Time flies... als je gelukkig bent samen.

 

Plots zijn er 9 jaar voorbij! N E G E N...

Tijd voor een ode aan mijn lief, mijn man, mijn beste vriend, mijn steun, mijn alles, ... "mijne Walter" (a.k.a. de Wally)

Het afgelopen jaar heeft ons geleerd dat we ook als we 24/7 samen zijn, we het écht wel goed hebben bij/met elkaar. En, dat is altijd al zo geweest. Die 9 jaar samen zijn dan ook letterlijk omgevlogen. Dat mijn man een standbeeld verdient, dat heb ik al meer dan eens tegen hem gezegd. En ik meen dat ook! Want, empathisch als hij is, staat hij altijd voor iedereen klaar. Ook voor mij! Met mij en de kinderen rondrijden in de Wallybus (onze VW-Multivan)... of op heel slechte dagen met me rondrijden in de rolstoel - hij doet het allemaal met de glimlach. 

Samen ontdekten we vrij snel dat we niet alleen onze liefde voor elkaar delen, maar ook die voor brocante, voor interieurs en voor huizen. Samen urenlang naar verbouwingsprogramma's kijken, dromen van een tweede huis hier of elders, op zoek gaan naar bepaalde meubel- of interieurstukken, of zelf samen de handen uit de mouwen steken om van ons huis nog meer een gezamenlijke thuis te maken. Ook de passie voor foto's, voor film en muziek zit er bij ons beiden ingebakken. Er is dan ook niks leuker dan al deze gemeenschappelijke liefdes samen te gieten in een weekendje-weg of een reisje naar onze favoriete bestemmingen in Nederland, Engeland of Frankrijk om daar te genieten van rommelmarkten, huizen en fotogenieke landschappen. Walter organiseert onze tripjes weg tot in de puntjes en maakt van elke uitstap en onvergetelijke ontdekkingstocht.

Er wordt vaak gezegd dat tegengestelden elkaar aantrekken. In ons geval is dat niet zo: wij lijken zo hard op elkaar dat het vaak "spooky" is als we dezelfde gedachten hebben, elkaars zinnen afmaken of helemaal meegaan in de plannen van de ander. Neen, dat is nooit saai, maar maakt van ons een harmonieus geheel. Ruzies zijn ons helemaal vreemd. Op een respectvolle en rustige manier praten we zoveel met elkaar, dat er eigenlijk weinig of niks onbesproken of ongezegd blijft.

Ik zag gisteren op TV het verhaal van een man van 102, die 54 jaar getrouwd geweest was, 7 kinderen met zijn vrouw had en haar toch nooit naakt gezien had. Ze kusten 3x per jaar: op haar verjaardag, op zijn verjaardag en met Nieuwjaar. Wij gaan elke dag tegelijk naar bed (als Walter nog niet kan slapen, dan kijkt ie nog wat TV in bed), zeggen voor het slapengaan altijd nog eens vanuit het hart "ik hou van jou" (je weet maar nooit of je misschien de volgende ochtend niet meer haalt) en kruipen dicht tegen elkaar aan. "Samen uit, samen thuis" is bij ons aan de orde.

Ook zijn we beiden niet goed in "neen" zeggen, niet tegen anderen, maar ook niet tegen elkaar. We remmen elkaar dus niet af, maar laten de ander doen/zijn, ieder met zijn eigen hoekjes en kantjes. Af en toe rolt hij eens met zijn ogen als ik weeral een gek idee heb en gaat hij er in mee, meestal om dan achteraf te zien, dat mijn zotte bevliegingen vaak toch zo slecht nog niet zijn, soms beiden achteraf beseffend dat het misschien toch niet zo'n goed plan was.

Door dik en dun is bij ons best wel letterlijk te nemen: in die 9 jaar gaat ons gewicht als een jojo op en neer, maar blijft de liefde voor elkaar in deze ups en downs altijd even groot. Ik ben verre van de jonge slanke dynamische vrouw die hij 9 jaar geleden ontmoet heeft en hij moet mijn fysieke en mentale dipjes soms vanop de zijlijn aanvaarden voor wat ze zijn. Hij neemt dat er allemaal bij, past zich aan, helpt me en steunt me. En, hij ziet me graag, zelfs op momenten als ik mezelf niet graag zie.

Mijn perfecte match is daarenboven een toegewijde vader én een geweldige pluspapa voor mijn jongens. Hij staat letterlijk dag en nacht klaar voor de hele bende, altijd paraat om het verschil te maken en goeds te doen.

Het enige beangstigende is dat de tijd zo snel gaat, dat er al 9 jaar samen om zijn en dat we niet weten hoeveel jaren we nog samen hebben. Dat is écht hetgeen waar ik vaak mee zit: dat er plots iemand de stekker uittrekt en dat het gedaan kan zijn. Ik hoop dus dat we minstens 100 worden en er nog héél veel gelukkige jaren samen kunnen aanbreien, aan de 9 jaar die we nu op de teller hebben staan. En dan denk ik soms aan Benjamin Button en aan hoe fijn het zou zijn als je je leven in omgekeerde tijdsorde zou kunnen leven, wetende dat "the best is yet to come". Ver van deze fictie maken we dus het beste van elke dag, samen, en houden we van elkaar, onvoorwaardelijk!

Aan de start van ons 10de jaar samen kan ik dan ook alleen maar zeggen dat ik gelukkig ben, met hem, "mijne Walter".

Der Tod bedeutet nichts...

 “Die Erinnerung ist ein Fenster

durch das ich Dich sehen kann,

wann immer ich will.“

 

  

Genau vor einem Jahr war ich in Österreich, als unsere Oma im Alter von 93. Jahren von uns gegangen ist, die letzte von meinen 3 Oma’s. Am Anfang von einem neuen Jahr hatte ich sehr viel Arbeit. Deshalb war es mir leider nicht möglich länger als 3-4 Tage nach Österreich zu fahren. Am vorletzten Tag fuhren wir nach dem Frühstück los. Wir haben uns kurz überlegt ob wir einen Abstecher nach Bruck an der Mur machen sollten um dich, Onkel Heinzi, zu besuchen. Da es aber sehr stark angefangen hatte zu schneien und wir am übernächsten Tag wieder in Belgien sein wollten, haben wir uns entschieden den Umweg nach Bruck nicht zu machen, und sind sofort Richtung Salzburg abgefahren, was auf dem Weg nach Hause liegt. 

Wer hätte ahnen können das unser Besuch an euch vor 5,5 Jahren, das letzte Mal sein sollte, an dem wir uns sehen würden? Du bist Papa’s “kleiner Bruder”, der “Burli”. 15 Jahre jünger als er, nur 15 Jahre älter als ich. 

Als Kind fand ich es immer total super einen so jungen Onkel zu haben. Die 3 Wochen Sommerferien auf dem Campingplatz in Jugoslavien jedes Jahr (zusammen Calamari und riesige Pizza essen im Feral in Savudrija), deine Besuche an Belgien (nach Mechelen, Brügge und Brüssel fahren, Rolltreppe hoch und runter fahren in Brüssel und dann zu Mc Donalds, weil es das bei uns in der Gegend nicht gab), die Barbie-Puppen die du uns als Kind geschenkt hast und die Schminkpuppe, wo ich so stolz drauf war. Wir fuhren dann nach Keerbergen in den riesigen Spielzeugladen Christiaensen und durften uns dann von dir was aussuchen. Wenn du zu Besuch kamst, war es immer wie Weihnachten. Nicht nur der Geschenke wegen, sonder einfach nur weil dein positives Wesen uns soviel Fröhlichkeit brachte.

 

Nach Österreich fahren und euch in Bruck besuchen war ein jährliches Ritual. Ein gutes Schnitzel mit Salat von der Oma oder von der Tante Hannelore, stundenlang zusammenhocken, reden, essen, trinken, lachen, zu Fuss in die Stadt gehen und immer rechts und links ein “Gruss Gott, kennen Sie meine Nichten schon, die Kinder vom Herbert aus Belgien?”

 

Dein Zimmer bei der Oma, was immer dein Zimmer geblieben ist, wo deine Spielsachen und später die von der Sabrina standen und in dem wir schlafen durften, wenn wir zu Besuch waren. Die Autohefte auf euerem Klo. Denn, die Auto’s, das war deine grosse Leidenschaft. Die Formel 1, dein Motorrad, die Reisen nach Jugo und Griechenland. Alles Sachen die für immer in unserer Erinnerung an dich verbunden bleiben.

 

Der Herbert, unser Papa. Es ist für ihn als ob eines seiner Kinder nicht mehr da ist. Er war 15 als du geboren bist, ist mit 17, als er im Militär war, mit dir im Kinderwagen herum gelaufen, wenn er mal Urlaub zu Hause gemacht hat. Sein kleiner Bruder, der mit seinen mehr als 1,90 Metern nicht wirklich “klein” zu nennen war und über ihm hinaus ragte. 

 

Eine Woche ist inzwischen vergangen, seit du im Alter von 61 Jahren, viel zu früh von uns gegangen bist. Viel zu früh!!! Du solltest von 2021 dein Jahr machen! Das Jahr deiner offiziellen Pensionierung. 

 

Auch deine Arbeit wird für immer mit dir verbunden sein. Erst bei Kaffee Hag (mit dem roten Herzen), dann bei Gschwandner Süsswaren. Der “Zuckerl-Onkel”, mit der Garage voller Süssem, ein wahrer Traum für Kinder. Sogar meine Kinder, die dich – ausser Ben – nie gesehen haben, kennen dich als der Onkel, der ihnen (über ihre Oma, meine Mama) immer Süssigkeiten mitgegeben hat.  Vor einigen Wochen noch haben wir mit unseren Kindern überlegt, ob wir es nicht doch mal nach Österreich schaffen. Sie wollten dich kennenlernen und mit dir mal zum Red Bull Ring fahren, weil wir ihnen erzählt haben, dass wir vor fast 6 Jahren mit dir mal da waren.

 

Dass du nicht mehr da bist, ist nicht zu fassen. Durch Corona und wegens des Abstandes von 1004,5 Km ist dieser Abschied jetzt auch so anders als er sein sollte. Zu Neujahr hast du uns noch witzigen Corona-Schmäh über Whatsapp geschickt…und noch keine 2 Wochen später sieht alles so anders aus.

 

Du wirst uns fehlen. Du wirst mir fehlen. Soviel ist sicher…

 

 

 

“Der Tod bedeutet nichts
– er zählt nicht.
Ich bin nur nach nebenan gegangen
– nichts ist geschehen.
Alles bleibt genau wie es war.
Ich warte nur auf Euch,
gleich um die Ecke,
für eine kleine Weile.”