The dress...

The dress...

Toen ik nog studeerde en in Hasselt op internaat zat achter de Covee (nu Studho, “studentenkamers met hotelfaciliteiten, toen een 2 jaar oude peda voorzien van alle toeters en bellen inclusief “sluitingsuur” om 23u – ja, dat was toen zo) kreeg ik van mijn ouders elke week 1000 Bfr “weekgeld” mee. Dat geld diende om mee op stap te gaan (ik dronk toen nog pintjes, aan 20 bfr, nog geen 50 cent), af en toe een kebapje te gaan eten (dat kostte toen slechts 90 bfr, oftewel 2,23€) en ik kocht er sigaretten van (aan 70 bfr per pakje, denk ik). In mijn ouders hun ogen moest ik er dan ook nog “schoolgerelateerde zaken” mee bekostigen zoals het maken van kopies, het inbinden van taken en eindwerken, het aankopen van een belkaart voor de telefooncel, enz. Dat lukte allemaal wonderwel. Ik slaagde er zelfs in om van die 1000 frank een beetje “kledingbudget” over te houden... Want, komende van Grasheide (een dorp met slechts één boetiek, die bovendien voor de “niet werkende huisvrouw van middelbare leeftijd met pre-crisisbudget omdat manlief tonnen geld verdiende zowel wit als zwart” bedoeld was (want, ja, ook zo ging dat toen), was Hasselt voor mij als 18-jarige de hemel op aarde! Dagelijks liep ik tussen de kledingwinkels... Een ongekende stedelijke luxe, die ik als plattelandskind niet kende.

Net zoals mijn moeder een ultramegagrote kleerkast kon vullen met budgettair verantwoorde stuks en fancy merken combineerde met 2^de hands en budget-lijnen, werd het een uitdaging om véél mooie kleren te scoren voor weinig geld. Het zal genetisch bepaald zijn: ik kan er niks aan doen! Ik ben zo grootgebracht dat een paar schoenen of een jas onder of rond de 1000 bfr (25€) dienden te kosten, een t-shirt 100 bfr (2,5€) max en een trui of sweater 500 bfr (12,5€).

Met het restje weekgeld ontdekte ik dan ook op lesvrije uren (al dan niet zelf bepaald) dat “de Marca” op de Molenpoort kledij voor een prikje had en dat er zoiets als de Wibra bestond en dat zelfs "den Aldi" regelmatig kledij heeft, die - als je lang genoeg wacht - zelfs aan -50% wordt aangeboden. En, wekelijks naar het station wandelend, ging ik ook al eens de Assepoester binnen en kwam zo in contact met het fenomeen “2^de handswinkel”.

Het weekgeld is ondertussen zelf verdiend, maar zelfs nu, 20 jaar later, hanteer ik bepaalde richtlijnen als het om kleding aankopen gaat. Toegegeven, een shirt voor 2,5€ vinden is nu, 20 jaar later, niet meer zo gemakkelijk, maar het kan dus wél. En, ja, een paar schoenen kost nu geen 25€, maar mag toch al max 80€ kosten de dag van vandaag (voor laarzen, bij gewone schoenen is het 50-60€). Het is dus een beetje een sport, die ik vroeger competitief beoefende met mijn moeder als grootste tegenstrever. Kwantiteit voor een prikje dus en de kwaliteit, ja, die mag wel goed zijn, maar ik ga er zeker niet het 10-voudige voor betalen.

Toen ik dan voor de 1^ste maal ging trouwen, in 1998, als 23-jarige was het een hele uitdaging om een trouwfeest voor 120 personen georganiseerd én betaald te krijgen (zonder extra financiële inbreng van buitenaf). Uiteraard hoort bij trouwen ook aangepaste kledij, toch als je de bruid-van-dienst bent. Manlief werd door zijn mama in een Hugo Boss-pak gehesen en ik schuimde de winkels af op zoek naar iets betaalbaars. In de enige bruidswinkel waar ik binnenstapte stokte mijn adem al bij het zien van het prijskaartje dat aan een simpele bustier hing. Ik was er even snel weer buiten... (Websites à la Kapaza of Hebbes en de Kringloopwinkel bestonden nog niet en 2^de hands kon je alleen vreselijk verouderde vieselijke jurken vinden in grimmige winkeltjes.)

Toen ik dit probleem aan mijn mama schetste, toverde ze als de bliksem een nieuw ensemble uit haar kast, inclusief prijskaartje van 1000 bfr dat er nog aan hing te bengelen: een voile doorschijnende broek en dito lang hemd. “Gekocht om eens over een strand te flaneren omdat het zo zwierig is.” Mijn trouwkledij was bij deze in orde: enkel nog schoenen, een riem, een hoed, een topje en handtas kopen en het was in orde. Alles bij elkaar (incl. lingerie, schoenen, enz.) was ik allicht voor 100€ gekleed, waarvan 75€ zelf betaald. En, ik moet het toegeven, ik zag er niet slecht uit, wat allicht ook wel toe te schrijven is aan het feit dat ik er 23 was en er zelfs met een vuilzak aan nog niet écht slecht uitzag.

Ondertussen zijn we 15 jaar verder en ga ik opnieuw trouwen. Stunten voor 100€ all in zit er gewoon niet meer in (c’est la crise), maar duizenden euro’s uitgeven aan een kleed-voor-één-dag, dat is niet aan mij besteed. Als ik zulke budgetten al zou hebben, dan gingen die naar een geweldige reis (al dan niet met de 6 kinderen), maar zeker niet naar een kleed!

Ik startte dan ook mijn zoektocht naar een outfit in juli, tijdens de soldenperiode. Héél eerlijk: ik ben nog eens gaan piepen in een bruidswinkel. Maar, wederom vielen de gehanteerde prijzen me danig tegen dat het bij kijken bleef. In de winkelstraat vond ik dan toch wel het één en ander: een leuk wit rokje, een topje en blazer voor in het stadhuis, een kleedje voor tijdens de burgerlijke plechtigheid en een gewelig kleedje voor op het  avondfeest. Een kleedje van Zalando bleek achteraf een miskoop omdat het gewoon niet mijn model was. Maar, de schade bleef ook hier beperkt tot 50 euro.

Gekeurd door zus en vriendinnen, bleken mijn aankopen echt wel goed: ze pasten me en pasten bij me, ik zag er elegant uit en ik kon elk stuk achteraf nog dragen, zodat het zeker geen weggegooid geld was.

Om de één of andere reden bleef ik echter naar 2^de handswebsites gaan, kijkend naar bruidsjurken. Op zich heel teleurstellend eigenlijk: oftewel vroegen mensen nog 1500-2500€ voor een 2^de hands trouwkleed, oftewel was het té gewoontjes of té gedemodeerd en durfden ze ook voor die kleedjes 200€ vragen.Net toen ik me dus wilde neerleggen bij mijn aankopen en de zoektocht naar “hét kleed” wilde opgeven vond ik het! Het was op foto heel erg mooi, kostte minder dan 200€ en schreeuwde: “koop mij!!!”, wat ik dan ook deed.

Het is ronduit een Cora-droomjurk! Perfect op maat, helemaal mijn ding en prachtig afgewerkt. Gezien de queeste die nu al sinds juli duurt, ben ik ervan overtuigd dat een engeltje me die jurk heeft gestuurd, omdat ze wilde dat ik ook eens in een écht trouwkleed zou trouwen en dat trouwkleedjes niet voor eeuwig met mij verbonden zouden blijven in mijn rol als Hasseltse Meikoningin. Dus, bedankt mama voor de perfecte Cora-trouwjurk!

Meer kan ik er nu niet over zeggen. Première op vrijdag 30 mei :-)