Daar sta je dan, al strijkend je een weg te banen door de bergen was, die zich de laatste week meester gemaakt hebben van je huishouden. Gezien de omvang van de strijkwerkzaamheden is enige achtergrondanimatie in de vorm van televisie de enige verzachtende factor die dit karwei enigszins verteerbaar maken.
Gezien het irriterende van shopping-TV en de frustratie die losgeweekt wordt door de aangeprezen toestellen die het strijken tot een minimum beloven te beperken, haal ik wat laat jeugdsentiment op, door af te stemmen op Dawson’s Creek, de serie die me ongeveer 10 jaar geleden in de ban hield, toen ik zwanger van nr.1 sterk huiselijke trekken vertoonde. En, bij huiselijke trekken horen nu eenmaal ook TV-series, reality shows en aanverwanten…
Als strijkanimatie achter gesloten deuren is Dawson’s Creek, 10 jaar later, nog nét aanvaardbaar als achtergrond.
Daar is ze plots, dé scène die deze week heel veel veranderde en die me op een bizarre wijze gemotiveerd heeft om mijn eigen “issues” onder ogen te komen. Nooit gedacht dat een platte jeugdserie zo’n impact kan hebben… Dus, Joey (Katie Holmes, de bevallige Mrs Tom Cruise) en haar jarenlange boezemvriend Dawson, die een heel erg diepe en speciale liefdesband hebben door alle jaargangen van de reeks heen, zonder echter door relationele beslommeringen aan elkaar gebonden te zijn, hebben het over Joey’s crush op haar leraar (tot hiertoe dus verre van revolutionair op televisioneel gebied). In een gesprek gaat het over enkele uitspraken van die prof Engelse literatuur over FLAUBERT en enkele van zijn standpunten. (Ik had al van Flaubert gehoord, dat wel, maar kende zijn “werk” en zijn visie eigenlijk absoluut niet…)
In dit specifieke geval ging het Flaubert’s visie op dromen en realiteit, over 2 oudjes die jarenlang van elkaar gehouden hebben maar nooit een koppel waren en samen mijmeren over wat NIET geweest is.
Kritiek die door Joey geuit werd en die ik deel, is dat de realiteit niet zo zwart is als ze hier misschien afgeschilderd wordt. Ik ben geen zwartdenker en voor mij is de realiteit eigenlijk altijd wel de moeite om geleefd te worden.
Deze vraag heeft me nu dus al 2 dagen beziggehouden: is het soms niet beter om een wensdroom, een illusie te koesteren, dan alles te willen omzetten in de (al dan niet harde) realiteit? Is het soms niet zoveel mooier gevoelens te hebben, te voeden en jezelf erdoor te verrijken en je erdoor te laten meevoeren tot vlak aan de grens van de realiteit, dan om deze gevoelens per se te willen omzetten in iets tastbaars, iets werelds. Wat is belangrijker: het behouden van het ongeschonden beeld of het risico dat de realiteit dit beeld zou kunnen aantasten of zelfs helemaal zou kunnen verwoesten.
Een boeiende kwestie, gezien ik misschien wel Flaubert’s visie op het pure en onaangetaste van niet-omgezette dromen geloof, hoewel ik zijn mening over de teleurstelling die de realiteit altijd in zich draagt niet deel. Tegenstrijdig dus als je gelooft in een toch wel rozige realiteit, wat naïef is misschien, dat wel. Of zou het hebben van dromen en verlangens misschien een hulpmiddel zijn om de realiteit te verfraaien, om de bittere pil te verzachten, om het heden een beetje te “pimpen”? Als dat zo is, dan houden beiden elkaar in balans: de dromen die zich in een al dan niet te realiseren toekomst zouden kunnen afspelen en de realiteit en de ernst van het heden, waarin wij dromen van die toekomst en die droom als streefdoel voorop stellen. Dan kan er geen rozige realiteit zijn zonder dromen en kunnen we ook niet dromen zonder met beide benen in de realiteit te staan. Dan hangen verleden, heden en toekomst samen door de dromen die hen binden. Ik behoor dan allicht tot de zeldene categorie van de “dromerige realisten”, hoewel ik niet zo zeer van “vakjesdenken” hou, maar toch, mezelf een beetje “labelen” kan af en toe geen kwaad en helpt me verder na te denken over wie ik ben, wie ik was en wie ik wil zijn – heden, verleden… én toekomst!
Gezien het irriterende van shopping-TV en de frustratie die losgeweekt wordt door de aangeprezen toestellen die het strijken tot een minimum beloven te beperken, haal ik wat laat jeugdsentiment op, door af te stemmen op Dawson’s Creek, de serie die me ongeveer 10 jaar geleden in de ban hield, toen ik zwanger van nr.1 sterk huiselijke trekken vertoonde. En, bij huiselijke trekken horen nu eenmaal ook TV-series, reality shows en aanverwanten…
Als strijkanimatie achter gesloten deuren is Dawson’s Creek, 10 jaar later, nog nét aanvaardbaar als achtergrond.
Daar is ze plots, dé scène die deze week heel veel veranderde en die me op een bizarre wijze gemotiveerd heeft om mijn eigen “issues” onder ogen te komen. Nooit gedacht dat een platte jeugdserie zo’n impact kan hebben… Dus, Joey (Katie Holmes, de bevallige Mrs Tom Cruise) en haar jarenlange boezemvriend Dawson, die een heel erg diepe en speciale liefdesband hebben door alle jaargangen van de reeks heen, zonder echter door relationele beslommeringen aan elkaar gebonden te zijn, hebben het over Joey’s crush op haar leraar (tot hiertoe dus verre van revolutionair op televisioneel gebied). In een gesprek gaat het over enkele uitspraken van die prof Engelse literatuur over FLAUBERT en enkele van zijn standpunten. (Ik had al van Flaubert gehoord, dat wel, maar kende zijn “werk” en zijn visie eigenlijk absoluut niet…)
In dit specifieke geval ging het Flaubert’s visie op dromen en realiteit, over 2 oudjes die jarenlang van elkaar gehouden hebben maar nooit een koppel waren en samen mijmeren over wat NIET geweest is.
vraagt men zich op TV af, terwijl ik het strijkijzer even opzij zet.“Hoe kan je (samen) mijmeren over wat je niet (met elkaar) gehad hebt?”
“Omdat alle wensen die men koestert, zonder ze in de realiteit om te zetten, niet bezoedeld kunnen worden door de teleurstelling die de realiteit uiteindelijk altijd is. Omdat de dromen zo hun puurheid en schoonheid behouden en niet aan waarde verliezen.”(Niet woordelijk, maar inhoudelijk weergegeven, gezien ik niet dacht dit enkele dagen later te gaan citeren)
Kritiek die door Joey geuit werd en die ik deel, is dat de realiteit niet zo zwart is als ze hier misschien afgeschilderd wordt. Ik ben geen zwartdenker en voor mij is de realiteit eigenlijk altijd wel de moeite om geleefd te worden.
Deze vraag heeft me nu dus al 2 dagen beziggehouden: is het soms niet beter om een wensdroom, een illusie te koesteren, dan alles te willen omzetten in de (al dan niet harde) realiteit? Is het soms niet zoveel mooier gevoelens te hebben, te voeden en jezelf erdoor te verrijken en je erdoor te laten meevoeren tot vlak aan de grens van de realiteit, dan om deze gevoelens per se te willen omzetten in iets tastbaars, iets werelds. Wat is belangrijker: het behouden van het ongeschonden beeld of het risico dat de realiteit dit beeld zou kunnen aantasten of zelfs helemaal zou kunnen verwoesten.
Een boeiende kwestie, gezien ik misschien wel Flaubert’s visie op het pure en onaangetaste van niet-omgezette dromen geloof, hoewel ik zijn mening over de teleurstelling die de realiteit altijd in zich draagt niet deel. Tegenstrijdig dus als je gelooft in een toch wel rozige realiteit, wat naïef is misschien, dat wel. Of zou het hebben van dromen en verlangens misschien een hulpmiddel zijn om de realiteit te verfraaien, om de bittere pil te verzachten, om het heden een beetje te “pimpen”? Als dat zo is, dan houden beiden elkaar in balans: de dromen die zich in een al dan niet te realiseren toekomst zouden kunnen afspelen en de realiteit en de ernst van het heden, waarin wij dromen van die toekomst en die droom als streefdoel voorop stellen. Dan kan er geen rozige realiteit zijn zonder dromen en kunnen we ook niet dromen zonder met beide benen in de realiteit te staan. Dan hangen verleden, heden en toekomst samen door de dromen die hen binden. Ik behoor dan allicht tot de zeldene categorie van de “dromerige realisten”, hoewel ik niet zo zeer van “vakjesdenken” hou, maar toch, mezelf een beetje “labelen” kan af en toe geen kwaad en helpt me verder na te denken over wie ik ben, wie ik was en wie ik wil zijn – heden, verleden… én toekomst!
of hoe een tv serie, inderdaad een gevoel zo fel triggert. Ik begrijp je beweegredenen nu beter. Ik had het moeten zien ,maar was verblind door mijn eigen naïviteit. Ik begrijp nu ook waarom je zegt "ik moet dit nu doen en ik zie wel waar het uitkomt" High hopes,no expectations, but for all NO regrets.
BeantwoordenVerwijderenliefs xxx