PMS

PMS…


Tja, het moest er ooit wel eens van komen: het schrijven over PMS! En, heren, PMS staat dus NIET voor het “Pest de Mannen-syndroom”, ook al komt het soms akelig dicht in de buurt!

Eerst even wat cijfertjes:

Afhankelijk van de definitie lijden 10 % tot 90 % van de vrouwen met een ovulatoire cyclus aan het premenstrueel syndroom. (…) Bij 5% van de vrouwen vormt dit een echte "handicap". (…) Toch ondervindt 20 tot 40 % van de vrouwen zoveel hinder dat ze een arts raadplegen. Bij 3 tot 8% van de vrouwen treedt dit syndroom op onder een meer ernstige vorm, het zogenaamde dysforisch premenstrueel syndroom . Het dysforisch premenstrueel syndroom wordt gekarakteriseerd door uitgesproken emotionele symptomen zoals humeurstoornissen, neiging tot depressie, prikkelbaarheid, angst, vermoeidheid, concentratiestoornissen en slaapstoornissen, met soms fysieke symptomen zoals eetluststoornissen, hoofdpijn of spanning in de borsten.

(bron: http://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=257)

Het “Premenstrueel Syndroom” dus! Eerlijkheidshalve moet ik dadelijk toegeven dat ik tot die 5% behoor die het als een ware “handicap” ervaren en zelfs tot de 3 tot 8% van de vrouwelijke vruchtbare bevolking die allicht last heeft van de dysforische versie.

“Eigenlijk zou er een soort van Huis van Bewaring moeten bestaan waar vrouwen worden behoed voor de schade die zij zichzelf en omgeving kunnen toebrengen tijdens dit maandelijkse Jeckle & Hyde syndroom. In 1980 en in 1981 werden twee moorden gepleegd door vrouwen in een vlaag van PMS-agressie.”

(http://www.cluelessdutchy.com/column03.htm)

De nagel op de kop! PMS zou een gegronde reden moeten worden om maandelijks een weekje gewettigde afwezigheid op het werk te verkrijgen, om je kinderen “elders te parkeren” (uit veiligheidsoverwegingen, uiteraard) en je geliefde te verzoeken “om tijdelijk even op te rotten” (kwestie van het relationele kader te vrijwaren).

Nu, jullie (en daarmee bedoel ik de mannelijke helft (?) van de bevolking) denken misschien dat wij PMS als handig excuus gebruiken om jullie maandelijks het leven zuur te maken, jullie af te blaffen en elke goedbedoelde intentie van jullie kant uit in de kiem te smoren. Helaas is het niet zo simpel. Als wij (de vrouwen dus) PMS hebben, dan worden wij geleefd… door onze hormonen meer bepaald. En, neen, dat zijn dan niet de hormonen die het man-vrouw-samenspel tot ongekende hoogtes verheffen, maar eerder hormonen van een soort die van ons onuitstaanbare monsters maken.

Je zou zeggen dat zelfkennis hierin aan de basis van (een positieve) verandering kan liggen. Zo werkt dat echter niet. Wij hebben “het” écht niet in de hand! Het neemt ons over, als een alien, die in onze huid kruipt (om je dat voor te stellen moet je Men in Black I gezien hebben ;-) ) en die het vleselijke omhulsel misbruikt om de vreselijkste dingen te zeggen en te doen.

Nu, wij menen dat niet! Echt niet… We zijn koud, afstandelijk, onuitstaanbaar en hoogexplosief (vergelijk het met een zwangere vrouw, die overmand wordt door hormonen, maar dan gedurende 1 week per maand en geen volcontinuë 9 maanden lang)… en wij weten dat ook, beseffen dat maar al te goed en zijn er zelf ook het slachtoffer van. Inderdaad ja, er zou een Huis van Bewaring moeten bestaan. Niet alleen om jullie te beschermen, maar ook om ons tegen onszelf te behoeden voor de schade die wij onszelf toebrengen.

Want, we durven niet alleen verbaal over de schreef gaan, maar zullen ook volkomen ontoerekeningsvatbare beslissingen nemen, in een vlaag van uitzinnig PMS. Hoeveel geliefden heb ik al niet de deur gewezen in een PMS-opwelling? Hoeveel ongelooflijk impulsieve doch ingrijpende beslissingen heb ik al genomen, gedreven door de onweerstaanbare PMS-opwelling… Ik heb echt op dat vlak al veel brokken gemaakt, neem dat van mij aan. In hormonaal-emotionele geladenheid en met een gevoel van algeheel onbegrip dat ons omringt, durven we echt definitieve strepen trekken, die we een week later eigenlijk zo helemaal niet bedoeld hebben.

Mars en Venus in extremis, hè. Wij hopen dat jullie begrijpen wat wij doorstaan (terwijl we goed genoeg beseffen dat jullie tot aan het eind van jullie dagen op dat vlak « clueless » zullen blijven)… en jullie gaan ervan uit dat we ons maar wat moeten “bij elkaar rapen”, omdat niets deze gedaantewissel rechtvaardigt. Perpetuum mobile!

Jullie kunnen dus écht maar één ding doen: leave us alone (althans zoveel mogelijk in die PMS-week), hou goedbedoelde “pogingen” voor jezelf en probeer jullie erbij neer te leggen dat we er gewoon niks aan kunnen doen en dat je binnen de week je teerbeminde terug in haar normale gedaante gepresenteerd krijgt. Hou ons zoveel mogelijk in die quarantaine, besef dat wij op dat moment toch niet voor rede vatbaar zijn en probeer gewoon te doen alsof jullie het begrijpen… ook al is dat niet zo.

“Knikken en goedbedoelde raad inslikken”… meer moet dat écht niet zijn. Écht niet, hè. Less is in die week more! En, als je dan toch iets zinvols voor ons wil doen: chocolade, een zak chips en een boeket bloemen doen wonderen, ook al zullen we dat in die week helaas niet laten blijken ;-)

Los van de samenwoonvraag zou dat misschien een nieuwe relationele vorm kunnen worden, met enige kans op slagen: de 3/4de relatie, vergelijkbaar met co-ouderschap, maar dan afgesteld op onze ovulaire cyclus! Of ben ik nu te revolutionair aan het denken?