Tips voor een echtscheidingsboekhouding

Echtscheidingsboekhouding. Ja, ik moet toegeven… Ondanks het feit dat ik in het eerste jaar van mijn managementopleiding grandioos gezakt ben voor boekhouden en er tijdens de herexamens niet veel meer van bakte, blijk ik nu – zo’n 20 jaar later – een échte cijferfreak te zijn. “Excelletjes” zijn helemaal mijn ding! Mijn hele leven – zowel werk als privé – is doordrongen van excelletjes…

Luidop hoor ik de lezer nu denken wat dat in godsnaam te maken kan hebben met MIES, Mens in een Scheiding.

Wel, heel erg veel eigenlijk… Ondanks het grote aantal echtscheidingen met onderlinge toestemming (kortweg EOT’s genaamd) word ik zo nu en dan in de privésfeer wel eens geconfronteerd met een iets minder peisvolle vechtscheiding, met een zeer prominente nadruk op de “V”. Menig scheidend medemens heeft me dan ook al het nut van een gerechtelijke echtscheidingsprocedure met advocaten uitgebreid willen toelichten. Je kent ze wel: hij een advocaat onder de arm, zij een advocaat onder de arm en beiden willen zoveel mogelijk hun gelijk halen en doen daar vaak jaaaaaaaaren over, zonder echter ook maar één stap vooruit te geraken.

Als kanttekening even vermelden dat ik me bewust ben van het feit dat niet elke scheiding rozengeur en maneschijn is en dat er vaak ook wel bezwarende zaken zijn, die een vlotte scheiding in de weg kunnen staan. Laat ik daarom even zeer simplistisch en ongenuanceerd stellen dat bijna alle gerechtelijke scheidingsissues ofwel om hoederecht ofwel om financiën gaan. Over dat eerste wil ik me hier niet uitspreken omdat dat zeer complex is en ik wil het dus enkel hebben over de financiële kant van een scheiding met kinderen waarbij co-ouderschap wordt nagestreefd. Scheidingsverhalen waarbij de advocatenkosten per scheidend persoon oplopen tot een afgeronde 100 euro per maand voor het opstellen van brieven, het indienen van weet-ik-veel-wat allemaal! Uiteraard formuleert de advocaat van de “tegenpartij” op elk van die brieven of verzoeken netjes een antwoord, de belangen van zijn/haar cliënt verdedigend. Ook die tegenpartij krijgt aldus maandelijks een afrekening van de advocaat van dezelfde omvang als die van de ander. Laat ons dus even stellen dat we het dan over 200 euro per maand hebben (gemiddeld en afgerond en uiteraard bij benadering, gezien ik zeker niet pretendeer een expert te zijn op dat vlak). Op jaarbasis maakt dat dan 2400 euro, als we even buiten beschouwing laten dat ook advocaten al eens op vakantie gaan en je dus misschien niet elke maand zo’n factuur in de bus krijgt.

Ik ken een (ex-)koppel dat nu al zo’n 10 jaar ruziet over (in mijn ogen) onbenullige dingen zoals bijvoorbeeld wie de winterjassen of de schoenen moet betalen, wie de sportkampen betaalt of naar wie de factuur voor de bijlessen wiskunde moet worden gestuurd. A rato van 2400€ per jaar maakt dat bij benadering een 24.000€ in die 10 jaar tijd! Dat is toch een hallucinant bedrag, waar je best wel wat leukers mee kan doen, niet?! Stel nog dat ik me hier ergens schromelijk misrekend heb. Stel nog dat de maandelijkse advocatenfacturen slechts 50 euro per (ex-)partner bedragen, stel nog dat ze slechts om de andere maand factureren, dan nog blijven het bedragen om over na te denken! Ook niet onbelangrijk om mee te nemen in deze fictieve denkoefening is dat beide advocaten er alle baat bij hebben om – geheel in hun eigen belang – hun cliënt(e) te blijven aansporen om het geschil lang genoeg te laten aanslepen. Want, zolang het geschil niet is opgelost kunnen zij blijven factureren. En, zolang jij dus met je ex blijft ruziemaken over wie de vakantie van de kinderen moet betalen ben je dus eigenlijk de volgende ski- en zonnereis van je beider advocaat aan het bekostigen!

Wat heeft dat nu in godsnaam met excel te maken?

Boekhouding dus tussen 2 ex-partners die het ouderschap over de kroost delen en aldus ook de kosten.

Mens in een scheiding

Wel, dan nu de oplossing voor scheidende koppels die bovenstaande denkoefening begrijpen en inzien dat ze die 1.200 euro per kop per jaar beter in zichzelf en hun kinderen kunnen investeren, zodat er ondanks de onderlinge scheidingsperikelen wat extra overblijft om elk met je kroost op vakantie te kunnen gaan in de plaats van je advocaat nog maar eens op reis te sturen! (Voor alle duidelijkheid: ik heb niks tegen advocaten.)

Maak een boekhoudkundig excelletje, een kasboek als het ware, en noteer daarin de kinderinkomsten (kindergeld en bepaalde premies) en –uitgaven en wie deze betaald of ontvangen heeft. Maandelijks of jaarlijks maak je de balans op en zal je zien wat het verschil is en kan je dat eventueel onderling verrekenen. Boekhouding dus tussen 2 ex-partners die het ouderschap over de kroost delen en aldus ook de kosten.

Blijkbaar zorgen we beiden instinctief en evenredig ervoor dat onze kinderen niks te kort komen.

Mens in een scheiding

In mijn persoonlijk geval betaalt mijn ex-man al jaren de naschoolse opvangfacturen van de kinderen en ik betaal de schoolfacturen. Ik zorg dat de kapper de 4 jongens hun haren knipt en hij zorgt ervoor dat ze elk seizoen nieuwe schoenen krijgen. Jassen doen we hoe het uitkomt en voor wat de kampen betreft: ik schrijf de kinderen in en betaal het voorschot, hij het saldo. Dus: als één van onze 4 kinderen iets nodig heeft, dan regelt één van ons beiden dat en wordt dat gewoon genoteerd. Nu, nadat we dit zo’n 7-tal jaren hebben gedaan, ben ik er ondertussen mee gestopt. De reden is heel simpel: aan het einde van elk kalenderjaar kwam de balans op ongeveer 50% elk uit en bleek er amper enig verschil op te zitten… en dat helemaal zonder enige ruzie of echtscheidingsadvocaat. Blijkbaar zorgen we beiden instinctief en evenredig ervoor dat onze kinderen niks te kort komen.

Als er dus nog enig vertrouwen en dialoog is, raad ik uit persoonlijke ervaring aan om het op die manier onderling geregeld te krijgen. Is die dialoog en het vertrouwen er niet meer, probeer dan een bemiddelaar, die er wel baat bij heeft om alle partijen zoveel mogelijk verzoend te krijgen en het vertrouwen te herstellen. Voor je het weet vier je terug communiefeesten/lentefeesten samen aan één grote (gescheiden) familietafel en typ je na afloop netjes in je excelletje wat het feestje gekost heeft en hoeveel gasten er familie van jou waren en hoeveel van je ex.  Zo zie je maar waarvoor die lessen wiskunde en boekhouden op school goed zijn!

Veel succes!

PS. Wil je een voorbeeld excel ontvangen van Cora’s echtscheidingsboekhouding, laat het even weten!

Lees het artikel op Mies-magazine: http://miesmagazine.com/tips-voor-een-echtscheidingsboekhouding/

De Ideale Kerst

Laat ons eerlijk zijn! De media dicteren helaas hoe “het ideaal” eruit hoort te zien. 

Of het nu de ideale vrouw (90-60-90), de ideale man (de mijne!), het ideale kind (nooit vuil, nooit huilend, stinkend of zeurend), het perfecte gezin (“oooh, een koningswens! Wat zal je nu blij zijn!”) of de ideale kerst betreft (jaja, perfecte vrouw, met perfecte man en 2 perfecte kinderen onder de perfecte boom!).

De ideale vrouw is echter niet de norm, net zoals dat perfecte gezin of de perfecte kerst ook vaak een illusie zijn.

Mens in een scheiding

Nu, ik heb gemakkelijk praten: ik vier kerst al 41 jaar op kerstavond (met dank aan mijn Duits-Oostenrijkse ouders) en de 25^ste deden we eigenlijk niet zo gek veel – familiefeesten waren er als kind niet bij, gezien onze familie in het buitenland woonde. Of beter: wij woonden in het buitenland, ver weg van de familie, zodat ik ook na de scheiding van de vader van mijn kinderen elk jaar de kinderen op kerstavond bij me heb en hij ze de 25ste mag komen ophalen als zijn familie of die van zijn vrouw een kerstfeestje hebben of hij met hen thuis wil vieren. Samenvattend heb ik het ideale kerstplaatje dus nooit echt moeten missen.

Maar, ik herinner me wel nog goed die ene 25^ste december, waarop mijn kinderen met hun papa weg waren en ik gewoon besloten heb om al mijn single-vrienden (en dat waren er toen heel wat), die geen perfecte partner of perfect gezinnetje hebben, uit te nodigen voor een “alternatief kerstdiner” – gewoon onder vrienden. Nadat de afwas gedaan was, doken we met z’n allen de lokale kroeg in en hadden we een fijne avond, gezellig en leuk, zonder veel kerstige poespas.

Ik bedoel maar: de ideale kerst is wat je er zelf van maakt!

Er is helemaal niks mis met een microgolfmaaltijd terwijl je in je uppie geniet van een uitgebreid bad of een leuk boek. Want, géén kerststress kan ook heel erg leuk zijn! En het is perfect O.K. als je een hoop single-vriendinnen uitnodigt voor een “Friends”-marathon met zakken chips en popcorn. Wil je dan toch “iets kerstigs” doen, doe dan eens iets voor anderen en ga in een lokaal ziekenhuis, vluchtelingenopvang, armentehuis of rusthuis langs en doe er wat kerstig vrijwilligerswerk. Wedden dat het je helpt relativeren en je al gauw je idee van de “perfecte kerst” gaat herzien? In onze stad is er trouwens een initiatief waarbij je een minderbedeelde of vluchtelingengezin voor de kerst bij je thuis kan uitnodigen en zijn er initiatieven zat waar je kerst kan vieren met anderen.

Viert “iedereen” die dag al en schiet je alleen over? Geen probleem: in de eindejaarsperiode is er allicht wel een andere dag waarop je de mensen die voor jou belangrijk zijn kan uitnodigen voor een fijn samen-zijn. Dus, als je kinderen er met kerst niet zijn, dan vier je kerst toch gewoon het weekend erop uitgebreid met je kroost? Of, beter nog: vier al lekker fijn voorop! Want, ook daar is niks mis mee! Mijn kinderen zeuren trouwens al sinds oktober en kunnen niet wachten op de kalkoenrollade met druivensaus en pommes duchesses. Ik zou hen geen groter plezier kunnen doen dan kerstmis een week of zelfs 2 eerder te vieren…

Mijn gouden raad voor een fijne kerst is dan ook: stap af van het perfecte plaatje dat je wordt voorgespiegeld en ga creatief om met de feestdagen op het vlak van tijd en beschikbaarheid en probeer eens een alternatieve kerstinvulling! Maak er hoedanook een gezellige tijd van.

Prettige feesten en graag tot volgend jaar…

Lees het artikel op Mies-magazine: http://miesmagazine.com/de-ideale-kerst/

Nieuw samengestelde vakantieplannen

Terwijl menigeen zijn kerstmenu aan het opstellen is of nog gauw de stad induikt op zoek naar een blinkende feestoutfit voor Oudejaar of de nieuwjaarsreceptie op het werk buig ik me al over de zomerplanning.

Beetje vroeg, zou je zo denken. Maar, niets is minder waar! Met 4+2 kinderen, waarvan er 4 in het om-de-week-ritme bij ons zijn en 2 in de zomermaanden telkens 2 weken blijven, komt er toch wel een hoop planning aan te pas. Met 3 van de 6 die studentenwerk mogen doen dienen we ook met deze factor voor het eerst bewust rekening te houden…

Voorheen lag het allemaal wat simpeler, hoewel er ook toen al enige proactieve aanpak nodig was op het vlak van “zomerplanning”: in de zomervakantie gingen mijn kinderen 10 dagen op kamp, een week kamperen met papa en plusmama. De 2 kinderen van mijn man namen we tussendoor al eens mee op verlengd weekend en met hun mama gingen ze op hun beurt dan ook op verlof. Mijn man en ik planden daarenboven elke zomer een midweek met de 6 kinderen in een vakantiehuis. Samenvattend is onze nieuw-samengestelde kroost dus best wel verwend met elk minstens 3 vakantietripjes in die 2 zomermaanden.

Ondertussen zijn er dus de ambities van de oudsten om in de vakantiemaanden ook hun eigen jaarbudget financieel wat op te waarderen en tegelijk zijn er de plannen om dat zuurverdiende geld gedeeltelijk in diezelfde zomermaanden over de balk te gooien tijdens meerdaagse festivalletjes of zonnige vakantietripjes met de familie van vrienden of liefjes mee (de oudste van onze kinderbende wordt er al 20 volgend jaar). “Wie, wat, waar, wanneer, hoe”, daar staan ze nu – in december – uiteraard nog niet bij stil. Zalig toch, die jeugdige spontaniteit! Ook op het vlak van vakantiewerk kunnen ze uiteraard nu nog niet zeggen of ze in juli dan wel in augustus gaan werken en waar. Allemaal onzekere factoren dus. Ook gaan mijn jongens de komende zomer één week langer op vakantie met hun papa, omdat het vorig jaar zo leuk was. De zomerkampplannen blijven naar goede jaarlijkse gewoonte nog even behouden, want ze amuseren er zich elk jaar opnieuw rot. (Gezien deze zekerheid heb ik vandaag alvast hun deelname bevestigd, kwestie van er op tijd bij te zijn.)

Op het zomerkamp na dus weinig concrete knopen die we nu al kunnen doorhakken, besefte ik vandaag. Voeg daar nog aan toe dat ik geen idee heb waar ik volgend jaar zal werken en hoe het me dan financieel zal vergaan en je hebt een heleboel “onzekere” factoren op een hoopje.

Ik hoor u al denken: “Gooi de langetermijnplanning gewoon overboord en doe eens gek: kies voor last-minute!” Wel, met 8 personen is dat dus totaal niet te doen. Als wij in januari ons vakantiehuisje voor de gezinsmidweek niet geboekt hebben, dan vallen we uit de vakantieboot! Want, betaalbare huizen met een capaciteit van 8 personen en toch wel enige luxe zijn heus niet zo dik gezaaid.

Waar is de tijd dat ik met 4 energieke kleuters zat, pas gescheiden, en ik het financieel en organisatorisch niet zag zitten om met de jongens op vakantie te gaan. Jarenlang was er geen nood aan een gedetailleerde langetermijnvisie als het op de invulling van de zomermaanden aankwam: in de vakantie was ik 2 weken verplicht aaneengesloten thuis (1 week met hen, 1 week zonder) en deden we gewoon leuke dingen in de buurt. Eten en slapen deden we thuis en voor de rest amuseerden we ons. Zo heerlijk ongecompliceerd.

Misschien moet ik er in april gewoon met mijn man even alleen op uit, ergens naar de zon, kwestie van in alle rust de komende zomerplannen te bekijken…

Lees het artikel op Mies-magazine: http://miesmagazine.com/nieuw-samengestelde-vakantieplannen/

Tijd voor kwaliteit...

Bijna 3 maanden geleden kreeg ik te horen dat de firma waarvoor ik werk in het kader van het herverdelen van de beschikbare middelen mijn functie zou schrappen en mijn taken zou herverdelen.

Concreet werd ik dus ontslagen, wat voor mij een heel nieuwe ervaring was. Met 5,5 maand opzeg voor de boeg besliste ik al snel om me in die periode te laten begeleiden op het vlak van verwerkingsproces, kennis over de huidige arbeidsmarkt, solliciteren (brief, gesprek, netwerk), hoe mezelf verkopen, opleidingsmogelijkheden, enz. Tot op heden is dat een heel erg boeiend en leerrijk traject gebleken, waarin ik toch ook wel enorm aan zelfreflectie gedaan heb en mijn loopbaan tot op heden eens grondig onder de loep heb genomen. Met nog meer dan 25 jaar werken voor de boeg geen onbelangrijke oefening, omdat de professionele weg die ik vanaf nu zal inslagen toch wel een belangrijke is.

“Hoe moet het verder vanaf hier?” is dan ook een vraag die me nu al 3 maanden bezighoudt. Neen, niet dat ik eraan twijfel dat ik van straat zal geraken, noch dat ik me ernstige zorgen maak. Maar, het “wat wil ik nu” is in deze nieuwe jobzoektocht toch wel een prominente spil waar alles om draait. Toegegeven, wat ik écht zou willen is de grote Lottopot winnen, zodat manlief en ikzelf gewoon niet meer hoeven te gaan werken. Helaas blijkt dat als carrièreplan toch niet zo’n haalbare kaart te zijn, weet ik na enkele pogingen.

Als ik de plannen dan iets realistischer uitteken, dan kom ik uit bij deeltijds werk, zodat er niet alleen voldoende ruimte is voor mijn huishouden en gezin, maar ook nog een beetje extra-tijd voor vorming, sport en hobby’s. Wat ik nu wil is dus eerder kwaliteit. Ik heb de afgelopen 20 jaar gewerkt in voltijds dienstverband en heb een curriculum dat naadloos aansluit, zonder ook maar één klein gaatje of rustpauze.

Pas op, je hoort me niet klagen over mijn werk tot op heden: steeds in eigen stad gewerkt met vrij aantrekkelijke uren, die me toch wel in staat stelden om vrij aanwezig te zijn in het leven van mijn 4 kinderen. En, een betrekkelijk goed loon, vaak aangevuld met extralegale voordelen. Nu ik echter besef hoe snel kinderen groot zijn en hoe snel ik oud word, wil ik werkgewijs zo graag een beetje op de rem gaan staan, tot de laatste thuis afgezwaaid is, wat toch nog een jaar of 10 gaat duren, ongeveer. Ik ben dus niet alleen “midlife” op het vlak van eigen leeftijd en levenswijsheid, maar ook op het vlak van intensief ouderschap ben ik net over de helft van het intensieve “moeten zorgen”.

Deeltijds of zelfs halftijds – al dan niet tijdelijk - is dan het sleutelwoord. Een ontlasting voor mijn man, die financieel de grootste bijdrager is en daarnaast heel veel huishoudelijke taken op zich neemt en ook een ontlasting voor mezelf, met meer "werkvrije uren", die binnen de kortste keren ingevuld zullen geraken met meer zinvolle inhoud. Want, op de lauweren rusten, dat is niet de bedoeling van het plan.

Blijft de vraag naar de financiële haalbaarheid, die ik theoretisch gewoon nog niet kan beantwoorden. Want, bijna de helft van mijn loon vrijwillig laten vallen is toch een serieuze stap, die enige mentaliteitswijziging met zich zal meebrengen. Financieel “consuminderen” om ruimte te scheppen voor de gewenste kwaliteitsvollere tijdsbesteding lijkt me perfect mogelijk als ik mijn doel niet uit het oog verlies en ook mijn huisgenoten kan overtuigen van de zin van mijn plan. Want, financieel inbinden in een gezin van 8, dat doe je niet alleen. En toch blijft het in een crisisklimaat met steeds duurder wordende basiskosten geen evidente keuze en zelfs vrij risicovol om te kiezen voor “minder” en een stukje vrijheid en onafhankelijk (en dus financiële zorgeloosheid) op te geven in ruil voor tijd, ons kostbaarste bezit.

Benieuwd of ik de komende weken en maanden mijn masterplan kan omzetten in de praktijk en zo verder kan bouwen aan een nieuwe “ik”…

If you look at what you have in life, you’ll always have more. If you look at what you don’t have in life, you’ll never have enough. –Oprah Winfrey

Het gelijkheidsbeginsel volgens H.

Ik heb een vriend, een kameraad die al 15 jaar meegaat en een wekelijkse gast aan huis is op zaterdag en zondag. Hij is “gehandicapt”, zoals hij zelf zegt en het meest toepasselijke gangbare etiket voor hem - ook al haat ik labels - is allicht een beetje “simpel” of mentaal achter, maar ik noem hem liever “mijn vriend” of onze huisengel, omdat hij dat ook is.

Al 15 jaar lang komt hij op de koffie, eet een tas soep mee, doet zijn verhaal: over vroeger en hoe het was als kind van binnenschippers, over zijn zussen, zijn broers en zijn (overleden) moeder, over zijn werkweek (3 dagen per week werkt hij op een soort van beschutte werkplaats), over de wekelijkse petanquenamiddag op donderdag (“Weer 3 van de 4 spelletjes gewonnen!”) en gewoon over de mensen die zijn pad kruisen op de bus of het werk. De gewone dingen dus waar je als vrienden over praat. En, ja, over de gezondheid, het weer en hoe het met de kinderen gaat ook! Heel soms gaat het zelfs over de actualiteit, het nieuws in binnen- en buitenland en over politiek.

In een tijd waarin onverdraagzaamheid, haat, racisme en terrorisme de media bepalen is het bewonderenswaardig hoe eenvoudig de wereld voor mijn “simpele” vriend in elkaar zit. 

Man/vrouw, jong/oud, met sluier/zonder sluier, Belg/geen Belg, “normaal” of gehandicapt,… hij maakt dat onderscheid niet! Voor hem is iedereen een mens! Sterker nog, voor hem is iedereen een mens, die zijn hulp zou kunnen gebruiken. Huilend kind? Hij beurt het op met een snoepje. Oud vrouwtje op de bus? Hij (zelf vooraan in de 60) zal wel opstaan. Neen, het deert hem niet of dat vrouwtje behangen is met uiterlijke schijn, armzalig is, moslima, katholiek of atheïst is. Voor hem is ze gewoon een mens.

In se is dan ook elke mens in zijn ogen een goed mens. Uiteraard ziet ook hij het kwade in de wereld, maar het grondbeginsel is voor hem dat elke mens gelijk is en elke mens goed is. Dat er mensen zijn die op termijn minder goed zijn en kwade dingen doen, dat beseft hij en het bedroeft hem dat er zoveel erge dingen gebeuren. Toch blijft hij volharden in zijn gelijkheidsbeginsel. Het grootste geschenk dat hij mensen geeft is dan ook dat hij hen onbevoordeeld en vrij van vrees op een beleefde en vriendelijke manier benadert en ter hulp zal schieten. Vaak bedankt met een knuffel, soms “stank voor dank” krijgend, zoals hij vaak teleurgesteld zelf vaststelt. Gewoon omdat "de mensen" soms nu eenmaal zo zijn, zonder dat hij er een etiket op plakt. 

Je ziet: mijn simpele vriend is een engel! Een engel die het goede ziet, een engel die helpt, een engel waar velen van zouden kunnen leren. Ja, ook ikzelf, als ik me soms, heel soms, betrap op zwart-wit denken, terwijl ik me had voorgenomen mijn roze bril nooit af te zetten!

Jezelf graag zien...

Ik zat laatst – werkgerelateerd – in een groepje van 8 mensen met uiteenlopende achtergrond, aan wie er gevraagd werd om één positieve eigenschap van zichzelf te benoemen voor de groep. Mijn verbazing was nog nooit zo groot! Want, blijkbaar was er – op mezelf na – niemand die iets positiefs over zichzelf te zeggen had. Heel vreemd vond ik dat!

Neen, niet dat ik zooooo geweldig hoog met mezelf oploop, maar, ik weet toch wel verdomd goed wat mijn goede kanten zijn. En, ja, ook mijn mindere kanten kan ik benoemen, iets waar de anderen in de groep dan weer minder moeite mee bleken te hebben.

Hoe komt het toch dat we het eenvoudiger vinden om een slechte eigenschap dan een goede eigenschap te geven als het om onszelf gaat, de persoon die we eigenlijk het beste op de hele wereld zouden moeten kennen. Jezelf ken je al sinds je geboorte en zelfs al van daarvoor! Dag in dag uit moet je met jezelf leven, in goede en in kwade dagen. En toch blijkt het dus dat we moeite hebben om iets goeds over onszelf te zeggen. “Waarom?”, vraag ik me dan af.

Nu, misschien moet ik even de aard van de groep kaderen. Het betreft allemaal mensen die redelijk recent ontslagen werden, inclusief mezelf. En, volgens de outplacementbegeleidster ligt het eraan dat de anderen hun ontslag nog niet verwerkt hebben en nog in een “zelfbeelddipje” zitten en daarom dus hun goede kanten nu even niet kunnen/willen zien. Want, blijkbaar is het verwerken van een ontslag een beetje zoals een scheiding of rouwverwerking en volgt het ook dezelfde fasen om dan uiteindelijk te komen tot aanvaarding en een nieuwe start.

Dat ontslag (of echtscheiding) je door fasen van ontkenning en woede kunnen katapulteren, daarin ben ik helemaal mee, maar waarom in godsnaam laten we toe dat het zo aan ons zelfbeeld knaagt? Blijkbaar heb ik op dat vlak ergens een schroef los, want het onverwachte ontslag heeft me op heel veel vlakken geraakt (verdriet, woede, noem maar op, allemaal doorlopen), maar heeft me nooit ofte nimmer doen twijfelen aan de persoon die ik ben, noch aan mijn kwaliteiten. Toch een kleine “hoera” voor mezelf op dat vlak...

Ja, ik zie mezelf graag! Neen, niet zozeer als ik in de spiegel kijk. Maar, gewoon als mens. Ik vind mezelf een best wel “goed mens” met een aantal leuke kwaliteiten en positieve aardigheden, maar ook met een paar hoeken af, een aantal irritante onhebbelijkheden of minder leuke kantjes. Net zoals iedereen! Maar, bovenal (en ik ken mezelf al 41 jaar) en zonder enig narcisme: ik hou van mij! Neen, niet op een arrogante egocentrische wijze, maar op een zelfreflecterende manier. Ik hou van mezelf om de persoon die ik ben en ik ben trots op de persoon die ik ben. Ja, ik heb in het verleden fouten gemaakt en mensen gekwetst, net zoals ikzelf ook mijn portie tegenslag heb gekend. Maar, dat alles, dat pakket aan ervaringen hebben me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. En, die persoon verdient mijn respect en mijn liefde, want het is een sterk en aardig persoon. Een persoon waar ik het nu al 41 jaar mee moet doen en die hopelijk nog lang mag meegaan.

Om die reden heb ik 7 jaar geleden een “art nouveau”-hartje in mijn lies laten tatoeëren, inclusief sierlijke krullen. Op een plaats waar alleen ik het kan zien, om me eraan te herinneren dat ik niet alleen van mezelf mag houden, maar van mezelf MOET houden, om alles wat ik als mens al meegemaakt, overwonnen en bereikt heb. Om de persoon die ik NU ben, een persoon die elke dag een andere is en evolueert door de tijd en de ervaringen heen. “Nouveau”, nieuw, als een nieuwe start van mezelf als een zelfbewuste persoon.

Dus, wees niet één van die 8 die niets positiefs over zichzelf te vertellen hebben en leer om (terug) van jezelf te houden, na ontslag of na echtscheiding. Want, je bent het waard!

(Opgedragen aan Carine, die besloten heeft zichzelf graag genoeg te zien om toe te geven aan haar werkgerelateerde burnout en de passie voor haar werk aan de kant heeft gezet om terug meer van zichzelf te kunnen houden. Toen de sleur te groot werd en ze uitgeblust, lusteloos en rusteloos geen uitweg meer zag uit de sleur heeft ze gekozen voor een “scheiding” van haar job waar ze zich al jarenlang voor inzette, zodat ze als persoon terug sterker en vrolijker door het leven kan gaan, op zoek naar nieuwe creatieve wegen.)

http://miesmagazine.com/jezelf-graag-zien/

Cora’s positieve tips om de beginperiode na de scheiding door te komen!

Ik herinner me nog goed de beginperiode van mijn “gescheiden-zijn”… 

Los van het feit an sich zat ik met een heel deel vragen over hoe ik mijn nieuw herwonnen tijd alleen moest ingevuld krijgen. Ik was eraan gewend de 4 kinderen bij me te hebben op momenten dat ik niet werkte en mijn “vrijetijd” – als je dat zo kan noemen – bestond bijna uitsluitend uit het zorgen voor de kinderen en het huishouden. 

Zo kwam het dan ook dat ik de eerste keer dat mijn kinderen werden opgehaald compleet gek werd van de stilte. Ik zette overal muziek op (lekker loeiend hard) en dook vlak na hun vertrek onder een hete douche om eerst een potje te gaan janken en besloot dat ik deze nieuw herwonnen “me-time” zinvol zou gaan besteden. Je kan natuurlijk ook mekkeren over het feit hoezeer je die bloedjes mist en hoe eenzaam en leeg je je zonder hen voelt en dat je aftelt naar de volgende week. 

Maar, laat dat duidelijk zijn, daar help je niemand mee! Neen, je raakt er je ex niet mee en het is ook niet fijn voor je kind(eren) als er een negatieve sfeer hangt omdat ze bij hun “andere ouder” zijn. Je kind moet zich kunnen verheugen en moet mogen blij zijn dat hij zijn/haar papa of mama mag opzoeken voor een dag, het weekend of een week. Je kind gaat het ook fijn vinden te weten dat jij je wel redt, zodat het zich geen zorgen hoeft te maken over jou. Bovendien helpt zo’n “ik-ben-zielig-en-eenzaam”-houding je niet direct aan nieuwe vrienden en als je té lang in deze fase blijft zompen, zou het wel eens kunnen dat bestaande vriendschappen geen zin meer hebben in je gezeur.

Heel cru gesteld heb je nu terug zelf de regie over je leven als je kind(eren) er niet zijn. Ja, ik weet, dat is vrij hard en natuurlijk zijn er momenten dat je het fijner zou vinden dat je kinderen bij je konden zijn en dat is ook heel natuurlijk. Maar, blijf niet hangen in deze fase van je scheidingsverhaal en raap je bij elkaar om terug te LEVEN! Je kinderen zijn een onderdeel van dat leven, dat is waar, maar ze ZIJN niet je leven. Je leven, dat ben je zelf en dat heb je zelf in de hand!

Toch even duidelijk stellen dat ik het dus ook moeilijk had. Ik benutte eerst de weekends om te poetsen en op werkdagen ging ik werken en hing ik in mijn propere huis op de bank. (Niks zo fijn als een proper en opgeruimd huis als je kinderen weg zijn!) Maar, nadat ik me een aantal keren op het poetsen had gegooid was het huis kraaknet en vroeg ik me af: “Is het dat nu?”. Werken gaan, voor de kinderen zorgen en thuis zitten en poetsen als ze er niet zijn. De “is het dat nu”-vraag werd gauw aangevuld door het iets nieuwsgierigere “Wat doen singles eigenlijk in het weekend?”. Ik was namelijk nog nooit eerder een volwassen single geweest, gezien ik mijn man in mijn studententijd leerde kennen, we dadelijk gingen samenwonen, trouwen en huppakee 4 kinderen op 5 jaar tijd erbij gooiden om ons gezin compleet te maken, voordat we aan scheiden begonnen.

Even toch een moment om bij stil te staan, vond ik: “Ik ben nu een volwassen single”. Dus ging ik advies inwinnen bij andere volwassen singles en vroeg hen wat ze zoal doen op vrijdagavond, in het weekend, tijdens bepaalde feestdagen als koppels en gezinnen hun bezigheid hebben. Met andere woorden: “me-time”, hoe werkt dat nu eigenlijk?!

Een eerste tip, die ik nog steeds geweldig vind en daarom afzonderlijk meegeef (ik had hem ook onder de 2^de tip kunnen samenvatten):

Nodig jezelf op vrijdagavond uit bij vrienden.

Dat vond ik in het begin een moeilijke! Ik had een beetje drempelvrees als het erop aankwam mensen op te bellen en hen te vragen of ik hen mocht vervoegen tijdens hun “we-starten-het-weekend”-moment op vrijdagavond. Maar, al snel bleek dat ze het niet erg vonden om me bij hen aan tafel te hebben als zichzelf uitnodigende gast. Het was zoveel leuker dan eenzaam op de bank te liggen zappen en die sociale contacten heb je uiteindelijk echt wel nodig.

Kom buiten!

Het klinkt zo simpel, maar uiteindelijk moet je niet meer doen dan buiten te komen! Tut je op (jaja, geloof het of niet: dat boost je zelfbeeld enorm), leg je haar in de plooi, trek iets zwierigs en leuks aan en ga bijvoorbeeld op café. Ik hoor je al denken: “Dat doe ik niet: alleen op café gaan!”. Wel, ik deed dat dus ook niet en nam diezelfde single-vriendin onder de arm, die het me leerde. Al gauw kende ik – dankzij haar – een hoop nieuwe mensen en durfde ik het na ongeveer een 2-tal maanden zelfs aan om volledig alleen - zonder enige escorte - ons vaste café binnen te wandelen voor een avondje-uit. Het was een enorme overwinning om helemaal alleen ergens binnen te stappen, maar na enige tijd ging dat heel erg vlot. Natuurlijk sprak ik nog wel af met vrienden en vriendinnen, maar ik had er geen probleem mee om ook eens zonder een concreet plan ergens binnen te wandelen. Kleine tip: neem overdag je favoriete weekblad mee en zet je fijn op een zonnig terrasje om te lezen of ga naar een kroeg waar je de krant kan lezen. Je komt er gegarandeerd wel iemand tegen, die net als jij blij is met een leuke babbel of een gezellige koffie in jouw gezelschap. En, als je eens niemand tegenkomt, dan is dat ook geen ramp. Je bent alleszins even buiten geweest en hebt je actualiteit wat bijgelezen en misschien een zalig streepje zon en een heerlijk zuchtje frisse lucht meegepikt.

Lukt dat op café-gaan niet zo vlot? Begin dan eens met meer te voet te doen: wandel naar de winkel (neen, niet in je legging en shirt, maar kleed je een beetje op) of parkeer je auto net één straat verder. Wie weet kom je wel een kennis tegen en raak je aan de praat. Want, vergeet niet: je bent heus niet de enige (nieuwe) single bij je in de buurt die zich afvraagt hoe het nu verder moet…

Zoek een hobby.

Het leven is natuurlijk meer dan bij vrienden eten gaan en op stap gaan. Wat houdt je tegen om je kindvrije ogenblikken in te vullen met een (al dan niet creatieve) hobby. Nog leuker trouwens als je die hobby in groepsverband kan uitoefenen en je dus op die manier je sociaal netwerk wat kan vergroten, ook al is dat in deze geen must. Leer een taal via afstandsonderwijs (je “kinderregeling” heeft dan geen enkel impact en je studeert volgens je eigen schema), leer haken, breien of naaien, doe een cursus digitale fotografie of schrijf je in bij een sportclub of neem een vriendin of collega onder de arm om een rondje te gaan lopen.

Op die manier leid je jezelf af van de leegte in huis én je leert nog wat bij ook. Een win-win-situatie dus!

Kortom, sta niet toe dat je je scheiding als een excuus gebruikt om te stoppen met leven en grijp die kans met beide handen om snel weer op de been te zijn en stap voor stap te leren genieten van je herwonnen vrijheid, ook al lijkt dat soms heel erg moeilijk. Vraag hulp aan andere singles en laat je voorkeur hierin uitgaan naar positief ingestelde mensen, kwestie van te vermijden dat je in een neerwaartse spiraal terechtkomt. Het lot was je misschien niet altijd even gunstig gestemd; hoogtijd dus om het tij te doen keren en zelfs terug de touwtjes in eigen handen te nemen en je gewijzigde leven te voorzien van een flinke dosis positieve invulling.

Heel veel succes!

Mies Magazine - Mens in een Scheiding 

Ik voel mij gezegend en omringd door goeds…

Ik voel mij gezegend en omringd door goeds…

Gisterenavond had ik de zetel en het fleecedekentje nog eens ingeruild voor een avondje in gezelschap tijdens één van de zomerse openluchtconcerten. Niet extreem druk, maar een aangename hoeveelheid mensen, waarvan we er best wel wat kennen. Gezellig sfeertje ook: frisse cocktail, live achtergrondmuziek, tenen in het gras, kinderen en honden die genoten van de zomeravond, terwijl ouders en niet-ouders, geliefden, vrienden en kennissen met elkaar konden bijkletsen.

Mijn gezinssamenstelling is die van nieuw-samengesteld gezin: ik ben hertrouwd, mijn ex-man is hertrouwd en onderling onderhouden we niet alleen het (co-)ouderschap, maar ook een fijn sociaal contact met een deels overlappende vriendenkring en geregeld ook al eens wat gezamenlijke activiteiten, vooral dan in de zomermaanden. Onze omgeving is dat ondertussen al gewend dat wij als “gelukkig gescheiden koppel” alsnog 1 gezin vormen, echter gehuisvest op 2 adressen en mét nieuwe partners. Daar kijkt dan ook niemand nog echt van op, ook al was dat in het begin ooit anders.

Afgelopen weekend waren mijn man en ik met een bevriend koppel naar Parijs. Het koppel gaat ook met mijn ex-man op vakantie elke zomer. Maar, dit jaar hebben ze er dus een weekendje Parijs met ons bijgedaan. Niks bijzonders, ware het niet dat het koppel bestaat uit mijn ex-vriend en zijn vriendin, die samenzijn omdat ze elkaar bij mij thuis ontmoet hebben. Maar, dat is nooit echt raar geweest in de omgang dat nét hij de man is die me heeft opgevangen toen ik mijn ex-man voor hem verliet. En, hij (en zijn vriendin) zijn ondertussen zo een koppel overlappende vrienden geworden, die nu eens met ons, dan eens met mijn ex-man optrekken.

Terug naar gisteren dan: mijn man en ik, mijn ex-man en zijn vrouw, mijn ex-lief en zijn vriendin en nog een ex-vriend van me – allemaal waren ze er. Niet echt zo raar en dat gebeurt wel vaker, wonende in dezelfde kleine stad en houdend van dezelfde zomeractiviteiten. Op een bepaald moment stond ik echter in het gezelschap, me realiserend dat ik op dat ene moment de enige vrouw was (de andere 2 vrouwen zaten wat verderop met de honden) met langs me mijn lieve man, geflankeerd door de 3 andere mannen, die allemaal van zo’n grote betekenis waren in mijn leven. Deze 4 mannen hebben mij de afgelopen 20 jaar gevormd tot wie ik nu ben. Mijn verleden, heden en toekomst stonden alle 4 op dat kleine plekje gras, samen met mij en vooral elkaar te lachen, te praten, te drinken en, ja, zelfs de spot met mij te drijven, zij het op een plagerige niet-geme(e)n(d)e manier.

Op dat moment besefte ik hoe gelukkig ik eigenlijk ben en hoeveel geluk ik altijd gehad heb, want ik ken liefde en heb altijd liefde gekend. Ik ben omringd door pure vriendschappen, ontstaan uit die liefdes. En, ondanks het feit dat ik mezelf niet altijd even graag zie, gaf het me een warm gevoel te weten dat deze prachtmensen mij ooit wel graag gezien hebben, van me gehouden hebben en in vriendschap hun tijd nog steeds met me willen delen. Dat besef is zo ongelooflijk waardevol en kostbaar.

Dat mijn man een standbeeld verdient en ik nog nooit zoveel liefde heb mogen ervaren in mijn leven, dat staat buiten kijf. En de andere 3, die ben ik dankbaar. Dankbaar voor dat onschatbare moment gisterenavond en ook dankbaar voor hun vriendschap en steun door de jaren heen. Ik prijs mij zeer gelukkig…