Ik ben er al langer van overtuigd dat objectiviteit niet bestaat maar eerder een mythe is, gewoon omdat objectiviteit steeds beïnvloed wordt door het oog van de beschouwer, door de subjectiviteit van degene die objectief wil benaderen.
Zo is er allicht evenmin een waarheid, omdat ook deze gekleurd is door de perceptie van degene die dé waarheid als juist beschouwt.
Neen, ik wil het hier niet hebben over het moedwillig verdraaien van waarheden, het bewust liegen om de waarheid naar je hand te zetten, maar vraag me soms gewoon af of het überhaupt zin heeft “objectief” over een waarheid te willen zijn, ervan uitgaande dat beiden een mythe zijn?!
Mijn eigen waarheid is zeker niet objectief, gewoon omdat mijn perceptie steeds gekleurd en soms zelfs verkleurd wordt door het emotionele, eender hoe rationeel en objectief ik soms probeer te zijn. Moeten we dan de waarneming van onze waarheid terug in perspectief laten rukken door objectievere buitenstaanders die minder subjectief aankijken op deze realiteit om verkleuringen tegen te gaan? Volgens de leuze “the truth is out there!”…
Lijkt me sterk, omdat ook deze buitenstaanders de waarheid door hun eigen waarnemingsvermogen zullen gaan inkleuren. Zo kan wit dus plots zwart worden, maar zwart ook wit. Er kunnen wel verschillende andere kleurpaletten naar boven komen, die misschien wel de moeite zijn om rekening mee te houden als je een evaluatie maakt van je eigen waarheid.
Misschien is het daarom beter en minder verwarrend ons te laten leiden door de eigen perceptie van de waarheid, gevoelsmatig tot enige subjectiviteit verheven, maar daarom niet minder waar. Allicht moeten we ook stoppen met zoeken naar de waarheid zolang we in onze subjectiviteit maar oprecht blijven… Het is niet fout kleur te geven en het doet ook geen afbreuk ana de realiteit zolang je dat maar vanuit een puur gevoel doet en niet om de waarheid naar je hand te zetten.
The truth is dus niet out there, maar is diepliggend gewoon in jezelf te vinden, onder meerkleurige lagen van subjectieve emotie. Het komt dus gewoon neer op het aanvaarden van onze eigen subjectiviteit om zo door de eigen waarheid gevonden te worden, los van objectiviteit, los van rationaliteit, los van de waarneming van anderen.
En, het zal ook een uitdaging zijn om anderen rondom ons te respecteren in hun eigen waarheid, in hun eigen perceptie…
(Afbeelding : La Vérité (Truth). 1870. Jules-Joseph Lefebvre.)
David Hume: ‘De Waarheid komt voort uit een gedachtewisseling tussen vrienden’. Is daarmee de waarheid dé waarheid??.Dé waarheid zit em in het gevoel en is daarom per definitie subjectief. De objectivieteit van de waarheid zit hem in de perceptie van het subjectieve. Waarlijk leven is de juiste balans vinden in het aanvaarden van elkaars subjectieve waarheid. Want alleen wanneer je je eigen waarheid hebt aanvaard, zonder inmenging van anderen, los van rationaliteit en objectiviteit, vindt je rust en kan je de waarheid van anderen ten volle proberen te begrijpen. Je hebt als het ware een toetssteen gevonden in je zelf.
BeantwoordenVerwijderenlieve groetjes