Time flies…

(Foto: http://janussyndicate.deviantart.com/art/Time-Flies-85400304)

Time flies when you’re having fun. Allicht. Maar, de tijd vliegt evenzeer als je zorgen hebt, heb ik ondervonden…

Traditioneel duurt het bij mij elk schooljaar opnieuw tot ongeveer Nieuwjaar eer ik besef dat de school bezig is. En, tegen het eind van elk schooljaar ben ik blij als ik op zijn minst weet hoe de kinderen hun leerkrachten heten. In welke klas ze zitten (5A, dan wel 5B, enz.) is dan weer iets wat ik nooit ga leren te onthouden, waarschijnlijk omdat deze kennis me geen enkele meerwaarde geeft in de opvoeding van mijn kinderen tot vlijtige schoolgangers.

Ook dit jaar, nu het schooljaar op zijn einde loopt en ik volgende week mijn laatste kleutertje in een reeks van 4 ga zien afzwaaien om zich op te maken voor de lagere school, besef ik plots dat er weer een jaar voorbij is. Een klein presentje voor de 5 leerkrachten ligt klaar en wacht om ingepakt te worden… en ik kijk ernaar uit op dat vlak de jongens hun boekentassen voor de komende 2 maanden op te bergen. Nu ja, opbergen is in deze context allicht eerder te interpreteren als “weggooien”, gezien ze er elk jaar opnieuw in slagen van hun boekentassen tot op de draad te verslijten… en dat al tegen oktober-november, zodat sommige van mijn kinderen al aan de 3de boekentas van dit schooljaar zitten.

Een (school)jaar is voorbijgevlogen. En, vooral dat laatste half jaar had best wel héél wat trager mogen lopen… Mijn hippe mama, die sinds november palliatieve zorgen krijgt en meer opiaten in haar lijf heeft dan een junk, is aan haar definitieve descente bezig. De voorzichtige prognose van toen (een half jaar tot een jaar) begint meer en meer op de voorgrond te komen, nu dat eerste half jaar er opzit… Ze is een zomermens en zo gezien zou het heel erg fijn zijn als we haar nog enkele maanden zon en bloemen konden schenken, maar helaas is dat niet aan ons en kunnen we alleen maar lijdzaam toezien op de aftakeling en het verval… Complete shut-down in progress…

Ik ga de zomervakantie dus in met zeer gemengde gevoelens en wou dat ik de tijd eerder “on hold” had kunnen zetten. Ook had ik mezelf willen klonen, om de ene versie van mij naar het werk te sturen, zich te bekommeren om huis en kinderen, zodat mijn andere ik gewoon dagelijks bij haar kon zitten om nog wat te lachen. Want, dat is wat we doen! We lachen… omdat huilen toch geen bal verandert en het zonde van de tijd zou zijn om ze te vullen met neerslachtigheid en verdriet. Maar, net zoals de tijd kan je ook je verdriet geen rationele halt toeroepen, omdat er toch momenten zijn waarop het de bovenhand neemt en in een coup gewoon de macht grijpt.

Gezien ik me niet kan klonen (wat misschien beter is, gezien me één Cora al meer dan voldoende lijkt) heb ik er dus een opgave van gemaakt om ervoor te zorgen dat ik het allemaal in één ik gecombineerd krijg: de verschillende dagvullende zaken die móeten (werk, huishouden, kinderen), tijd te maken voor mama in de mate van het mogelijke (gezien ze na 18 u helaas te verzwakt is om bezoek te ontvangen of uitgebreid aan de telefoon te keuvelen)… en om een positieve en optimistische houding en verdriet in hetzelfde hoofd plaats te geven. Vooral dat laatste blijkt een moeilijke: de ene dag ben ik wild-enthousiast om het verjaardagsfeest dat we binnen 4,5 weken (34 dagen om precies te zijn) voor haar in elkaar steken, terwijl ik daags erop in tranen naar de begrafenisondernemer bel om een afspraak te maken en het één en ander (in opdracht van mijn papa) alvast te bespreken en te bekijken. En, 2 seconden nadat ik van mijn vader haar laatste nieuwe bloeduitslagen heb binnengekregen (informatie die wij willen hebben, maar waar ze zelf niks mee te maken wil hebben, omdat ze zichzelf niet wil deprimeren) bel ik haar op om lachend en positief even bij te praten aan de telefoon en haar te laten weten dat ik straks na het werk even langskom… Niet lang, een half uurtje, omdat ik haar niet te zeer wil vermoeien tegen de avond.

Het moet gezegd: overdag lukt het me allemaal behoorlijk. Maar, ik ben bang voor de nachten, omdat Verdriet dan telkens weer mijn gedachten inneemt, als een gruwelijke beul, die op de loer ligt tot ik en mijn optimisme slapen. Theoretisch zouden kortere nachten langere dagen moeten maken, wat in het kader van het stopzetten van de tijd een ideaal scenario zou kunnen zijn (meer tijd), maar in de praktijk valt dat vies tegen… Sinds enkele weken ging het thans wat beter op het vlak van slapen. Maar, recent voel ik me weer moe, afgepeigerd, futloos en leeg.

“Boeit me niks” uit het hedendaagse jeugdjargon begint dan ook een beetje mijn algehele “je m’en fou”-stemming te worden. En, ja, op zich zou ik me hiervoor moeten verontschuldigen bij de vrienden in mijn omgeving die met hun zorgen en problemen tijdelijk niet bij mij terecht kunnen, gezien mijn eigen nogal harde en botte relativiteitstheorie. Ik zou op alles momenteel kunnen/willen antwoorden: “En dan? Mijn mama gaat dood. Ik heb andere zorgen.” Of “Stop met klagen, ge zijt gezond en leeft nog!” Gelukkig tempert mijn fatsoen en degelijke opvoeding me hierin en zwijg ik dus.

Ja, ik zwijg behoorlijk veel de laatste tijd, omdat ik mijn tijd (die samenhangt met de tijd die mama nog rest) niet wil verkwanselen aan belachelijke futiliteiten die mijn tijd (en dus de hare) niet waard zijn. Ik erger me nu eenmaal aan banaliteit. Heb ik altijd wel gedaan, maar nu net nog dat tikkeltje meer… Het gekke is dat ik daarin meer en meer op mijn moeder begin te lijken, die dat ook enorm fel heeft, allicht gerelateerd aan bijna 20 jaar kankerstrijd… Dan leert een mens relativeren en prioriteiten herschikken.

Ook hierin besef ik dat time flies… Het 1ste onheilspellende kankernieuws is alweer 18 jaar en een maand geleden en ik herinner het me alsof het gisteren was. Het maakt dus blijkbaar niet uit of je fun hebt of niet, de tijd gaat gewoon haar gang en het is aan ons om er het beste van te maken, van die tijdsrollercoaster die een rotvaart gaat tot je stilstaat en “einde rit” door de luidsprekers hoort galmen. Hoe graag toch zou ik die rollercoaster even willen stoppen om net iets langer en intenser te genieten van het uitzicht, de lucht rondom mij en mijn medepassagiers.

Gezien dat niet gaat onderwerp ik me aan de kracht van de tijd, geniet van de herinneringen en leef met het besef dat time flies… en we dus maar beter fun kunnen hebben, gezien ze ook zonder fun een rotvaart gaat en ze om is, voor je het goed en wel beseft.

Carpe diem…

De afvalrace…

Neen, dik ben ik zeker niet. Maar – ik ben daar eerlijk in – 10 maanden relationele context hebben niet alleen een weerslag gehad op mijn wederhelft zijn omvang, maar laten nu ook bij mij sporen na, die ik liever kwijt dan rijk ben.

Samen eten, voor elkaar koken, gezellig voor TV knabbelen… Het is nu eenmaal zoveel fijner om dat met z’n 2-en te doen, dan wanneer je in je uppie ’s avonds je snel bij elkaar gegooide maaltijdsalade naar binnen werkt of gewoon “vergeet” te eten. De feestdagen (een mens heeft dat extra vetlaagje toch wel nodig in de winter) en Pasen dat zich net iets sneller en rijkelijker presenteert dan je dacht, de lentefeesten en communiebuffetten… neen, slanker word je er écht niet van…

Pas op, ik klaag niet, hè. Een dik jaar geleden was ik toch wel aan de behoorlijk magere kant (spijtig dat je dat telkens weer pas achteraf beseft als je jezelf op foto’s terugziet), daar waar ik nu “normaal” ben. Maak je niet dik, dus! Maar, helaas is mijn kledij niet meegegroeid van maatje 36-38 naar maat 40. Het is dus allemaal spannend… letterlijk dan!

Och ja, 5 kilo valt nog mee: elke love-handle 1 kilo, wat dus (gelukkig) slechts 2 maakt, elk been nog eens een kilo te struis en dan nog 1 kilootje dat zich her en der verspreid heeft vastgezet. Als je bedenkt dat een rookstoppoging me telkens met 7 kilo extra opzadelde, dan is het relationele overgewicht nog in balans. Maar, om niet weg te zakken in een comfortzone van onverschilligheid, heb ik besloten de koe bij de horens te vatten en magerdere tijden tegemoet te gaan… Als ik nu een gigantische snoeper was, dan wist ik wat te laten. Als ik gefrituurde dingen at, dan wist ik wat te schrappen. Maar, ik doe niks van dat en eet best wel bewust, gezond en afwisselend, ook al zou ik de hoeveelheden water kunnen opschroeven van niks naar pakweg 3 liter per dag. Water dus… Ik zou de sauzen kunnen schrappen, de aardappelen (zeker in opgebakken toestand) aan de kant kunnen schuiven en een fruitpauze kunnen inlassen. Ik zou op geregelder tijdstippen kleine porties kunnen nuttigen, ipv me 1 maal daags tegoed te doen aan culinaire overdaad.

De laatste paar weken en maanden heb ik dus vooral stilgestaan bij wat ik “zou” kunnen doen. Niet alleen op het vlak van voeding, maar uiteraard ook op het vlak van lichaamsbeweging, die hand in hand gaat met een slank en gezond lijf: ik zou dus die nieuwe loopschoenen die ik al 3 jaar thuis heb staan kunnen uithalen en effectief aandoen om het op een kort loopje te zetten, bij voorkeur dagelijks, ik zou kunnen gaan zwemmen op dinsdagavond, ik zou een abo aquamotion kunnen nemen en zou terug kunnen gaan powerplaten… Mentale voorbereiding dus… en dat eigenlijk al van in december (wat bij deze in één slag de mythe van de feestdags-, paas- en communiekilo’s ontkracht en de stelling van de relationele kilo’s bevestigt ;-) ).

Gisteren mailde ik nog eens met een jeugdvriendin van me die in Duitsland woont en die (sorry, liefste vriendin) behoorlijk overgewicht heeft en de laatste jaren echt wel zwaar gebouwd is, ook al kende ik haar als slanke tiener. Ze wil de komende 2 jaar maar liefst 40 tot 50 kilo afvallen. Wauw! Daar werd ik even stil van… Mijn 5 kilootjes zijn daar een kruimeltje peanuts tegen, daar waar zij een ganse notenboom te verzetten heeft. Spontaan vertelde ze me dat ze al 11,4 kilo “kwijtgespeeld” was, een verlies waar ze terecht geweldig trots op was. Tja, dan wil ik natuurlijk wel weten hoe (inherente vrouwelijke nieuwsgierigheid), gezien dat verlies zich manifesteerde op luttele 5 weken tijd! Een poedertje dat je in water mengt en dat als proteïnevervangmaaltijd je metabolisme helpt met vetverbranding, zonder spieraantasting. Je hebt geen honger, voelt je fit en hebt niet het gevoel te diëten, terwijl de kilo’s eraf vliegen… Als kritische mens moet ik toegeven dat ik niet in sprookjes geloof. Maar, haar oprechte getuigenis deed me eerlijk gezegd toch wel snakken naar proefondervindelijke vaststellingen, volgens de leuze “eigen lijf eerst”.

Ik heb me dus maar ineens 2 dozen besteld, gezien dat spul enkel en alleen in Duitsland te krijgen is. Op 10 juli weet ik dat ik alvast 30 euro lichter ben, gezien 1 doos zo’n 15 euro kost en ik er allicht een week mee toekom. Genoeg dus om gedurende 2 weken te kijken of die extra kilo’s die mijn broeken doen spannen spontaan gaan verdwijnen als ze mij met mijn poedertje zien afkomen…

Doelstelling is van tegen eind juli 5 kilo minder in de weegschaal te werpen en – zoals het spul belooft – vol energie supergemotiveerd te zijn en er dan blijvend werk van te maken dit gewicht te stabiliseren en te onderhouden. Geen jojoën, geen verlies aan spiermassa en hopelijk ook de energie om al de “zou’s” om te zetten in effectieve en efficiënte actie. Want, van sprookjes alleen blijf je natuurlijk niet slank.

To be continued….

Info op http://valtaf.be/dieet/861/almased en http://www.almased.de/

ALMASED VITAAL VOEDING

Dieet voor meer energie:

Het Almased®-dieet is anders dan de meeste diëten, omdat het niet tegen maar met uw lichaam meewerkt. De meeste andere methodes, die uitsluitend gericht zijn op gewichtsafname, verminderen het lichamelijke en geestelijke welbehagen. Dat is heel anders bij het Almased®-dieet. Een van de belangrijkste bouwstenen van het Almased®-dieet is Almased® Vitaal Voeding. De basisstoffen van deze unieke receptuur zijn soja, melk (probiotische yoghurt)en vloeibare honing, die rijk is aan enzymen. Een bijzonder productieproces verbindt de componenten van deze receptuur.Met de ondersteuning van Almased® Vitaal Voeding valt men tijdens het dieet niet alleen meer af dan met een dieet zonder Almased®, maar men voelt zich bovendien ook fit en vitaal.

Het Almased®-dieeteffect: stimuleert de stofwisseling, hogere vetverbranding, vitaliteit en fitheid. Dat klinkt allemaal ongeloofwaardig, maar het glansrijke succes van het Almased®-dieet is nu officieel bevestigd.

Het succes van het Almased®-dieet is wetenschappelijk bewezen.Bij een voedingswetenschappelijk onderzoek van de universiteit van Freiburg(D) zijn verschillende dieetmethodes met elkaar vergeleken. Het Almased®-dieet bleek verreweg het meeste effect te hebben.

Er werd eveneens bewezen dat het Almased®-dieet de productie van de hormonen leptine(het slankheidshormoon), cortisol(het stresshormoon) en insuline(het hormoon dat het suikergehalte in het bloed verlaagt) op positieve wijze beïnvloedt. Deze hormonen spelen onder andere een belangrijke rol bij de regeling van het verzadigingsgevoel in de hersenen en bij de vetverbranding.

Tegen het jojo-effect:

Na een dieet schiet het gewicht vaak weer omhoog, omdat de stofwisseling niet direct weer kan overschakelen op »normaal bedrijf«. Om dit gevreesde jojo-effect te voorkomen, moet u uw lichaam te slim af zijn en ervoor zorgen dat uw lichaam ondanks een verminderde toevoer van calorieën de stofwisseling volledig in stand houdt. In dit verband is het belangrijk dat de schildklier met dezelfde activiteit verder werkt, zodat de basisomzetting niet vermindert. De research van Almased® heeft bewezen dat de schildklierhormonen tijdens het Almased®-dieet met onverminderde kracht verder werken of dat hun activiteit in de fysiologisch gewenste sector zelfs wordt geoptimaliseerd.De stofwisseling blijft volop draaien

Het speciale productieproces van Almased® garandeert dat de waardevolle eiwitten uit soja en probiotische yoghurt samen met de honing die rijk is aan enzymen, worden gesplitst in eenvoudig te verwerken aminozuren. Zo zijn ze snel beschikbaar voor het lichaam, de stofwisseling blijft volop draaien en de vetvoorraden verbranden ongeveer 40% sneller dan bij gebruikelijke reductiediëten. En omdat uw lichaam krijgt, wat het nodig heeft, blijven de spieren behouden. Dat is belangrijk, want hoe meer spieren er aanwezig zijn, des te meer vet wordt er door het lichaam verbrand.

Het Almased®-dieet is in vier fasen verdeeld:

1. De startfase

Dit is de strengste fase. Op deze dagen gebruikt u naast een vloeibare maaltijd (bijv. gepureerde groentesoep) uitsluitend Almased® Vitaal Voeding. Zo wordt uw lichaam optimaal voorbereid op de aanpassing van de stofwisseling.'s morgens - 's middags - 's avondsHet is belangrijk dat er tijdens de startfase uitsluitend vloeibaar voedsel wordt geconsumeerd.

2. De reductiefase

Deze fase leidt tot een gezond, continu gewichtsverlies. In deze fase worden dagelijks twee maaltijden vervangen voor Almased® Vitaal Voeding.Tijdens de reductiefase mag geen fruit gegeten worden: ook fruitsuikers leiden tot de opslag van vet en tot vertraging van het succes van het dieet. Deze fase dient ongeveer zes weken te duren.

3. De stabiliteitsfase

Deze fase helpt het lichaam om additioneel het nieuwe gewicht duurzaam te behouden en langzaam verder gewicht te verminderen, zonder jojo-effect. Gedurende een periode van 18 weken wordt nog slechts één maaltijd per dag vervangen door Almased® Vitaal Voeding.4. De »levensfase«Houd uw stofwisseling ook buiten het dieet met Almased® actief. U zult merken dat u graag beweegt en met meer energie aan uw dagelijkse taken begint. Ook uw huid, haren en nagels zullen u dankbaar zijn. .Belangrijk! Als aanvulling veel water, dat rijk is aan minerale stoffen, drinken (ten minste 2 liter per dag).

Almased® Vitaal Voeding levert belangrijke bestanddelen van een gezonde en uitgebalanceerde voeding in een geconcentreerde en praktisch te gebruiken vorm. Het Almased®-dieet verhoogt aantoonbaar de lichamelijke power en zorgt daardoor voor optimisme en levensenergie. Daar komt nog bij dat het dieet eenvoudig is uit te voeren: men hoeft geen calorieën te tellen of gecompliceerde maaltijden te bereiden. Het Almased®-dieet leidt vanaf het begin tot een zichtbare gewichtsafname en geeft zo meer motivatie om door te gaan.

Trippin’…

… down memory lane!

Afgelopen weekend was ik uitgenodigd op een verjaardagsfeestje. Een kameraad die 40 werd. Op zich weinig spectaculair, hoor ik u al denken. Maar, het was toch anders deze keer…

Die kameraad is een “oude” jeugdvriend, waar ik zo’n 18 jaar geleden eens een zomer mee heb doorgebracht. Neen, niet mét hem, maar wel met zijn vriendenkliekje.

Beginnen bij het begin… Ik ben dus opgegroeid in Grasheide, een gehucht dat deel uitmaakt van Putte bij Mechelen en op de grens Antwerpen-Brabant (toepasselijk Grensstraat genoemd) geprangd ligt tussen Keerbergen (mondain Brabants villadorp) en Putte (zéér landelijk Antwerps dorpje). Als buitenlanderkind in Grasheide was ik noch van katholieke oorsprong, noch was ik familie van eender wie in dat dorp, waar iedereen wel verwant met elkaar schijnt te zijn, zodat het voor mijn ouders een beter keuze leek me naar de staatsschool in Keerbergen te sturen – het Atheneum, kortweg KAK, gelegen aan het meer van Keerbergen, pal in de chique villabuurt – dan me naar het katholieke dorpsbasisschooltje te laten gaan, waar we sowieso uit de toon zouden vallen als niet-Vlaamsche-atheïsten (hoewel we toen nog protestantse godsdienst volgden, maar dat verhaal zou me te ver leiden).

Het Atheneum dus… Je ging er van je 2,5de tot je 18 werd en ging studeren… en in mijn geval dus 65 kilometer verder in Hasselt zou blijven plakken. Maar, tot het zover was zat je dus in die mondaine eliteschool (want, dat was ze toen nog) tussen kinderen van diplomaten en ander rijkeluisgespuis, die maar al te graag neerkeken op al wat niet in Keerbergen woonde… We vielen dus schijnbaar ook daar uit de boot, gezien we in boerengat Grasheide woonden.

Nu, het was niet allemaal verstotenis en kommer en kwel. We hadden er heus ook wel vrienden, vaak zelfs vrienden die ook uit Grasheide kwamen en om god-weet-welke-redenen in Keerbergen naar school gingen, ook al was dat bij velen pas het geval in het middelbare onderwijs, gezien de dorpsschool in Grasheide maar tot het 6de leerjaar ging en ze vanaf dan in Keerbergen naar Het Atheneum moesten of naar de katholieke middelbare school, die meer in de dorpskern van Keerbergen lag. Beide scholen konden elkaar niet luchten, maar ook die rivaliteit is een verhaal voor een andere keer.

Terug dus naar het Atheneum, waar best wel wat mensen van Grasheide zaten ondertussen. Ik was een jaar of 11 en had een nieuwe beste vriendin, die even oud was en toevallig één straat verder woonde, in Grasheide. Zij en haar 4 jaar oudere tweelingsbroers reden dagelijks met de fiets die 5 à 7 kilometer naar school, terwijl mijn jongere zus en ik op mama’s taxidiensten konden rekenen (we hadden nu eenmaal bezorgde ouders en mama had als geëngageerde huismoeder het “brengen en halen” van de kinderen dan ook als één van haar taken, tussen haar drukke bezigheden in huis en tuin). Het werd gauw herfst en het durfde al eens regenen ’s morgens en/of ’s avonds, zodat mama met haar groot moederhart ook mijn vriendin en sporadisch haar broers meenam met de auto.

De broers, toen rond de 15, vonden het wel leuk zo’n jongere zus en haar vriendinnen, die thuis kwamen en hun puberende hoofden zot maakten. Zo gebeurde het dan ook dat één van beiden – eerst voor de grap – liefdesbrieven naar me begon te schrijven. Na enige tijd “vroeg hij het aan” en had ik dus mijn allereerste relatie te pakken: ik 11, hij 15. De eerste innige kussen volgden al gauw, wat niet helemaal naar de zin van mijn vader was, zodat de “relatie” geen lang leven beschoren was… De vriendschap tot hun zus was ondertussen ook wat bekoeld, wegens andere interesses, zodat we gewoon schoolkameraden bleven zonder meer. De brieven van hem heb ik thans nog steeds… Dat is op zich een goed teken, want ik heb tijdens een emotionele razzia ooit eens alle brieven die me deprimeerden (van relaties waar ik een slecht gevoel aan overgehouden heb) zonder enige schroom in de vuilbak gekieperd en alleen nog die correspondentie bewaard van mensen waar ik met een blije gedachte aan kon terugdenken en waarbij ik een egoboostend gevoel kreeg als ik de brieven eens om de zoveel jaren opnieuw doornam.

Ik ging dus na mijn middelbare schooltijd in Hasselt studeren. Ik weet niet meer juist hoe of waarom, maar ik kwam de tweelingsbroer van mijn eerste vriendje terug tegen (allicht in het weekend als ik bij m’n ouders thuis was) toen ik al in Hasselt studeerde, bijna op het einde van het 1ste jaar. Hij was van zijn “high school sweetheart” vanaf en we konden het wel met elkaar vinden en werden heel erg close vrienden. Hij bezocht me eens in Hasselt en we zouden de komende paar maanden vaak samen rondhangen als ik in het weekend thuis was. Die zomer is er eentje geworden om in te kaderen… Ik moest 19 worden, was gebuisd in mijn eerste jaar (niet omdat ik te lui was of teveel feestte, maar omdat mijn mama toen voor het eerst aan kanker geopereerd werd, de week dat “de blok” begon en ik verondersteld werd te leren, maar toen plots een huishouden en puberende zus op m’n dak kreeg) en vond het maar al te leuk om met die bende kerels, die allemaal ca. 4-5 jaar ouder waren dan ik en deels al werken gingen, op te trekken. De eerste zomer dat ik thuis geen uur kreeg waarop ik moest thuis zijn en de dansvloeren van lokale discotempels Rio (Sint-Kathelijne-Waver) en La Rocca (Lier) onveilig maakte tot in de vroege uurtjes… Ook werd ik verliefd… Neen, niet op mijn best buddy (de tweelingsbroer van mijn eerste liefje), maar op één van zijn beste vrienden… Hij had de looks van Tom Cruise, het haar, de blik… en de gestalte en was dus een ganse kop kleiner dan ik, maar dat deerde me niet. We hadden een super zomer: de mannen en ik! Zo’n zomer om in te kaderen, om vast te houden, te koesteren en nooit meer los te laten… Maar, aan alle zomers komt een einde…

Ik ging terug naar Hasselt studeren, zag de weekendrelatie thuis ook niet meer zitten, begon me te ergeren aan het dwingende en beklemmende van het “gebonden zijn” (want zo heeft het altijd gevoeld voor mij). Hij kon soms nogal jaloers uit de hoek komen. Neen, niet ziekelijk, maar eerder zwijgend en fronsend… Nu, het was niet alleen dat... Ik vond het stiekem eigenlijk ook veel leuker om met mijn beste vriend op te trekken dan met mijn lief (ook al waren we meestal één leuke bende bij elkaar), ik had hem graag en zag hem graag (hij was dan ook de tweelingsbroer van…) en had al maanden een soulmate in hem gevonden. Tijd dus om de bestaande relatie te beëindigen en even te bezinnen en te laten bezinken. Want, rommelen in een vriendenkring is geen goed plan! Met pijn en verdriet in het hart liet ik “Tom Cruise” staan en ging ik naar Hasselt terug…

Mijn best buddy zou me thuis nog een keer komen ophalen, om naar het relatie-exit-verhaal te luisteren en me zijn troostende schouder aan te bieden, me te vertellen hoe het met “Tom Cruise” ging na de breuk met mij… en om me te zeggen dat hij een meisje had ontmoet. Damn, die had ik niet zien afkomen! De ganse zomer was hij vrij als een vogel geweest, hadden we plezier gemaakt met de mannen… en nu had hij plots een lief?!

Op zich had ik daar nog wel mee kunnen leren leven, want ik wilde gewoon dat ie gelukkig was. Maar, zijn vriendin bleek van het enorm jaloerse type te zijn, zodat de vriendschap tussen hem en mij heel gauw stierf. Ja, het verlies van die vriendschap heeft me eigenlijk jarenlang bezig gehouden… Ik vond het spijtig, miste hem.

Nu ja, de jaren verstreken… Tom Cruise was kort na de relatiebreuk met mij een relatie begonnen met mijn toenmalige vriendin, de zus van best buddy en ex-liefje. Een zeer succesvolle relatie, want bijna 18 jaar later zijn ze nog steeds samen, gelukkig getrouwd, 2 zonen. Best buddy is ook nog steeds bij zijn vriendin van toen (getrouwd, 3 kinderen)… en alleen ex-liefje heeft het na diverse mislukte relaties en een vrij snel gekelderd huwelijksbootje op relationeel vlak nog niet veel verder gebracht en is nu, rond zijn 40ste voor het eerst vader geworden, maar is nog steeds alleen (geen stabiele relatie of huwelijksverband dus).

Hoe ik dat allemaal weet? Want, ons scheiden niet alleen jaren, maar ook kilometers…

Wel, een 2-tal maanden geleden op I love the 90’s kwam ik in de VIP een vriend uit ons kliekje van toen tegen. Hij is nog steeds vrijgezel, geniet met volle teugen van het leven en komt dan ook eens naar Hasselt om op stap te gaan… Hij was allicht even verbaasd als ik dat we mekaar daar zouden tegenkomen, 18 jaar later. Maar, het weerzien was van een hartelijke en uitgelaten soort, wat wel eens kan gebeuren als beide partijen al sloten champagne achter de kiezen hebben (het was dan ook de VIP!)… Hij nodigde me prompt uit voor zijn 40Ste verjaardag… in Keerbergen… in het café waar ik tijdens mijn middelbare schooljaren geregeld de middagpauzes doorbracht (uiteraard zonder medeweten van mijn ouders, die veronderstelden dat we braaf op school bleven eten elke middag, wat we meestal ook wel deden).

Ik beloofde hem dat ik zou afkomen… En, als ik zoiets zeg, dan doe ik dat ook! Babysit geregeld, afgelopen zaterdagavond de auto ingesprongen (ventje mocht BOB zijn, zodat ik me kon amuseren), 65 km gereden tot Keerbergen… Het café zag er nog steeds hetzelfde uit, alleen de kleur op de muren was anders en de vloer was ondertussen vervangen. Ik werd er hartelijk en met open armen ontvangen. Na de eerste babbel riep hij naar de andere kant van de toog op iemand, een man, grijs haar, met bril. Pas toen hij vlak voor me stond had ik door dat het ex-liefje was, de man die me 25 jaar geleden voor het eerst op de mond kuste, in mijn herinnering nog steeds met zwart haar, maar duidelijk grijs nu. Een half uurtje later kwam Tom Cruise en mijn vriendin-die-nu-zijn-vrouw-is aan: hij kalend en diverse kilo's aangekomen, zij nog steeds hetzelfde, maar dan met iets minder jeugdige kledij aan… Dan krijg je de traditionele “smalltalk”: hoe het met de kinderen gaat, hoeveel het er ondertussen zijn, waar ze nu zijn, enz. Voor alle duidelijkheid: dat is niet mijn soort van cafégesprekken, maar ik pas me aan… Wel, hun 2 jongens zijn bij de oma… Ze doen dat zo eens een keer of 2 per jaar, om eens samen uit te gaan eten ’s avonds. Euh, pardon? Waar hun broer (former best buddy) is? Ah, die is thuis bij vrouw en kinderen. Euh, pardon, zijn vriend wordt vandaag 40?

Plots besefte ik dat dit café er al 18 jaar hetzelfde bij ligt, met dezelfde muziek zelfs, in een dorp dat ik 18 jaar geleden ontvlucht ben… omdat het te klein en te eng voor me werd… en nog steeds is. Ik zag de vrouwen op sportschoenen en ballerina’s aan hun spa bruis lurken en besefte plots iets. Ik besefte dat ik op mijn high heels met de sigaret in de ene hand en de cava in de andere hand nooit echt in dit plaatje van Vlaamsche kleinburgerlijkheid gepast heb en dat een trip down memory lane leuk is… voor eventjes.

Na 2 uren gaf ik het jarige feestvarken een heel dikke en welgemeende knuffel, nodigde ik hem uit om eens naar Hasselt te komen feesten (want, dat kan hij als geen ander) en wenste ik iedereen een fijne avond toe, nadat we telefoonnummers uitgewisseld hebben om dan richting Hasselt te zoeven en daar naar “mijn café” te gaan en er nog even te acclimatiseren tussen de niet gehuwden, de caféhangers, de opgemaakte vrouwen met decolletés en hakken, de vrijdenkers, de drinkers en rokers...