ik bekende me alleen openlijk als
niet-rechts, dat wel. Want, daar heb ik nooit aan meegedaan. Ondertussen ben ik
Belg. Geïntegreerd dus. En, nog steeds niet-rechts, ondanks de dingen die
rondom mij gebeuren.
Ja, er zijn
idioten op de wereld. Deze week waren het er 3 die nogal wat schade aangericht
hebben. Allicht zijn er nog meer zoals zij, idioten. Er zijn echter ook mensen
die het omgekeerde zijn: niet-idioten, zeg maar. Mensen die geen schade
aangericht hebben en ook die intentie niet hebben. Sta me toe – zonder enig
cijfermatig of wetenschappelijk bewijs – te mogen stellen dat dit er meer zijn
dan 3… of 30… of 300… of 3.000… of zelfs 30.000 of 3.000.000 zijn, die goede
mensen. Een deel daarvan ken ik persoonlijk en ik ben blij hen te mogen kennen,
blij dat zij me aanvaarden voor wie/wat ik ben, net zoals ik dat met hen doe.
Ik doe niet
mee aan stigmatiseren. Ik doe niet aan rechts of links. Ik doe ook niet aan
goed of kwaad. Sta me toe alleen aan Goed te doen (en niet aan kwaad), aan Liefde (en niet aan haat) en aan geloof in
de Mens… Want, dat geloof daar heb ik recht op!
