(Foto: Anne Geddes) Ja, morgen is het 6 jaar geleden dat mijn jongste zoon uit een rij van 4 geboren werd. Uiteraard – zoals het hoort voor een moeder – herinner ik me nog elk detail van die dag, net zoals ik me de geboorte van de andere 3 jongens glashelder herinner. In het geval van “Nummer 4”is dat glas echter niet helemaal helder en herinner ik me ook en vooral de troebele schijn op dat vuile glas…
Net 30 was ik, mama van 3 guitige kereltjes (toen 5, 2,5 en 1 jaar oud)… en alleen. De zwangerschap (het 2de deel althans) heb ik als in een vreselijke nachtmerrie beleefd. In een verlammende trance zat ik… en dat maandenlang. Van “gezond leven” was geen sprake. Ik OVERleefde… op cola light en sigaretten. Graatmager was ik, op die bolle buik na. Ook op het werk functioneerde ik met mijn voltijdse baan op automatische piloot. ’s Avonds (en ook ’s nachts) zorgde ik dan voor de kleintjes, mezelf volledig wegcijferend. Ik deed wat er van me verwacht werd en wat ik moest doen. De rest van mijn dagen en uren waren gevuld met leegte en verdriet.
11 april 2005. Ik ging zoals elke dag werken en leidde alvast mijn vervangster wat op, zodat zij binnen een 2-tal weken mijn job in haar eentje kon overnemen en zich gedurende mijn 15 weken durende afwezigheid kon behelpen. Gezien ik het niet gewend was van gezelschap te hebben op het werk, was zij toch wel een aangename verandering in mijn leven. Haar man kende ik nog van vroeger en zij was een heel erg fijne persoon, die me meer dan eens een figuurlijke schop heeft gegeven. Zij en haar man zijn er nog steeds voor me en hebben me meer dan eens praktisch uit de nood geholpen.
Die dag vond ze dat ik er niet al te best uitzag, wat eigenlijk al maanden zo was, sinds de papa van mijn jongens, mijn man, het geluk bij een 11 jaar jonger meisje gezocht had. Ja, ze was nog een meisje, amper 19 toen.
Toen ik ’s avonds op het werk vertrok om de jongens bij de onthaalmoeder en de naschoolse opvang bij elkaar te sprokkelen, zei mijn vervangster tegen haar gewoonte in niet: “Tot morgen!”, maar keek ze me vragen aan: “Zie ik je morgen?” Ik had op zich nog 3 weken zwangerschap voor de boeg, maar antwoordde voorzichtig: “Ik weet het niet… Misschien.” Want, ik voelde me eigenlijk echt wel nóg slechter dan de weken en maanden voordien.
Ik haalde de jongens op, maakte avondeten en kreeg onverwacht bezoek van mijn zusje haar schoonouders. Haar handige schoonpapa kwam als geroepen; ze had hem gebeld, omdat mijn keukenafvoer compleet verstopt zat en de vlotter van het toilet verkalkt was en het water bleef lopen. Zonder man in huis was dat een écht probleem, dat ik alleen niet opgelost kreeg. Haar schoonpa stak de handen uit de mouwen, demonteerde eerst de ingebouwde toiletspoelbak en ging daarna in de keuken mijn afvoer te lijf met een hogedrukreiniger. Tegen dat beide klussen geklaard waren en de jongens in bed lagen begon ik de natte vuile keukenvloer op te dweilen en de badkamer te poetsen, gezien de pas geklaarde klussen toch wel zichtbare sporen hadden nagelaten.
Moe en met rugpijn ben ik rond het avondjournaal gaan slapen. Ik lag op m’n zij en voelde mijn buik een beetje trekken. Telkens ik dat voelde, kwam er een schuldgevoel in me op… Omdat ik ervan overtuigd was dat ik – weliswaar tegen mijn eigen wil in – mijn zoon te kort had gedaan en als het ware prenataal vermoordde: ik at nauwelijks, leefde dus op cola light en sigaretten en mijn dagen waren gevuld met intens verdriet in plaats van vreugde. Zijn suikerboontjes had ik al huilend in doosjes gestoken. Zijn geboortekaartje had ik in tranen ontworpen. Dus, ja, telkens hij zich verroerde, maakte hij me attent op zijn aanwezigheid en kwam het schuldgevoel bovendrijven. Ik was geen goede moeder, maakte ik mezelf wijs. Ik zorgde niet goed voor hem!
Die avond voelde zijn kreet om aandacht echter anders… Weeën en urenlange arbeid kende ik niet, ook al had ik de afgelopen 5 jaar al 3 kinderen op de wereld gezet. Ik ben op dat vlak de ideale draagmoeder, zoals hun papa me altijd noemde, gezien ik zijn kinderen zonder teveel problemen binnen een zeer korte tijdsspanne gezond en ongeblutst op de wereld zette. Of dit “het” was, wist ik dus nog steeds niet…
Zoals ook bij de andere 3 wilde ik echter niet overdreven “paniekerig” overkomen en “voor niks” naar het ziekenhuis rijden. Ook al omdat me dat een hoop geregel kostte voor de andere 3 jongens die in hun bedje lagen te slapen… en omdat ik hun papa niet wilde storen op zijn tennisavond met zijn vriendin. Wat een dokter kan, kan ik na 3 kinderen ook wel! Het is dan ook mijn lichaam. Mijn gebrek aan vroedkundige ervaring liet me niet toe de ontsluiting in centimeters om te zetten, maar ik was er zeker van dat ik een hoofdje gevoeld had… en dat dat dus wilde zeggen dat het voor elk moment kon zijn, zo had eerdere ervaring op het vlak van “spoedbevallen” me geleerd.
Ik stond terug op en belde naar hun papa, die inderdaad behoorlijk geagiteerd reageerde en mijn telefoontje beschouwde als een inbreuk op zijn vrije avond. Nu ja, het was ook al iets na 23 u… “Met of zonder jou, hij zal vandaag geboren worden!”, snauwde ik. Ik nam een douche, kleedde me aan… Een uur later stond ook hij gedoucht bij me in de keuken, vergezeld door zijn broer, die in allerijl vanuit Grote-Brogel toegesneld was, om de andere 3 jongens thuis op te vangen.
“Zijn we weg?”, wilde hij weten. Ik wilde echter nog graag verder genieten van een sigaret en rookte rustig – geregeld onderbroken door een scheut lage rugpijn – in de keuken onder het toeziend oog van de 2 mannen. “Cool! Ik heb nog nooit een bevallende vrouw gezien”, voegde zijn wat speelse en hyperkinetische broer eraan toe. Goh, hij heeft zelf geen kinderen en bij hém moet ik nu mijn jongens laten?! Ze sliepen, dus dat zou wel loslopen… Ik had geen andere oplossing, zodat vertrouwen het enigste was wat ik kon doen…
We reden naar het vlakbij gelegen ziekenhuis. De vader van mijn kinderen voorzien van een souvenir van zijn vriendin: een joekel van een verse zoenvlek. Allicht om me te laten weten dat een 30-jarige barende vrouw het niet kan halen van een 19-jarige stoeipoes. Want, veel meer dan dat bleek ze later, na enkele maanden, ook niet geweest te zijn, toen hij bij me terugkwam.
In het ziekenhuis had ik de aanwezige vroedvrouw en verpleegster al even kort ingelicht over onze ietwat bizarre familiale situatie en dat ik hem allicht overmand door barenspijnen straks zou uitmaken voor alles wat vies en lelijk is (wat ik uiteindelijk ook deed!), maar dat ze zich dat maar niet moesten aantrekken. Ik vroeg hem een foto van me te maken. Achteraf gezien moet ik vaststellen dat ik er nooit eerder zo ongelukkig heb uitgezien, ook al had ik die twinkel in mijn ogen, die alleen wordende mama’s hebben.
Van een onderwaterbevalling was helaas geen sprake (bij de vorige 2 was dat net het leuke aan heel dat bevallingsgedoe), gezien men bang was dat hij omwille van zijn toch wat vroege geboorte ademhalingsproblemen zou vertonen en waarschijnlijk “te licht” zou uitvallen. Men schatte hem onder de 2,5 kilo… En, zelf vreesde ik eigenlijk dat hij zelfs dat niet zou halen… Een half uurtje na het inchecken is hij geboren: mijn zoon! Nog voordat ik hem kon zien werd hij in allerijl weggedragen. Er was paniek. Ik begreep niet wat er gebeurde én waarom en was nu wel helemaal overtuigd dat ik een graatmager, uitgemergeld gedrochtje op de wereld had gezet en dat dat allemaal de schuld was van mijn verdriet… en dus de schuld van zijn vader.
Enkele minuutjes later stond zijn papa, die met het verplegend personeel meegegaan was en onze zoon volgde, naast me met op de display van het fototoestel het geboortegewicht: 2,690 kilogram. Helaas zag ik mijn baby niet op de foto. Hij had alleen de weegschaal gefotografeerd! Ik geloofde hem dan ook niet, dacht dat hij me wilde sussen en dat mijn babytje in het kamertje erlangs dood lag. Toen brachten ze hem eindelijk, in een verwarmd bedje, opdrogend onder glas. Hij opende zijn oogjes en ik nam zijn kleine handje in de mijne. Hij was zo perfect! Hij leek zo sterk op zijn broers en zag er zo mooi en knap uit.
Zijn papa vond dat hij verder niets meer kon doen en zei dat hij “moe” was en dus maar naar huis ging slapen. En ik dan? Ik was al maanden moe, had al weken amper geslapen, had net een kind gebaard… Hij vertrok uit het verloskwartier en zou daags erop wel terug komen.
Met mijn sporttas op het voeteinde van het ziekenhuisbed en mijn kersverse baby’tje in een plastic doorschijnend bedje werd ik naar mijn kamer gebracht, waar ik me in mijn eentje ben gaan douchen, alleen de tas uitgeladen heb en zijn/mijn kleertjes in de kast opborg. Hier lag ik nu, alleen met mijn zoon. De eerste foto’s van hem en mij heb ik zelf gemaakt, die nacht, met gestrekte arm, hem heel dicht tegen me aangeduwd, omdat we anders niet op één foto pasten samen… en omdat ik dat kleine blonde wurmpje gewoon niet meer wilde loslaten. Ik probeerde zelfs te lachen op de foto’s en deed enorm mijn best om er gelukkig uit te zien… Ik heb me in heel mijn leven nog nooit zo alleen, moe, leeg en verdrietig gevoeld als in de 4 maanden die zijn geboorte vooraf gingen en in de 3 maanden die erop volgden. Maar, hij en zijn broers waren en zijn mijn lichtpuntjes, degenen die me recht hielden en houden.
Morgen wordt mijn/ons kereltje dus 6 jaar. Ondertussen hebben zijn papa en ik nog enkele jaren aan ons huwelijk en ons gezin gewerkt om sinds 3 jaar een gelukkig gezin op 2 adressen te vormen. We zijn een hecht ouderteam, dat – met nieuwe partners – instaat voor de zorg voor onze 4 aapjes. We zijn tevreden dat we elkaar als ouders voor onze kinderen gekozen hebben en hebben heel die moeilijke tijd achter ons gelaten, om als goede vrienden én geweldige ouders er alsnog samen te staan en er dag na dag samen voor te gaan. We praten er niet meer over, het doet er ook niet meer toe. En, onze jongens herinneren er zich niks meer van, wat ook beter is zo.
Maar, één keer per jaar, op 12 april, denk ik er toch nog even aan terug en voel ik niet alleen dat “moedergevoel”, maar ook het verdriet van toen weer. En, ja, ook de fierheid die ik heb, omdat ik erin geslaagd ben deze moeilijke tijd alleen door te komen en ervoor te zorgen dat mijn kinderen en ons gezin-op-2-adressen zo goed in orde gekomen is…
Gelukkige verjaardag, Jens xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten