Kattenkwaad

Mijn kat… Trees (de verkorte vorm van “Trezebees”) is haar naam en ze woont nu 2,5 jaar bij ons in, nadat ik haar op een kille woensdagnamiddag in december in het Dierenasiel van Sint-Truiden ben gaan halen… betaald met de 50 euro die Sinterklaas had achtergelaten, tesamen met een brief van de Sint, waarin hij ons verzocht met het geldgeschenk een kat te gaan halen.

Trees dus… In het asiel zaten die dag behoorlijk veel katten en ik mocht van de verantwoordelijke (na het invullen van een zeer uitgebreide vragenlijst voor “kandidaat-adoptanten”) een kijkje gaan nemen. Het was mijn eerste bezoek aan een asiel en los van de dieren die er voor wat kabaal en rumoer zorgden was het er enorm druk. Ik wandelde langs grote “kamers” met allemaal kittens en katten in die bij elkaar zaten en langs gangen met een heleboel kooien, waar individuele katten in zaten. De ene was al wat nieuwsgieriger als de andere, maar allemaal keken ze me met trieste vragende ogen aan. Althans, dat was mijn perceptie… Sommige katten bliezen als je langs hun kooi kwam en zagen er weinig aangename huisdieren uit.

Eentje bekeek me, maar bleef eigenlijk gewoon liggen en kwam niet klagend miauwen. Ze was mooi… Ros met zwart en ze had een “wijze” snoet. Ik was op slag verliefd, omwille van haar terughoudendheid en de toch wel lieve indruk die ze maakte. Haar moest ik hebben! Ik ging naar de verantwoordelijke en zei dat ik mijn keuze gemaakt had. “Oh, Mevrouw, die katten die apart in die kooien zitten, zijn eigenlijk ziek en mogen nog niet mee. Hebt u geen kat gevonden in de grote kamers, waar ze allemaal bij elkaar zitten?” Neen, ik wilde DIE en geen andere. Bleek dat de kat gevonden was en naar een veearts in Tongeren gebracht was, die haar dadelijk gesteriliseerd had en nu bleek ze een kwalijke verkoudheid te hebben, waardoor ze aan de antibiotica zat.

Ze moest nog 2 dagen haar pilletjes nemen en als ik beloofde dat ze die zou krijgen, dan kreeg ik haar mee.

Een uurtje later stond ik dan ook aan de kinderopvang, met de kat in een draagmand op de passagierszetel om mijn 4 jongens in de buitenschoolse opvang op te pikken, zodat we allemaal samen Trees thuis konden verwelkomen.

Echt schuw was ze niet, maar het geweld van 4 enthousiaste kinderen tussen de 3 en de 8 jaar deden haar even afwachtend kijken, vanonder de livingkast, waar ze zich verschanst had. Even later kwam ze er al onderuit en liet ze de kinderen toe haar te aaien en te borstelen. Vanaf dat eerste moment thuis zag je dat zij het naar haar zin had en waren wij blij met haar komst.
Ze bleek een rustige kat te zijn, een heel erg lieve, die eigenlijk geen kattenkwaad uithaalt en ongeveer 90% van de tijd ergens decoratief ligt, wat bij je komt liggen en gewoon lief is.

Toen ik enkele maanden later naar de veearts moest voor haar vaccinaties, bleek dat ze “ruis” op haar hart had en dat de sterilisatie niet goed was doorgevoerd, waardoor ze een breuk had, die op zich niet erg was, maar in de gaten gehouden diende te worden. De dierenarts sprak me toen al voorzichtig van de mogelijkheid te opereren, maar daar had ik eerlijk gezegd weinig zin in.

Het jaar erop was die ruis er niet meer en bleek die breuk ook stabiel. Ze kreeg haar vaccinaties en we waren er weer voor een jaar vanaf.

Bij haar vorige vaccinatie, enkele weken geleden, bleek dat ze een gezwel had achter haar voorpoot, zo groot als een halve walnoot. Het woord “opereren” viel nog maar eens… Maar, met een palliatieve moeder en heel veel zorgen en verdriet aan mijn hoofd, was dat zo ongeveer het laatste wat ik me nu nog op de nek wilde halen. “Of we niet kunnen afwachten en zien of het erger wordt?” Ja, dat zou kunnen, maar de dokter diende me erop te wijzen dat opereren een optie is. Allicht wel, gezien dat voor hem “kassa-kassa” is. (Ja, mijn beeld over alles wat medisch hoog geschoold is, is nogal negatief getint)

Ik zou dus afwachten… Tot ik deze week, slechts 2 maanden na het vorige veeartsbezoek, vaststelde dat die knobbel ondertussen de grootte van een mandarijn heeft en strak gespannen onder haar vel zit. Niet goed dus :-(

Telefoontje naar de veearts die zelf niet aanwezig was leverde me een afspraak voor een onderzoek op, ergens volgende week. Na dat onderzoek zouden we dan een afspraak maken voor een eventuele operatie, die mijns inziens onvermijdelijk is nu.

Daarnet rinkelde de telefoon. Het bleek de dierenarts te zijn, een vriendelijk man. Hij had het verslagje van zijn assistente gelezen en vond het geen goed idee om Trees een week te laten wachten en me op te zadelen met 2 verplaatsingen naar hem (zeer alert van hem, gezien Trees echt niet happig is op dat jaarlijkse bezoek aan zijn praktijk). Of ik haar morgen niet kan langsbrengen; hij zou haar dadelijk opereren.

Ondertussen maak ik me al lang niet meer druk over de eventuele kosten, die wel eens hoog zouden kunnen oplopen. Want, een kat laten afzien (ook al is ze niet “ziek”) is niet mijn ding… en haar laten inslapen omdat ze een knobbel heeft die me een pak geld gaat kosten gaat me al helemaal niet af.

Nu ben ik dus bezorgd. Heel erg zelfs… Wat als ze haar morgen “opendoen” en dan moeten vaststellen dat het veel te erg is? Wat als ze de operatie niet overleeft? Wat als er complicaties optreden? Wat als ze na een herstelperiode gaat hervallen of alsnog sterft?
Ik ben er me bewust van dat het om een dier gaat en niet om een mens. En, ik besef ook goed dat we haar ooit moeten “afgeven”. Maar, ik zou het vreselijk vinden als dat nu, na 2,5 jaar samen al het geval zou zijn. De kinderen zijn enorm aan haar gehecht, ik ben dol op die rosse pluisbol en mijn vriend is al helemaal haar lieveling (Trees heeft het nu eenmaal meer op mannen dan op vrouwen)…

En, ja, haar timing is ook niet echt ideaal - ook al heeft ze dat zelf niet in de hand – gezien ik momenteel weer met een bang hart afwacht wat mijn mama haar maandelijks nazicht in het ziekenhuis allemaal gaat opleveren aan “ongewenste verrassingen”…

Dus, Trees, doe me een lol en laat het een goedaardige cyste zijn en herstel wel na je operatie van morgen, waarbij ze dan ook ineens je breuk terug kunnen dichten. Want, wat moet ik in godsnaam tegen Sinterklaas gaan zeggen als hij je deze winter niet meer aantreft….