Als er één voordeel is aan de coronacrisis, dan toch wel dat ik de tijd neem om te lezen!
Niet dat ik geen boeken koop/heb. In tegendeel zelfs. Ik koop/bezit staaaaaapels boeken, ganse kasten vol, netjes in 4 categorieën te verdelen: de antieke boeken (omwille van de mooie oude lettertekens, de illustraties of de prachtige lederen kaften), de kijkboeken (type kookboek, interieurboek, tuinboek, fotoboek), de reisboeken (spreekt voor zich) én als laatste de boeken geschreven door mensen die ik “ken”.
Nu, dat “kennen” mag je best wel ruim nemen. Soms betreft het gewoon mensen die ooit eens mijn pad gekruist hebben en die een blijvende indruk op me hebben nagelaten. Mensen met een verhaal (of met meerdere verhalen). Hun boeken koop ik omdat ik benieuwd ben naar het verhaal, omdat ik hen (financieel) wil steunen in hun auteur-zijn, omdat ik een fan van hun werk ben en omdat ik stiekem jaloers ben dat ze ergens in hun drukke levens de tijd gevonden hebben om een écht boek te schrijven. Vol bewondering dat hun woorden op papier gedrukt staan! Die boeken laat ik dan ook signeren, omdat ik wil dat ze zich in mijn overbevolkte boekenkasten onderscheiden van de andere 3 boekensoorten die ik verzamel.
Ik verzamel dus boeken, maar neem zelden de tijd om ze écht te lezen, helemaal te lezen.
Vaak lees ik stukken, doorblader ik ze, bekijk ik ze, laat ze enige tijd op de vele tafels in huis rondslingeren en zet ze dan uiteindelijk in de kast. Met een huishouden, 4+2 kinderen, 2 jobs én een hele resem hobby’s (lezen is er daar eigenlijk geen van, omdat ik eerder een cinefiel ben, die geniet van de betere films), schiet het uitlezen van boeken er helaas veel te vaak bij in.
“Julian”.
“Julian” kocht ik in oktober 2019, vorig jaar dus. Ik kocht het omdat ik zowel de schrijfster als “het onderwerp” van het boek eens 1 of 2 keer aan het begin van hun relatie op een privéfeestje ontmoet had en dadelijk gecharmeerd was door de prille verliefdheid van beiden. Het was hartverwarmend om hen naar elkaar te zien kijken. Beiden kunstenaars met een liefdevolle boodschap, volgde ik hen verder op de sociale media en las ik hun magazine, dat telkens weer verbaasde door de prachtige foto’s (wél een hobby van me!).
(Helaas heb ik de magazines - die ik eerst bewaarde - in een vlaag van opruimwaanzin weggedaan.)
Het boek kwam – op mijn vraag gesigneerd - met de post toe en ik begon er dadelijk in te lezen. Vanaf de eerste bladzijde greep het boek me bij de keel. Je voelt de pijn uit elke bladzijde en het verdriet erin loopt als tranen over je wangen. Ergens rond de 40ste bladzijde legde ik het boek aan de kant. Want, het te lezen deed pijn! Huishouden, jobs en andere zaken namen terug de bovenhand, maar het boek bleef binnen handbereik liggen.
Het boek kwam – op mijn vraag gesigneerd - met de post toe en ik begon er dadelijk in te lezen. Vanaf de eerste bladzijde greep het boek me bij de keel. Je voelt de pijn uit elke bladzijde en het verdriet erin loopt als tranen over je wangen. Ergens rond de 40ste bladzijde legde ik het boek aan de kant. Want, het te lezen deed pijn! Huishouden, jobs en andere zaken namen terug de bovenhand, maar het boek bleef binnen handbereik liggen.
Nu de coronacrisis me al 3 weken technisch werkloos aan huis kluistert, heb ik op veel vlakken een “nu of nooit”-houding aangenomen: ik moet nù gordijnen wassen, nù de keukenkasten opruimen, nù de koelkasten uitkuisen, nù het bureau herschikken, nù zorgen dat de was zich niet opstapelt, enz. Tot ik na 2 weken thuis te hebben door geploeterd, besefte dat die coronalockdown niet na enkele dagen “door” zou zijn en besliste dat ik vooral nù moest leren onthaasten, aan zelfzorg moest doen en terug moest leren genieten van pakweg wat buiten zitten op ons prachtige lenteterras vol bloemen, in de zon… met een goed boek.
Zo geschiedde deze week! Ik nam na 6 maanden “Julian” terug bij de hand en begon (eindelijk!) te lezen.
De opvoeding die ik kreeg.
Ik ben zelf hetero, maar ben gelukkig opgevoed met een heel erg brede en ruime kijk. Mijn ouders, een Oostenrijker en een Berlijnse, die hun jong-volwassen jaren in West-Berlijn beleefden waren ruimdenkend, niet-katholiek en wereldburgers avant-la-lettre. Mijn papa, een Oostenrijkse bergmacho (gek dat mijn spellingscontrole van “bergmacho” liever “veegmachine” maakt!), was – ondanks zelf “straighter-dan-straight” te zijn – een graag geziene gast in de Berlijnse feestende gay-scène eind jaren ’60, begin jaren ‘70.
Het was geen probleem als ik mijn haar ultrakort afschoor, jongenskleren, boxershorts en mannenschoenen droeg en liever staand wilde plassen, omdat de jongens dat ook zo deden. (Eerlijkheidshalve toegeven dat ik dat staand plassen zeer snel terug heb opgegeven!) Ik gedroeg me als de oudste zoon van mijn ouders (en mijn vader vond dat geweldig!), reed paard als een wilde cowboy, dronk bier uit het flesje en imiteerde Elvis op familiefeesten en dat was helemaal prima. Ook later droeg ik de jeansbroeken van mijn ex-man af, viste de truien van mijn man uit de kast en draag nu al bijna 15 jaar de leren riem van mijn ex-man in mijn broeken, gewoon omdat ik die riem zo fijn vind. (Met ouder worden, besef ik dat veel van die zaken eerder te maken hebben met mijn hooggevoeligheid: korte haren storen me niet, mannenbroeken knellen niet rond mijn middel, mannentruien jeuken meestal niet, mannenschoenen zitten lekker ruim rond mijn maat 41,5 en katoenen onderbroeken zitten zoveel fijner dan jeukende kanten lingeriesetjes.)
Ik ben er niet lesbisch door geworden, door mijn opvoeding. En ik heb me nooit transgender gevoeld! Nu, als gelukkig getrouwde volwassen moeder van 4 zonen draag ik bloemenjurkjes, hakkenschoenen, maar liggen er nog steeds enkele mannenjeansbroeken, mannenhemden en mannenschoenen in de kast (prachtige handgemaakte korte leren Ambiorix-mannenlaarzen!), gewoon omdat die zoveel lekkerder zitten!
Toen Sam Bettens nog een Sarah was, vond ik dat een prachtige moordgriet met een dijk van een stem (ik ben al fan sinds de soundtrack van Ad Fundum, waarin ik een bescheiden figurantenrolletje speelde) en wilde ik haar lijf en armen hebben, maar wel mijn borsten houden. Ik volg dus ook zijn transitieverhaal, zonder dat ik me erin herken of me ermee identificeer, maar gewoon omdat ik vind dat ik hoor te weten hoe de wereld in elkaar zit…
Toen Sam Bettens nog een Sarah was, vond ik dat een prachtige moordgriet met een dijk van een stem (ik ben al fan sinds de soundtrack van Ad Fundum, waarin ik een bescheiden figurantenrolletje speelde) en wilde ik haar lijf en armen hebben, maar wel mijn borsten houden. Ik volg dus ook zijn transitieverhaal, zonder dat ik me erin herken of me ermee identificeer, maar gewoon omdat ik vind dat ik hoor te weten hoe de wereld in elkaar zit…
De opvoeding die ik geef.
Ook mijn kinderen heb ik zo opgevoed, met een open geest. Ik herinner me dat mijn oudste zoon eens huilend van de kleuterklas terugkwam. Omdat hij er gezegd had dat hij later met zijn beste vriend wilde trouwen, hadden ze hem uitgelachen. Andere kinderen hadden hem belachelijk gemaakt én gezegd dat dat niet kon, een jongen met een jongen trouwen. Ik vergewiste hem ervan dat die andere kinderen fout geïnformeerd waren en dat dat dus wèl kan en voor mij helemaal goed was, als hij maar gelukkig was. Ik legde hem uit dat jongens met jongens kunnen trouwen en meisjes en met meisjes. Wel voegde ik eraan toe dat het op vlak van kindjes-krijgen net iets gemakkelijker gaat als een jongen met een meisje trouwt.
Op zijn 3de ongeveer (neen, dit is geen typfout) is hij dan thuis getrouwd met een 30-jarige lesbische vriendin des huizes, inclusief ceremonie, trouwgeloften, trouwringen, getuigen en gasten én taart, passend in Halloweenthema, omdat hij op 1 november getrouwd is. Waarom? Omdat hij haar graag zag en met haar wilde trouwen en later met haar een restaurant wilde openen. De ganse trouwceremonie staat op video en behoort voor hem (nu 20) tot een heel fijne en liefdevolle herinnering uit zijn kindertijd, ook al hebben we hem later moeten zeggen dat “zijn vrouw” niet alleen ietwat te oud voor hem was, maar ondertussen ook met een vrouw getrouwd is.
Op volwassen leeftijd.
Ons gezin werd dankzij mijn jongere zus verrassend uitgebreid met haar toenmalige huisgenoot (ik denk dat hij toen 17 was), die ondertussen (afgerond) al bijna 25 jaar deel uitmaakt van ons gezin en als onze broer en peter van mijn neefje door het leven gaat. Mijn ouders ontvingen hem thuis met open armen, op een moment dat zijn eigen ouders het moeilijk hadden met zijn coming-out. We werden een tweede thuis voor hem en zijn homoseksualiteit is nooit een punt geweest. Hij past gewoon in ons rijtje gekkigheid!
Met hem gingen we voor het eerst naar travestie-verkiezingen. En, nadien gingen mijn eerste man (trouwens ook overdreven hetero) en ik ook zonder hem naar gay-discotheken (omdat die later open waren en ze er goede muziek draaiden), holebi-fuiven (ik heb me nog steeds niet aangepast aan de huidige afkortingen: te lang, te complex!) en grootse travestie-shows (lang leve de Mask'Ara).
Ondanks hetero-omgeving ben ik dus enorm dankbaar in zo’n blikverruimend milieu opgegroeid te zijn en dit signaal ook verder door te geven aan de volgende generatie(s).
Voor mij persoonlijk is hetero-zijn wat ik ben, maar al de rest is zeker even “normaal”, omdat het al altijd een deel uitmaakte van mijn leven. Ik sta daar niet meer bij stil, ik denk daar niet meer over na.
Voor mij persoonlijk is hetero-zijn wat ik ben, maar al de rest is zeker even “normaal”, omdat het al altijd een deel uitmaakte van mijn leven. Ik sta daar niet meer bij stil, ik denk daar niet meer over na.
Het boek.
Ik herken veel van zowel Julian als Fleur in mezelf als ik het boek lees. En, in de zon die tijdens de corona-lockdown al het beste van zichzelf heeft gegeven, zo vroeg in de lente, gaat het lezen als een sneltrein (of een emotionele rollercoaster).
Nadat ik door de eerste pijnlijke hoofdstukken door was, was het fijn om een getuige te zijn van de mooie, gelukkige en gezonde jaren. Ook de start van “22, the Project” heeft Fleur in het boek opgenomen. Het is een liefdevol kunstproject dat ik vol spanning volgde vanaf dat de aftrap gegeven was. Allicht omdat ikzelf zo graag trouwjurken draag (zelf 2x getrouwd en 4x als Meikoningin van de Stad Hasselt een prachtige trouwjurk mogen dragen) en een beetje jaloers was op het feit dat een verliefd koppel zo vaak met elkaar mocht trouwen (terwijl het oh zo tragisch is en blijft dat het slechts in zo weinig landen mag!).
Los van het mooie, liefdevolle en tragische persoonlijke verhaal van 2 verliefde mensen, die nog zoveel hadden kunnen betekenen voor elkaar en voor anderen is het een boek dat de verhalen van enkele pioniers van de holebirechten aanhaalt (schrijvers, kunstenaars, politici, enz.). Fleur en Julian passen perfect in dit rijtje! De quotes uit de diverse interviews in “Et Alors?” maken het boek af! Voor wat mij betreft heb ik dan ook 3 boeken gelezen: het mooie maar tragische verhaal van Fleur en Julian, een reis door de geschiedenis van de holebirechten én een boek met quotes.
De pijn.
Zelf heb ik (gelukkig) alleen ervaring met het verlies van mijn moeder, die na een gevecht van 18 jaar tegen kanker op 64-jarige leeftijd stierf toen niet alleen mijn papa, mijn zus en ikzelf bij haar waren in die kamer op palliatieve, maar die pas haar laatste adem uitblies toen mijn broer en zijn man uit Nederland gearriveerd waren. Ook een onbeschrijflijk verlies, een leegte en een gemis én een blijvende pijn…
Door Julian te lezen ben ik nog banger geworden voor de pijn als mijn allerliefste voor mij zou moeten gaan en mij zou achterlaten. Fleur heeft me laten kennismaken met een verdriet en een pijn, die ik nooit wil meemaken… Ik ben haar daar op een trieste manier dankbaar voor en hoop voor haar dat de pijn ooit mindert, het verlies een plaats krijgt en het leven terug iets lichter wordt.
