"Peace on earth will come to stay, when we live Christmas every day."

Tijdens de koude en donkere winterdagen en zeker vandaag, daags voor kerstavond, staat een mens wat intenser stil bij de sfeer rond kerst.

Vanmiddag nog zag ik mensen haastig de winkelstraten afschuimen op zoek naar dure geschenken en exclusieve hebbedingetjes. Zure gestresseerde gezichten jagen langs je voorbij… En, onder stress lijkt de ene al wat sneller zijn menselijke kantjes te verliezen dan de andere, maar dat hoort er schijnbaar ook bij?!

Het zou een grove leugen zijn te beweren dat ik als vrouw niet ook vatbaar ben om een slaaf te worden van de verleidelijke koopgedachte… en ja, ik ben ook wel een “shopper”, een budgetshopper, dat wel. Maar, bij voorkeur op minder drukke momenten. Voor de mensen die me dierbaar zijn heb ik een leuk geschenkje uitgekozen en mezelf daarbij ook niet helemaal vergeten. De pakjes liggen keurig ingepakt thuis te wachten op kinderen, familie, vrienden en kennissen.

Maar, voor mij draait het daar helemaal niet om. Op dat vlak kan ik me beter vinden in de achterliggende gedachte van het islamitische Suikerfeest, waar met familie en vrienden letterlijk (het geofferde schaap) gedeeld wordt, waar genoten wordt van elkaars gezelschap, waar stilgestaan wordt bij het feit dat wij het goed hebben en waar gedacht wordt aan hen die het minder goed hebben. Dat laatste is op zich een weinig vrolijke gedachte, zeker in deze tijden van economische instabiliteit, maar wel een gedachte om wat meer bij stil te staan.

Ik heb me dan ook voorgenomen om deze kerstperiode mijn hart en mijn deur open te zetten voor degenen die me dierbaar zijn, zonder té actief te participeren aan de wansmakelijke commercialiteit die er heerst.

Gezelligheid, vriendschap, liefde, harmonie, licht en warmte, dat is waar het voor mij om draait. Gedeelde momenten, bij voorkeur te genieten tijdens een sfeervolle maaltijd in goed gezelschap, daar ga ik voor dit jaar… te beginnen bij vanavond.

Ik wens iedereen vredevolle en vreugdevolle kerstdagen toe en een nieuw jaar met weinig zorgen, vol vreugde en gezondheid.

"Flying High"

When the moon is rising
With a silver shining light
He's waking up the angels
of the night

And they turn the key
to heaven
Open up the gates to life
Teach me right from wrong

Enlight me, take me,
where lifes last eternally
Far beyond the open sky

Flying high, on wings of eternity
See their shine through
the eyes of the world
Flying high, away from reality
See their shine through
the eyes of the world

I'm drowning in illusions
Every day and every night
When I'm dancing with
the demons of my life

Mankind endangered
On a path of no return
World has gone astray

Time has come for my glory ride
A heavenly kingdom devine

(Artist: Freedom Call Album: Eternity Song: Flying High)

I believe that if one always looked at the skies, one would end up with wings. (Gustave Flaubert)

Is het echt zo dat als we een bepaald doel voor ogen blijven houden, dat we dit uiteindelijk kunnen bereiken als we er lang genoeg op gefocussed blijven? Zou lang genoeg kijken naar een ogenschijnlijk onbereikbaar doel echt voldoende zijn om je vleugels te geven of vergt de kunst van het vliegen een grotere inspanning of zelfs offers?

Ja, ik ben een zweverig iemand, een dromer met een rationele kant, maar kan ik écht vliegen als ik het maar hard genoeg wil?

Ik heb doelen en dromen, uiteraard heb ik die, kwestie van mijn leven enige zin te geven en niet zomaar van dag tot dag zuurstof te verspillen zonder iets te hebben waar ik naartoe leef, waar ik naar streef, waar ik naar verlang. Anderzijds is het zo dat die dromen, hoe simplistisch ze ook zijn, vaak botsen met de harde realiteit van de “material World” waarin wij leven, zodat er van vliegen (nog) geen sprake is. Ja, zweven, dat wel. Dat lukt behoorlijk goed…

Het zweven roept thans een steeds wederkerende droom uit mijn kinderjaren terug op, een nachtmerrie eerder. Ik droomde vroeger als kind regelmatig dat ik over de trap van het ouderlijke huis kon zweven. Ondanks het gevoel van vrijheid, ondanks het feit dat ik dus niet kon vallen, maar als het ware een gewichtloze floater werd, gaf deze droom me een beklemmend gevoel en werd ik angstig wakker.

Waarom, vraag ik me af? Is het omdat ik bang ben te kunnen vliegen? Is het beangstigend de stabiele grond onder je voeten te verliezen en alle wereldse regels van de fysica en logica los te laten? Of ben ik gewoon bang het leven vanuit een ander perspectief te bekijken…

De laatste tijd probeer ik dat thans: zaken vanuit een ander standpunt benaderen dan de gangbare norm, focussen op dromen en doelen in de hoop de kunst van het vliegen in mezelf te ontdekken zonder bang te zijn te vallen. Want, allicht is dat hetgene wat mensen ervan weerhoudt te vliegen, de schrik om te vallen.

“Flying high, but so afraid to fall” zou ik graag willen ombuigen naar “Flying high cause the sky is the limit”, recht op mijn doel af vliegen, steeds hogere en mooiere perspectieven ontdekkend, zonder naar beneden te kijken en hoogtevrees te krijgen. Mijn huidige zweeftoestand, die me helemaal niet meer zo beangstigt als de nachtmerries die ik vroeger had, wil ik verder ontwikkelen om zo te komen tot de vaardigheid te vliegen, zonder begrenzingen, zonder beperkingen, zonder de schrik te kunnen neerstorten.

Ik wil me overgeven aan de kracht die me nu al enige tijd in haar ban houdt en die sterker is dan mezelf. Rationele overwegingen hebben me er tot nu toe van weerhouden het passieve zweven om te zetten in het actief naar mijn doel toe vliegen, gewoon omdat ik niet durfde en ook omdat mijn doel niet duidelijk was. Misschien ben ikzelf altijd mijn eigen gesel geweest en was niet zozeer de onkunde te vliegen de oorzaak van het feit dat ik met beide benen op de grond bleef staan en niet verder geraakte dan enkele povere zweefpogingen?

Het concretiseren van mijn vage droombeeld en het focussen op mijn doel zal me helpen het zweven zo zeer te verfijnen dat ik uiteindelijk hoger zal vliegen dan ooit.

En, vanuit de hoogste luchtlagen zal ik – snakkend naar adem, maar intens gelukkig – naar beneden roepen dat Flaubert gelijk had!

Anything becomes interesting if you look at it long enough - Gustave Flaubert

Daar sta je dan, al strijkend je een weg te banen door de bergen was, die zich de laatste week meester gemaakt hebben van je huishouden. Gezien de omvang van de strijkwerkzaamheden is enige achtergrondanimatie in de vorm van televisie de enige verzachtende factor die dit karwei enigszins verteerbaar maken.

Gezien het irriterende van shopping-TV en de frustratie die losgeweekt wordt door de aangeprezen toestellen die het strijken tot een minimum beloven te beperken, haal ik wat laat jeugdsentiment op, door af te stemmen op Dawson’s Creek, de serie die me ongeveer 10 jaar geleden in de ban hield, toen ik zwanger van nr.1 sterk huiselijke trekken vertoonde. En, bij huiselijke trekken horen nu eenmaal ook TV-series, reality shows en aanverwanten…

Als strijkanimatie achter gesloten deuren is Dawson’s Creek, 10 jaar later, nog nét aanvaardbaar als achtergrond.

Daar is ze plots, dé scène die deze week heel veel veranderde en die me op een bizarre wijze gemotiveerd heeft om mijn eigen “issues” onder ogen te komen. Nooit gedacht dat een platte jeugdserie zo’n impact kan hebben… Dus, Joey (Katie Holmes, de bevallige Mrs Tom Cruise) en haar jarenlange boezemvriend Dawson, die een heel erg diepe en speciale liefdesband hebben door alle jaargangen van de reeks heen, zonder echter door relationele beslommeringen aan elkaar gebonden te zijn, hebben het over Joey’s crush op haar leraar (tot hiertoe dus verre van revolutionair op televisioneel gebied). In een gesprek gaat het over enkele uitspraken van die prof Engelse literatuur over FLAUBERT en enkele van zijn standpunten. (Ik had al van Flaubert gehoord, dat wel, maar kende zijn “werk” en zijn visie eigenlijk absoluut niet…)
In dit specifieke geval ging het Flaubert’s visie op dromen en realiteit, over 2 oudjes die jarenlang van elkaar gehouden hebben maar nooit een koppel waren en samen mijmeren over wat NIET geweest is.

“Hoe kan je (samen) mijmeren over wat je niet (met elkaar) gehad hebt?”

vraagt men zich op TV af, terwijl ik het strijkijzer even opzij zet.

“Omdat alle wensen die men koestert, zonder ze in de realiteit om te zetten, niet bezoedeld kunnen worden door de teleurstelling die de realiteit uiteindelijk altijd is. Omdat de dromen zo hun puurheid en schoonheid behouden en niet aan waarde verliezen.”

(Niet woordelijk, maar inhoudelijk weergegeven, gezien ik niet dacht dit enkele dagen later te gaan citeren)

Kritiek die door Joey geuit werd en die ik deel, is dat de realiteit niet zo zwart is als ze hier misschien afgeschilderd wordt. Ik ben geen zwartdenker en voor mij is de realiteit eigenlijk altijd wel de moeite om geleefd te worden.

Deze vraag heeft me nu dus al 2 dagen beziggehouden: is het soms niet beter om een wensdroom, een illusie te koesteren, dan alles te willen omzetten in de (al dan niet harde) realiteit? Is het soms niet zoveel mooier gevoelens te hebben, te voeden en jezelf erdoor te verrijken en je erdoor te laten meevoeren tot vlak aan de grens van de realiteit, dan om deze gevoelens per se te willen omzetten in iets tastbaars, iets werelds. Wat is belangrijker: het behouden van het ongeschonden beeld of het risico dat de realiteit dit beeld zou kunnen aantasten of zelfs helemaal zou kunnen verwoesten.

Een boeiende kwestie, gezien ik misschien wel Flaubert’s visie op het pure en onaangetaste van niet-omgezette dromen geloof, hoewel ik zijn mening over de teleurstelling die de realiteit altijd in zich draagt niet deel. Tegenstrijdig dus als je gelooft in een toch wel rozige realiteit, wat naïef is misschien, dat wel. Of zou het hebben van dromen en verlangens misschien een hulpmiddel zijn om de realiteit te verfraaien, om de bittere pil te verzachten, om het heden een beetje te “pimpen”? Als dat zo is, dan houden beiden elkaar in balans: de dromen die zich in een al dan niet te realiseren toekomst zouden kunnen afspelen en de realiteit en de ernst van het heden, waarin wij dromen van die toekomst en die droom als streefdoel voorop stellen. Dan kan er geen rozige realiteit zijn zonder dromen en kunnen we ook niet dromen zonder met beide benen in de realiteit te staan. Dan hangen verleden, heden en toekomst samen door de dromen die hen binden. Ik behoor dan allicht tot de zeldene categorie van de “dromerige realisten”, hoewel ik niet zo zeer van “vakjesdenken” hou, maar toch, mezelf een beetje “labelen” kan af en toe geen kwaad en helpt me verder na te denken over wie ik ben, wie ik was en wie ik wil zijn – heden, verleden… én toekomst!