Nu we omwille van de coronalockdownmaatregelen (dat is nogal eens een woord!) dagelijks meermaals overladen worden met sterftecijfers, ben ik me plots terug veel bewuster van mijn eigen sterfelijkheid. Toen mijn mama kanker had, was het feit dat we niet onsterfelijk zijn ook al iets prominenter in mijn leven aanwezig.
Zo ook nu… Aan huis gekluisterd om de eigen gezondheid en die van anderen te beschermen tegen het killervirus COVID-19, dwalen mijn gedachten meer dan ooit af naar het leven dat ik tot nu toe gehad heb. Bijna 46 ben ik ondertussen… Steeds vaker begin ik zoals de oudjes te mijmeren over “de tijd van toen”! Mijn kindertijd, mijn jeugdjaren. Kortom, de film van mijn leven passeerde de afgelopen paar weken meer dan eens door mijn gedachten.
Ik ben nooit iemand geweest met een spectaculaire “bucket list”, een verlanglijstje van “must do’s” voordat ik de pijp aan Maarten geef. Geen spectaculaire wensen dus! Ik heb de behoefte niet om de Himalaya te beklimmen, met een camper Canada te verkennen, met de rugzak door Azië te trekken of een sabbatjaar in Australië door te brengen, noch heb ik er nood aan om uit een vliegtuig te springen of ondersteboven aan een elastiek van een brug te springen. Op dat vlak heb ik dus geen onvervulde wensen, geen zaken die ik nog per se gedaan wil hebben.
Genieten van de kleine dingen in het leven, dat is meer mijn ding! De zon op mijn huid, genieten van de bloei van de bloesems, de tulpen of rozen en met de wagen door mooie berg- of zeelandschappen rijden (lees: gereden worden) in de ons omringende landen, bij voorkeur met een glas cava of andere bubbels in de hand. En, dat heb ik gedaan! Ik heb zoveel mooie momenten mogen beleven, die stuk voor stuk als onvergetelijke herinneringen in mijn ziel gegrift staan.
Ik ben nooit iemand geweest met een spectaculaire “bucket list”, een verlanglijstje van “must do’s” voordat ik de pijp aan Maarten geef. Geen spectaculaire wensen dus! Ik heb de behoefte niet om de Himalaya te beklimmen, met een camper Canada te verkennen, met de rugzak door Azië te trekken of een sabbatjaar in Australië door te brengen, noch heb ik er nood aan om uit een vliegtuig te springen of ondersteboven aan een elastiek van een brug te springen. Op dat vlak heb ik dus geen onvervulde wensen, geen zaken die ik nog per se gedaan wil hebben.
Genieten van de kleine dingen in het leven, dat is meer mijn ding! De zon op mijn huid, genieten van de bloei van de bloesems, de tulpen of rozen en met de wagen door mooie berg- of zeelandschappen rijden (lees: gereden worden) in de ons omringende landen, bij voorkeur met een glas cava of andere bubbels in de hand. En, dat heb ik gedaan! Ik heb zoveel mooie momenten mogen beleven, die stuk voor stuk als onvergetelijke herinneringen in mijn ziel gegrift staan.
Als ik de film van mijn leven zo herbekijk, dan ben ik echt wel 100% gelukkig!
Ik heb liefde gekend. En, ook in die liefde ben ik iemand die liefde vindt in de kleine dingen. Liefde van en voor mijn ouders en zus, van en voor mijn kinderen (én pluskinderen, neefjes, nichtjes, enz.), van en voor mannen, van en voor vrienden en vriendinnen. Mijn leven is er tot nu toe eentje geweest van veel liefde, in veel vormen, gegoten in een berg onuitwisbare herinneringen. Ik ruik nog het grasveld en zomerzweet van toen ik als prille puber met mijn lief in de wei lag, ik voel nog de zomerse stortregen van toen ik die ene keer als jonge studente met enkel een jeanshemd aan mijn lief in de gietende regen kuste toen die terug naar huis ging. En, ik proef nog altijd de heerlijke spaghetti van de 13 jaar en 13 dagen oudere kunstenaar voor wie ik mijn Oostenrijkvakantie met enkele weken verlengde, dik tegen de zin van mijn moeder. En zo zijn er nog ontelbare gevoelsherinneringen, die vaak slechts één blik of één enkele aanraking omvatten.
Mijn leven is gezegend met zoveel liefdevolle momenten en er hebben zoveel prachtige mensen mijn pad gekruist en mijn hart veroverd. De meesten, op een enkeling na, om er nog altijd te zitten, diepgeworteld in dank voor de herinneringen die ze nalieten en de vriendschap die ze me nog steeds schenken.
Ik ben allicht een melige over-emotionele nostalgische trees (en die corona doet daar écht geen goed aan!), maar ben écht oprecht dankbaar voor zoveel liefde in mijn leven. Als er dus iemand de stekker uittrekt en het zou voortijdig gedaan met me zijn, weet dan dat ik als een perfect gelukkig mens terugkijk op bijna 46 jaar Cora-zijn!
De film van mijn leven is hopelijk nog niet gauw afgelopen, want ik kijk eerlijk gezegd toch wel uit naar nog een paar seizoenen liefdevolle vervolgafleveringen, zonder teveel drama.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten