Eén jaar is het nu geleden… En, het moet gezegd: het was een prachtige dag. Zomers warm overdag, herfstig fris ’s morgens. Dat zomerse weertje heeft zo nog minstens 2 weken aangehouden. Tijdens Hasselt-kermis was het zalig slenteren in de zon, het trouwfeest van mijn ex-man en zijn ega was gezegend met een lekker weertje en de mensen waren eigenlijk vrolijk en luchtig omwille van de zomerse verlenging.
Vorig jaar dezelfde dag had ik verlof genomen. Geen “gewone”
verlofdag om een verlengd weekend te vieren, geen dagje out of office om te
gaan terrassen of door de stad te kuieren, geen gewone vrijdag… Ik maakte me
letterlijk op voor mijn mama haar laatste reis, met mijn auto naar de
palliatieve eenheid. Papa’s cabrio was in de lente en zomer nog leuk geweest om
met haar wat in de zon te gaan cruisen overdag, maar ze had het steeds
moeilijker om zich met haar wegkankerende heupgewricht in de lage auto te
hijsen, zodat ik voorstelde om taxi-dienst te spelen naar het ziekenhuis.
Bij haar thuis stonden de koffers al gepakt klaar. Ze dronk
haar glaasje appelsap (of was het water?) leeg, veegde nog eens over de
salontafel, ruimde in de keuken nog even op en zei ons dat ze klaar was. Het
moet gezegd: ze zag er goed uit (zoals steeds). Ze was behoorlijk bruin van de
zomerzon omdat ze veel tijd in de tuin had doorgebracht, op het terras of in de
ligzetel onder een dekentje. En, ja, de cabrioritjes. Ze had haar juwelen aan,
droeg een leuke jeansbroek, toffe blouse en een hip "blazerke". Ik weet heel
zeker dat ze zich al weken niet meer geschminkt had (ook al deed ze dat haar
hele leven dagelijks), maar zie haar in mijn herinnering die dag toch opgemaakt
klaarstaan, maar het kan zijn dat ik me vergis.
Ze was er klaar voor, ze was er klaar mee en ze wilde thuis
weg om in het ziekenhuis te sterven. Wij vergezelden haar, mijn zus, mijn papa
en ik. 12 dagen later is ze gegaan, voorgoed.
Ook al is haar overlijden het ganse afgelopen jaar een
vreselijke schaduw geweest, toch ben ik er - sinds ik gisterenavond behoorlijk
ingestort ben – zeker van dat de moeilijkste 12 dagen vandaag beginnen. En, in
het verlengde tot aan haar “begrafenisverjaardag” zijn het er zelfs 17.
Van de film van die 17 dagen zie ik dagelijks wel enkele fragmenten, maar deze week is het
telkens weer de volledige film die afgespeeld wordt, tot in de kleinste
details. De conclusie is helaas uiteindelijk altijd wel dezelfde: dat een heel
erg straffe madame die 18 jaar tegen het kankerbeest gevochten heeft is moeten
gaan…
