Is het echt zo dat als we een bepaald doel voor ogen blijven houden, dat we dit uiteindelijk kunnen bereiken als we er lang genoeg op gefocussed blijven? Zou lang genoeg kijken naar een ogenschijnlijk onbereikbaar doel echt voldoende zijn om je vleugels te geven of vergt de kunst van het vliegen een grotere inspanning of zelfs offers?
Ja, ik ben een zweverig iemand, een dromer met een rationele kant, maar kan ik écht vliegen als ik het maar hard genoeg wil?
Ik heb doelen en dromen, uiteraard heb ik die, kwestie van mijn leven enige zin te geven en niet zomaar van dag tot dag zuurstof te verspillen zonder iets te hebben waar ik naartoe leef, waar ik naar streef, waar ik naar verlang. Anderzijds is het zo dat die dromen, hoe simplistisch ze ook zijn, vaak botsen met de harde realiteit van de “material World” waarin wij leven, zodat er van vliegen (nog) geen sprake is. Ja, zweven, dat wel. Dat lukt behoorlijk goed…
Het zweven roept thans een steeds wederkerende droom uit mijn kinderjaren terug op, een nachtmerrie eerder. Ik droomde vroeger als kind regelmatig dat ik over de trap van het ouderlijke huis kon zweven. Ondanks het gevoel van vrijheid, ondanks het feit dat ik dus niet kon vallen, maar als het ware een gewichtloze floater werd, gaf deze droom me een beklemmend gevoel en werd ik angstig wakker.
Waarom, vraag ik me af? Is het omdat ik bang ben te kunnen vliegen? Is het beangstigend de stabiele grond onder je voeten te verliezen en alle wereldse regels van de fysica en logica los te laten? Of ben ik gewoon bang het leven vanuit een ander perspectief te bekijken…
De laatste tijd probeer ik dat thans: zaken vanuit een ander standpunt benaderen dan de gangbare norm, focussen op dromen en doelen in de hoop de kunst van het vliegen in mezelf te ontdekken zonder bang te zijn te vallen. Want, allicht is dat hetgene wat mensen ervan weerhoudt te vliegen, de schrik om te vallen.
“Flying high, but so afraid to fall” zou ik graag willen ombuigen naar “Flying high cause the sky is the limit”, recht op mijn doel af vliegen, steeds hogere en mooiere perspectieven ontdekkend, zonder naar beneden te kijken en hoogtevrees te krijgen. Mijn huidige zweeftoestand, die me helemaal niet meer zo beangstigt als de nachtmerries die ik vroeger had, wil ik verder ontwikkelen om zo te komen tot de vaardigheid te vliegen, zonder begrenzingen, zonder beperkingen, zonder de schrik te kunnen neerstorten.
Ik wil me overgeven aan de kracht die me nu al enige tijd in haar ban houdt en die sterker is dan mezelf. Rationele overwegingen hebben me er tot nu toe van weerhouden het passieve zweven om te zetten in het actief naar mijn doel toe vliegen, gewoon omdat ik niet durfde en ook omdat mijn doel niet duidelijk was. Misschien ben ikzelf altijd mijn eigen gesel geweest en was niet zozeer de onkunde te vliegen de oorzaak van het feit dat ik met beide benen op de grond bleef staan en niet verder geraakte dan enkele povere zweefpogingen?
Het concretiseren van mijn vage droombeeld en het focussen op mijn doel zal me helpen het zweven zo zeer te verfijnen dat ik uiteindelijk hoger zal vliegen dan ooit.
En, vanuit de hoogste luchtlagen zal ik – snakkend naar adem, maar intens gelukkig – naar beneden roepen dat Flaubert gelijk had!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten