"The most glorious moments in your life are not the so-called days of success, but rather those days when out of dejection and despair you feel rise in you a challenge to life, and the promise of future accomplishments."- Gustave Flaubert -

“One must always hope when one is desperate, and doubt when one hopes.” – Gustave Flaubert

Het is vandaag “Gedichtendag”… maar alle poëzie die ik normaalgezien in me draag lijkt onderhevig te zijn aan een writer’s Block. Dat is net zoals in de liefde… Als die geblokt wordt, buiten je wil om, voelt het aan als een gesel die je volledige zijn beperkt.

Gevoelens die er wederzijds waren en zijn worden plots verondersteld om een meer eenzijdig en verdoken bestaan te gaan leiden, hopende dat met het langzaam afsterven van de hoop ook de gevoelens een stille dood zullen sterven. Want, welke zin heeft het gevoelens in leven te houden, ze te voeden met hoop. Is het niet zinvoller om hoop te voeden met wederzijdse gevoelens?

Gezien ik 13 jaar “buiten circuit” geweest ben is moderne relatievoering mij eigenlijk compleet vreemd en ben ik op dat vlak dus een 30-something-virgin. Bijgevolg ben ik dus zeker geen expert op het vlak van “how to break up and move on”, hoewel ik het laatste jaar wel wat schade heb ingehaald. Maar, dan nog, als het je geheel onverwacht en out of the blue treft, dan word je daar toch wel even stil van en begin je te evalueren. Je beoordeelt niet alleen de situatie, maar reflecteert ook, staat stil bij jezelf en bij de ander.

Plots worden gevoelens, die met een grote “L” geschreven en aangevoeld worden en die voorheen een beschermd en afgeschermd bestaan konden leiden en door beiden maandenlang gekoesterd werden, onderhevig aan rationaliteit en realiteit. Ze worden afgewogen en getoetst in een veel te vroeg stadium. Ratio en emo staan plots haaks tegenover elkaar.

Where do we go from here wordt dan plots where do I go from here? Individuele dromen van een gemeenschappelijk doel krijgen opeens een naïeve bijklank en voor je het beseft moet je toegeven dat reality bites, eender hoe hard je je er ook tegen verzet. Het doet pijn om degene die me scheen te begrijpen los te laten en zijn eigen weg te laten vinden...

Wat rest er je dan nog naast hoop? Natuurlijk, aanvaarding zal er komen, al dan niet gedwongen, want uiteindelijk kan je daar niet om heen. Als je vraag om gemeenschappelijke tijd niet verhoord werd, dan moet je het doen met de individuele tijd die je ongewild toebedeeld krijgt. En ja, die tijd gaat haar gang, want het is een illusie te geloven dat je de tijd kan stopzetten, kan terugdraaien of in de hand hebt.

Mijn gedichtendag komt wel weer, niet vandaag, niet morgen, niet volgende week. En, tot dan geniet ik van de stilte in mijn hoofd die de writer’s block veroorzaakt en die ik enkel doorbreek door af en toe mijn zinnen te verzetten met muziek die me aan betere tijden herinnert en die de hoop op betere tijden voedt.

Want, tijd en hoop zijn wat er nu nog resten.

Naïve :Axelle Red (A.Red, Guy Chambers)

quelqu’un me demande
comment je conçois la vie
surtout par ces temps-ci

je lui réponds
je ne peux que la voir
en rose

quelqu’un me demande
si je la perçois encore ainsi
hors de mon paradis

je lui dis pour moi la vie
c’est de la
prose

prendre le temps
me faire des illusions
croire dans le bon
flâner dans les champs
appelle-moi naïve

ne pas juger vite
tresser des marguerites
refuser d’être
sur le qui-vive
appelle-moi naïve

tu me regardes, t’approches de moi
quand tu me prends dans tes bras
ta voix…, tes lèvres sur les miennes, tu oses
je vois la vie en rose

prendre le temps
suivre mon intuition
croire dans le bon
flâner dans les champs
appelle-moi naïve

ne pas juger vite
tresser des marguerites
refuser d’être
sur le qui-vive
appelle-moi naïve

prendre le temps quelqu’un me demande
comment je conçois
la vie


me faire des illusions quelqu’un me demande
et surtout par ces temps-ci


croire dans le bon quelqu’un me demande
flâner dans les champs si en rose je la vois, eh bien oui


appelle-moi naïve quelqu’un me demande
après mon pays ‘UTOPIE’

ne pas juger vite quelqu’un me demande
si la prose me séduit

tresser des marguerites quelqu’un me demande
si je m’ oppose par ceci

refuser d’être je lui réponds

sur le qui-vive
je suis riche j’ai des perles... de pluie

appelle-moi naïve et plus tard
en rose je teindrai mes cheveux
gris

appelle-moi naïve

"One must always hope when one is desperate, and doubt when one hopes." - Gustave Flaubert

“One can be the master of what one does, but never of what one feels” – Gustave Flaubert

Flaubert is in mijn ogen een meester op het vlak van de contradictoire uitspraken. Of misschien is het zo dat net die uitspraken van hem me het meest intrigeren, is het misschien de contradictie in zijn stellingen die me aan het denken zet?

Mijn ogen dragen meestal een roze bril, zelfs in moeilijkere tijden. Een bril die roze kleurt omwille van de gevoelens die achter deze ogen schuil gaan: positieve gevoelens, een optimistische waarneming, een vooruitstrevend denkpatroon. Ik kan deze gevoelens niet sturen, ben hen niet meester. Maar, misschien ben ik toch wel een meester(es) van de onderdrukking, de onderdrukking van negativiteit zonder echter in ontkenning te leven? Een genuanceerde roze bril dus, die zo nu en dan wel eens een barstje vertoont, zonder mijn zicht te beperken echter.

Hebben we wel de macht om te bepalen wat we doen, als we onze gevoelens niet in de hand hebben?

Is het niet zo dat het grootste deel van ons handelen bepaald wordt door onze gevoelens? Zelfs als we menen rationaliteit onze acties te laten bepalen, dan nog zijn we gevoelsmatig bezig met betrekking tot hetgeen waarvan we denken dat het rationeel gezien juist is. Zijn denken en handelen én voelen en handelen zoveel verschillend van elkaar als het gevoel dat ons denken bepaalt toch niet controleerbaar is?

Allicht heeft de rationele façade die ik me jarenlang heb aangemeten en die ik vakkundig steen voor steen heb opgebouwd - en die uiteindelijk een grote schaduw op mijn gevoelsleven wierp - het laatste jaar toch zo’n verweringsproces ondergaan dat ze zo goed als helemaal afgebrokkeld is en nu de kwetsbare kant, die ik jarenlang met deze muur wilde beschermen van aantasting, blootgelegd. Misschien wil ik gewoon niet langer de meester zijn van hetgeen ik doe en wil ik mijn doen laten bepalen door niet te controleren gevoelens. Daarom niet onbezonnen, maar vertrouwend op mijn instincten, gelovend in mijn zintuiglijke waarneming eerder dan wantrouwend te zijn omwille van rationele tegenargumenten.

Ja, ik herval nog wel zo nu en dan, probeer de emotionele kant on hold te zetten en mijn beslissingen door het rationele te laten bepalen. Maar, emoties zijn oncontroleerbaar, duiken plots toch weer op en ondermijnen het traject waarvan je jezelf meester waande.

Ik heb dan ook voor mezelf geruime tijd geleden besloten om de controledrang te laten varen, om mijn gevoelsleven niet vooraf rationeel af te bakenen. Ook heb ik geleerd dat gevoelens in de schaduw van een muur van rationaliteit moeilijker floreren dan wanneer zij open en vrij kunnen groeien in de volle zon, badend onder een blauwe hemel en niet beperkt in hun groeirichting. Rationele controle leidt tot het herrijzen van die stenen muur, die ik door een roze bril heb zien aftakelen en waarvan ik blij ben dat de ruïne overwoekerd wordt door zacht geurende bloemen.

Ik wil dus noch de meester van mijn doen, noch de meester van mijn voelen zijn, maar verder gevoelsmatig open en vrij een richting uit groeien. Verder het leven door een gevoelige roze getinte bril bekijken, benieuwd naar het moois dat er mij te wachten staat… En neen, ik ben niet bang voor barstjes in mijn bril, zolang ze zichzelf herstellen en mijn zicht niet beperken…

“There is no truth. There is only perception” – Gustave Flaubert

Ik ben er al langer van overtuigd dat objectiviteit niet bestaat maar eerder een mythe is, gewoon omdat objectiviteit steeds beïnvloed wordt door het oog van de beschouwer, door de subjectiviteit van degene die objectief wil benaderen.

Zo is er allicht evenmin een waarheid, omdat ook deze gekleurd is door de perceptie van degene die dé waarheid als juist beschouwt.

Neen, ik wil het hier niet hebben over het moedwillig verdraaien van waarheden, het bewust liegen om de waarheid naar je hand te zetten, maar vraag me soms gewoon af of het überhaupt zin heeft “objectief” over een waarheid te willen zijn, ervan uitgaande dat beiden een mythe zijn?!

Mijn eigen waarheid is zeker niet objectief, gewoon omdat mijn perceptie steeds gekleurd en soms zelfs verkleurd wordt door het emotionele, eender hoe rationeel en objectief ik soms probeer te zijn. Moeten we dan de waarneming van onze waarheid terug in perspectief laten rukken door objectievere buitenstaanders die minder subjectief aankijken op deze realiteit om verkleuringen tegen te gaan? Volgens de leuze “the truth is out there!”…

Lijkt me sterk, omdat ook deze buitenstaanders de waarheid door hun eigen waarnemingsvermogen zullen gaan inkleuren. Zo kan wit dus plots zwart worden, maar zwart ook wit. Er kunnen wel verschillende andere kleurpaletten naar boven komen, die misschien wel de moeite zijn om rekening mee te houden als je een evaluatie maakt van je eigen waarheid.

Misschien is het daarom beter en minder verwarrend ons te laten leiden door de eigen perceptie van de waarheid, gevoelsmatig tot enige subjectiviteit verheven, maar daarom niet minder waar. Allicht moeten we ook stoppen met zoeken naar de waarheid zolang we in onze subjectiviteit maar oprecht blijven… Het is niet fout kleur te geven en het doet ook geen afbreuk ana de realiteit zolang je dat maar vanuit een puur gevoel doet en niet om de waarheid naar je hand te zetten.

The truth is dus niet out there, maar is diepliggend gewoon in jezelf te vinden, onder meerkleurige lagen van subjectieve emotie. Het komt dus gewoon neer op het aanvaarden van onze eigen subjectiviteit om zo door de eigen waarheid gevonden te worden, los van objectiviteit, los van rationaliteit, los van de waarneming van anderen.

En, het zal ook een uitdaging zijn om anderen rondom ons te respecteren in hun eigen waarheid, in hun eigen perceptie…




(Afbeelding : La Vérité (Truth). 1870. Jules-Joseph Lefebvre.)