Ouder worden… Ik ben er doorgaans niet mee bezig, voelde me eigenlijk altijd een jong dynamisch kuiken, dat nog maar net kwam piepen.
Ik herinner me nog levendig dat ik op mijn 17de iemand van 26 vreselijk oud vond en ervan versteld stond dat iemand van die leeftijd nog in staat was tot kinderlijke onnozeliteiten. Zelf ben ik geen 26 meer, maar bijna 36 ondertussen. En, eigenlijk voel ik me nog steeds jong, wat allicht te maken heeft met het feit dat ik me vooral in 40+-kringen begeef, waarvan er enkelen al richting 50 afstevenen, hoewel ook nog een aantal -30-igers deel uitmaken van mijn sociale kring.
Wanneer ik me voor het eerst ouder voelde worden is moeilijk te zeggen, maar het valt me op dat ik er de laatste week meer last van heb dan gewoonlijk. Ja, op het moment dat de kinderen van je vriendinnen gaan samenwonen, met de auto mogen rijden, je de kinderen van je lief ’s nachts op stap zou kunnen tegenkomen, dan sta je er al eens bij stil dat de laatste pakweg 20 jaar voorbijgevlogen zijn. Sowieso, als je voor het eerst een herinnering bovenhaalt en kan zeggen dat het 10, 15 of 20 jaar geleden is, dan besef je plots al hoe razend snel alles voorbij gaat. Ondertussen is de burgemeester slechts 6 jaar ouder dan ikzelf, zijn de schepenen zelfs jonger en besef je dat de chirurg die binnen 2 weken voor het eerst onder narcose aan je mag snipperen jonger is dan je zelf bent.
Ik ben vorige week naar een concert geweest, Mumford & Sons, een naam die toch wel volwassen klinkt. En, het enige liedje dat ik van hen kende wordt gekenmerkt door een diep, warm stemgeluid, volwassen tekst en aangenaam dynamische folk-klanken. Muziek zoals die vroeger gemaakt werd door Crosby, Stills & Nash (althans volgens de site van diezelfde Mumford & Sons, waar men de vergelijking maakt). Dan sta je daar in een uitverkochte AB en het valt je bij het binnenkomen dadelijk op dat het publiek wat “aan de jonge kant “ is. Nu ja, een dinsdag en allicht veel studenten uit Brussel die een concertje komen meepikken. Niks mis mee, ik ben niet zo voor hokjesdenken. De mannen van Mumford & Sons komen op… en blijken jongens te zijn, frisse gasten in hun early 20’s. En, verdomme, ze hebben heel wat in hun mars, zoveel is duidelijk. De CD steekt ondertussen thuis in de discman en op Pukkelpop ga ik al zeker een kijkje nemen als deze jongens nogmaals hun ding doen op Belgische bodem. Jongens dus!
Ouder worden… Of, oud zijn… Het is zoals je het bekijkt en gelukkig is alles relatief.
Afgelopen weekend mocht ik voor de 3de keer op rij de lente verwelkomen als Meikoningin, vergezeld van de Stadsfotograaf die er elk jaar een mooi album van maakt, altijd fijn om later aan de kleinkinderen te tonen. Dit jaar heeft ie dus weer enkele leuke plaatjes gemaakt, mij daags erop een mailtje gedaan met een wel heel confronterende stelling:
“Je neemt het mij hopelijk niet kwalijk dat ik een beetje gefotoshopt heb? Op zich was de foto mooi maar "echte" fotografen" of de "fotografen van de boekskes" doen dit ook hé.”
Tja, teveel rimpels, te vale teint, te weinig frisse uitstraling? Ik heb maar niet doorgevraagd, me neergelegd bij het feit dat ik nu in de categorie van de “te photoshoppen modellen” behoor en allicht binnen afzienbare tijd enkel nog gecast ga worden voor reclamefilmpjes van Dove… voor de rijpere huid ;-)
(Mother's Journey - Yann Tiersen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten