Luxe...

- Another one bites the dust -

Luxe… Een mens went er snel aan en het duurt iets langer om eraan te ontwennen als het er plots niet meer is.

Zelf beschouw ik me zeker niet als een “luxebeest” en zie ik mijn leven op het materiële vlak eerder behoorlijk basic. De mercedes voor de deur staat er al lang niet meer en de BMW ook niet. Het comfortabele “droomhuis” met 6 slaapkamers, 2 badkamers, 2 burelen, een recreatieve bijbouw en zwemvijver en meer dan enkele duizenden are grond aan wordt nu door mijn ex-man en zijn verloofde gebouwd, terwijl ik ons rijhuis, dat nu van mij is, probeer gestalte te geven. De Delhaize en Carrefour werden ingeruild tegen de Aldi en broodjes komen nu niet meer van de chique bakker in de buurt, maar van de goedkope Turk om de hoek. Charcuterie haal ik niet meer aan de versstand, maar voorverpakt in mijn budgetsupermarkt en zonder vlees kan je ook behoorlijk goed leven, weet ik ondertussen. De kringloop biedt een schat aan binnenhuisdecoratie en scherpt mijn zin voor creatieve vormgeving en inrichting. Kleren zijn tweedehands vaak van “betere merken” dan ik me nieuw kan permitteren en zo worden de budgettaire lasten dus wat beperkt uit noodzaakt en schuift overbodige luxe naar het achterplan.

Gezelligheid en functionaliteit combineren en dat bij voorkeur “voor een appel en een ei” zijn ondertussen een leuke sport geworden, zo eentje waar je echt op kan kicken als je weeral eens een “superkoopje” gedaan hebt en ook wel vanuit de voldoening dat je het allemaal zelf kan én ook effectief doet.

Ik klaag niet (of toch zelden), heb alles en dat wat ik heb werkt allemaal vrij behoorlijk ook al zou ik zo nu en dan toch wel wat meer (budgettaire) ruimte willen voor een beetje meer up-to-date functionelere luxe dan hetgeen ik gewoon ben.

Sinds 3 dagen ben ik aan het verbouwen. Geen “mega-project”, maar toch behoorlijk omvangrijk: bestaande muren slopen, nieuwe muren optrekken, doorgangen maken, van ramen deuren maken en van deuren vensters, radiatoren verplaatsen, enz. Voor alle duidelijkheid: ik LAAT verbouwen, gezien ik zelf deze kunst niet machtig ben en af en toe wil genieten van de luxe van de uitbesteding.

Eergisteren vertrok ik ’s morgens in een intact huis, beetje leeg, dat wel, maar alles was er, stond er en werkte. Eens thuis ‘s avonds, na volbrachte arbeid (zowel de mijne als die van de 4 vakmannen die zich een ganse dag met het nodige breekmateriaal hebben uitgeleefd), bleek de eerste moeilijkheid het neerzetten van mijn handtas, wegens stof en puin alom. Tja, dan maar dadelijk naar de eerste verdieping, waar mijn slaapkamer voorlopig gevrijwaard gebleven is van de verbouwingswerken. De jas dan ook maar ineens daar ophangen en dan naar beneden, een staat van bevinding opmaken. Hm, dorst. Damn, ik kan niet aan of in de frigo. Wat ga ik eten straks en vooral hoe? Geen idee, want ik kan niet in de keukenkasten en het volledige keukenblok is voorzien van een plastieken beschermhoes. Waar ga ik me neerzetten? Alvast niet in de woonkamer of keuken, bij gebrek aan mogelijkheid (geen stoelen, geen tafel, niks) en de muren ontbreken. Even de computer opzetten dan maar, iets wat ik elke dag doe als ik thuiskom. Aha, gaat ook al niet, wegens afgesloten en opgeborgen achter een plastieken wand, waar het ganse woonkamermeubilair achter gestouwd werd, kwestie van het enigszins te beschermen tegen rondvliegend puin en stof. Douche nemen en onder een hete straal mediteren over “what to eat”… Tegenvaller… Boiler uitgevallen, geen warm water. Zonder drinken en eten, ongewassen dan maar op het bed wat TV kijken. Want, de kabel naar boven werkt wel nog!

De laatste 3 dagen weet ik dus wat het is om zonder frigo, zonder computer, zonder fornuis of microgolfoven, zonder tafel of stoel, zonder verwarming, zonder vensters, zonder douche te leven. Het is koud thuis, het waait binnen, het is er vreselijk vuil en de straatkat die ’s nachts rondstruint beseft dat er geen deuren meer zijn die haar tegenhouden, zodat ze ’s nachts voor mijn slaapkamerdeur amok kan maken (catfight met mijn asielpoes, die ook helemaal de kluts kwijt is en gedesoriënteerd rondloopt). Het voelt alsof ik een dakloze ben die in een tochtig en vuil kraakpand een onderkomen gevonden heeft… zonder enige overbodige luxe. Of, zoals iemand die in oorlogsgebied in een gebombardeerd huis probeert te overleven met de bezittingen die hij nog heeft kunnen vrijwaren. Beetje dramatisch, maar zo voelt het aan, telkens ik de deur opendoe en tussen de afgebroken muren in het stof thuiskom…

Nu ja, vanochtend (de binnentemperatuur was ondanks de koude nacht nog een aangename 12°, want de voorspelde 3° nachttemperatuur deed me vooraf al huiveren bij de gedachte alleen) kon ik toch alweer aan de microgolfoven en heb ik me een plas water opgewarmd, kwestie van me gewassen op het werk te vertonen. Want, van alle luxe die ik nu moet missen, mis ik het uitgebreide ochtenddoucheritueel allicht nog het meest: een half uurtje weken onder stromend heet water met de radio volop aan, kwestie van wakker te worden en fris de dag te beginnen.

Met wat geld op zak en goede vrienden is het gebrek aan eten geen probleem: afhaaleten (te verorberen in bed) of jezelf uitnodigen om bij vrienden te gaan kamperen (warme maaltijd, avonddouche en wat zetelen voor TV, alvorens terug naar huis te gaan en in eigen bed te slapen met de kat, die maar niet kan wennen aan het vuil en de koude) maakt dat ik het knagende hongergevoel van een dakloze gelukkig niet hoef te ervaren.

Ondanks het feit dat ik “verbeteringswerken” uitvoer en dus gekozen heb voor “meer luxe” staat deze week vooral in het teken van de ontbering, back-to-basics-gevoel en volledig gebrek aan luxe, die wij dagelijks als vanzelfsprekend beschouwen.

Het is een les in dankbaarheid en nederigheid en doet een mens beseffen hoe goed we het hebben, in de wetenschap dat al deze “problemen” van tijdelijke aard zijn en het alleen maar beter kan worden… Weliswaar niet vandaag of morgen, maar toch binnen enkele weken.