I just wanna be somebody's everything

You say I've seen too many movies,watched way too much TV
Read too many fairy tales that I live and make believe
You say the kind of love I'm dreamin' of does not exist
And there's no one like I'm searching for
Well I believe there is

And I want someone to come alive when they lay eyes on me
Have a lust within thier touch, a passion far beyond belief
Reality and fantasy should be one in the same
And I want to be somebody's everything

I refuse to settle for someting less than great
And if it takes a lifetime, then that's how long I'll wait
Cause all I want is everything
Is that too much to ask?
Have romance, love, and passion
Find magic that will last

And I want someone to think they're dyin' if they can't be with me
I want to be their joy, their pride, their dreams, the very air they breathe
I'd like to wake up feeling loved and go to bed the same
Yes, I want to be somebody's everything
Somebody's everything

Oh, I want someone to come alive when they lay eyes on me
Have a lust within thier touch, a passion far beyond belief
I'd like to wake up feeling loved and go to bed the same
Yes, I want to be somebody's everything

Someone to hold me close and tremble when the lovin's done
Think it's Heaven, call me Angel, think I hung the moon and sun
Get misty-eyed just knowin' we're the love song people sing
Yes, I want to be somebody's everything
And I want to be somebody's everything

(Lyrics: Artist: Parton Dolly - Song: Somebody's Everything)
(Painting: Romance in Red II, by Alfred Gockel)

You've got mail...

Er was eens… nog niet zo lang geleden, een tijd waarin jongeren (ik o.a.) op zondagavond thuis aan de radio gekluisterd in hun kamer zaten, luisterend naar één of andere lokale radiozender die verzoekplaatjes aan elkaar draaide. Met de “record-knop” van de cassetterecorder in de aanslag werd dan geduldig gewacht tot het bestelde favoriete nummer door de koptelefoon klonk (mama en papa mochten niet weten dat we nog op waren). Op zaterdagmiddag was het de Top 40, waar we een ganse week naar uit hadden gekeken. We namen het ganse programma op, op 90 minuten cassettes, die we na 45 minuten niet mochten vergeten om te draaien. Inclusief reclameblok en gepraat van de presentator namen we gewoon de hele handel op en speelden die cassette keer op keer op keer, tot ze versleten was, bleef hangen en onze cassettespeler “bandjessalade” spuwde, die met een beetje geluk toch nog hersteld kon worden. Of we namen zo vaak over elkaar op, dat de achterliggende nummers nog hoorbaar waren op het versleten bandje…Kwaliteit van het geluid was toen een bijzaak of een welkom extraatje…

Tijden zijn veranderd… Nu horen we een song, “youtuben” hem om de bijpassende visuals te catchen, downloaden hem (al dan niet illegaal) in topkwaliteit, zetten hem op MP3-spelers, maken er onze favoriete GSM-ringtune van, putten hem in een randomlist op onze PC en branden hem desgewenst op een CD’tje. Times, they are changing…

Sinds kort heb ik het brieven-schrijven terug ontdekt. Neen, geen mails, maar échte brieven. Zo van die dingen op één of meerdere bladzijden papier die je dan mooi opgevouwen in een envelop steekt en voorzien van een zegel in een rode bus dropt. (O.K., ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik mijn brieven niet met de hand schrijf, maar de voorkeur geef aan typen, zodat het écht authentieke en de charme van de handgeschreven brief ook bij mij teloor gaat door moderne technologie.) Maar, de antwoorden zijn wel nog van een handgeschreven soort…

Mijn brievenbus (wat niet hetzelfde is als een mailbox) krijgt nu dus een heel nieuwe dimensie. Daar waar voorheen alleen maar facturen en (al dan niet gewenste) reclame in mijn bus vielen, valt er nu sporadisch dus ook een persoonlijke brief in. En, in tegenstelling tot het e-mailen is het telkens een week of langer wachten eer er een antwoord volgt. De interactie is dus van een langzamere soort, geen acties-reacties die elkaar in ijltempo volgen. En, ja, soms kruisen brieven zich ook en moet je de vorige bij de hand nemen om de draad niet kwijt te geraken. Maar, het heeft wel iets, zo’n brief.

Soms doen ze een mens verlangen naar de tijd toen er nog geen virtuele gemeenschappen waren, toen nog niet iedereen gelinkt was en we nog niet verslaafd waren aan het refreshen van onze inbox en met onze gsm gingen slapen. Herinneringen aan een tijd toen we met onze koptelefoon op (toen waren dat nog geen “plug-in oortjes”) gingen slapen en na 30 of 45 minuten wakker schoten, omdat de cassette met een luide klik afsprong, herinneringen aan een tijd toen we op school briefjes doorgaven in plaats van te sms-en naar elkaar, een tijd toen we gewoon in kleine kring sociale contacten onderhielden en geen zicht hadden op de verwevenheid van netwerken.

Of het toen zoveel beter was denk ik niet, maar het is de moeite om op dat vlak de voor- en nadelen van de technologische vooruitgang van de laatste pakweg 25 jaar af en toe toch eens langs elkaar te leggen en te relativeren…

The present is the most precious moment...

Don't get stuck in the past,
Where you linger on and on in familiarity,
And replay old memories over and over again.

Don't overindulge in the future,
Where you daydream about leading a grand life endlessly,
And imagine the sweetest days you could ever live.

Don't neglect your present,
Where true life begins to unfold and pass you by silently,
And you wonder about missed opportunities and lost moments.

For lessons, quietly contemplate about your past,
And you might realize life has cleverly placed you in situations,
That demanded you to raise up to the challenges and to grow.

To reduce your anxiety and panic attacks, make plans for your future,
And you might see that your dreams and goals are acting like guiding lights,
Shining the path for you to follow through and learning to overcome your fears.

To avoid the state of merely existing, be aware of your present,
And you might notice that you are part of a grander scheme,
Where the past is long gone and the future has yet to come,
And that your present is the most precious moment you could ever feel.

Your past and your future both lie in your present,
Where your present wields the power to influence and change,
The way you think about your past either with gratitude or with regret,
And shape your future to either a success or a failure.

Live totally in the present,
Enjoying each and every moment,
Where it is all happening,
Where it truly matters.


(2006 Fion Lim)

Letting go...

LETTING GO TAKES LOVE

To let go does not mean to stop caring,
it means I can't do it for someone else.

To let go is not to cut myself off,
it's the realization I can't control another.

To let go is not to enable,
but allow learning from natural consequences.

To let go is to admit powerlessness, which means
the outcome is not in my hands.

To let go is not to try to change or blame another,
it's to make the most of myself.

To let go is not to care for,
but to care about.

To let go is not to fix,
but to be supportive.

To let go is not to judge,
but to allow another to be a human being.

To let go is not to be in the middle arranging all the outcomes,
but to allow others to affect their destinies.

To let go is not to be protective,
it's to permit another to face reality.

To let go is not to deny,
but to accept.

To let go is not to nag, scold or argue,
but instead to search out my own shortcomings and correct them.

To let go is not to adjust everything to my desires,
but to take each day as it comes and cherish myself in it.

To let go is not to criticize or regulate anybody,
but to try to become what I dream I can be.

To let go is not to regret the past,
but to grow and live for the future.

To let go is to fear less and love more

------ author unknown

Echte vrienden zijn er niet voor even, die zijn er voor je hele leven

Je komt er achter
Vroeg of laat
Een goede vriend
Een beste maat
Je hebt ze nodig
In het goede en in 't kwaad
Want de weg van 't bestaan
Is soms heel onaangenaam
Er wordt gevallen
En meteen weer opgestaan

Ik heb vrienden voor het leven
Gesteund door lief en leed
Wat een vriend aan mij kan geven
Is geld niet aan besteed
Je hebt vrienden waarmee je kan lachen
En waardoor je de tijd snel vergeet
Of een vriend die je pijn kan verzachten
Als je’t even niet meer weet

Zonder woorden
Merk je snel
Deze vriend
Begrijpt me wel
Goed vertrouwen
Is het enige dat telt
Zelfs een blik zegt genoeg
Voor die hechte vriendenploeg
Er wordt gelachen
Met z'n allen in de kroeg

Ik heb vrienden voor het leven
Gesteund door lief en leed
Wat een vriend aan mij kan geven
Is geld niet aan besteed
Je hebt vrienden waarmee je kan lachen
En waardoor je de tijd snel vergeet
Of een vriend die je pijn kan verzachten
Als je’t even niet meer weet

(Jan Smit - Vrienden Voor Het Leven)

The end...

De dood… Ik ben er op zich niet bang van, kijk er vrij realistisch tegenaan (we weten allemaal dat ons bestaan beperkt is in de tijd), heb zelf “het mijne” al op papier staan, ook al heb ik er dan niet meer veel aan, maar het is misschien een hulp voor zij die achterblijven.

Ik werd de eerste keer geconfronteerd met de dood toen ik een jaar of 7 was en een vriendinnetje van me op tragische wijze om het leven is gekomen. Een zware slag en een moment dat ik nooit meer vergeet, toen mijn mama me in de woonkamer, gezeten op de bruine velouren kussens van de stenen zitbank voor TV vertelde wat er gebeurd was.

In de jaren die volgden stierf er links en rechts al eens iemand, de ene wat onverwachter en plotser dan de andere, nu eens iemand “op leeftijd”, dan weer iemand die nog maar net kwam piepen en nog zoveel leven voor de boeg had moeten hebben. Het hoort erbij… Het is een deel van het leven, doodgaan, afscheid nemen.

Sinds 17 jaar is de eindigheid van ons bestaan echter een dagdagelijks deel geworden van ons leven met een moeder die dapper tegen diverse kankers vecht, al van haar 45ste. (Toen leek dat niet zo jong, nu wel, gezien ik meer en meer vrienden in de 40+-categorie zitten heb…) Maar, ze vecht… nog steeds. Chemo’s, stralen, pillen, nucleaire scans, 3-maandelijkse check-ups en de ongewisheid over de eindigheid van dit verhaal zijn dagelijkse kost geworden. Ook de onmacht, de boosheid en frustratie errond maken deel uit van ons bestaan en zorgen voor een psychische druk die niet altijd even vlot om dragen is.

Anticlimaxen zijn aan de orde, steeds weer. Want, goed-nieuws-verhalen en kanker gaan nu eenmaal niet goed samen, ook al zijn remmers levensverlengend en hoopgevend. De laatste anticlimax heeft zich over de afgelopen 3 weken gespreid (dit omwille van tijdrovende tests, die door nog meer tests bevestigd dienden te worden) en had weinig positieve vooruitzichten in petto. Neen, van slecht nieuws ga je niet dood, maar er komt ook wel een punt dat je er niet meer echt sterker uitkomt, ondanks alle positiviteit, maar dat je eerder op de rand van de grenzen van je belastbaarheid zit. Want, slecht nieuws verteert meestal iets trager dan goed nieuws en heeft enige tijd nodig om door te sijpelen.

Maar, net zoals ik vrienden heb, die me door deze moeilijke tijd heen helpen, een luisterend oor bieden, me troosten en voorzien van een schouder om tegen te leunen, zo heeft mijn mama die ook, ook al heeft ze van een aantal ondertussen afscheid moeten nemen, omdat die veel te snel aan het einde van hun levensloop geraakt zijn. Maar, ze heeft er nog. En, dat is een geruststelling…

Enkele van die vriend(inn)en zijn op zo’n unieke wijze versmolten met ons gezin dat ze er gewoon bijhoren, deel uitmaken van onze microcosmos. Ze zijn gewoon alomtegenwoordig verweven met ons bestaan, hebben vaak dezelfde ironisch-sarcastische levenskijk en zijn gewoon van dezelfde stof geweven als mijn ouders.

Gisteren plots het nieuws dat de beste vriendin van mama niet meer is. Neen, ziek was ze niet, noch scheelde er voor de rest iets. Begin 60 is ook niet oud, hè. Maar, ze is er dus niet meer, gewoon doodgegaan, de kaars in één zucht uitgeblazen…

Vorige maand nog heb ik een uur met haar aan de telefoon gehangen, heeft ze me kritisch als ze was gewezen op de dingen die ik in mijn leven anders zou moeten aanpakken, hoewel ze ook fier was op de dingen die ik in haar ogen wel goed deed. Ik had nog een openstaande uitnodiging, om haar gauw in Berlijn (waar ze woonde) voor een paar dagen te komen bezoeken, wat ik dit jaar ook effectief wilde doen, maar het is er niet van gekomen. Ik had haar nog zoveel te vertellen, ben haar zo dankbaar voor de nieuwe start waarmee ze me 2 jaar geleden geholpen heeft en die me op de rails gezet heeft om mijn leven helemaal om te gooien en te sporen naar een betere toekomst.

Ze is er niet meer, zo onverwacht, zo plots. En, dat terwijl we het overige verdriet allemaal nog geen plaats hadden kunnen geven, terwijl mama haar vriendin nog zo hard nodig had om een beetje samen verder te vechten tegen de eigen dood.

Ons bestaan mag dan wel eindig zijn, wat we allemaal weten. Maar, dat einde is niet altijd even rechtvaardig…

(Moni, hab’ dich lieb! Pass gut auf uns auf…)

Culturele liefdesbruggen

Het winnen van vrijkaarten voor socio-culturele events is voor mij niet alleen een hobby of een sport of een kick, maar ook een financiële noodzaak, die me in staat stelt om gratis deel te nemen aan activiteiten die ik betalend allicht links zou laten liggen, bij gebrek aan financiële marge.

Verrassend zijn ze meestal, mijn uitjes, die me al door de ganse provincie gevoerd hebben en me hebben laten kennismaken met muzikale en literaire pareltjes, met uitzonderlijke locaties die anders verborgen gebleven waren. Zo ook gisteren, op Valentijn. Een gratis duoticket zou me – ondanks sneeuw en ijzel – quasi moreel verplichten (want, als men op je komst rekent, je iets “cadeau” aanbiedt, dan ben je van de partij!) van richting Zolder af te zakken, CC Muze.

Zoals wel eens vaker (vrijkaarten die te winnen zijn dienen veelal om lege plaatsen op te vullen als de ticketverkoop vooraf wat blijkt tegen te vallen, leert ervaring me) stond er slechts een handjevol mensen te wachten tot de deuren naar de Arabische liefdespoëzie zouden open gaan. Tegen mijn verwachtingen in (ik ken Zolder als mijngemeente met een hoge graad inwoners van allochtone origine, al dan niet in 2de of zelfs al 3de generatie) bijna allemaal Vlamingen, koppels van middelbare leeftijd, netjes uitgedost, zoals het hoort als Valentijn op een zondag valt.

De deuren zouden weldra opengaan… en dat deden ze ook! Voor me ontplooide zich een warme rode lichtgloed, onderstreept door rode glanzende tafellakentjes en rode kaarsjes op de tafels. Neen, geen valentijnkitsch of hartjestoestanden, maar Arabische stoffen en kleurtjes, leuke tafeltjes… terwijl ik me verwacht had aan een theaterzaal. Achteraan in de zaal waren de mensen van de lokale moskee druk in de weer om verse muntthee uit te schenken in goud omrande glaasjes, was er een overvloed aan zoete gebakjes in allerlei vormen en kleuren. Pure, echte gastvrijheid, die drempelverlagend moest werken. Nu, ikzelf heb die culturele drempel zo niet, maar zag toch wel wat Vlaamse dames aarzelend en een beetje terughoudend aanschuiven aan het rijkelijke theebuffet. Het volk bleef binnenstromen, de onthaalruimte zat meer dan vol!

De voorstelling zelf dan, in het andere gedeelte van de zaal, netjes afgescheiden door donkerrode gordijnen… Een 3-tal mannelijke Arabische muzikanten, een ietwat rijpere knappe Arabische man, een Vlaamse spontane frivole spring-in’t-veld met rode nylons en een kleedje met rood-wit motiefje aan… en een Arabische schone, die wel de prinses uit een sprookje van 1001 nacht leek, met haar lange dikke bos krullend haar dat los over haar blote schouders danste, haar prachtige glanzende gewaden met gouden accenten en tierlantijntjes. De zaal zat bomvol (max. capaciteit van die avond was 100 personen), er moest zelfs hier en daar een stoel in allerijl bijgeschoven worden.

De voorstelling was een 2-talige gedichtendialoog tussen de Vlaamse (in het Nederlands) en de Arabische man (in het Arabisch met Nederlandse vertalingsprojectie “on screen”), afgewisseld met de ritmische klanken uit het oosten, de prachtige zang en dans van de Arabische prinses, die er tegelijk fragiel en broos maar ook oersterk uitzag en heupwiegend en buikdansend het erotisch-passionele woordenspel belichaamde. De woordenversierkunst, de wisselwerking tussen Nederlands en Arabisch, het spel van aantrekken en afstoten, de verwoording van verlangen, het liefdesspel… nooit vulgair, nooit expliciet, nooit aanstootgevend. Ronduit mooi, passioneel, sensueel, krachtig, sterk en toch weer kwetsbaar en zwakte tonend en op geen enkel moment vervelend of langdradig.

Een avond die me nog lang gaat bijblijven, omwille van het artistieke in woord, beeld en klank, omwille van het warme onthaal, omwille van de inhoud, meeslepend, jezelf meevoerend naar een andere dimensie, de dimensie van pure lust en verlangen, los van culturele achtergrond, los van de taal, los van religieuze overtuiging, los van het wereldse, op een bijna hemelse manier weergegeven.

Dankbaar dat ik hiervan getuige mocht zijn, blij dat ik de koude en de sneeuw getrotseerd heb om zoveel warmte en vuur “on stage” te mogen ervaren, betoverd door het proza en de artiesten die het gebracht hebben…

Het ensemble:

http://www.moussem.be/detail/10042

De gebrachte gedichten (zowel in het Nederlands als het Arabisch):

http://www.moussem.be/uploads/documents/Gedichten_Arabische_Liefdespozie.pdf

Tegendraads...

Tegendraads zijn, het heeft zo zijn voordelen. Ik heb de laatste dagen en weken er eens bij stilgestaan hoe het komt dat ik met zo’n onverwoestbaar optimisme getooid ben, dat mijn naasten zich soms afvragen waar ik de kracht blijf halen.

De niet-limitatieve lijst van energieverslindende toestanden (ik vind “tegenslagen” weinig toepasselijk en bovendien een woord dat niet in mijn vocabulaire thuishoort, gezien tegenslagen nogal relatief zijn en ik nog altijd de meester van mijn eigen geluk ben) opsommen zou te ver leiden. Maar, neem van mij aan, dat ik soms behoorlijk veel hooi op mijn vork neem. Een grote hooiberg is ontstaan in married times, een berg die voor 2 al niet evident was, maar alleen nog moeilijker om dragen is. Maar, ik draag… en graag!

Bovenop die berg probeer ik me sterk te houden en in te zetten voor anderen, die hulp of steun kunnen gebruiken, op praktisch, logistiek of emotioneel vlak. Want, goh, daar heb je vrienden of familie voor. “Zelden klagend…” (vaak geciteerd op overlijdensberichten) is meestal op mij van toepassing, want uiteindelijk lost het niks op van te zeuren en je in zelfmedelijden te wentelen tot je er helemaal depri van wordt. Eender hoe kort de eindjes, ik knoop ze wel aan elkaar, werk probleemoplossend en ben praktisch ingesteld, ook al durf ik wel eens hulptroepen inroepen als de techniciteit van sommige problemen mijn kennis en kunde overschrijdt.

Neen, Superwoman ben ik niet, verre van, ook al krijg ik vaak te horen dat anderen die hooiberg niet zouden kunnen/willen op hun vork nemen. Het is alsof de hele wereld van me verwacht dat ik me gebukt onder mijn leven neerslachtig zou moeten wegsteken om in depressiviteit weg te kwijnen. Zopas met een bende vrouwen aan tafel gezeten: allen tussen de 40 en 51. Ja, zij hebben ook allemaal al wat hooi verteerd of kauwen er nog steeds op. En, stuk voor stuk aan de antidepressiva. Ik was het enige buitenbeentje. Ik doe geen pillen, stort me niet in drank en bedwelm me alleen maar in nicotinerook. Verder ben ik nuchter, soms misschien een beetje té, maar dat is een kwestie van perceptie.

Misschien is het mijn genetische aanleg dat ik graag een beetje tegendraads ben en dat ik net NIET doe wat iedereen van me verwacht: ik vertik het om me door de lasten des levens neerwaarts te laten halen, ik lach nog liever dan dat ik een traan laat, zal dansend ten onder gaan met muziek ipv klaagzangen!

VINCERE is the spirit (hoewel de politicus die hiervan zijn lijfspreuk gemaakt heeft zijn perspectieven wat heeft moeten aanpassen nadat hij ondersteboven verhangen werd).

Maar toch: laat me liever tegendraads zijn. Het past bij wie ik ben… En, ik ben dankbaar voor al die mensen die me helpen dit tegendraadse karakter te bewaren en me steunen in mijn rebellie tegen de neerslachtigheid.