Tijd voor kwaliteit...

Bijna 3 maanden geleden kreeg ik te horen dat de firma waarvoor ik werk in het kader van het herverdelen van de beschikbare middelen mijn functie zou schrappen en mijn taken zou herverdelen.

Concreet werd ik dus ontslagen, wat voor mij een heel nieuwe ervaring was. Met 5,5 maand opzeg voor de boeg besliste ik al snel om me in die periode te laten begeleiden op het vlak van verwerkingsproces, kennis over de huidige arbeidsmarkt, solliciteren (brief, gesprek, netwerk), hoe mezelf verkopen, opleidingsmogelijkheden, enz. Tot op heden is dat een heel erg boeiend en leerrijk traject gebleken, waarin ik toch ook wel enorm aan zelfreflectie gedaan heb en mijn loopbaan tot op heden eens grondig onder de loep heb genomen. Met nog meer dan 25 jaar werken voor de boeg geen onbelangrijke oefening, omdat de professionele weg die ik vanaf nu zal inslagen toch wel een belangrijke is.

“Hoe moet het verder vanaf hier?” is dan ook een vraag die me nu al 3 maanden bezighoudt. Neen, niet dat ik eraan twijfel dat ik van straat zal geraken, noch dat ik me ernstige zorgen maak. Maar, het “wat wil ik nu” is in deze nieuwe jobzoektocht toch wel een prominente spil waar alles om draait. Toegegeven, wat ik écht zou willen is de grote Lottopot winnen, zodat manlief en ikzelf gewoon niet meer hoeven te gaan werken. Helaas blijkt dat als carrièreplan toch niet zo’n haalbare kaart te zijn, weet ik na enkele pogingen.

Als ik de plannen dan iets realistischer uitteken, dan kom ik uit bij deeltijds werk, zodat er niet alleen voldoende ruimte is voor mijn huishouden en gezin, maar ook nog een beetje extra-tijd voor vorming, sport en hobby’s. Wat ik nu wil is dus eerder kwaliteit. Ik heb de afgelopen 20 jaar gewerkt in voltijds dienstverband en heb een curriculum dat naadloos aansluit, zonder ook maar één klein gaatje of rustpauze.

Pas op, je hoort me niet klagen over mijn werk tot op heden: steeds in eigen stad gewerkt met vrij aantrekkelijke uren, die me toch wel in staat stelden om vrij aanwezig te zijn in het leven van mijn 4 kinderen. En, een betrekkelijk goed loon, vaak aangevuld met extralegale voordelen. Nu ik echter besef hoe snel kinderen groot zijn en hoe snel ik oud word, wil ik werkgewijs zo graag een beetje op de rem gaan staan, tot de laatste thuis afgezwaaid is, wat toch nog een jaar of 10 gaat duren, ongeveer. Ik ben dus niet alleen “midlife” op het vlak van eigen leeftijd en levenswijsheid, maar ook op het vlak van intensief ouderschap ben ik net over de helft van het intensieve “moeten zorgen”.

Deeltijds of zelfs halftijds – al dan niet tijdelijk - is dan het sleutelwoord. Een ontlasting voor mijn man, die financieel de grootste bijdrager is en daarnaast heel veel huishoudelijke taken op zich neemt en ook een ontlasting voor mezelf, met meer "werkvrije uren", die binnen de kortste keren ingevuld zullen geraken met meer zinvolle inhoud. Want, op de lauweren rusten, dat is niet de bedoeling van het plan.

Blijft de vraag naar de financiële haalbaarheid, die ik theoretisch gewoon nog niet kan beantwoorden. Want, bijna de helft van mijn loon vrijwillig laten vallen is toch een serieuze stap, die enige mentaliteitswijziging met zich zal meebrengen. Financieel “consuminderen” om ruimte te scheppen voor de gewenste kwaliteitsvollere tijdsbesteding lijkt me perfect mogelijk als ik mijn doel niet uit het oog verlies en ook mijn huisgenoten kan overtuigen van de zin van mijn plan. Want, financieel inbinden in een gezin van 8, dat doe je niet alleen. En toch blijft het in een crisisklimaat met steeds duurder wordende basiskosten geen evidente keuze en zelfs vrij risicovol om te kiezen voor “minder” en een stukje vrijheid en onafhankelijk (en dus financiële zorgeloosheid) op te geven in ruil voor tijd, ons kostbaarste bezit.

Benieuwd of ik de komende weken en maanden mijn masterplan kan omzetten in de praktijk en zo verder kan bouwen aan een nieuwe “ik”…

If you look at what you have in life, you’ll always have more. If you look at what you don’t have in life, you’ll never have enough. –Oprah Winfrey

Het gelijkheidsbeginsel volgens H.

Ik heb een vriend, een kameraad die al 15 jaar meegaat en een wekelijkse gast aan huis is op zaterdag en zondag. Hij is “gehandicapt”, zoals hij zelf zegt en het meest toepasselijke gangbare etiket voor hem - ook al haat ik labels - is allicht een beetje “simpel” of mentaal achter, maar ik noem hem liever “mijn vriend” of onze huisengel, omdat hij dat ook is.

Al 15 jaar lang komt hij op de koffie, eet een tas soep mee, doet zijn verhaal: over vroeger en hoe het was als kind van binnenschippers, over zijn zussen, zijn broers en zijn (overleden) moeder, over zijn werkweek (3 dagen per week werkt hij op een soort van beschutte werkplaats), over de wekelijkse petanquenamiddag op donderdag (“Weer 3 van de 4 spelletjes gewonnen!”) en gewoon over de mensen die zijn pad kruisen op de bus of het werk. De gewone dingen dus waar je als vrienden over praat. En, ja, over de gezondheid, het weer en hoe het met de kinderen gaat ook! Heel soms gaat het zelfs over de actualiteit, het nieuws in binnen- en buitenland en over politiek.

In een tijd waarin onverdraagzaamheid, haat, racisme en terrorisme de media bepalen is het bewonderenswaardig hoe eenvoudig de wereld voor mijn “simpele” vriend in elkaar zit. 

Man/vrouw, jong/oud, met sluier/zonder sluier, Belg/geen Belg, “normaal” of gehandicapt,… hij maakt dat onderscheid niet! Voor hem is iedereen een mens! Sterker nog, voor hem is iedereen een mens, die zijn hulp zou kunnen gebruiken. Huilend kind? Hij beurt het op met een snoepje. Oud vrouwtje op de bus? Hij (zelf vooraan in de 60) zal wel opstaan. Neen, het deert hem niet of dat vrouwtje behangen is met uiterlijke schijn, armzalig is, moslima, katholiek of atheïst is. Voor hem is ze gewoon een mens.

In se is dan ook elke mens in zijn ogen een goed mens. Uiteraard ziet ook hij het kwade in de wereld, maar het grondbeginsel is voor hem dat elke mens gelijk is en elke mens goed is. Dat er mensen zijn die op termijn minder goed zijn en kwade dingen doen, dat beseft hij en het bedroeft hem dat er zoveel erge dingen gebeuren. Toch blijft hij volharden in zijn gelijkheidsbeginsel. Het grootste geschenk dat hij mensen geeft is dan ook dat hij hen onbevoordeeld en vrij van vrees op een beleefde en vriendelijke manier benadert en ter hulp zal schieten. Vaak bedankt met een knuffel, soms “stank voor dank” krijgend, zoals hij vaak teleurgesteld zelf vaststelt. Gewoon omdat "de mensen" soms nu eenmaal zo zijn, zonder dat hij er een etiket op plakt. 

Je ziet: mijn simpele vriend is een engel! Een engel die het goede ziet, een engel die helpt, een engel waar velen van zouden kunnen leren. Ja, ook ikzelf, als ik me soms, heel soms, betrap op zwart-wit denken, terwijl ik me had voorgenomen mijn roze bril nooit af te zetten!

Jezelf graag zien...

Ik zat laatst – werkgerelateerd – in een groepje van 8 mensen met uiteenlopende achtergrond, aan wie er gevraagd werd om één positieve eigenschap van zichzelf te benoemen voor de groep. Mijn verbazing was nog nooit zo groot! Want, blijkbaar was er – op mezelf na – niemand die iets positiefs over zichzelf te zeggen had. Heel vreemd vond ik dat!

Neen, niet dat ik zooooo geweldig hoog met mezelf oploop, maar, ik weet toch wel verdomd goed wat mijn goede kanten zijn. En, ja, ook mijn mindere kanten kan ik benoemen, iets waar de anderen in de groep dan weer minder moeite mee bleken te hebben.

Hoe komt het toch dat we het eenvoudiger vinden om een slechte eigenschap dan een goede eigenschap te geven als het om onszelf gaat, de persoon die we eigenlijk het beste op de hele wereld zouden moeten kennen. Jezelf ken je al sinds je geboorte en zelfs al van daarvoor! Dag in dag uit moet je met jezelf leven, in goede en in kwade dagen. En toch blijkt het dus dat we moeite hebben om iets goeds over onszelf te zeggen. “Waarom?”, vraag ik me dan af.

Nu, misschien moet ik even de aard van de groep kaderen. Het betreft allemaal mensen die redelijk recent ontslagen werden, inclusief mezelf. En, volgens de outplacementbegeleidster ligt het eraan dat de anderen hun ontslag nog niet verwerkt hebben en nog in een “zelfbeelddipje” zitten en daarom dus hun goede kanten nu even niet kunnen/willen zien. Want, blijkbaar is het verwerken van een ontslag een beetje zoals een scheiding of rouwverwerking en volgt het ook dezelfde fasen om dan uiteindelijk te komen tot aanvaarding en een nieuwe start.

Dat ontslag (of echtscheiding) je door fasen van ontkenning en woede kunnen katapulteren, daarin ben ik helemaal mee, maar waarom in godsnaam laten we toe dat het zo aan ons zelfbeeld knaagt? Blijkbaar heb ik op dat vlak ergens een schroef los, want het onverwachte ontslag heeft me op heel veel vlakken geraakt (verdriet, woede, noem maar op, allemaal doorlopen), maar heeft me nooit ofte nimmer doen twijfelen aan de persoon die ik ben, noch aan mijn kwaliteiten. Toch een kleine “hoera” voor mezelf op dat vlak...

Ja, ik zie mezelf graag! Neen, niet zozeer als ik in de spiegel kijk. Maar, gewoon als mens. Ik vind mezelf een best wel “goed mens” met een aantal leuke kwaliteiten en positieve aardigheden, maar ook met een paar hoeken af, een aantal irritante onhebbelijkheden of minder leuke kantjes. Net zoals iedereen! Maar, bovenal (en ik ken mezelf al 41 jaar) en zonder enig narcisme: ik hou van mij! Neen, niet op een arrogante egocentrische wijze, maar op een zelfreflecterende manier. Ik hou van mezelf om de persoon die ik ben en ik ben trots op de persoon die ik ben. Ja, ik heb in het verleden fouten gemaakt en mensen gekwetst, net zoals ikzelf ook mijn portie tegenslag heb gekend. Maar, dat alles, dat pakket aan ervaringen hebben me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. En, die persoon verdient mijn respect en mijn liefde, want het is een sterk en aardig persoon. Een persoon waar ik het nu al 41 jaar mee moet doen en die hopelijk nog lang mag meegaan.

Om die reden heb ik 7 jaar geleden een “art nouveau”-hartje in mijn lies laten tatoeëren, inclusief sierlijke krullen. Op een plaats waar alleen ik het kan zien, om me eraan te herinneren dat ik niet alleen van mezelf mag houden, maar van mezelf MOET houden, om alles wat ik als mens al meegemaakt, overwonnen en bereikt heb. Om de persoon die ik NU ben, een persoon die elke dag een andere is en evolueert door de tijd en de ervaringen heen. “Nouveau”, nieuw, als een nieuwe start van mezelf als een zelfbewuste persoon.

Dus, wees niet één van die 8 die niets positiefs over zichzelf te vertellen hebben en leer om (terug) van jezelf te houden, na ontslag of na echtscheiding. Want, je bent het waard!

(Opgedragen aan Carine, die besloten heeft zichzelf graag genoeg te zien om toe te geven aan haar werkgerelateerde burnout en de passie voor haar werk aan de kant heeft gezet om terug meer van zichzelf te kunnen houden. Toen de sleur te groot werd en ze uitgeblust, lusteloos en rusteloos geen uitweg meer zag uit de sleur heeft ze gekozen voor een “scheiding” van haar job waar ze zich al jarenlang voor inzette, zodat ze als persoon terug sterker en vrolijker door het leven kan gaan, op zoek naar nieuwe creatieve wegen.)

http://miesmagazine.com/jezelf-graag-zien/