Ik reed met de wagen van mijn moeder jullie oprit in de Vlieghavenlaan op rond 19 uur, want het nieuws stond al op. Ik was net terug van het internaat in Hasselt en had allicht dadelijk de auto genomen om van Grasheide ("de Geshaa") naar Keerbergen te karren. Vrijdags-vrolijk kwam ik binnengewaaid en begon in het wilde weg te tateren, blij je te zien na een weekje school. Jij was er, Ivan en misschien nog wel iemand, maar dat herinner ik me niet meer zo helder nu bijna 25 jaar later. Ik denk dat jullie die vrijdagavond repetitie gepland hadden. "Ssssssssssssst, we kijken het nieuws." Allicht antwoordde ik toen iets in de trend van "En dan?", want ik was me er niet van bewust dat die dag nadien voor altijd in mijn geheugen zou gegrift staan als "de dag waarop bekend werd dat Kurt Cobain overleden was."
Jij was bijna 26 (ook al vind ik nu dat je op de foto jonger lijkt dan dat je in mijn herinnering was), ik moest die herfst nog 20 worden. Ik zat (nadat ik mijn lagere school in Keerbergen had afgerond) in mijn 2de bachelorjaar in Hasselt (op internaat), had er in de winter Ivan ontmoet op een vrijdag op de trein naar huis en zo ook jou iets later. Sibylle kende ik wel vanop het K.A.K., maar jou niet omwille van het leeftijdsverschil. Ivan heeft me eens meegenomen naar een repetitie, zodat ik je bij jullie thuis voor het eerst bewust ontmoette.
Vreemd, nu ik op je herdenkingswebsite het filmpje van Beowulf op Rock Geshaa zag (inderdaad een retestrak stukje drumwerk!) besef ik plots dat ik je toen ook al moet gezien hebben in 1987... En, nog vreemder, "A Forest" van The Cure, dat jullie toen zo knap neerzetten op dat podium bij ons in het dorp, dat is altijd mijn absolute lievelingsnummer geweest en is dat nog steeds. In mijn digitale wilsbeschikking staat het zelfs als allereerste nummer vermeld dat op mijn eigen uitvaart gedraaid moet worden. (Ja, ik ben daar mee bezig, met mijn eigen sterfelijkheid, omdat mijn mama al van haar 46ste kanker had en er uiteindelijk aan overleden is.)
Ik herinner me de (vrijdag- of zaterdag-) avonden in de Que Pasa, de avonden ergens in Keerbergen aan een toog (ik ken de namen van de cafés en de mensen niet meer, ben er al te lang weg). En, ja, ik herinner me ook die keer dat je ouders op weekend waren en jullie 3 een "sleep-over" hadden bij jullie thuis en jij doodsbenauwd was dat je ouders zouden te weten komen dat er iemand was blijven slapen.
Die lente was van ons, ook al kruisten onze levens zich op een moment dat we beiden in heel verschillende werelden leefden en niet verschillender konden zijn: jij werkte al, ik studeerde nog, jij in Keerbergen, ik in Hasselt, ik nog zo jong en onbezonnen, jij 6 jaar ouder, ik feestte in de week en snakte in het weekend naar rust en geborgenheid, jij werkte in de week en wilde in het weekend muziek maken en bij je vrienden zijn. Dat ik je moest delen met je muziek en je maten was uiteindelijk een doorslaggevende factor om terug elk onze eigen weg te gaan. Ondanks de "mismatch" heb ik altijd mooie herinneringen gekoesterd aan ons samen-zijn. Jij was een man om naar op te kijken, mooi vanbinnen en vanbuiten.
Enkele jaren later, ik denk rond 1997-1998 kwam ik Valérie nog eens tegen in Hasselt - waar ik ondertussen permanent was blijven hangen (en nog steeds woon) - tijdens een nachtje stappen in de Ritz en vroeg haar hoe het met je ging. Je stelde het goed en dat was fijn om te horen. Want, mensen die ik ooit graag gezien heb, daar wil ik dat het goed mee gaat. Ik wens hen het ultieme geluk en elke dag een warme glimlach op hun gezicht en voorspoed in alles wat ze doen.
Dat jij dat mooie gezinsgeluk gevonden hebt met iemand die - naar de foto's te oordelen - een mooie lach op je gezicht en een fonkeling in je ogen toverde en met wie je 3 prachtige kinderen hebt (goh, wat lijken ze op je!), dat is enerzijds zoooo mooi en anderzijds zo bitter, dat jij hen nu op deze manier moet achterlaten. Met zelf 4+2 kinderen en de liefde-van-mijn-leven aan mijn zijde beangstigt deze confrontatie met de broosheid en vergankelijkheid van het bestaan me enorm. Ik ben daar niet goed in, in het afscheid nemen en in het besef dat aan alles en iedereen een einde komt. Vanuit mijn hooggevoelige wezen kan ik daar niet mee om, omdat het teveel pijn doet. Ik heb dan ook mijn man en mijn kinderen gisteren nog eens extra gezegd hoeveel ik van hen hou, toen ik vernam dat je er niet meer bent. Mijn hart bloedt pijnlijke tranen om je vrouw, je kinderen, je zussen, je ouders, je vrienden en iedereen die nu zonder jou verder moet. Ik denk aan hen en hoop dat ze een manier vinden om dit grote gemis een plaats te geven.
Bedankt voor die lente in 1994.
En elke keer als het Kurt Cobain's sterfdag is of ik hoor Nirvana op de radio, dan denk ik aan jou. En dat al sinds 1994.
(Op donderdag 6 september 2018 overleed David Declercq, legendarisch op zijn manier. 20/05/1968 - 06/09/2018)
(Ik wist dat ik slechts één foto van je had, genomen in mijn kamer. Want in 1994 was het nog zo dat men geen 100 of 1000 foto's in een maand maakte. Ik heb er even naar moeten zoeken, maar uiteindelijk toch gevonden.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten