Once my heart was captured, reason was shown the door, deliberately and with a sort of frantic joy. I accepted everything, I believed everything, without struggle, without suffering, without regret, without false shame. How can one blush for what one adores?

George Sand

I Am in Need of Music

Mijn nieuw pakketje CD's is vandaag met de post toegekomen. De Black Eyed Peas voor de boyz en Amy Winehouse voor mij :-)

Tijdens het avondeten volop met z'n 5-en staan "shaken" op de BEP's. Zo leuk om de kids in uitbundige vreugde en kinderlijke zorgeloosheid te zien dansen. En, vanavond is het dan "me-time" met de discman langs me en de zoete zangen van Amy in m'n oor. Happiness can be so simple...sometimes.


I Am in Need of Music

I am in need of music that would flow
Over my fretful, feeling fingertips,
Over my bitter-tainted, trembling lips,
With melody, deep, clear, and liquid-slow.
Oh, for the healing swaying, old and low,
Of some song sung to rest the tired dead,
A song to fall like water on my head,
And over quivering limbs, dream flushed to glow!

There is a magic made by melody:
A spell of rest, and quiet breath, and cool
Heart, that sinks through fading colors deep
To the subaqueous stillness of the sea,
And floats forever in a moon-green pool,
Held in the arms of rhythm and of sleep.

Elizabeth Bishop

One Art

Laat ons eerlijk zijn... "In her Shoes" is nu niet echt de meest lyrische film aller tijden, maar zulk simpel verteerbaar amusement helpt me om mijn postoperatieve 2 weken op een weinig inspannende manier om te krijgen (want, stilzitten - of beter: stilliggen - is niet echt aan mij besteed, maar het moet nu eenmaal... op doktersvoorschrift). In her shoes dus... Ik kwam ergens halverwege de film dit gedicht tegen:


One Art
by Elizabeth Bishop

The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.


--Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.

Summertime!

Luxe...

- Another one bites the dust -

Luxe… Een mens went er snel aan en het duurt iets langer om eraan te ontwennen als het er plots niet meer is.

Zelf beschouw ik me zeker niet als een “luxebeest” en zie ik mijn leven op het materiële vlak eerder behoorlijk basic. De mercedes voor de deur staat er al lang niet meer en de BMW ook niet. Het comfortabele “droomhuis” met 6 slaapkamers, 2 badkamers, 2 burelen, een recreatieve bijbouw en zwemvijver en meer dan enkele duizenden are grond aan wordt nu door mijn ex-man en zijn verloofde gebouwd, terwijl ik ons rijhuis, dat nu van mij is, probeer gestalte te geven. De Delhaize en Carrefour werden ingeruild tegen de Aldi en broodjes komen nu niet meer van de chique bakker in de buurt, maar van de goedkope Turk om de hoek. Charcuterie haal ik niet meer aan de versstand, maar voorverpakt in mijn budgetsupermarkt en zonder vlees kan je ook behoorlijk goed leven, weet ik ondertussen. De kringloop biedt een schat aan binnenhuisdecoratie en scherpt mijn zin voor creatieve vormgeving en inrichting. Kleren zijn tweedehands vaak van “betere merken” dan ik me nieuw kan permitteren en zo worden de budgettaire lasten dus wat beperkt uit noodzaakt en schuift overbodige luxe naar het achterplan.

Gezelligheid en functionaliteit combineren en dat bij voorkeur “voor een appel en een ei” zijn ondertussen een leuke sport geworden, zo eentje waar je echt op kan kicken als je weeral eens een “superkoopje” gedaan hebt en ook wel vanuit de voldoening dat je het allemaal zelf kan én ook effectief doet.

Ik klaag niet (of toch zelden), heb alles en dat wat ik heb werkt allemaal vrij behoorlijk ook al zou ik zo nu en dan toch wel wat meer (budgettaire) ruimte willen voor een beetje meer up-to-date functionelere luxe dan hetgeen ik gewoon ben.

Sinds 3 dagen ben ik aan het verbouwen. Geen “mega-project”, maar toch behoorlijk omvangrijk: bestaande muren slopen, nieuwe muren optrekken, doorgangen maken, van ramen deuren maken en van deuren vensters, radiatoren verplaatsen, enz. Voor alle duidelijkheid: ik LAAT verbouwen, gezien ik zelf deze kunst niet machtig ben en af en toe wil genieten van de luxe van de uitbesteding.

Eergisteren vertrok ik ’s morgens in een intact huis, beetje leeg, dat wel, maar alles was er, stond er en werkte. Eens thuis ‘s avonds, na volbrachte arbeid (zowel de mijne als die van de 4 vakmannen die zich een ganse dag met het nodige breekmateriaal hebben uitgeleefd), bleek de eerste moeilijkheid het neerzetten van mijn handtas, wegens stof en puin alom. Tja, dan maar dadelijk naar de eerste verdieping, waar mijn slaapkamer voorlopig gevrijwaard gebleven is van de verbouwingswerken. De jas dan ook maar ineens daar ophangen en dan naar beneden, een staat van bevinding opmaken. Hm, dorst. Damn, ik kan niet aan of in de frigo. Wat ga ik eten straks en vooral hoe? Geen idee, want ik kan niet in de keukenkasten en het volledige keukenblok is voorzien van een plastieken beschermhoes. Waar ga ik me neerzetten? Alvast niet in de woonkamer of keuken, bij gebrek aan mogelijkheid (geen stoelen, geen tafel, niks) en de muren ontbreken. Even de computer opzetten dan maar, iets wat ik elke dag doe als ik thuiskom. Aha, gaat ook al niet, wegens afgesloten en opgeborgen achter een plastieken wand, waar het ganse woonkamermeubilair achter gestouwd werd, kwestie van het enigszins te beschermen tegen rondvliegend puin en stof. Douche nemen en onder een hete straal mediteren over “what to eat”… Tegenvaller… Boiler uitgevallen, geen warm water. Zonder drinken en eten, ongewassen dan maar op het bed wat TV kijken. Want, de kabel naar boven werkt wel nog!

De laatste 3 dagen weet ik dus wat het is om zonder frigo, zonder computer, zonder fornuis of microgolfoven, zonder tafel of stoel, zonder verwarming, zonder vensters, zonder douche te leven. Het is koud thuis, het waait binnen, het is er vreselijk vuil en de straatkat die ’s nachts rondstruint beseft dat er geen deuren meer zijn die haar tegenhouden, zodat ze ’s nachts voor mijn slaapkamerdeur amok kan maken (catfight met mijn asielpoes, die ook helemaal de kluts kwijt is en gedesoriënteerd rondloopt). Het voelt alsof ik een dakloze ben die in een tochtig en vuil kraakpand een onderkomen gevonden heeft… zonder enige overbodige luxe. Of, zoals iemand die in oorlogsgebied in een gebombardeerd huis probeert te overleven met de bezittingen die hij nog heeft kunnen vrijwaren. Beetje dramatisch, maar zo voelt het aan, telkens ik de deur opendoe en tussen de afgebroken muren in het stof thuiskom…

Nu ja, vanochtend (de binnentemperatuur was ondanks de koude nacht nog een aangename 12°, want de voorspelde 3° nachttemperatuur deed me vooraf al huiveren bij de gedachte alleen) kon ik toch alweer aan de microgolfoven en heb ik me een plas water opgewarmd, kwestie van me gewassen op het werk te vertonen. Want, van alle luxe die ik nu moet missen, mis ik het uitgebreide ochtenddoucheritueel allicht nog het meest: een half uurtje weken onder stromend heet water met de radio volop aan, kwestie van wakker te worden en fris de dag te beginnen.

Met wat geld op zak en goede vrienden is het gebrek aan eten geen probleem: afhaaleten (te verorberen in bed) of jezelf uitnodigen om bij vrienden te gaan kamperen (warme maaltijd, avonddouche en wat zetelen voor TV, alvorens terug naar huis te gaan en in eigen bed te slapen met de kat, die maar niet kan wennen aan het vuil en de koude) maakt dat ik het knagende hongergevoel van een dakloze gelukkig niet hoef te ervaren.

Ondanks het feit dat ik “verbeteringswerken” uitvoer en dus gekozen heb voor “meer luxe” staat deze week vooral in het teken van de ontbering, back-to-basics-gevoel en volledig gebrek aan luxe, die wij dagelijks als vanzelfsprekend beschouwen.

Het is een les in dankbaarheid en nederigheid en doet een mens beseffen hoe goed we het hebben, in de wetenschap dat al deze “problemen” van tijdelijke aard zijn en het alleen maar beter kan worden… Weliswaar niet vandaag of morgen, maar toch binnen enkele weken.

Feeling good...

Ik heb ze gekocht, deze week, de CD van Nina Simone, tesamen met die van de jongens van Mumford & Sons. Want, als je dan toch al een CD aan het bestellen bent, een firma opzadelt met verpakkings- en verzendingskosten, dan kan je het beter ineens goed doen en er dadelijk 2 of 3 bestellen, die je al langer op je verlanglijstje hebt staan. En, dat verlanglijstje wordt met de dag langer en langer. Want, mijn muzieksmaak wordt breder en breder...

Nina Simone is er zo eentje. Altijd graag gehoord, echter nooit een CD van in huis gehad. Nu echter wel! En, elke avond weer zorgt haar prachtige stem voor een zalige nachtrust, rustig wegdromend bij muziek uit lang vervlogen tijden.

Heerlijk...

Je wordt ouder, Mama!

Ouder worden… Ik ben er doorgaans niet mee bezig, voelde me eigenlijk altijd een jong dynamisch kuiken, dat nog maar net kwam piepen.

Ik herinner me nog levendig dat ik op mijn 17de iemand van 26 vreselijk oud vond en ervan versteld stond dat iemand van die leeftijd nog in staat was tot kinderlijke onnozeliteiten. Zelf ben ik geen 26 meer, maar bijna 36 ondertussen. En, eigenlijk voel ik me nog steeds jong, wat allicht te maken heeft met het feit dat ik me vooral in 40+-kringen begeef, waarvan er enkelen al richting 50 afstevenen, hoewel ook nog een aantal -30-igers deel uitmaken van mijn sociale kring.

Wanneer ik me voor het eerst ouder voelde worden is moeilijk te zeggen, maar het valt me op dat ik er de laatste week meer last van heb dan gewoonlijk. Ja, op het moment dat de kinderen van je vriendinnen gaan samenwonen, met de auto mogen rijden, je de kinderen van je lief ’s nachts op stap zou kunnen tegenkomen, dan sta je er al eens bij stil dat de laatste pakweg 20 jaar voorbijgevlogen zijn. Sowieso, als je voor het eerst een herinnering bovenhaalt en kan zeggen dat het 10, 15 of 20 jaar geleden is, dan besef je plots al hoe razend snel alles voorbij gaat. Ondertussen is de burgemeester slechts 6 jaar ouder dan ikzelf, zijn de schepenen zelfs jonger en besef je dat de chirurg die binnen 2 weken voor het eerst onder narcose aan je mag snipperen jonger is dan je zelf bent.

Ik ben vorige week naar een concert geweest, Mumford & Sons, een naam die toch wel volwassen klinkt. En, het enige liedje dat ik van hen kende wordt gekenmerkt door een diep, warm stemgeluid, volwassen tekst en aangenaam dynamische folk-klanken. Muziek zoals die vroeger gemaakt werd door Crosby, Stills & Nash (althans volgens de site van diezelfde Mumford & Sons, waar men de vergelijking maakt). Dan sta je daar in een uitverkochte AB en het valt je bij het binnenkomen dadelijk op dat het publiek wat “aan de jonge kant “ is. Nu ja, een dinsdag en allicht veel studenten uit Brussel die een concertje komen meepikken. Niks mis mee, ik ben niet zo voor hokjesdenken. De mannen van Mumford & Sons komen op… en blijken jongens te zijn, frisse gasten in hun early 20’s. En, verdomme, ze hebben heel wat in hun mars, zoveel is duidelijk. De CD steekt ondertussen thuis in de discman en op Pukkelpop ga ik al zeker een kijkje nemen als deze jongens nogmaals hun ding doen op Belgische bodem. Jongens dus!

Ouder worden… Of, oud zijn… Het is zoals je het bekijkt en gelukkig is alles relatief.

Afgelopen weekend mocht ik voor de 3de keer op rij de lente verwelkomen als Meikoningin, vergezeld van de Stadsfotograaf die er elk jaar een mooi album van maakt, altijd fijn om later aan de kleinkinderen te tonen. Dit jaar heeft ie dus weer enkele leuke plaatjes gemaakt, mij daags erop een mailtje gedaan met een wel heel confronterende stelling:

“Je neemt het mij hopelijk niet kwalijk dat ik een beetje gefotoshopt heb? Op zich was de foto mooi maar "echte" fotografen" of de "fotografen van de boekskes" doen dit ook hé.”

Tja, teveel rimpels, te vale teint, te weinig frisse uitstraling? Ik heb maar niet doorgevraagd, me neergelegd bij het feit dat ik nu in de categorie van de “te photoshoppen modellen” behoor en allicht binnen afzienbare tijd enkel nog gecast ga worden voor reclamefilmpjes van Dove… voor de rijpere huid ;-)

(Mother's Journey - Yann Tiersen)