Mijn overgrootmoeder op skilatten
Mijn grootmoeder Rosi met de familie in de tuin (ergens begin jaren '40)
Mijn grootmoeder Rosi (ergens begin jaren '40)
Mijn grootmoeder en mijn vader (1944)Ik heb iets met foto’s…
Vooral dan héél erg oude foto’s, foto’s van mijn overgrootouders, grootouders en ouders, genomen in statig zwart-wit, een bepaalde tijdsgeest uitstralend. Het hoeven thans niet altijd foto’s van (eigen) familie of bekenden te zijn waar ik een band mee heb. Ik durf evengoed kringloopwinkels en markten afschuimen, op zoek naar mooi ingelijste portretten van mij totaal vreemden.
Op die portretten zie je dan “nonkel pater” die allicht ergens ingekaderd op een schouwmantel prijkte terwijl hij in Congo zijn missie volbracht of een trouwfoto van zo’n eeuw geleden, waar een ernstig en deftig koppel op staat, het adresetiket van de fotograaf die ook de inlijsting verzorgde op een gouden klevertje op de achterzijde. Foto’s die bij boedelopruimingen in een nachtkastlade teruggevonden worden en waar niemand nog enige voeling mee heeft.
Na het overlijden van mijn grootouders heb ik een hele stapel oude foto’s meegenomen, die klaarlagen om “vernietigd” te worden. Die bewaar ik nu in een mooi doosje dat ik eveneens uit hun inboedel gered heb. Mijn vader heeft in potlood op de achterzijde van de foto’s bijgeschreven wie er op die foto’s staat, want ik had er alleen maar het gissen naar, hoewel ik hier en daar toch wel het jeugdige beeld van mijn grootmoeder herkende.
Een heel deel van die foto’s zijn echter van kameraden van mijn (stief)grootvader, waar hij zijn legertijd mee heeft doorgebracht en die ik dus uiteraard nooit gekend heb. Jonge, knappe, zorgeloze kerels van rond de 18 jaar die in de lens kijken alsof de wereld aan hun voeten ligt. Deze mensen zijn ondertussen allicht niet meer, de foto’s zijn zo’n 60-70 jaar oud… Maar, ik heb ze thuis in een doosje liggen, voor altijd en eeuwig in hun natuurlijke jeugdigheid op papier plakkend met vaak op de achterkant een handgeschreven vriendengroet in sierlijke letters, als herinnering aan hun gezamenlijk doorgebrachte militaire jaren.
De foto’s van familieleden zijn dan weer heel erg bijzonder, omdat ze je bewust maken van je eigen wortels, omwille van het emotionele karakter. Zo heb ik langs moeders kant slechts één nicht, die sprekend op onze grootmoeder lijkt en op onze overgrootmoeder toen die jong was (getuige een foto van zo’n 90 jaar geleden), als 2 druppels water. Ook blijkt één van mijn zoontjes, die we qua uiterlijk nooit echt konden thuisbrengen, enorme gelijkenissen te vertonen met mijn grootvader aan moeders kant, die ik nooit gekend heb, omdat hij zo’n 55 jaar geleden al overleden is.
Uniek zijn ook de foto’s van mijn biologische set grootouders aan vaders kant, tesamen op dezelfde (trouw)foto verenigd, terwijl ze zo’n 60 jaar geleden al gescheiden zijn en vanaf dan elk hun eigen weg gingen, met nieuwe echtgenoten en kinderen. Mijn vader én deze foto’s zijn de enige tastbare getuigen aan een kort huwelijk dat eind jaren ’40 al ontbonden werd. Na hun scheiding hebben ze allicht nooit meer hetzelfde fotopapier gedeeld. Oma is ondertussen niet meer, opa is 90 jaar…
Ik koester de stille hoop dat ik aan één van mijn kinderen ooit kan vertellen wie deze mensen allemaal zijn, mensen aan wie zij hun eigen bestaan te danken hebben. Met een beetje geluk begrijpen zij mijn nostalgie op het vlak van oude foto’s en dragen zij dezelfde passie in zich en mogen deze memorabilia nog lang in de familie blijven.
Herinneringen aan lang vervlogen tijden… Herinneringen die niet de mijne zijn, maar die herleven aan de hand van een oude zwart-wit prent, gezien door het oog van een fotograaf… Herinneringen die gekoesterd worden, in een doosje of ingelijst in een kader.
Vooral dan héél erg oude foto’s, foto’s van mijn overgrootouders, grootouders en ouders, genomen in statig zwart-wit, een bepaalde tijdsgeest uitstralend. Het hoeven thans niet altijd foto’s van (eigen) familie of bekenden te zijn waar ik een band mee heb. Ik durf evengoed kringloopwinkels en markten afschuimen, op zoek naar mooi ingelijste portretten van mij totaal vreemden.
Op die portretten zie je dan “nonkel pater” die allicht ergens ingekaderd op een schouwmantel prijkte terwijl hij in Congo zijn missie volbracht of een trouwfoto van zo’n eeuw geleden, waar een ernstig en deftig koppel op staat, het adresetiket van de fotograaf die ook de inlijsting verzorgde op een gouden klevertje op de achterzijde. Foto’s die bij boedelopruimingen in een nachtkastlade teruggevonden worden en waar niemand nog enige voeling mee heeft.
Na het overlijden van mijn grootouders heb ik een hele stapel oude foto’s meegenomen, die klaarlagen om “vernietigd” te worden. Die bewaar ik nu in een mooi doosje dat ik eveneens uit hun inboedel gered heb. Mijn vader heeft in potlood op de achterzijde van de foto’s bijgeschreven wie er op die foto’s staat, want ik had er alleen maar het gissen naar, hoewel ik hier en daar toch wel het jeugdige beeld van mijn grootmoeder herkende.
Een heel deel van die foto’s zijn echter van kameraden van mijn (stief)grootvader, waar hij zijn legertijd mee heeft doorgebracht en die ik dus uiteraard nooit gekend heb. Jonge, knappe, zorgeloze kerels van rond de 18 jaar die in de lens kijken alsof de wereld aan hun voeten ligt. Deze mensen zijn ondertussen allicht niet meer, de foto’s zijn zo’n 60-70 jaar oud… Maar, ik heb ze thuis in een doosje liggen, voor altijd en eeuwig in hun natuurlijke jeugdigheid op papier plakkend met vaak op de achterkant een handgeschreven vriendengroet in sierlijke letters, als herinnering aan hun gezamenlijk doorgebrachte militaire jaren.
De foto’s van familieleden zijn dan weer heel erg bijzonder, omdat ze je bewust maken van je eigen wortels, omwille van het emotionele karakter. Zo heb ik langs moeders kant slechts één nicht, die sprekend op onze grootmoeder lijkt en op onze overgrootmoeder toen die jong was (getuige een foto van zo’n 90 jaar geleden), als 2 druppels water. Ook blijkt één van mijn zoontjes, die we qua uiterlijk nooit echt konden thuisbrengen, enorme gelijkenissen te vertonen met mijn grootvader aan moeders kant, die ik nooit gekend heb, omdat hij zo’n 55 jaar geleden al overleden is.
Uniek zijn ook de foto’s van mijn biologische set grootouders aan vaders kant, tesamen op dezelfde (trouw)foto verenigd, terwijl ze zo’n 60 jaar geleden al gescheiden zijn en vanaf dan elk hun eigen weg gingen, met nieuwe echtgenoten en kinderen. Mijn vader én deze foto’s zijn de enige tastbare getuigen aan een kort huwelijk dat eind jaren ’40 al ontbonden werd. Na hun scheiding hebben ze allicht nooit meer hetzelfde fotopapier gedeeld. Oma is ondertussen niet meer, opa is 90 jaar…
Ik koester de stille hoop dat ik aan één van mijn kinderen ooit kan vertellen wie deze mensen allemaal zijn, mensen aan wie zij hun eigen bestaan te danken hebben. Met een beetje geluk begrijpen zij mijn nostalgie op het vlak van oude foto’s en dragen zij dezelfde passie in zich en mogen deze memorabilia nog lang in de familie blijven.
Herinneringen aan lang vervlogen tijden… Herinneringen die niet de mijne zijn, maar die herleven aan de hand van een oude zwart-wit prent, gezien door het oog van een fotograaf… Herinneringen die gekoesterd worden, in een doosje of ingelijst in een kader.
Foto's:
- Mijn overgrootmoeder op skilatten
- Mijn grootmoeder Rosi met de familie in de tuin (ergens begin jaren '40)
- Mijn grootmoeder Rosi (ergens begin jaren '40)
- Mijn grootmoeder en mijn vader (1944)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten