2020

 Nu het vreemdste jaar in de geschiedenis van mijn generatie op zijn einde loopt, merk ik dat velen een moment van reflectie hebben om stil te staan bij 2020, in de hoop het te kunnen afsluiten, dit “covid-jaar”. Ik dus ook…

 

Man man man, wat een jaar! Ik weet het, we zouden blij en tevreden moeten zijn… We hebben een warm huis, een volle koelkast en zijn nog allemaal bij relatief goede gezondheid (alleszins tot op heden “coronavrij”), maar toch… Hij overvalt me soms, de (corona)blues. Zeker nu het jaar op zijn einde loopt en we hoopvol vooruitkijken naar een “nieuw jaar”, hangt “de troosteloosheid van het bestaan” als een grauwe schaduw over me. Het besef van die donkere wolk is er en ik doe alles wat ik kan om ze weg te jagen: bloemen kopen, kaarsjes aansteken, lekker koken, genieten van mijn gezin en mijn (t)huis, wat creatief zijn, af en toe eens een leuk online tweedehandskansje scoren op Vinted. Ik doe het allemaal… “Counting my blessings” doe ik dagelijks wel eens een paar keer, op een stil moment. En toch blijft 2020 als een zware steen op mijn maag liggen.

 

Nogmaals, we mogen niet klagen in een jaar dat zo anders was dan anders. Want, het kan altijd veel slechter gaan: je zult maar corona opdoen, ziek worden of er zelfs aan bezwijken, je job verliezen, je rekeningen niet meer kunnen betalen, enz. Neen, ik prijs me gelukkig, heb geen corona gehad, mijn gezin is gespaard gebleven van dat rotvirus, ik heb nog werk (ook al is het maar 2 dagen per week en sta ik de rest van de week op werkloosheid), we hebben loonverliezen geleden aan beide kanten, maar komen nog toe om alles betaald te krijgen, ook al kijk ik niet echt uit naar de gasafrekening dit jaar. (Want, 3 dagen per week extra thuis zitten, is meer warm stoken en energie is geld, zo gaat dat nu eenmaal.)

 

Voor de coronacrisis zijn we enkele dagen met heel het gezin in Spanje geweest, genieten van een heerlijke winterzon onder de palmbomen. Tussen 2 lockdowns in zijn we zelfs een weekje naar Frankrijk kunnen/mogen gaan en we hebben hier en daar wat nachtjes in Durbuy en Nederland gespendeerd afgelopen zomer. Sinds de zomer zijn we echter ook op dat vlak volledig inactief geworden, gewoon omdat de wereld en het virus beter af zijn zonder reizen. 

 

Wat ik het meeste mis? Allicht oprechte spontane hartelijkheid (een knuffel en een kus van vrienden). En, ja, “gewone” communicatie, face-to-face zonder afstand en verdomde mondkapjes. Zo een gesprek waarbij je de andere eens bij de hand kon nemen of een schouderklopje kon geven of eender welke andere vorm van aanraking. Sfeer en gezelligheid buitenshuis in de vorm van een bioskoopavond, een stevig concert of optreden, een brocantemarktje, een cavakletsavond bij/met vriendinnen, onze “social Sundays” waarbij we gewoon random bij vrienden langsreden om te kijken of ze thuis waren, een glas drinken ergens waar het er uitnodigend uitzag of genieten van een restaurantbezoekje, ook al deden we dat laatste voor 2020 ook niet zo heel vaak. Ik mis de “gewoonheid”, het alledaagse, het spontane, … En de overzeese uitstapjes naar Engeland, die mis ik ook. Alle dingen die nu als potentieel “gevaarlijk” of “risicovol” bestempeld worden. 

 

En het vreemde is dat zo stilaan alles van voor 2020 begint te vervagen: de vaste gewoonten die we voorheen klokvast koesterden en die als wederkerende gekleurde blokjes in de agenda kleurden, de spontane dingen die we al eens deden, zonder dat er een agendablokje voor was voorbehouden… Ja, ik mis dat! 

 

Om dan nog te zwijgen van het knuffelen van pakweg mijn zus en haar gezin, van lieve vrienden die ik zo ontzettend mis. Ik stel ook vast dat ik sociaal incapabeler word: het begint bij de vreemde begroeting waarbij de hartelijke handdruk, knuffel of kus ontbreekt. Zelfs tijdens een gesprek blijf ik die anderhalve meter afstand en dat mondmasker onwennig vinden, omdat ik blijkbaar in het verleden toch fysieker met mensen omging, dan ik altijd dacht. Ik droom soms zelfs dat ik mensen spontaan “vastpak” om me dan in mijn droom bij hen te verontschuldigen voor de ongepaste aanraking, die mogelijk besmettelijk kan zijn.

 

Natuurlijk heb ik genoten van het “thuis zitten”, ook al hield dat in dat ik er minder door verdiende en mijn collega’s miste. Het is fijn om met een goed boek op de bank te liggen zetelen of op een weekdag de strijk erdoor te jagen met een leuke film op TV. Het is ook tof om te “onthaasten”, niet meer altijd zo te moeten jagen en geleefd te worden. Het boezemt me dan ook angst in dat de hernieuwde instap in die gejaagde mallemolen me snel weer gaat overvallen en meesleuren… Het lijkt alsof 2020 me wat van mijn dynamiek en veerkracht heeft genomen. Doordat de rek zo plots, zo hard en zo lang gespannen heeft gestaan, is de elasticiteit er een beetje uit, vrees ik.

 

2020 was ondanks de omstandigheden, zeker niet “slecht”. (We hebben een warm dak boven ons hoofd, genoeg te eten en zijn gezond!) En, ja, ik word ook écht oprecht blij van lieve buren die aan me denken, vrienden die voor de deur stoppen om te kijken hoe het gaat, mensen die lieve kaartjes in de brievenbus droppen of plots met een onverwachte kleinigheid in de hand komen aanbellen. Ook mijn gezin (mijn man, mijn zus en haar gezin, mijn kinderen, mijn ex-man en zijn vrouw én hun heerlijke kleuter) blijken een enorme steun, die me – vaak onbewust – door de moeilijke momenten uit helpen met hun oprechte liefde. Als ik dus iets van 2020 meeneem, dan zijn het die – soms onverwachte – blijken van genegenheid, vriendschap en liefde die voorheen misschien “normaler” waren, maar nu een extra dimensie krijgen in én geven aan dit vreemde jaar.

 

Het is dus allicht vreselijk pretentieus om “meer” te willen in/van het leven, om te verlangen naar alles wat 2020 niet had of kon, terwijl we toch ook wel zoveel moois in de plaats hebben gekregen.

 

Wat ik verwacht van 2021? Heel eerlijk? Ik verwacht dat de eerste jaarhelft sowieso een 2020-bis gaat worden, dat er bakken vol stress op de loer liggen, dat die donkere wolk niet zo snel overwaait… Pessimistisch? Een beetje wel. Realistisch? Allicht ook. Ik ben het geloof in (positieve) “verandering” een beetje kwijt en heb moeite om te kunnen volgen in alle (negatieve, ongekende en ongeziene) veranderingen die 2020 in petto had.

 

Afwachtend zullen we dus zien wat 2021 brengt. Hoopvol vooruitkijkend en ondergaand wat we niet kunnen veranderen.

 

P.S. Kan er iemand me wakker maken als het terug de moeite is?...

Mijn 2020 in enkele foto's:

34…

46 word ik later dit jaar. 46! Dat is nog 4 jaar tot de 50… Een heel vreemd gevoel. 

Pas op, ik begin dat te merken, dat ouder worden: het lijf kan al lang niet meer wat het hoofd wil, af en toe neem ik een leesbrilletje ter hand en je maakt veel kans dat je me buiten de werkuren in een semi-vegetatieve staat in de zetel aantreft (ja, ook ’s weekends). Het mijmeren over vroeger, ook dat is iets wat “oudjes” horen te doen. En ik doe dat! Over vroeger… “toen alles nog beter was”. En over “toen wij nog jong waren”…

Hoe graag denk ik dan terug aan het jaar dat ik 34 werd! 

In 2008 was dat, toevallig - of niet? - ook het jaar dat ik deze blogpagina begon.

Niet dat ik het nu slecht heb of dat ik niet gelukkig ben. Integendeel zelfs! Ik ben zeer gelukkig getrouwd met een fantastische man, heb 4 geweldige opgroeiende kinderen (én 2 pluskinderen), die stilaan de wijde wereld intrekken, woon in een leuk ingericht huis, heb een mooie auto en heb de luxe dat ik op vakantie kan gaan enkele keren per jaar. Los van het materiële ben ik allicht gelukkiger dan ooit tevoren.

Toen ik 34 werd had ik niks van dat...

Ik was scheidend en woonde in een huurhuis hier om de hoek, waar de schimmel op de muren stond en er zelfs geen centrale verwarming was, laat staan enige isolatie. Geld had ik na aftrek van vaste kosten zo goed als niet meer en van op vakantie gaan was al helemaal geen sprake. Ik rookte 1 à 2 pakjes sigaretten per dag en had toch een bevestigde longinhoud die 120% was van hetgeen gemiddelde niet-rokers hebben. Sporten deed ik niet, op café gaan 5 avonden per week in de kindvrije weken dan weer wél. Mijn metabolisme verdroeg het om niet te eten, maar kon evenzeer een grote kebab als dessert aan, als ik daar zin in had. Ik was slank, op het magere af en kon doen en laten wat ik wilde. Van politiek en maatschappelijke debatten trok ik me niks aan! Het enige wat telde waren mijn kinderen én mijn sociaal leven buitenshuis. 

Ook woonde ik voor het eerst “alleen”! Na mijn studies, die ik 4 jaar op een internaat doorbracht en dus niet op kot zat, was ik dadelijk met de papa van mijn kinderen gaan samenwonen. We trouwden, kochten een huis (waar ik ondertussen opnieuw in woon en wat nu van mij is) en er kwamen 4 zonen op 5 jaar tijd. Allemaal beslissingen waar ik trouwens nog steeds voor de volle 100% achter sta. Totdat mijn leven een onvoorziene wending nam en ik op mijn 33^ste voor het eerst alleen kwam te staan. 

Ik zocht een betaalbaar huurhuis met voldoende kamers en moest leren wat andere “singles” van mijn leeftijd doen om niet alleen weg te kwijnen: nieuwe vrienden maken, sociale contacten leggen, buitenkomen en een leven opbouwen dat omwille van co-ouderschap slechts voor de helft van de tijd in het teken van mijn kinderen moest staan. 

Het was een bizarre klik om als eerder getrouwde moeder plots voor het eerst het volwassen vrijgezellenleven in te duiken. Ik leerde snel… en veel. Het was het jaar van de nieuwe ervaringen. Voorheen kwam ik ook wel buiten met vrienden, maar dat was als “getrouwd koppel” en was dus een heel ander gegeven. Vrij snel leerde ik wat “MILF” wil zeggen (ik herinner me nog steeds mijn eigen verbazing toen ik vroeg wat dat wilde zeggen aan de ietwat jongere man, die me plagend zo genoemd had) en ontdekte dat er meer bestaat dan “huisje-boompje-beestje”. Ik ontmoette leeftijdsgenoten die nooit getrouwd waren, geen eigen huis hadden en al helemaal geen kinderen. Zij leefden een bestaan van feesten en ik ging zelf helemaal op in hun zorgeloosheid. Ja, ik genoot van de plotse mannelijke aandacht die ik voorheen nooit zo ervaren had, als getrouwde vrouw. En ik speelde er ook mee, met die plots aandacht. Allicht een overcompensatie, een soort late tweede puberteit (hoewel de eerste ook best wel pittig was) of vroege midlife-uitbraak. Mijn moeder verafschuwde mijn gedrag alleszins en vond het onverantwoord dat ik toen (in kindvrije weken!) meer weg was dan thuis. Zelf had ik “the time of my life”...

Met de bescheiden middelen die ik had richtte ik mijn huurhuisje gezellig in met kringloopspulletjes en nodigde ik vaak vrienden thuis uit, gewoon omdat dat goedkoper was dan op stap te gaan of uit eten te gaan. Ik herinner me dat jaar als een eeuwigdurende zomer in mijn hangmat in de tuin met de soundtrack van Amélie Poulain in mijn oor. Maar, het was ook een zomer van 5-6 dagen per week in hetzelfde café zitten, met dezelfde mensen die op dat moment mijn pad kruisten en waarvan er velen nog steeds op de één of andere manier deel uitmaken van mijn leven.

Ik denk graag terug aan de nachtelijke sms’jes die ik soms half-dronken verstuurde (én ontving) in het pre-smartphone tijdperk (jaja, in aantal tekens beperkte tekstberichten zonder emoji’s of foto’s). Ik moet lachen als ik terugdenk aan de duffe versierpogingen die ik wijselijk heb afgewezen en krijg een warm gevoel als ik terugdenk aan de avances waar ikzelf op inging of die positief beantwoord werden. Het spel van elkaar wekenlang subtiel aan te trekken om dan het juiste moment af te wachten en toe te geven aan die prikkelende spanning. Stuk voor stuk ervaringen die me zoveel hebben bijgebracht, die me zoveel rijker hebben gemaakt en die mijn zelfbeeld op het allerlaagste punt een enorme boost hebben gegeven om een moeilijke tijd te doorstaan.

Toen kon je nog met 5 euro op zak gaan stappen en er een cola én een cava mee bestellen. Thuiskomen deed je tussen 3 en 7 uur ’s morgens en het ontbijt was voor ergens in de vroege namiddag. Het leven was één groot feest met festivals, optredens in kroegen, barbecues en feestjes thuis en een lichaam dat niet moe werd en in ijltempo opnieuw recupereerde.

Iemand zei me ooit (in datzelfde jaar) dat je aan mensen kan zien of ze met elkaar geslapen hebben, omdat het hun onderlinge relatie en sociale interactie zo beïnvloedt dat de blikken in hun ogen hen verraden. 

Ik proefde met een 3-tal mannen van het gegeven “one-night-stand” (hoewel het in 2 van de 3 gevallen eerder 3-non-consecutively-night-stands werden) een intiem spel voor volwassen spelers, die geen relationele verwachtingen hadden, maar gewoon meespeelden voor de kick. Jager en tegelijk prooi in een steeds wisselend verleidingsspel met verschillende spelers. Het zou een grote leugen zijn om te beweren dat ik daar niet van genoten heb.

Dat inhalen van mijn jeugd heeft zowat een jaar geduurd totdat de ambities opnieuw werden verlegd naar diepgaande duurzamere relaties, om tegen mijn 37^ste uit te komen bij mijn man, met wie ik al 8,5 jaar lang gelukkig samen ben.

Spijt heb ik niet, mooie herinneringen wel. En heel misschien, als ik ooit eens de tijd heb, dan schrijf ik er misschien een boek over, over dat ene bewogen jaar. Maar tot het zover is, mijmer ik verder, in mijn hoofd, aftellend naar de 50, terwijl de 34 nog zo vlakbij lijkt…

Ik, 34 jaar

Crowded House - Into Temptation

Eén van de mooiste nummers ooit gemaakt...

 Crowded House - Into Temptation

 

You opened up your door
I couldn't believe my luck
You in your new blue dress
Taking away my breath
The cradle is soft and warm
Couldn't do me no harm
You're showing me how to give
Into temptation
Knowing full well the earth will rebel
Into temptation

A muddle of nervous words
Could never amount to betrayal
The sentence is all my own
The price is to watch it fail
As I turn to go
You looked at me for half a second
With an open invitation for me to go

Into temptation
Knowing full well the earth will rebel
Into temptation
Safe in the wide open arms of hell

Making memories...

Wij zijn op vakantie geweest. Met heel het gezin! 

En, heel het gezin, dat mag je bij ons best wel ruim zien: ikzelf met mijn man, mijn ex-man en zijn vrouw, de 4 zonen van mijn ex-man en mij én de lieve kleine kleuter-uk van mijn ex-man en zijn vrouw. (Alleen de 2 kinderen van mijn echtgenoot ontbraken om het plaatje helemaal compleet te maken.)

Vaak krijgen we toch wel vreemde reacties als we aangeven dat we zo met z’n 10-en (inclusief het liefje van de oudste zoon is dat!) op vakantie waren. Of dat niet vreemd is om met “je ex” op vakantie te gaan? Of dat voor mijn man en voor de echtgenote van mijn ex-man niet “raar” is om er samen op uit te trekken? Wel, niks is minder waar! Het voelt juist heel natuurlijk dat we met z’n 4-en de zorg over onze kinderen verdelen… en dat niet alleen op weekdagen, maar dus ook in het weekend of op vakantie. 

Dat wij dat niet strikt gescheiden zien in perfect afgelijnde regelingen, ons opgedragen door de rechtbank, was trouwens al een struikelblok bij het eerste indienen van een voorstel tot scheidingsakte door onze notaris. Net zoals onze vraag om de “kinderwissel” pal in het midden van het weekend, op zaterdagavond te doen. Ik herinner me dat de rechter het er niet mee eens was dat we de “week-week-regeling” (het 50/50-co-ouderschap) met wisselmoment op zaterdagavond ook wilden doortrekken in de vakanties. Er diende officieel in de akte opgenomen te worden dat het “voor elk van de partners afzonderlijk mogelijk is om in vakantieperiodes de kinderen 2 opeenvolgende weken bij zich te hebben” om op vakantie te gaan. De akte werd aangepast en uiteindelijk werd de scheidingsvraag dan ook goedgekeurd. Hoe de wisseldag nu in de akte staat, weet ik eerlijk gezegd niet: we passen al vanaf het begin zaterdagavond na het avondeten ergens tussen 18 en 19 uur (of eventueel later) toe. Kortom: die scheidingsakte en haar inhoud, doet er voor ons niet toe!

Nu, zo’n 11-12 jaar later, kan ik zeggen dat we op het vlak van vakanties ook vanaf het begin gegaan zijn voor “onderling overleg” en gezond verstand: wilde de papa van mijn kinderen met hen op reis gaan in mijn “kinderweek”, dan werd daar gewoon een mouw aan gepast en werden die dagen op een ander moment gecompenseerd. Willen mijn man en ik er enkele dagen alleen tussenuit knijpen (vaak in functie van zijn buitenlandse opdrachten voor het werk), zonder kinderen, op een moment dat ze bij ons zijn, dan kijken we even met z’n allen of we het onderling geregeld krijgen. We zullen dus nooit dwarsliggen om dwars te liggen en proberen zo goed mogelijk voor elkaar te zorgen en alles gemanaged te krijgen.

Gaan we iets leuks met de kinderen doen, wat potentieel ook voor de andere ouderhelft fijn kan zijn, dan betrekken we elkaar. Zo hebben we jaren terug eens een huis gehuurd aan een Waals meer, waar de kinderen heel graag een avond wilden gaan wake boarden. Mijn man en ik zijn op sportief vlak echter niet zo avontuurlijk aangelegd, zodat we de jongens hun papa en zijn vrouw hebben uitgenodigd om ons een dagje in ons vakantiehuis te vervoegen. De kinderen zijn met hun papa gaan wake boarden, mijn man en ik hebben de foto’s gemaakt en nadien zijn we met zijn allen gaan eten in ons gehuurd vakantiehuis, waar ik voor de hele bende gekookt heb. 

Dit jaar gaan mijn ex-man en zijn vrouw met hun zoontje in de zomer een midweek naar de Ardennen, naar een leuk groot huis met zwembad en sauna. Niet alleen hebben ze gevraagd of onze jongens hen 2-3 dagen willen komen vergezellen, maar hebben ze mij en mijn man uitgenodigd om een dagje mee te komen genieten aan het zwembad van hun vakantiehuis. 

Als we eens gaan paintballen of naar een autoshow gaan, dan vragen we gewoon of de andere gezinshelft zin heeft om mee te gaan. Zonder enige verplichting laten we de mogelijkheid open om herinneringen te maken met en voor onze kinderen, gedeelde herinneringen!

Neen, het is heus niet zo dat we élk weekend of élke vakantie samen plannen maken. Maar, af en toe, dan is de mogelijkheid er wel om die momenten met elkaar te delen. Net zoals we dat trouwens doen met verjaardagen, afstudeerfeestjes en andere memorabele dagen.

Laatst zijn we dus écht op vakantie geweest, allemaal samen, voor een lang weekend Spanje! Het was een beetje een generale repetitie voor een langere droomreis naar Amerika, die we volgend jaar willen ondernemen op initiatief van de jongens hun papa. Net zoals wanneer je met vrienden op reis gaat, is het een kwestie van wat afspraken vooraf en tijdens. Gewoon wat rekening houden met elkaar. Want, je bent wel degelijk met 10 verschillende personen op reis!

Zo zaten wij, de 4 ouders, samen met de allerkleinste (de bijna 3-jarige kleuter van mijn ex-man en zijn vrouw) op 1 appartement en de 4 grote jongens met het liefje van de oudste op een ander appartement. Je leeft dus plots weer letterlijk samen onder hetzelfde dak. Je ziet mekaar vanaf het eerste wakker worden totdat het bedtijd is. En net zoals wanneer je met vrienden op reis gaat, stel je je vooraf de vraag of de verschillen in karakter en levensritme wel compatibel zijn als je zo dicht op elkaar zit gedurende meerdere dagen en nachten… 

Heel eerlijk: het is reuzegoed meegevallen! Iedereen zorgt voor elkaar, je probeert rekening te houden met ieders wensen en verwachtingen en doet je best om er een fijne tijd van te maken, voor iedereen. In ons geval dus een heel geslaagde reis samen en hopelijk een blijvende herinnering voor onze kinderen later. 

Uiteindelijk is dat net wat we willen: dat de kinderen blijven geloven in liefde, vriendschap en het zorg dragen voor elkaar, ook na een huwelijksbreuk. Wij willen dat ze zien dat de belofte van er voor elkaar te zijn in goede en in kwade dagen een belofte is die je ook na je huwelijk kan blijven waarmaken! 

We kunnen dus nu met een gerust hart de Amerika-reis beginnen plannen en ervoor zorgen dat ook die gezinservaring een heel bijzondere wordt. En in tussentijd dragen we verder zorg voor de kinderen en elkaar, tezamen!

Corona: mijn persoonlijke lockdown

De lente van 2020 was toch wel die van de corona-pandemie en daaraan gekoppelde lockdown.

Ik maakte voor mezelf in deze uitzonderlijke tijden de balans op, nu ik terug aan het werk ga binnen enkele dagen, na 53 dagen (bijna 2 maanden) technisch werkloos thuis.

Boeken gelezen:

·      Julian van Fleur Pierets

·      De Nachtroos van Lucinda Riley

·      Verlangen naar Minder van Jelle Derckx (halfweg geraakt)

·      Het Italiaanse Meisje van Lucina Riley (begonnen)

Dat zijn meer boeken dan de afgelopen 20 jaar samen!

Netflix gekeken:

·      Grace & Frankie

·      Self Made

·      La Casa de Papel

·      Unorthodox

·      Tiger King

Op TV gezien:

·      VRT-nieuws in het begin 3x per dag, totdat ik besefte dat ik er niet meer van kon slapen van al die corona-miserie

·      Cougar Town (amusant tijdens het roeien)

·      Duitse Rosamunde Pilcher-films, die zich in Cornwall afspelen

Gemist:

·      Mijn zus en haar gezin met alles wat daar rond hangt

·      Mijn papa, die in Frankrijk zit

·      Ineke & Pieter, mijn pluskinderen

·      De verjaardagsfeestjes van Ineke en Jens en van Janne en Yenthe (uitstel is geen afstel)

·      Vrienden: cavakletsen, dinertjes thuis, spontane barbecues elders, verrassingsbezoekjes en gewoon bij iemand binnenvallen

·      Mensen rond de nek vliegen en knuffelen (“huidhonger”, allicht hét woord van 2020)

·      “Voorvreugde”, het verheugen op iets leuks, iets wat voor mij al altijd een heel belangrijke factor was om me enthousiast en vrolijk te houden. Daarom maak ik ook zoveel leuke plannen. Die plannen allemaal in het water zien vallen, was niet fijn. Je nergens concreet op kunnen verheugen sucks big time!

·      Spontaniteit: ze is weg, bij iedereen.

·      Samen (gezellig) met z’n 2-en naar de winkel gaan en in de winkel kunnen overleggen wat we kopen en gaan klaarmaken

·      Rommelmarkten en kringwinkels

·      Collega’s (want we lachen normaalgezien toch wel wat af samen)

Gedaan:

·      Vlak voor de lockdown pasta, toiletpapier en keukenrol gekocht (ik was wel al altijd een hamster)

·      Veel uitgeslapen en beseft dat mijn ideale (natuurlijke) slaapritme van ca. 23 uur tot ca. 8 uur is

·      3x gewandeld

·      1x gefietst

·      Vooral in het begin veel geroeid voor TV (90 minuten zelfs op een bepaalde dag)

·      Heel veel lekker gekookt en gegeten (gezond, maar teveel): chili con carne herontdekt en heeeeel veel asperges gegeten

·      Receptenblog begonnen (vooral voor mezelf om mijn favoriete recepten niet te vergeten); nu de tijd vinden om die regelmatig te onderhouden

·      Geplant, gezaaid, geoogst

·      Keukenkast uitgemest en opgeruimd

·      Zelf gepoetst en de stofzuiger plekken laten zien, waar ie volgens mij nog nooit geweest was

·      Gordijnen gewassen

·      Bureau/logeerkamer grotendeels opgeruimd

·      Het rommelhok onder de trap (stockage van poetsgerief) opgeruimd

·      De naaimachine van mama na 6 jaar nog eens uit de kast gehaald om hartjes te naaien (mondmaskers zijn me te ingewikkeld)

·      Kerstversiering gemaakt dmv pyrografie

·      Voor het eerst in 21 jaar op mijn terras in de zon gaan liggen om gewoon niks te doen en te lezen

·      1x naar de Aldi geweest met een gigantische rekening voor bloemen, planten omdat de tuincentra gesloten waren; 2x naar de Carrefour-buurtwinkel, 4x naar de Spar-buurtwinkel, wekelijks naar de Buurderij. Verder al bijna 2 maanden niet meer (zelf) bij Albert Heijn of Lidl geweest, maar Walter gestuurd 

·      Een week na de heropening van de tuincentra bloemetjes gaan kopen

·      De lokale handel gesteund door bloemen te bestellen en groenten en fruit aan huis te laten leveren en naar de zelfstandige buurtwinkels te gaan

Afscheid genomen van:

·      Mensen die me pijn doen 

·      De gewoonte om me dagelijks te wegen (big surprise: niks bijgekomen, maar ook niks afgevallen tijdens de lockdown)

Niet nodig:

·      Schoenen (behalve teenslippers en sneakers)

·      Kleren (behalve een joggingbroek, een short, enkele topjes en losse sweaters)

·      BH’s (topjes met voldoende stretch zijn dan weer wel nodig)

·      Pasta

Broodnodig:

·      Walter

·      Een knuffel van mijn kinderen

·      Mijn kinesiste

·      Een kapper

·      Groenten en fruit

·      Mon chéri-pralines (alcohol én chocola én fruit in één!)

·      Wijn in de koelkast (1 glas per dag bij het eten, iets wat we voorheen NOOIT deden)

·      Kasten vol knutselprojecten en een garage vol “to do’s” (less is NOT more!)

Teveel:

·      Cola light (vééééél teveel, van ’s morgens tot ’s avonds laat)

·      Suikers (marshmallows)

·      Chocolade (paaseieren en Mon Chéri)

·      Eten (vooral asperges)

·      TV gekeken

·      Overlijdensberichten op Facebook zien passeren en moeten schrijven “Bemoedigende knuffel”, omdat mensen die ik graag heb dierbaren aan deze kloteziekte verloren hebben

Te weinig:

·      Gelezen

·      Geschreven

·      Opgeruimd

·      Gelachen

·      Sociale contacten

Helaas niet dit jaar:

·      Tulpenweekend Nederland

·      Romantische lunch bij Smaaksalon

·      De eerste lentedagen genieten van gestolen tijd op een terrasje in de stad

·      Schlagerfestival

·      Werchter Classic (Crowded House)

·      Flora Hesbania-plantenbeurs

·      Plantenbeurs Grasheide

·      Zomeropera in Alden Biesen

·      Schots Weekend

·      Dubai-reis

·      Zomervakantie Frankrijk midden juni is nog een groot vraagteken, maar zal allicht ook niet doorgaan

·      Zomerbreak Engeland in juli is nog een vraagteken

·      Hoopvol mbt Engeland-weekend in augustus en concert Skunk Anansie in oktober.

Wat heb ik hieruit geleerd:

·      Ik ben zo ongelooflijk gelukkig en blij met onze megagrote Hasseltse “gezinsbubbel”, die maar liefst 4 (plus-)ouders, mijn 4 kinderen, een schoondochter en een heerlijk vrolijke kleuter telt (ook al mis ik de 2 Brusselse kinderen)

·      Mijn kinderen zijn geweldig

·      Ik kan me geen beter co-ouders inbeelden dan Andy en Aurelie

·      Zelfzorg is belangrijk en die coronalockdown was op dat vlak niet slecht getimed, gezien ik er sinds de herfst met ups en downs behoorlijk door gezeten heb. (Ik vrees echter dat ik na de lockdown terug in hetzelfde stressvolle schuitje terechtkom)

·      Dat ik alleen buiten kom (ook buiten corona-tijd) als ik dat écht moet om te werken of inkopen te doen, maar anders niet

·      Ik kan perfect een dag om krijgen met niks-doen

·      Als ik alleen zou zijn en geen geld nodig had (en dus niet werken moest gaan om alles te betalen), dan was ik thuis perfect gelukkig en zou ik zelfs zo goed als niet buitenkomen. Ik zou het risico lopen om een perfect gelukkige eenzaat te worden 

·      Onze papa, die de lockdown in Zuid-Frankrijk uitzit, kan nu ook met videobeeld whatsapp-calls doen

·      Dat deze coronaperiode in ons geheugen gegrift zal staan als een overleven op asperges(hahahahaha) 

·      Dat ik blij ga zijn als ik terug kan stoppen met dagelijks naar het nieuws te kijken en alles terug (ooit) “normaal” wordt

·      Dat mondmaskers claustrofobisch zijn

·      Dat ik meer aan mijn gezicht zit dan ik dacht

·      Ik moet dringend een afspraak maken om met mijn zus onze “zussentattoo” te laten zetten

·      Doordat Walter en ik zonder de kinderen waren (een coronakeuze: ze verbleven bij hun papa) én ik zonder werk zat, hebben we alvast eens kunnen proeven van een leven als gepensioneerden:enkel met z’n 2-en, geen werk, minder geld. Conclusie: ervan uitgaand dat we dan wél uit ons kot mogen komen, zijn de vooruitzichten niet zo erg ;-) 

Belangrijk lockdownvocabulaire:

·      Lockdown: als je niet meer mag wat ge voorheen wel mocht

·      Mondmasker: misschien helpt het, misschien niet; tevens het nieuwe zwerfvuil, zoals wegwerphandschoenen 

·      Handgel: nergens meer te vinden

·      Social distancing: je krijgt daar “huidhonger” van

·      “Huidhonger”: krijg je van teveel distance en te weinig closeness

·      Wijnen (ww, "Wij willen wijnen!", met dank aan Martien Meyland): wat je nodig hebt aan het einde van elke lockdowndag

·      "Blijf in uw kot": wat nog mag én moet

·      Zoomen: vergaderen, sporten, aperitieven, … alles gebeurt nu met Zoom, Whatsapp en Messenger. Lang leve de camera op de smartphone!

·      Livestreaming from home: yeps, ook concerten bekijken je nu op je scherm, rechtstreeks van bij de artiest thuis.