Laat ons eerlijk zijn: ik heb het niet op Amerika. Dit allemaal uitleggen zou allicht meer dan een gemiddelde blog-entry in beslag nemen en ik zou er allicht pagina’s over kunnen doorbomen, zodat ik het hier dus bij ga laten.
Een Amerikaan, Jefferson, stelde in 1776 wel de Declaration of Independence op, de Vrijheidsverklaring! En, over die vrijheid wil ik het wel hebben. Niet over die van een volk of een bevolkingsgroep, maar meer bepaald over de individuele vrijheid, de vrijheid die zich afspeelt in het hier en nu, mijn vrijheid en die van de mensen die me omringen.
Alle mensen zijn gelijk(waardig), hebben recht op (hun) leven, vrijheid en het nastreven van geluk, dus. Een volmondig “ja” met dank aan Mr Jefferson!
Maar… (yep, er is ALTIJD een “maar”!)
Als ik hier nader bij stilsta, dan zijn er toch wel bedenkingen die ik me maak. Ik beschouw me absoluut niet superieur, verre van zelfs. Zie in elke mens mijn gelijke en behandel hem dan ook als dusdanig: met respect voor zijn eigenheid, zonder te oordelen of te veroordelen. In ruil daarvoor krijg ik graag datzelfde respect terug, zonder veroordeeld te worden om wie/wat ik ben. Zo ver zo goed. Nu ja, iedereen weet dat ook hier de praktijk niet altijd gelijk is aan de theorie. Maar toch, laten we optimistisch blijven en ervan uitgaan dat de bedoelingen er althans zijn, ook al ben ikzelf daar misschien een beetje te “soft” in…
De volgende 3 punten zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden: leven-vrijheid-geluk. Ik ga ervan uit dat dit allicht voor iedereen zo is, of toch voor de meesten, als we de mensen die levensmoe zijn of die de pech hebben van in minder vrije of gelukkige omstandigheden te moeten leven, buiten beschouwing laten. Ik heb de luxe – die niet voor iedereen evident is - een gezond, jong en fris leven te kunnen leiden en daarin nog tijd te hebben in alle vrijheid persoonlijk geluk na te streven.
Voor mij is leven dan ook het zelf mogen bepalen wat ik doe, in alle vrijheid, los van de mening van anderen. Het nastreven van geluk in de kleine en grotere dingen in mijn vrije leven, vrijheid putten uit de zaken die mijn persoonlijke vrolijkheid en geluk uitmaken. Voor anderen wordt hun vrijheidsideaal volgens hun eigen wensen ingevuld, afhankelijk van wat hen gelukkig maakt, van wat vrijheid voor hen betekent.
Simplistisch gesteld is dus iedereen vrij te doen en te laten wat hij wil, als hij de regels en reglementen respecteert… en de vrijheid van anderen niet in het gedrang brengt. Want, als je het hebt over vrijheid, dan heb je het ook over de grenzen ervan: hoe ver kan je in je eigen vrijheid gaan, zonder die van iemand anders te hinderen en je als “vrijheids-tresspasser” superieur op te stellen en niet langer als gelijke die zijn eigen geluk en vrijheid nastreeft.
We hebben hier uiteindelijk met mensen te doen, waarvan de ene al wat meer naar zijn eigen geluk en vrijheden kijkt, zonder rekening te houden met de vrijheidswens van anderen en de grenzen die daaraan verbonden zijn.
Ik stel me dan ook de vraag in hoeverre we in de hand hebben waar onze eigen vrijheid stopt en die van een ander begint als er hierin een conflictsituatie zou optreden. Want, als je je eigen vrijheid moet afdwingen of verdedigen en deze niet als vanzelfsprekendheid geaccepteerd wordt, dan heb je een probleem. Dan is het respect zoek, als beide partijen hun eigen geluk en vrijheid nastreven, maar één van beide partijen de grenzen niet aanvaardt omdat de belangen van beiden gewoon haaks tegenover elkaar staan.
Hierom zijn – in de bredere context – al oorlogen gevochten, mensen afgeslacht en meer van dies, als 2 (of meer) partijen elk hun vrijheid gaan verdedigen tegen indringers, die er een eigen vrijheidsvisie op nahouden.
Ben je uiteindelijk wel vrij als je je vrijheid moet gaan opeisen en deze geen gerespecteerde vanzelfsprekendheid is? En nog: hoe ver kan/mag je gaan in het afbakenen en veiligstellen van je eigen grenzen, zonder dat de 3de pijler, de happiness, eronder begint te lijden.
Want, wat ben je met je leven en je vrijheid als het moeten opeisen ervan je zo opslorpt dat je dreigt je geluk te verliezen?
Een Amerikaan, Jefferson, stelde in 1776 wel de Declaration of Independence op, de Vrijheidsverklaring! En, over die vrijheid wil ik het wel hebben. Niet over die van een volk of een bevolkingsgroep, maar meer bepaald over de individuele vrijheid, de vrijheid die zich afspeelt in het hier en nu, mijn vrijheid en die van de mensen die me omringen.
Alle mensen zijn gelijk(waardig), hebben recht op (hun) leven, vrijheid en het nastreven van geluk, dus. Een volmondig “ja” met dank aan Mr Jefferson!
Maar… (yep, er is ALTIJD een “maar”!)
Als ik hier nader bij stilsta, dan zijn er toch wel bedenkingen die ik me maak. Ik beschouw me absoluut niet superieur, verre van zelfs. Zie in elke mens mijn gelijke en behandel hem dan ook als dusdanig: met respect voor zijn eigenheid, zonder te oordelen of te veroordelen. In ruil daarvoor krijg ik graag datzelfde respect terug, zonder veroordeeld te worden om wie/wat ik ben. Zo ver zo goed. Nu ja, iedereen weet dat ook hier de praktijk niet altijd gelijk is aan de theorie. Maar toch, laten we optimistisch blijven en ervan uitgaan dat de bedoelingen er althans zijn, ook al ben ikzelf daar misschien een beetje te “soft” in…
De volgende 3 punten zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden: leven-vrijheid-geluk. Ik ga ervan uit dat dit allicht voor iedereen zo is, of toch voor de meesten, als we de mensen die levensmoe zijn of die de pech hebben van in minder vrije of gelukkige omstandigheden te moeten leven, buiten beschouwing laten. Ik heb de luxe – die niet voor iedereen evident is - een gezond, jong en fris leven te kunnen leiden en daarin nog tijd te hebben in alle vrijheid persoonlijk geluk na te streven.
Voor mij is leven dan ook het zelf mogen bepalen wat ik doe, in alle vrijheid, los van de mening van anderen. Het nastreven van geluk in de kleine en grotere dingen in mijn vrije leven, vrijheid putten uit de zaken die mijn persoonlijke vrolijkheid en geluk uitmaken. Voor anderen wordt hun vrijheidsideaal volgens hun eigen wensen ingevuld, afhankelijk van wat hen gelukkig maakt, van wat vrijheid voor hen betekent.
Simplistisch gesteld is dus iedereen vrij te doen en te laten wat hij wil, als hij de regels en reglementen respecteert… en de vrijheid van anderen niet in het gedrang brengt. Want, als je het hebt over vrijheid, dan heb je het ook over de grenzen ervan: hoe ver kan je in je eigen vrijheid gaan, zonder die van iemand anders te hinderen en je als “vrijheids-tresspasser” superieur op te stellen en niet langer als gelijke die zijn eigen geluk en vrijheid nastreeft.
We hebben hier uiteindelijk met mensen te doen, waarvan de ene al wat meer naar zijn eigen geluk en vrijheden kijkt, zonder rekening te houden met de vrijheidswens van anderen en de grenzen die daaraan verbonden zijn.
Ik stel me dan ook de vraag in hoeverre we in de hand hebben waar onze eigen vrijheid stopt en die van een ander begint als er hierin een conflictsituatie zou optreden. Want, als je je eigen vrijheid moet afdwingen of verdedigen en deze niet als vanzelfsprekendheid geaccepteerd wordt, dan heb je een probleem. Dan is het respect zoek, als beide partijen hun eigen geluk en vrijheid nastreven, maar één van beide partijen de grenzen niet aanvaardt omdat de belangen van beiden gewoon haaks tegenover elkaar staan.
Hierom zijn – in de bredere context – al oorlogen gevochten, mensen afgeslacht en meer van dies, als 2 (of meer) partijen elk hun vrijheid gaan verdedigen tegen indringers, die er een eigen vrijheidsvisie op nahouden.
Ben je uiteindelijk wel vrij als je je vrijheid moet gaan opeisen en deze geen gerespecteerde vanzelfsprekendheid is? En nog: hoe ver kan/mag je gaan in het afbakenen en veiligstellen van je eigen grenzen, zonder dat de 3de pijler, de happiness, eronder begint te lijden.
Want, wat ben je met je leven en je vrijheid als het moeten opeisen ervan je zo opslorpt dat je dreigt je geluk te verliezen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten