Trippin’…

… down memory lane!

Afgelopen weekend was ik uitgenodigd op een verjaardagsfeestje. Een kameraad die 40 werd. Op zich weinig spectaculair, hoor ik u al denken. Maar, het was toch anders deze keer…

Die kameraad is een “oude” jeugdvriend, waar ik zo’n 18 jaar geleden eens een zomer mee heb doorgebracht. Neen, niet mét hem, maar wel met zijn vriendenkliekje.

Beginnen bij het begin… Ik ben dus opgegroeid in Grasheide, een gehucht dat deel uitmaakt van Putte bij Mechelen en op de grens Antwerpen-Brabant (toepasselijk Grensstraat genoemd) geprangd ligt tussen Keerbergen (mondain Brabants villadorp) en Putte (zéér landelijk Antwerps dorpje). Als buitenlanderkind in Grasheide was ik noch van katholieke oorsprong, noch was ik familie van eender wie in dat dorp, waar iedereen wel verwant met elkaar schijnt te zijn, zodat het voor mijn ouders een beter keuze leek me naar de staatsschool in Keerbergen te sturen – het Atheneum, kortweg KAK, gelegen aan het meer van Keerbergen, pal in de chique villabuurt – dan me naar het katholieke dorpsbasisschooltje te laten gaan, waar we sowieso uit de toon zouden vallen als niet-Vlaamsche-atheïsten (hoewel we toen nog protestantse godsdienst volgden, maar dat verhaal zou me te ver leiden).

Het Atheneum dus… Je ging er van je 2,5de tot je 18 werd en ging studeren… en in mijn geval dus 65 kilometer verder in Hasselt zou blijven plakken. Maar, tot het zover was zat je dus in die mondaine eliteschool (want, dat was ze toen nog) tussen kinderen van diplomaten en ander rijkeluisgespuis, die maar al te graag neerkeken op al wat niet in Keerbergen woonde… We vielen dus schijnbaar ook daar uit de boot, gezien we in boerengat Grasheide woonden.

Nu, het was niet allemaal verstotenis en kommer en kwel. We hadden er heus ook wel vrienden, vaak zelfs vrienden die ook uit Grasheide kwamen en om god-weet-welke-redenen in Keerbergen naar school gingen, ook al was dat bij velen pas het geval in het middelbare onderwijs, gezien de dorpsschool in Grasheide maar tot het 6de leerjaar ging en ze vanaf dan in Keerbergen naar Het Atheneum moesten of naar de katholieke middelbare school, die meer in de dorpskern van Keerbergen lag. Beide scholen konden elkaar niet luchten, maar ook die rivaliteit is een verhaal voor een andere keer.

Terug dus naar het Atheneum, waar best wel wat mensen van Grasheide zaten ondertussen. Ik was een jaar of 11 en had een nieuwe beste vriendin, die even oud was en toevallig één straat verder woonde, in Grasheide. Zij en haar 4 jaar oudere tweelingsbroers reden dagelijks met de fiets die 5 à 7 kilometer naar school, terwijl mijn jongere zus en ik op mama’s taxidiensten konden rekenen (we hadden nu eenmaal bezorgde ouders en mama had als geëngageerde huismoeder het “brengen en halen” van de kinderen dan ook als één van haar taken, tussen haar drukke bezigheden in huis en tuin). Het werd gauw herfst en het durfde al eens regenen ’s morgens en/of ’s avonds, zodat mama met haar groot moederhart ook mijn vriendin en sporadisch haar broers meenam met de auto.

De broers, toen rond de 15, vonden het wel leuk zo’n jongere zus en haar vriendinnen, die thuis kwamen en hun puberende hoofden zot maakten. Zo gebeurde het dan ook dat één van beiden – eerst voor de grap – liefdesbrieven naar me begon te schrijven. Na enige tijd “vroeg hij het aan” en had ik dus mijn allereerste relatie te pakken: ik 11, hij 15. De eerste innige kussen volgden al gauw, wat niet helemaal naar de zin van mijn vader was, zodat de “relatie” geen lang leven beschoren was… De vriendschap tot hun zus was ondertussen ook wat bekoeld, wegens andere interesses, zodat we gewoon schoolkameraden bleven zonder meer. De brieven van hem heb ik thans nog steeds… Dat is op zich een goed teken, want ik heb tijdens een emotionele razzia ooit eens alle brieven die me deprimeerden (van relaties waar ik een slecht gevoel aan overgehouden heb) zonder enige schroom in de vuilbak gekieperd en alleen nog die correspondentie bewaard van mensen waar ik met een blije gedachte aan kon terugdenken en waarbij ik een egoboostend gevoel kreeg als ik de brieven eens om de zoveel jaren opnieuw doornam.

Ik ging dus na mijn middelbare schooltijd in Hasselt studeren. Ik weet niet meer juist hoe of waarom, maar ik kwam de tweelingsbroer van mijn eerste vriendje terug tegen (allicht in het weekend als ik bij m’n ouders thuis was) toen ik al in Hasselt studeerde, bijna op het einde van het 1ste jaar. Hij was van zijn “high school sweetheart” vanaf en we konden het wel met elkaar vinden en werden heel erg close vrienden. Hij bezocht me eens in Hasselt en we zouden de komende paar maanden vaak samen rondhangen als ik in het weekend thuis was. Die zomer is er eentje geworden om in te kaderen… Ik moest 19 worden, was gebuisd in mijn eerste jaar (niet omdat ik te lui was of teveel feestte, maar omdat mijn mama toen voor het eerst aan kanker geopereerd werd, de week dat “de blok” begon en ik verondersteld werd te leren, maar toen plots een huishouden en puberende zus op m’n dak kreeg) en vond het maar al te leuk om met die bende kerels, die allemaal ca. 4-5 jaar ouder waren dan ik en deels al werken gingen, op te trekken. De eerste zomer dat ik thuis geen uur kreeg waarop ik moest thuis zijn en de dansvloeren van lokale discotempels Rio (Sint-Kathelijne-Waver) en La Rocca (Lier) onveilig maakte tot in de vroege uurtjes… Ook werd ik verliefd… Neen, niet op mijn best buddy (de tweelingsbroer van mijn eerste liefje), maar op één van zijn beste vrienden… Hij had de looks van Tom Cruise, het haar, de blik… en de gestalte en was dus een ganse kop kleiner dan ik, maar dat deerde me niet. We hadden een super zomer: de mannen en ik! Zo’n zomer om in te kaderen, om vast te houden, te koesteren en nooit meer los te laten… Maar, aan alle zomers komt een einde…

Ik ging terug naar Hasselt studeren, zag de weekendrelatie thuis ook niet meer zitten, begon me te ergeren aan het dwingende en beklemmende van het “gebonden zijn” (want zo heeft het altijd gevoeld voor mij). Hij kon soms nogal jaloers uit de hoek komen. Neen, niet ziekelijk, maar eerder zwijgend en fronsend… Nu, het was niet alleen dat... Ik vond het stiekem eigenlijk ook veel leuker om met mijn beste vriend op te trekken dan met mijn lief (ook al waren we meestal één leuke bende bij elkaar), ik had hem graag en zag hem graag (hij was dan ook de tweelingsbroer van…) en had al maanden een soulmate in hem gevonden. Tijd dus om de bestaande relatie te beëindigen en even te bezinnen en te laten bezinken. Want, rommelen in een vriendenkring is geen goed plan! Met pijn en verdriet in het hart liet ik “Tom Cruise” staan en ging ik naar Hasselt terug…

Mijn best buddy zou me thuis nog een keer komen ophalen, om naar het relatie-exit-verhaal te luisteren en me zijn troostende schouder aan te bieden, me te vertellen hoe het met “Tom Cruise” ging na de breuk met mij… en om me te zeggen dat hij een meisje had ontmoet. Damn, die had ik niet zien afkomen! De ganse zomer was hij vrij als een vogel geweest, hadden we plezier gemaakt met de mannen… en nu had hij plots een lief?!

Op zich had ik daar nog wel mee kunnen leren leven, want ik wilde gewoon dat ie gelukkig was. Maar, zijn vriendin bleek van het enorm jaloerse type te zijn, zodat de vriendschap tussen hem en mij heel gauw stierf. Ja, het verlies van die vriendschap heeft me eigenlijk jarenlang bezig gehouden… Ik vond het spijtig, miste hem.

Nu ja, de jaren verstreken… Tom Cruise was kort na de relatiebreuk met mij een relatie begonnen met mijn toenmalige vriendin, de zus van best buddy en ex-liefje. Een zeer succesvolle relatie, want bijna 18 jaar later zijn ze nog steeds samen, gelukkig getrouwd, 2 zonen. Best buddy is ook nog steeds bij zijn vriendin van toen (getrouwd, 3 kinderen)… en alleen ex-liefje heeft het na diverse mislukte relaties en een vrij snel gekelderd huwelijksbootje op relationeel vlak nog niet veel verder gebracht en is nu, rond zijn 40ste voor het eerst vader geworden, maar is nog steeds alleen (geen stabiele relatie of huwelijksverband dus).

Hoe ik dat allemaal weet? Want, ons scheiden niet alleen jaren, maar ook kilometers…

Wel, een 2-tal maanden geleden op I love the 90’s kwam ik in de VIP een vriend uit ons kliekje van toen tegen. Hij is nog steeds vrijgezel, geniet met volle teugen van het leven en komt dan ook eens naar Hasselt om op stap te gaan… Hij was allicht even verbaasd als ik dat we mekaar daar zouden tegenkomen, 18 jaar later. Maar, het weerzien was van een hartelijke en uitgelaten soort, wat wel eens kan gebeuren als beide partijen al sloten champagne achter de kiezen hebben (het was dan ook de VIP!)… Hij nodigde me prompt uit voor zijn 40Ste verjaardag… in Keerbergen… in het café waar ik tijdens mijn middelbare schooljaren geregeld de middagpauzes doorbracht (uiteraard zonder medeweten van mijn ouders, die veronderstelden dat we braaf op school bleven eten elke middag, wat we meestal ook wel deden).

Ik beloofde hem dat ik zou afkomen… En, als ik zoiets zeg, dan doe ik dat ook! Babysit geregeld, afgelopen zaterdagavond de auto ingesprongen (ventje mocht BOB zijn, zodat ik me kon amuseren), 65 km gereden tot Keerbergen… Het café zag er nog steeds hetzelfde uit, alleen de kleur op de muren was anders en de vloer was ondertussen vervangen. Ik werd er hartelijk en met open armen ontvangen. Na de eerste babbel riep hij naar de andere kant van de toog op iemand, een man, grijs haar, met bril. Pas toen hij vlak voor me stond had ik door dat het ex-liefje was, de man die me 25 jaar geleden voor het eerst op de mond kuste, in mijn herinnering nog steeds met zwart haar, maar duidelijk grijs nu. Een half uurtje later kwam Tom Cruise en mijn vriendin-die-nu-zijn-vrouw-is aan: hij kalend en diverse kilo's aangekomen, zij nog steeds hetzelfde, maar dan met iets minder jeugdige kledij aan… Dan krijg je de traditionele “smalltalk”: hoe het met de kinderen gaat, hoeveel het er ondertussen zijn, waar ze nu zijn, enz. Voor alle duidelijkheid: dat is niet mijn soort van cafégesprekken, maar ik pas me aan… Wel, hun 2 jongens zijn bij de oma… Ze doen dat zo eens een keer of 2 per jaar, om eens samen uit te gaan eten ’s avonds. Euh, pardon? Waar hun broer (former best buddy) is? Ah, die is thuis bij vrouw en kinderen. Euh, pardon, zijn vriend wordt vandaag 40?

Plots besefte ik dat dit café er al 18 jaar hetzelfde bij ligt, met dezelfde muziek zelfs, in een dorp dat ik 18 jaar geleden ontvlucht ben… omdat het te klein en te eng voor me werd… en nog steeds is. Ik zag de vrouwen op sportschoenen en ballerina’s aan hun spa bruis lurken en besefte plots iets. Ik besefte dat ik op mijn high heels met de sigaret in de ene hand en de cava in de andere hand nooit echt in dit plaatje van Vlaamsche kleinburgerlijkheid gepast heb en dat een trip down memory lane leuk is… voor eventjes.

Na 2 uren gaf ik het jarige feestvarken een heel dikke en welgemeende knuffel, nodigde ik hem uit om eens naar Hasselt te komen feesten (want, dat kan hij als geen ander) en wenste ik iedereen een fijne avond toe, nadat we telefoonnummers uitgewisseld hebben om dan richting Hasselt te zoeven en daar naar “mijn café” te gaan en er nog even te acclimatiseren tussen de niet gehuwden, de caféhangers, de opgemaakte vrouwen met decolletés en hakken, de vrijdenkers, de drinkers en rokers...