Flaubert is in mijn ogen een meester op het vlak van de contradictoire uitspraken. Of misschien is het zo dat net die uitspraken van hem me het meest intrigeren, is het misschien de contradictie in zijn stellingen die me aan het denken zet?
Mijn ogen dragen meestal een roze bril, zelfs in moeilijkere tijden. Een bril die roze kleurt omwille van de gevoelens die achter deze ogen schuil gaan: positieve gevoelens, een optimistische waarneming, een vooruitstrevend denkpatroon. Ik kan deze gevoelens niet sturen, ben hen niet meester. Maar, misschien ben ik toch wel een meester(es) van de onderdrukking, de onderdrukking van negativiteit zonder echter in ontkenning te leven? Een genuanceerde roze bril dus, die zo nu en dan wel eens een barstje vertoont, zonder mijn zicht te beperken echter.
Hebben we wel de macht om te bepalen wat we doen, als we onze gevoelens niet in de hand hebben?
Is het niet zo dat het grootste deel van ons handelen bepaald wordt door onze gevoelens? Zelfs als we menen rationaliteit onze acties te laten bepalen, dan nog zijn we gevoelsmatig bezig met betrekking tot hetgeen waarvan we denken dat het rationeel gezien juist is. Zijn denken en handelen én voelen en handelen zoveel verschillend van elkaar als het gevoel dat ons denken bepaalt toch niet controleerbaar is?
Allicht heeft de rationele façade die ik me jarenlang heb aangemeten en die ik vakkundig steen voor steen heb opgebouwd - en die uiteindelijk een grote schaduw op mijn gevoelsleven wierp - het laatste jaar toch zo’n verweringsproces ondergaan dat ze zo goed als helemaal afgebrokkeld is en nu de kwetsbare kant, die ik jarenlang met deze muur wilde beschermen van aantasting, blootgelegd. Misschien wil ik gewoon niet langer de meester zijn van hetgeen ik doe en wil ik mijn doen laten bepalen door niet te controleren gevoelens. Daarom niet onbezonnen, maar vertrouwend op mijn instincten, gelovend in mijn zintuiglijke waarneming eerder dan wantrouwend te zijn omwille van rationele tegenargumenten.
Ja, ik herval nog wel zo nu en dan, probeer de emotionele kant on hold te zetten en mijn beslissingen door het rationele te laten bepalen. Maar, emoties zijn oncontroleerbaar, duiken plots toch weer op en ondermijnen het traject waarvan je jezelf meester waande.
Ik heb dan ook voor mezelf geruime tijd geleden besloten om de controledrang te laten varen, om mijn gevoelsleven niet vooraf rationeel af te bakenen. Ook heb ik geleerd dat gevoelens in de schaduw van een muur van rationaliteit moeilijker floreren dan wanneer zij open en vrij kunnen groeien in de volle zon, badend onder een blauwe hemel en niet beperkt in hun groeirichting. Rationele controle leidt tot het herrijzen van die stenen muur, die ik door een roze bril heb zien aftakelen en waarvan ik blij ben dat de ruïne overwoekerd wordt door zacht geurende bloemen.
Ik wil dus noch de meester van mijn doen, noch de meester van mijn voelen zijn, maar verder gevoelsmatig open en vrij een richting uit groeien. Verder het leven door een gevoelige roze getinte bril bekijken, benieuwd naar het moois dat er mij te wachten staat… En neen, ik ben niet bang voor barstjes in mijn bril, zolang ze zichzelf herstellen en mijn zicht niet beperken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten