Nu het vreemdste jaar in de geschiedenis van mijn generatie op zijn einde loopt, merk ik dat velen een moment van reflectie hebben om stil te staan bij 2020, in de hoop het te kunnen afsluiten, dit “covid-jaar”. Ik dus ook…
Man man man, wat een jaar! Ik weet het, we zouden blij en tevreden moeten zijn… We hebben een warm huis, een volle koelkast en zijn nog allemaal bij relatief goede gezondheid (alleszins tot op heden “coronavrij”), maar toch… Hij overvalt me soms, de (corona)blues. Zeker nu het jaar op zijn einde loopt en we hoopvol vooruitkijken naar een “nieuw jaar”, hangt “de troosteloosheid van het bestaan” als een grauwe schaduw over me. Het besef van die donkere wolk is er en ik doe alles wat ik kan om ze weg te jagen: bloemen kopen, kaarsjes aansteken, lekker koken, genieten van mijn gezin en mijn (t)huis, wat creatief zijn, af en toe eens een leuk online tweedehandskansje scoren op Vinted. Ik doe het allemaal… “Counting my blessings” doe ik dagelijks wel eens een paar keer, op een stil moment. En toch blijft 2020 als een zware steen op mijn maag liggen.
Nogmaals, we mogen niet klagen in een jaar dat zo anders was dan anders. Want, het kan altijd veel slechter gaan: je zult maar corona opdoen, ziek worden of er zelfs aan bezwijken, je job verliezen, je rekeningen niet meer kunnen betalen, enz. Neen, ik prijs me gelukkig, heb geen corona gehad, mijn gezin is gespaard gebleven van dat rotvirus, ik heb nog werk (ook al is het maar 2 dagen per week en sta ik de rest van de week op werkloosheid), we hebben loonverliezen geleden aan beide kanten, maar komen nog toe om alles betaald te krijgen, ook al kijk ik niet echt uit naar de gasafrekening dit jaar. (Want, 3 dagen per week extra thuis zitten, is meer warm stoken en energie is geld, zo gaat dat nu eenmaal.)
Voor de coronacrisis zijn we enkele dagen met heel het gezin in Spanje geweest, genieten van een heerlijke winterzon onder de palmbomen. Tussen 2 lockdowns in zijn we zelfs een weekje naar Frankrijk kunnen/mogen gaan en we hebben hier en daar wat nachtjes in Durbuy en Nederland gespendeerd afgelopen zomer. Sinds de zomer zijn we echter ook op dat vlak volledig inactief geworden, gewoon omdat de wereld en het virus beter af zijn zonder reizen.
Wat ik het meeste mis? Allicht oprechte spontane hartelijkheid (een knuffel en een kus van vrienden). En, ja, “gewone” communicatie, face-to-face zonder afstand en verdomde mondkapjes. Zo een gesprek waarbij je de andere eens bij de hand kon nemen of een schouderklopje kon geven of eender welke andere vorm van aanraking. Sfeer en gezelligheid buitenshuis in de vorm van een bioskoopavond, een stevig concert of optreden, een brocantemarktje, een cavakletsavond bij/met vriendinnen, onze “social Sundays” waarbij we gewoon random bij vrienden langsreden om te kijken of ze thuis waren, een glas drinken ergens waar het er uitnodigend uitzag of genieten van een restaurantbezoekje, ook al deden we dat laatste voor 2020 ook niet zo heel vaak. Ik mis de “gewoonheid”, het alledaagse, het spontane, … En de overzeese uitstapjes naar Engeland, die mis ik ook. Alle dingen die nu als potentieel “gevaarlijk” of “risicovol” bestempeld worden.
En het vreemde is dat zo stilaan alles van voor 2020 begint te vervagen: de vaste gewoonten die we voorheen klokvast koesterden en die als wederkerende gekleurde blokjes in de agenda kleurden, de spontane dingen die we al eens deden, zonder dat er een agendablokje voor was voorbehouden… Ja, ik mis dat!
Om dan nog te zwijgen van het knuffelen van pakweg mijn zus en haar gezin, van lieve vrienden die ik zo ontzettend mis. Ik stel ook vast dat ik sociaal incapabeler word: het begint bij de vreemde begroeting waarbij de hartelijke handdruk, knuffel of kus ontbreekt. Zelfs tijdens een gesprek blijf ik die anderhalve meter afstand en dat mondmasker onwennig vinden, omdat ik blijkbaar in het verleden toch fysieker met mensen omging, dan ik altijd dacht. Ik droom soms zelfs dat ik mensen spontaan “vastpak” om me dan in mijn droom bij hen te verontschuldigen voor de ongepaste aanraking, die mogelijk besmettelijk kan zijn.
Natuurlijk heb ik genoten van het “thuis zitten”, ook al hield dat in dat ik er minder door verdiende en mijn collega’s miste. Het is fijn om met een goed boek op de bank te liggen zetelen of op een weekdag de strijk erdoor te jagen met een leuke film op TV. Het is ook tof om te “onthaasten”, niet meer altijd zo te moeten jagen en geleefd te worden. Het boezemt me dan ook angst in dat de hernieuwde instap in die gejaagde mallemolen me snel weer gaat overvallen en meesleuren… Het lijkt alsof 2020 me wat van mijn dynamiek en veerkracht heeft genomen. Doordat de rek zo plots, zo hard en zo lang gespannen heeft gestaan, is de elasticiteit er een beetje uit, vrees ik.
2020 was ondanks de omstandigheden, zeker niet “slecht”. (We hebben een warm dak boven ons hoofd, genoeg te eten en zijn gezond!) En, ja, ik word ook écht oprecht blij van lieve buren die aan me denken, vrienden die voor de deur stoppen om te kijken hoe het gaat, mensen die lieve kaartjes in de brievenbus droppen of plots met een onverwachte kleinigheid in de hand komen aanbellen. Ook mijn gezin (mijn man, mijn zus en haar gezin, mijn kinderen, mijn ex-man en zijn vrouw én hun heerlijke kleuter) blijken een enorme steun, die me – vaak onbewust – door de moeilijke momenten uit helpen met hun oprechte liefde. Als ik dus iets van 2020 meeneem, dan zijn het die – soms onverwachte – blijken van genegenheid, vriendschap en liefde die voorheen misschien “normaler” waren, maar nu een extra dimensie krijgen in én geven aan dit vreemde jaar.
Het is dus allicht vreselijk pretentieus om “meer” te willen in/van het leven, om te verlangen naar alles wat 2020 niet had of kon, terwijl we toch ook wel zoveel moois in de plaats hebben gekregen.
Wat ik verwacht van 2021? Heel eerlijk? Ik verwacht dat de eerste jaarhelft sowieso een 2020-bis gaat worden, dat er bakken vol stress op de loer liggen, dat die donkere wolk niet zo snel overwaait… Pessimistisch? Een beetje wel. Realistisch? Allicht ook. Ik ben het geloof in (positieve) “verandering” een beetje kwijt en heb moeite om te kunnen volgen in alle (negatieve, ongekende en ongeziene) veranderingen die 2020 in petto had.
Afwachtend zullen we dus zien wat 2021 brengt. Hoopvol vooruitkijkend en ondergaand wat we niet kunnen veranderen.
P.S. Kan er iemand me wakker maken als het terug de moeite is?...
