De dood… Ik ben er op zich niet bang van, kijk er vrij realistisch tegenaan (we weten allemaal dat ons bestaan beperkt is in de tijd), heb zelf “het mijne” al op papier staan, ook al heb ik er dan niet meer veel aan, maar het is misschien een hulp voor zij die achterblijven.
Ik werd de eerste keer geconfronteerd met de dood toen ik een jaar of 7 was en een vriendinnetje van me op tragische wijze om het leven is gekomen. Een zware slag en een moment dat ik nooit meer vergeet, toen mijn mama me in de woonkamer, gezeten op de bruine velouren kussens van de stenen zitbank voor TV vertelde wat er gebeurd was.
In de jaren die volgden stierf er links en rechts al eens iemand, de ene wat onverwachter en plotser dan de andere, nu eens iemand “op leeftijd”, dan weer iemand die nog maar net kwam piepen en nog zoveel leven voor de boeg had moeten hebben. Het hoort erbij… Het is een deel van het leven, doodgaan, afscheid nemen.
Sinds 17 jaar is de eindigheid van ons bestaan echter een dagdagelijks deel geworden van ons leven met een moeder die dapper tegen diverse kankers vecht, al van haar 45ste. (Toen leek dat niet zo jong, nu wel, gezien ik meer en meer vrienden in de 40+-categorie zitten heb…) Maar, ze vecht… nog steeds. Chemo’s, stralen, pillen, nucleaire scans, 3-maandelijkse check-ups en de ongewisheid over de eindigheid van dit verhaal zijn dagelijkse kost geworden. Ook de onmacht, de boosheid en frustratie errond maken deel uit van ons bestaan en zorgen voor een psychische druk die niet altijd even vlot om dragen is.
Anticlimaxen zijn aan de orde, steeds weer. Want, goed-nieuws-verhalen en kanker gaan nu eenmaal niet goed samen, ook al zijn remmers levensverlengend en hoopgevend. De laatste anticlimax heeft zich over de afgelopen 3 weken gespreid (dit omwille van tijdrovende tests, die door nog meer tests bevestigd dienden te worden) en had weinig positieve vooruitzichten in petto. Neen, van slecht nieuws ga je niet dood, maar er komt ook wel een punt dat je er niet meer echt sterker uitkomt, ondanks alle positiviteit, maar dat je eerder op de rand van de grenzen van je belastbaarheid zit. Want, slecht nieuws verteert meestal iets trager dan goed nieuws en heeft enige tijd nodig om door te sijpelen.
Maar, net zoals ik vrienden heb, die me door deze moeilijke tijd heen helpen, een luisterend oor bieden, me troosten en voorzien van een schouder om tegen te leunen, zo heeft mijn mama die ook, ook al heeft ze van een aantal ondertussen afscheid moeten nemen, omdat die veel te snel aan het einde van hun levensloop geraakt zijn. Maar, ze heeft er nog. En, dat is een geruststelling…
Enkele van die vriend(inn)en zijn op zo’n unieke wijze versmolten met ons gezin dat ze er gewoon bijhoren, deel uitmaken van onze microcosmos. Ze zijn gewoon alomtegenwoordig verweven met ons bestaan, hebben vaak dezelfde ironisch-sarcastische levenskijk en zijn gewoon van dezelfde stof geweven als mijn ouders.
Gisteren plots het nieuws dat de beste vriendin van mama niet meer is. Neen, ziek was ze niet, noch scheelde er voor de rest iets. Begin 60 is ook niet oud, hè. Maar, ze is er dus niet meer, gewoon doodgegaan, de kaars in één zucht uitgeblazen…
Vorige maand nog heb ik een uur met haar aan de telefoon gehangen, heeft ze me kritisch als ze was gewezen op de dingen die ik in mijn leven anders zou moeten aanpakken, hoewel ze ook fier was op de dingen die ik in haar ogen wel goed deed. Ik had nog een openstaande uitnodiging, om haar gauw in Berlijn (waar ze woonde) voor een paar dagen te komen bezoeken, wat ik dit jaar ook effectief wilde doen, maar het is er niet van gekomen. Ik had haar nog zoveel te vertellen, ben haar zo dankbaar voor de nieuwe start waarmee ze me 2 jaar geleden geholpen heeft en die me op de rails gezet heeft om mijn leven helemaal om te gooien en te sporen naar een betere toekomst.
Ze is er niet meer, zo onverwacht, zo plots. En, dat terwijl we het overige verdriet allemaal nog geen plaats hadden kunnen geven, terwijl mama haar vriendin nog zo hard nodig had om een beetje samen verder te vechten tegen de eigen dood.
Ons bestaan mag dan wel eindig zijn, wat we allemaal weten. Maar, dat einde is niet altijd even rechtvaardig…
(Moni, hab’ dich lieb! Pass gut auf uns auf…)
Ik werd de eerste keer geconfronteerd met de dood toen ik een jaar of 7 was en een vriendinnetje van me op tragische wijze om het leven is gekomen. Een zware slag en een moment dat ik nooit meer vergeet, toen mijn mama me in de woonkamer, gezeten op de bruine velouren kussens van de stenen zitbank voor TV vertelde wat er gebeurd was.
In de jaren die volgden stierf er links en rechts al eens iemand, de ene wat onverwachter en plotser dan de andere, nu eens iemand “op leeftijd”, dan weer iemand die nog maar net kwam piepen en nog zoveel leven voor de boeg had moeten hebben. Het hoort erbij… Het is een deel van het leven, doodgaan, afscheid nemen.
Sinds 17 jaar is de eindigheid van ons bestaan echter een dagdagelijks deel geworden van ons leven met een moeder die dapper tegen diverse kankers vecht, al van haar 45ste. (Toen leek dat niet zo jong, nu wel, gezien ik meer en meer vrienden in de 40+-categorie zitten heb…) Maar, ze vecht… nog steeds. Chemo’s, stralen, pillen, nucleaire scans, 3-maandelijkse check-ups en de ongewisheid over de eindigheid van dit verhaal zijn dagelijkse kost geworden. Ook de onmacht, de boosheid en frustratie errond maken deel uit van ons bestaan en zorgen voor een psychische druk die niet altijd even vlot om dragen is.
Anticlimaxen zijn aan de orde, steeds weer. Want, goed-nieuws-verhalen en kanker gaan nu eenmaal niet goed samen, ook al zijn remmers levensverlengend en hoopgevend. De laatste anticlimax heeft zich over de afgelopen 3 weken gespreid (dit omwille van tijdrovende tests, die door nog meer tests bevestigd dienden te worden) en had weinig positieve vooruitzichten in petto. Neen, van slecht nieuws ga je niet dood, maar er komt ook wel een punt dat je er niet meer echt sterker uitkomt, ondanks alle positiviteit, maar dat je eerder op de rand van de grenzen van je belastbaarheid zit. Want, slecht nieuws verteert meestal iets trager dan goed nieuws en heeft enige tijd nodig om door te sijpelen.
Maar, net zoals ik vrienden heb, die me door deze moeilijke tijd heen helpen, een luisterend oor bieden, me troosten en voorzien van een schouder om tegen te leunen, zo heeft mijn mama die ook, ook al heeft ze van een aantal ondertussen afscheid moeten nemen, omdat die veel te snel aan het einde van hun levensloop geraakt zijn. Maar, ze heeft er nog. En, dat is een geruststelling…
Enkele van die vriend(inn)en zijn op zo’n unieke wijze versmolten met ons gezin dat ze er gewoon bijhoren, deel uitmaken van onze microcosmos. Ze zijn gewoon alomtegenwoordig verweven met ons bestaan, hebben vaak dezelfde ironisch-sarcastische levenskijk en zijn gewoon van dezelfde stof geweven als mijn ouders.
Gisteren plots het nieuws dat de beste vriendin van mama niet meer is. Neen, ziek was ze niet, noch scheelde er voor de rest iets. Begin 60 is ook niet oud, hè. Maar, ze is er dus niet meer, gewoon doodgegaan, de kaars in één zucht uitgeblazen…
Vorige maand nog heb ik een uur met haar aan de telefoon gehangen, heeft ze me kritisch als ze was gewezen op de dingen die ik in mijn leven anders zou moeten aanpakken, hoewel ze ook fier was op de dingen die ik in haar ogen wel goed deed. Ik had nog een openstaande uitnodiging, om haar gauw in Berlijn (waar ze woonde) voor een paar dagen te komen bezoeken, wat ik dit jaar ook effectief wilde doen, maar het is er niet van gekomen. Ik had haar nog zoveel te vertellen, ben haar zo dankbaar voor de nieuwe start waarmee ze me 2 jaar geleden geholpen heeft en die me op de rails gezet heeft om mijn leven helemaal om te gooien en te sporen naar een betere toekomst.
Ze is er niet meer, zo onverwacht, zo plots. En, dat terwijl we het overige verdriet allemaal nog geen plaats hadden kunnen geven, terwijl mama haar vriendin nog zo hard nodig had om een beetje samen verder te vechten tegen de eigen dood.
Ons bestaan mag dan wel eindig zijn, wat we allemaal weten. Maar, dat einde is niet altijd even rechtvaardig…
(Moni, hab’ dich lieb! Pass gut auf uns auf…)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten