maandag 9 mei 2011

Marokkaanse koorts



Ik heb koorts…


Neen, niet het soort van koorts dat veroorzaakt wordt door één of andere infectieziekte, die je enkele dagen lang ijlend aan bed kluistert, maar eerder een vorm van “winner’s fever”.


Ik doe nogal eens mee aan “spelletjes” en prijsvragen op de radio, in de geschreven pers, op internet en waar ze ook maar mijn zicht kruisen, volgens de leuze “Wie niet waagt, niet wint”. En, om één of andere bizarre reden durf ik nogal eens bij “de gelukkigen” te zijn.


Een kleine greep uit de prijzenpot van de laatste 12 maanden: een weekend astronautenstage in het Eurospacecenter voor 4 personen (all-inclusive), een dagtrip Wenen (vluchten heen en terug) voor 2 personen, de prerelease van de luxe-CD-uitvoering “Wham remastered”, een fles champagne, een moederdagsboeket (incl. mooie glazen vaas) voor mijn mama, gratis bioscooptickets… en dan vergeet ik allicht links en rechts nog wat.

Neen, aan de Lotto doe ik niet mee, omwille van de simpele reden dat de mathematische kansberekening in mijn nadeel speelt en het op termijn teveel geld kost. De wedstrijden waar ik aan deelneem kosten me op en al 1 of 2 sms-jes en bieden me een reële winstkans. Inzet en prijzenpot moeten dus wel in verhouding de moeite zijn om er die 1 à 2 “dure” sms-jes aan te besteden, want, mijn “speelzucht” mag op geen enkele wijze een financieel nadeel betekenen. Dat zijn nu eenmaal de “regels” die ik mezelf heb opgelegd… En, daarenboven doe ik bijna uitsluitend mee aan zaken waarvoor je niks moet doen, moet kennen of kunnen… en waar ze je niet lastig vallen met van die idiote schiftingsvragen.

Ik denk dat het allemaal begonnen is toen ik een jaar of 12-13 was en ze op de lokale vrije radio geregeld ontbijtkorven weggaven. De vrije radio heeft me indertijd best wel veel opgebracht! Zo heb ik ooit voor 30.000 BEF aan prijzen gewonnen, in de vorm van bonnen bij lokale handelaars, waaronder bonnen voor een heus diner voor 2 personen en meer van dat leuks. Dat was in het pre-GSM-tijdperk toen het volstond om het telefoonnummer van de radiozender van buiten te kennen en een telefoon met druktoetsen ipv draaischijf te hebben, kwestie van er als eerste “binnen te geraken”. Ondertussen zijn de meeste wedstrijden sms- of mailwedstrijden, waarvan ik dacht dat dat in mijn nadeel zou spelen. Maar, niks is minder waar: ik blijf prijzen binnenrijven en blijf me ook de vraag stellen hoe dat komt? Misschien valt bij kleine wedstrijden mijn niet alledaagse naam wat meer op dan die van een ander of kiest de “spelcomputer” volgens één of ander wiskundig logaritme dat in mijn voordeel werkt? Ik weet het niet…

Hoedanook, ik heb dus koorts. Winnaarskoorts… Want, we (d.i. mijn vriend en ik) zitten in de finale van de Continental 4x4 Trophy 2011, een woestijnrally die ons 6 dagen door het Atlasgebergte en de Sahara in Marokko zou leiden. Ditmaal heb niet ik meegespeeld, maar heeft hij ons via de website ingeschreven en werden we uit alle deelnemers gepreselecteerd in de categorie “Motivatie”, waaruit ik kan afleiden dat mijn ventje écht wel enorm zijn best gedaan heeft om me deze reis te gunnen, gezien hij weet hoe ongelooflijk graag ik deze uitzonderlijke en unieke reiservaring eens zou willen meemaken. Dat we in deze finale zitten heeft dan ook niks te maken met mijn eventueel geluk in het spel...

De finale dus… Volgende week zaterdag. En, geheel volgens mijn “spelregels” hebben we een winstkans van 51,85%, gezien er van de 27 finalisten 14 naar Marokko mogen… volgende maand al. En, dat gedurende 6 dagen, 1000 kilometer in een Hummer H3 (een woestijnbeest van maar liefst 2,6 ton, dat 4,78 m lang is en net geen 2 meter breed), alle vluchten, maaltijden en overnachtingen in 4****-hotels inbegrepen. Een “once in a lifetime opportunity", die ik zooooooooo graag wil winnen. Ditmaal niet zozeer omwille van de “sport van het winnen”, maar écht wel omdat ik dat eens wil meemaken (voor alle duidelijkheid: vrijwillig en op eigen kosten zou ik nooit aan zulk een extreme expeditie deelnemen!) en omdat ik ervan overtuigd ben dat we een sterk team gaan zijn in dat woeste niemandsland. We zijn trouwens nog nooit onder ons 2-en op vakantie geweest, wat dus ook een nieuwe ervaring gaat zijn: de geroutineerde en relaxte Aziëreiziger die in totaal al zeker enkele maanden van zijn leven in Azië heeft doorgebracht op de meest bizarre plaatsen… en ik: de huismus en moeder van 4, die elke stap buiten de Grote Ring van Hasselt catalogiseert als “vakantie”.

Ik vind reizen nu eenmaal duur en zie er voor mezelf niet altijd de meerwaarde van in om weg te zijn, daar ik graag genoeg thuis zit en van mijn eigen huiselijke sfeer kan genieten op dagen dat werken niet aan de orde is. Hasselt is ook zo’n mooie en bruisende stad dat ik juist het gevoel heb iets te missen als ik te lang van huis weg ben. Voor mij is reizen dus zeker niet het doel van een jaar lang werken en hoeft dat voor mij allemaal niet echt…

De Conti Trophy is echter anders: omdat het enerzijds van A tot Z georganiseerd en gepland is voel ik me wel op mijn gemak, zonder echter het gevoel te hebben als toerist de reeds platgetreden paden te bewandelen, waar net voor mij en vlak na me nog 1000-den toeristen hun voetafdruk zetten. Zuid-Oost Marokko ziet er zo puur en onbezoedeld uit… Ik wil dat woestijnzand proeven en de niet-lichtvervuilde sterrenhemel boven de Sahara zien. Ik wil er ’s nachts koud hebben en overdag puffen. Ik wil er de zon zien opgaan vanuit mijn berbertent (1 nachtje zouden we in de woestijn doorbrengen), wil met een hoofddoek de gastvrij ingeschonken muntthee opslurpen en “Insh’Allah” mompelen als men me vraagt of ik ooit nog eens zal terugkeren.

Nog 5 dagen moet ik die koorts beheersen, nog 5 dagen kalmte bewaren, nog 5 dagen duimen en hopen, nog 5 dagen wachten… vooraleer ik weet dat ik mijn koffers mag gaan pakken en aan dit unieke avontuur mag deelnemen. 5 verdomd lange dagen met de climax nu zaterdag! Een ganse dag on-road en off-road proeven rijden, theorie en praktijk, motivatiegesprekken, enz. ... om dan tegen de avond eindelijk te weten of we erbij zijn.

Marokko, here I come?! … Insh’Allah.



Wil je je ook inschrijven voor de Conti 4x4 Trophy? Info op: http://www.contitrophy.be/nl/bekijk-de-prijs/

2 opmerkingen:

  1. Ik gun het jullie.
    Néén; ik wens het je toe...
    Het opstuivend zand dat op je huid prikt, palmbomen in de verte en een hotsende, botsende jeep.
    De om-nooit-meer-te-vergeten geur van versgebakken brood, muntthee en zweet...
    Ik wil dat jullie naar Darb Al-Tabana kijken terwijl het lied van Lakia en Asim op de achtergrond klinkt...en de Djinn zijn kromzwaard slijpt!
    Laat het een herinnering worden die voor altijd blijft bloeien...als een woestijnroos.
    Staf

    BeantwoordenVerwijderen