’t Is the season to be jolly...

Kerstfeest… De eerste kerst zonder mijn moeder en – uitzonderlijk – ook zonder de kinderen, die dit jaar kerst in de Ardennen hebben doorgebracht om de 60ste verjaardag van hun oma te vieren. Papa’s mama had voor haar 4 kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen een huis gehuurd en ze zijn een weekend allemaal samen op “kerstvakantie” geweest. Gezien ik de kinderen traditioneel elk jaar met kerstavond bij me heb, vond ik het dan ook niet erg dat ze nu de kerstdagen eens met papa en de (ex-)schoonfamilie konden doorbrengen in de sneeuw.

Vandaag, op 2^de kerstdag, was ik dan ook thuis druk bezig om hun thuiskomst (morgen, 27/12) voor te bereiden. Ik had alvast 4 champagneglazen klaarstaan voor als hun papa en zijn vrouw hen zou brengen morgen. De pakjes lagen klaar onder de boom, want de kerstman was hen niet vergeten. De zelfgebakken kerstkoekjes stonden in de koekjestrommels klaar om morgen op een kristallen bordje gelegd te worden en we zouden samen morgen klinken op de kerst. Deze namiddag zou ik dan nog inkopen gaan doen, want de koelkast is zo goed als leeg, gezien we zelf niet thuis gevierd hebben.

Plots ging de telefoon vanmiddag rond iets voor twaalven. Hun papa. Of ik de kinderen NU kon komen halen. Ik ken hem nu al 16 jaar en hoor aan zijn stem als er iets scheelt... als er iets ernstigs scheelt. Gezien het laatste half jaar getekend werd door overlijdens in de dichte familiekring (zowel aan zijn als aan mijn kant) en de laatste 2 dagen ook dubbel in onze ruime kennissenkring sloeg de paniek me om het hart en vreesde ik het ergste. “Er is ingebroken thuis – de politie is onderweg – kom je ze halen?”.

Ik snelde naar beneden, legde in het voorbijvliegen nog snel de laatste pakjes onder de boom, griste mijn handtas in de keuken mee en stopte met de wagen nog gauw aan mijn huurgarage om de pas gekregen tuinbank uit de auto te laden (iets wat ik later op de namiddag wilde doen, vlak voor het inkopen-doen) en sjeesde ik naar de kinderen hun “andere huis”. Een huis dat pas sinds eind augustus door hen betrokken wordt, een prachtige nieuwbouw met ruime kamers en voorzien van alle moderne comfort. Een pronkstuk, waar mijn man en zijn echtgenote-architecte terecht fier op zijn. Recent nog was het huis opengesteld als kijkwoningen kregen ze er geïnteresseerde bouwlustigen over de vloer en was het huis zelfs nog te zien op een TVL-reportage over ecologisch verantwoord bouwen.

Die 2,1 kilometer heb ik al vliegend afgelegd, alsof rendieren mijn auto door de lucht trokken en de groene golf me gunstig gezind was. Toen mijn auto de oprit naderde stond een verslagen ontvangstcomité al klaar: papa beteuterd, zijn vrouw in shock en in tranen, de kinderen bleek en helemaal over hun toeren. De kerstboom omgegooid, de kleren uit de kast gesleurd, de badkamer overhoop gehaald, het nieuwe keukenraam met een koevoet geforceerd met ebschadigingen van de binnenmuren tot gevolg. 50 euro van mijn oudste zoon gestolen, een laptop en harde schijf weg, wat geld... Mijn kleinste (1^ste leerjaar) in tranen: “Mamaah, die boeven heven mijn nieuwjaarsbrief gestolen!” Hartverscheurend. 4 Kinderen die de wereld rondom hen niet meer begrijpen: “Waarom doet iemand zoiets?”, “Sinds oma gestorven is gebeuren er alleen nog vreselijke dingen” en “Wat een Kerst...” Ze zijn bang. Bang omdat ze alle gevoel van veiligheid kwijt zijn; hun huis en thuis, waar ze geborgenheid vinden als het leven “buiten” eens even niet meezit is bezoedeld door slijkerige voetstappen en een koevoet.

Gezien alle flatscreens en de vaste computers onaangeroerd zijn gebleven is de conlusie dat het om jeugdige delinquenten gaat die enkel uit waren op geld en wat ze dragen konden en alle te grote en zware dingen hebben laten vallen...

Zelf ben ik triest en woest! Omdat men aan mijn kinderen geraakt heeft. Omdat men hun onschuld en de kerstspirit bevuild heeft. Omdat men ze bang gemaakt heeft. Omdat men geen respect heeft voor hetgeen hun vader zelf opgebouwd heeft. Omdat men zijn vrouw – die zo’n ongelooflijke lieve schat is – met een berg professionele problemen heeft opgezadeld nu al haar werk “perdu” is. Ik hoop dat de kerstelfjes misschien toch ook een duister en rechtvaardig kantje hebben en het woord “wraak” kennen. Ik hoop dat het sporenonderzoek een dader kan aanwijzen. Ik hoop dat de dader(s) meerderjarig zijn en hun straf niet kunnen ontlopen. Ik hoop dat ze een greintje wroeging hebben voor hetgeen ze hebben aangericht...

Ondertussen joelen mijn aangeslagen kinderen hier thuis met hun kers(t)verse speelgoed door de living terwijl ze aan het ravotten zijn en toch terug iets van kerstige onschuld en onbevangen kindervreugde hebben...

Werkjeans en sneakers

Ik ben op het werk… En ik (administratief bediende op een regionale zetel van een bank) draag jeans! Neen, niet de mooie donkerblauwe “deftige” bootlegged die zo mooi is met hakkenlaarsjes of pumps eronder en een rolkraagje en blazer erop. Neen, ook niet de strakke stretch, die ik zo graag in kniehoge laarzen wegstop en combineer met een witte blouse, wollen gillet en corduroy (a.k.a. “ribfluweel”) vestje voor een meer stijlvolle “British” tweed-look. Ik draag vandaag de “werkjeans”, een Celio-modelletje van meer dan 10 jaar geleden met grote gesloten zakken ter hoogte van de bovenbenen, waar je perfect een hamer, een schroevendraaier, je GSM én een pak sigaretten in kwijt kan. (90% Van mijn jeansbroeken zijn nu eenmaal “mannenmodellen”… omdat die me zo goed zitten en staan!)

De werkjeans dus… gecombineerd met sneakers (kwestie van ietwat stijlvol te zijn heb ik gekozen voor de donkerbruine met oudroze van Esprit en niet voor de “werksneakers” die ik thuis aandoe en die vol verf, lijm en javel hangen), een shirt met lange mouwen (van Guess Jeans ipv dat uitgewassen grijze Aldi-t-shirt dat ik thuis op de “werkjeans” zou dragen) en mijn favoriete knaloranje “hoody” van Jack & Jones ipv de groene Wibra-fleece die ik thuis aandoe als er klusjes gedaan moeten worden of ik naar het containerpark rij. Vanochtend na het douchen werkte ik het geheel af met een spritz van mijn favoriete dagelijkse parfum, die ik al 16 jaar gebruik…

Ondertussen, enkele uren later, hangt er een zweem van stof en zweet op me… en besef ik in de steeds leger wordende kantoorruimten dat ik nog 4 werkdagen voor de boeg heb. 4 werkdagen in 2011, 4 werkdagen in dit gebouw, 4 werkdagen op deze stoel, 4 werkdagen voor dit bedrijf, 4 dagen met deze collega’s, 4 dagen voor deze baas, 4 dagen met dit spectaculaire uitzicht vanop 4 hoog over het Limburgse groen en de vergelegen mijngemeenten… 4 dagen! Ik hou de moed erin door me fysiek kapot te werken hier: al 2 maanden ben ik bezig met de voorbereidingen van de verhuis, maar nu ben ik echt fysiek zwaar op het randje van mijn limiet aan het gaan. Gezien ik hier moederziel alleen zit (de rest van de collega’s/regiomanagers verkiezen momenteel al het werken vanop de baan en thuis en mijden het hier, gezien hun warme en gezellige nest al sinds enige tijd leger en leger wordt en er van de huiselijke sfeer niet veel meer overblijft. En ja, allicht ook omdat ik een weinig meegaande collega ben momenteel), zit er niks anders op dan zelf de handen uit de mouwen te steken. Tja, maandag (de eerstvolgende werkdag na vandaag, vrijdag) komt het sloopbedrijf de binnenmuren neerhalen en dan is het allicht beter dat alle achterliggende burelen leeg zijn. Loodzware bureaus, vreselijk onhandige kasten en reeds ingepakte verhuisdozen met het resterend klassement van 14 jaar (na grondige opkuis ervan) worden nog maar eens verschoven.

Een deel van het meubilair wordt straks al opgehaald, de rest volgende week donderdag na de sloopwerken. 4 dagen dus…

Ondertussen heb ik me voor de rest van dit jaar verlof gegund, gezien ik de resterende dagen maar beter kan opmaken en even kan bekomen van een turbulent jaar alvorens 2012 aan te vatten. Het thuis-zitten gaat deugd doen… Ik wil mijn sportabonnementen in die 2 weken opgebruiken (kan ik eindelijk eens overdag gaan sporten!) en zo wat fysiek herbronnen en nieuwe kracht putten om de winter goed door te komen. Maar, eerst wordt het begin volgende week nog spannend: maandagochtend (alvorens de werkjeans aan te doen toch maar eerst kiezen voor een meer stijlvolle optie) mijn contractvoorwaarden bij “Bedrijf A” gaan bespreken, nadat ik er gesprekken gehad heb en tests heb afgelegd voor een nog niet bestaande functie en dus nog niet gepubliceerde vacature, zodat ik allicht concurrentieloos en zonder zelf te solliciteren (dankzij netwerking) dit jaar nog een getekend contract op zak ga hebben (staat ongetwijfeld mooi onder de kerstboom). Dinsdag ga ik toch nog gauw bij “Bedrijf B” op 1ste gesprek, ook al zijn er redelijk wat “contra’s” verbonden aan de geafficheerde functie. Maar, praten kost niks! Dan heb ik nog kandidaturen lopen bij Bedrijf C en D, waar ik nog niet op gesprek geweest ben, maar wel iets verwacht, gezien ik door enthousiaste selectiekantoren werd voorgesteld aan deze bedrijven, die 100% achter me staan en me in die bepaalde functies zien werken én slagen. Maar, Bedrijf A zal het allicht worden, ook al hoop ik van ganser harte dat er geen onvoorziene omstandigheden alsnog roet in het eten gooien.

Volgende week ben ik nog 4 werkdagen inpakker-verhuizer en vervul ik daarnaast mijn gewone taken (helaas komen er veel last-minute opdrachten bij en ongeplande “extra’s”, gezien mijn teamleden beseffen dat mijn verhaal hier vreselijk eindig is en dat dit voorziene einde ongelooflijk snel dichtbij komt)… in werkjeans en sneakers.