"Yesterday is history. Tomorrow a mystery. Today is a gift. That’s why it's called the present…"

Ik ben iemand die in het heden leeft, uitkijkend naar de toekomst en het verleden laat voor wat het is.

Constant komen er nieuwe mensen in mijn leven, waarmee het klikt en die enige meerwaarde geven aan mijn heden - vrienden - en zo bijdragen tot mijn persoonlijke happiness. Ik ben nu eenmaal een sociaal wezen dat mensen met open armen en vrij van (voor)oordelen in haar leven sluit. Geschillen en ruzies liggen me dan ook niet en ik hou me daar steeds buiten, zeker als ze mij persoonlijk niet aanbelangen. Ik bewaar dan ook de nodige afstand als er conflicten opduiken, wil geen actief deel uitmaken van tussenmenselijke spanningen die niks met mij te maken hebben.

Verweven netwerken maken dat soms moeilijk, maar toch lukt het me aardig om nog steeds neutraal en open-minded mensen te benaderen en een kans te geven in het heden, ook al is het soms een herhaalde kans, die in het verleden al weinig succesvol bleek... Iedereen maakt nu eenmaal fouten.

Maar, als vuile natrapperij en valselijke beschuldigingen in het spel zijn, die dan nog berusten op geruchten en uit de context gerukte 2de hands informatie, dan raakt me dat… heel even toch. Gewoon omdat het me frustreert als de moeite niet gedaan wordt om bij de bron te informeren, als wilde veronderstellingen en speculaties voor waarheid worden rondgestrooid en als onderlinge spanningen geprojecteerd worden op mij als buitenstaander en frustraties op die manier uitgewerkt worden op een externe pispaal, zonder ook maar de bredere context mee in beschouwing te nemen.

Het verleden, zowel het verre als het recente mag van mij rusten en ik heb eerlijk gezegd genoten van de laatste paar maanden, waarin de rust de bovenhand had en het gewone leven rustig verder kabbelde en me op zijn stromingen vanuit het heden stilaan meenam richting toekomst. Want, een voltooid verleden golf is gewoon de vlakke zee, rustig en kalm. De zee is ondertussen echter terug woeliger, door externe stromingen, die het zwemmen op dit moment weinig aangenaam maken… De golfbrekers die de druk wat wegnemen, volstaan schijnbaar niet.

De golven, ze waren ooit zo inspirerend, ik keek naar hen op, liet me meermaals door hen meesleuren en zag het kunstige ervan, bewonderde hun kracht. Maar, ik ben te oud om me bezig te houden met deze woelige wateren, gezien ik de meerwaarde ervan al lang niet meer zie, ook al genoot ik ervan om ze vanuit de verte te bewonderen, te zien ontplooien en zag ik nog steeds het mooie ervan, in woord en beeld, zonder echter actief te willen participeren. Ik heb mijn kusten afgebakend, de baai afgesloten om de golven buiten te houden, iets wat me deugd gedaan heeft. Gewoon kunnen genieten van de meer besloten rustige wateren, die zoveel potentieel hebben en zoveel meer voldoening geven dan het spel van eb en vloed.

De golfbreker vertoont nu een scheur, die ik met alle macht terug wil dichten, om mijn veilige baai te beschermen. Het is mijn baai, mijn leven, mijn keuze om rustige wateren te verkiezen boven woelige. De wispelturigheid van de golven doet me nog steeds hopen dat het tij zal keren en ze een andere koers gaan nemen, terug richting bron, waar ze ontstaan zijn, waar de waarheid ligt en waar ze ver uit de buurt blijven van mijn paradijselijke en afgeschermde baai. Meer vraag ik niet dan gewoon met rust gelaten te worden, me mijn leven te laten leven… in het heden.

Je beschouwt mijn baai misschien als een artificiële poging om de golven buiten te houden, maar het is niet aan jou om daarover te oordelen, noch is het fair me steeds weer te veroordelen om dingen die ver buiten jouw leefwereld staan en waar je geen vat op hebt en die je niet begrijpt, omdat je er geen deel (meer) van uitmaakt. Mijn baai houdt binnen wat ik belangrijk vind, wat voor mij waardevol is en waar ik mijn leven mee wil invullen... En, ja, ze houdt ook buiten waar ik geen deel van wil uitmaken.

Ik keek naar je op om de kwaliteiten die je hebt, in woord en beeld. Het ga je goed, be happy en laat je creativiteit de vrije loop.

I am not the one who is trying to cage you… You go your own way, always did and always will. I am no part of this and don't want to be! Leave me out and let me keep my own safeness without any interference...

Technologische vooruitgang?

Moderne technologie… Denken we maar eens terug aan een tijd, niet zo heel lang geleden dat we allemaal kleingeld of een “belkaartje” op zak hadden voor de telefooncel. Want, bereikbaarheid was iets waar je “een vaste lijn” voor nodig had. Je nam de witte of gele gids erbij, zocht op wie/wat je moest hebben en belde. Toen kwam de semafoon of beeper, kwestie van te kunnen zien als iemand je nodig had en iets later de autotelefoon, uit noodzaak om ook in de wagen bereikbaar te zijn en te kunnen bellen. E-mail en de GSM deden hun intrede en de laatste pakweg 10-15 jaar zijn we permanent bereikbaar: in bed, op het toilet, in de bus, aan de kassa van de supermarkt, tijdens een filmavondje, op een kidsuitstapje, enz. En, beslis je al eens een keer van niet op te nemen, dan moet er wel iets schelen, want je bent “onbereikbaar”. Modern talking dus… (Beetje hilarisch, bij de mindpic van de gelijknamige popgroep uit de jaren ‘80)

Toen kwamen de netwerksites, al dan niet sociaal of werkgerelateerd. We zijn ge-linked-in, twitteren, hebben een facebook- en andere profielen en bloggen. SMS-jes zijn ondertussen eigenlijk alweer passé, want de meesten zijn permanent online en kunnen met hun laptop, I-phone of aanverwanten zelfs “onderweg” mailen, via mobile uploads hun leven “sharen” op elk moment van de dag of nacht.

Leuk, je sociale contacten onderhouden vanuit je luie zetel, letterlijk tussen de soep en de patatten (vrouwen kunnen multitasken, weet je wel), terwijl de kids TV kijken of vanop het toilet, hoewel dit laatste niet aan mij besteed is.

Anyway, de technologische vooruitgang. En, daaraan gekoppeld ook de ontelbare (om)wegen om ze te gebruiken, misbruiken en de grenzen ervan af te tasten. Want, door het wegvallen van technologische beperkingen en de creatie van meer en andere mogelijkheden is er de laatste jaren (toen de computer en gsm ons permanent bereikbaar begonnen te maken) niet alleen de drang gekomen om meer en meer te “sharen” met anderen, buiten de eigen beperkte leefomgeving, maar is er ook de drang om steeds meer en meer te weten te komen van een ander… Je googelt eens iemand en komt zo al heel wat te weten over diens werksituatie, sportieve, educatieve of culturele interesses en zo meer. Sommige mensen gaan daar echt ver in, in het bevredigen van die nieuwsgierigheidsdrang, in het inbreken in iemands privacy en toch over de hier en daar opgebouwde muurtjes ter bescherming en beperking van ongewenste blikken te gluren. Opvallend ook dat net zij die zichzelf het hardst beschermen, schijnbaar de beste “truukjes” kennen om via omwegen toch de informatie te vergaren waar ze zo nieuwsgierig op zaten te wachten… Want, elk beveiligingssysteem is perfect te omzeilen, dat is al lang duidelijk. Je leven ligt te grabbel. Aan ons, de “technologische generatie” en onze kinderen om er verstandig mee om te leren gaan, respect op te brengen voor een ander en te vermijden dat we voyeuristische gluurders worden met een exhibitionistisch kantje aan.

Jaloers op mijn moeder, die weigert een bankkaart te gebruiken, die geen GSM bezit (en dus enkel thuis, via vaste lijn op haar privénummer – unlisted – te bereiken is) en niet via Google, Facebook of andere sites te traceren is. Zij heeft niks te beveiligen, behalve haar toegangsdeur, moet niet wakker liggen van de verwevenheid van haar sociale kringen, gezien die kring heel erg beperkt is en al jaren meegaat. Als zij in de tuin werkt, dan is ze gewoon onbereikbaar, want daar hoort ze de telefoon niet. Als ze de gordijnen dichttrekt, dan is ze niet thuis of wil ze gewoon even niemand zien of horen. Haar eiland is, ondanks haar jeugdige spirit, niet meer van deze tijd.

Maar, net dat is er zo charmant aan… Benieuwd of mijn vader zijn afgedankte laptop aan haar “verkocht” gaat krijgen en ze weldra de wondere wereld van het e-mailen gaat ontdekken. Ik twijfel eraan…

Mooi schouwspel...

A positive attitude may not solve all your problems, but it will annoy enough people to make it worth the effort

(Herm Albright)

Time flies...

Sweet dreams...

Mooi...

Who will shelter me? (This House)

(voor de liefhebbers: haar mooiste en meest frêle nummer, naar mijn bescheiden mening...)

Whose sticky hands are these?
And what is this empty place
I could be happily lost but for your face
Here stands an empty house
That used to be full of life
Now it's home for no one and his wife
It's a hovel and
Who can take your place?
I can't face another day
And who will shelter me?
It's cold in here
Cover me

Under these fingertips a strange body rolls and dips
I close my eyes and you're here again
Later as day descends
I'll shout from my window
To anyone listening. "I'm loosing"

Who can take your place?
I can't face another day
And who will shelter me?
It's cold in here
Cover me

Oh in a plague of hateful questioning
Tap dancing every syllable from ear to ear
I hear the din of lovers jousting
When I'm hiding with my head to the wall

Who will shelter me?
It's cold in here

Vrienden… Ze zijn er in alle maten en gewichten, in verschillende kleuren, jonge, oude, mannen, vrouwen, zij die al jarenlang meegaan maar ook nieuwe, straight of gay, vrienden die je wekelijks hoort of ziet, maar ook vrienden die er zijn, op de achtergrond… en waarvan je gewoon wéét dat ze er zijn, ook al zijn ze minder prominent op de voorgrond aanwezig.

Er zijn er die komen en blijven en er zijn er die komen maar ook weer gaan, vroeger of later.

Er zijn vrienden die je begrijpen zonder een woord en er zijn vrienden die je nooit zullen begrijpen, maar je toch aanvaarden zoals je bent, gewoon om wie je bent, ook al ben je anders...

Never going to...

Sailing a restless sea
From a memory,
A fantasy.
The wind carries
Into white water,
Far from the islands.
Don't you know you're
Never going to get to France.
Mary, Queen of Chance, will they find you?
Never going to get to France.
Could a new romance ever bind you?
Walking on foreign ground,
Like a shadow,
Roaming in far off
Territory.
Over your shoulder,
Stories unfold, you're
Searching for sanctuary.
You know you're
Never going to get to France...
I see a picture
By the lamp's flicker.
Isn't it strange how
Dreams fade and shimmer?
Never going to get to France...
I see a picture
By the lamp's flicker.
Isn't it strange how
Dreams fade and shimmer?
Never going to get to France...
Never going to get to France.
Never going to...
Never going to get to France.
Never going to...
Never going to get to France.
Never going to...

I wish you forever love, luck and happiness...

"Soms moet je vlinders loslaten

en ze de vrijheid geven

die ze nodig hebben om te leven..."

(Louis)

Lang leve de vakantie!

Enkele boekentassen verdwenen deze week al naar de plaatselijke kringwinkel, voor de 2 jongsten heb ik er alvast nieuwe gekocht, de rapporten zijn nagekeken en liggen nu bij papa thuis op het aanrecht in de keuken, de schoolgebouwen liggen er verlaten bij en de juf kom je enkel nog casually dressed met hubby en kids tegen in de bioscoop of op één of ander evenement… Het is vakantie!

Je merkt het in alles wat je doet: de kids willen plots niet meer tijdig naar bed en zijn energieker dan ooit, het opstaan is enkele uren verlaat, de temperaturen zijn gevoelig gestegen, de muggen steken als nooit tevoren, de rit naar het werk ’s morgens duurt plots een pak minder lang (wegens geen kat op de weg), de traditionele zomerprogrammatie heeft beslag gelegd op mijn weekagenda voor de komende 2 maanden met quasi alle dagen wel een live optreden in eigen stad of iets anders wat ik absoluut niet missen wil.

Zoals elk jaar, blijf ik ook deze zomer gewoon thuis. Een bewuste keuze, maar ook een noodzaak. Reizen als alleenstaande met 4 kids is praktisch gezien niet simpel en de budgetten laten het eigenlijk (nog) niet toe dat we ons zuur verdiende geld daaraan uitgeven. Niet erg, want op een enkele uitzondering na ben ik niet anders gewoon…

De temperaturen van de afgelopen dagen hebben me dan ook aan het denken gezet over de zin en onzin van het reizen. Een raar gegeven, gezien ik een bachelordiploma management, toerisme en recreatie met me meezeul sinds 15 jaar.

Vorige week, tijdens de 1ste vakantiedag, trakteerde ik mijn kids op een dagje "zon, zee/meer en strand" – neen, niet aan de kust – maar vlakbij, op enkele kilometers van waar ik woon. Samen met de andere mama’s van aan de schoolpoort en hun kids (we waren met 19 man!) hadden we een onvergetelijke dag… en 15 minuutjes na afloop zaten we weer gezellig thuis in de zetel na te genieten, te relaxen van een hete dag aan/in het water.

Op weg naar het Vossenplein in Brussel op een zonovergoten zondagochtend genoot ik gisteren van de blauwe lucht, het uitzicht op de kurkdroge velden en weilanden die oranje-beige getint waren en een gouden schijn hadden in de zon, geen auto op de weg. “Madame, ça vous intéresse?” terwijl ik op de brokantmarkt ook Marokkaanse, Russische, Spaanse, Britse en andere “buitenlandse” klanken waarneem. De zon brandt, de mensen zijn relaxed, de geur van de stad… Op een terrasje dat zo uit Frankrijk geplukt lijkt bestel ik een slaatje met chèvre chaud, honing en noten, een fris glaasje witte wijn en geniet ik van de diversiteit aan mensen die langsgewandeld komen.

Een uurtje later al zit ik op het Ladeuzeplein in Leuven en loop over de “Europese Feestmarkt” (Fiesta Europa 2010), waar de geuren van de Provence lonken, een Oostenrijker afkomstig uit de geboortestreek van mijn vader me laat proeven van zijn Speck en ik nog snel 2 tubes Kremsersenf koop (zoete mosterd, die ik alleen in één bepaalde streek in Oostenrijk te krijgen is en die er bij mij met de paplepel werd ingegoten, ook al klinkt dat behoorlijk goor). Diezelfde avond sta ik in eigen stad op een warm plein, live muziek op de achtergrond en een hoop vrienden rondom me te keuvelen over de dingen des levens.

Ik stel me voor dat je nu, in de 1ste juliweek, op vakantie vertrekt: half ’s nachts je bed uit om naar Zaventem te rijden, want je weet nooit hoe lang je erover doet. Wachten op een volle luchthaven, je bagage bij je, eindelijk inchecken, enkele uren met beperkte beenruimte in een vliegtuigstoel geklemd op weg naar je vakantiebestemming, waar je allicht ’s avonds laat toekomt, in een warme bus moet stappen waarvan de airco defect is. Hopelijk krijg je snel je hotelkamer… ’s Morgens tijdig uit bed voor het ontbijt, een plons in het zwembad dat er in’t echt veel kleiner uitziet dan in de glossy vakantiebrochure, jengelende vatsige Duitse of Engelse kids, die de ganse dag langs je ligstoel liggen te zeuren in de oren van mama en papa, die liever aan de poolbar hangen met een liter bier (van een thuismerk wel te verstaan!). De eerste dag dadelijk een zonnebrand van jewelste, kwallenbeet of stekel van een zeeëgel in je voet of een maag-en-darmstelsel dat de hotelkost anders verteert dan je gewoon bent.

Of, erger nog, uren in de wagen van de ene file naar de andere kruipen, de achterbank vol met jengelende kinderen (ditmaal je eigen kroost!) die zich vervelen en om de 10 kilometer willen weten of het nog ver is en hoe ver dan wel. De chocoladerepen in de zak aan je voeten smelten stilaan weg, de blikjes frisdrank voor onderweg hebben al veel van hun koelte verloren, je voeten krijgen last van de beperkte ruimte en slapen om de paar uur eens in, de 528ste druivensuiker begint wat klef te smaken en aan de wegrestaurants is het zo druk dat je je nauwelijks tussen 2 vrachtwagens geklemd krijgt. Je tankt per vergissing benzine in plaats van diesel en vergeet er ook nog eens je portefeuille met al je papieren in (pas gehoord, beide laatste voorvallen effectief gebeurd!) Eens aangekomen in la douce France, Italië, Oostenrijk of Duitsland blijkt dat er in het lokale meer een tijdelijk zwemverbod is omwille van staphylococcen-besmetting, blijkt het weer net iets minder aangenaam dan je verwacht had, regent het 5 dagen van de 7 die je voorzien had en wordt je peperdure nieuwe fototoestel gestolen (ook écht gebeurd!).

Na afloop van die 1 of 2 weken “vakantie” rij of vlieg je terug naar huis, komt er aan met bergen vuile was die de vrouw des huizes de komende week aan de draai houden, in je brievenbus steekt een dikke factuur waarvan je niet wist dat ze zou komen tussen de reclamebladen van de afgelopen 1 à 2 weken, je vrienden hebben je gemist en lopen de deur plat nog voordat je goed en wel “gerecupereerd” bent van je verlof.

Het is misschien wat zwart-wit getekend, maar ik vraag me soms toch echt af waarom mensen die het ganse jaar hard werken kosten noch moeite sparen om zichzelf bloot te stellen aan al die reisellende, terwijl je evengoed in eigen land kan genieten van je huis waar je door het jaar veel te weinig tijd kan doorbrengen, waar je jezelf kan laten verwennen in restaurants waar je anders niet komt, plaatsen kan bezoeken waar je anders nooit de tijd voor hebt en die nu zonovergoten naar je lonken, je je voeten aan een plaatselijk meer in het zand of in het water kan stoppen. En, bij slecht weer kan die saunabon nog van pas komen of duik je de bioscoop in voor die ene film die je al enige tijd wilde zien. Je pikt 3-4 dagen per week een gratis live concertje mee en neemt het leven een beetje meer “at ease”… Garderobeproblemen (de koffers met teveel lichte of teveel warme kledij gepakt) heb je niet, je past je aan aan het weer van die dag en kleedt je desnoods 3x op een dag om… Het multiculturele kan je in je eigen voortuin vinden: je gaat Slavisch, Grieks of Italiaans eten al dan niet in eigen stad, koopt wat exotische zomeringrediënten bij de lokale Turk en kookt eens “wat anders dan anders”.

En, terwijl je vrienden uitgebreid vertellen over hun vakantie-avonturen of – perikelen denk je bij jezelf: lang leve de vakantie!