Gebroken mensen...

 

Het was me het weekje wel... Het begon vorige zaterdag, toen ik – niet vermoedend dat mijn humeur die dag nog zo zou kunnen omslaan – ’s ochtends vroeg, om stipt 9 uur door “den Aldi” kuierde, met als enigste doel me wat leuk zomerondergoed aan te schaffen. (Tja, ik kan er ook niks aan doen, maar die pushups van “den Aldi” houden hun belofte én doen dat met een leuke print voor een aantrekkelijke prijs van maar 5,99€ - ’t is maar dat u het weet – zodat ik er 2x/jaar in alle vroegte sta aan te schuiven om mijn maat er in 5-voud uit te vissen) Neen, ik was nog niet helemaal wakker (zaterdag, 9 u, zoals ik al zei), maar, bij een 2^de blik tussen de andere ochtendwinkelaars was het wel degelijk “mijn onthaalmoeder” (t.t.z. de vrouw die mijn 1^ste en 2^de zoon vanaf hun 3^de maand heeft bijgehouden gedurende de 5 dagen per week dat ik travakken was om brood op de plank te krijgen... of andere mooiere leukere schoenen aan mijn voeten, al naargelang waar die maand de prioriteit lag, gezien ik toen nog getrouwd was en het brood met z’n 2-en verdiend werd) die daar achter haar winkelkar door de rayons tsjokte. 

Ze is er ondertussen 54. Maar, nog steeds (of beter: sinds de laatste jaren opnieuw) is ze een ongelooflijk knappe verschijning. Hoe keek ik toch naar haar op, een jaar of 12 geleden: ze had 4 zonen, een huishouden en zorgde overdag voor een hele meute baby’s en peuters en toch was ze altijd netjes opgemaakt, voorzien van leuke besierading en is was ze gewoon een raaaaaaaaaazend knappe vrouw. Een jaar of 8-9 geleden staakte ze haar onthaalmoederactiviteiten, omdat ze depressief was, gezien de echtscheiding die haar boven het hoofd hing. 

In tussentijd heeft ze een hoop miserie gekend: gescheiden, zwaar depressief, opgenomen geweest en het ging maar verder bergaf. Toen ik haar enkele jaren geleden dan nog eens zag, ook in “den Aldi” (maar wel “in de kleine Aldi van Runkst”, die toen nog zusterlijk naast “de grote aldi” coëxisteerde, op nog geen kilometer van elkaar) was ze een hoopje ellende, amper 40 kilo en een dode blik in de ogen, klaar om in haar eigen graf te vallen als ze de kracht zou gehad hebben om er zelf een einde aan te maken. De vrouw die ik afgelopen zaterdag zag was bijna helemaal terug de oude: opgemaakt, terug levenslust in de ogen, een prachtvrouw van 54 jaar. Nadat ik haar spontaan rond de nek gevlogen ben (tja, what can I say... That’s me!) vroeg ik hoe het met haar ging en ze straalde toen ze me zei dat ze voor de 1^ste keer oma zou worden dit jaar. 

Ervan uitgaande dat haar oudste zoon of haar 2^de oudste zoon haar een kleinkind zouden schenken barstte ze in tranen uit toen ik vroeg wie de gelukkige vader was en vertelde me dat haar oudste zoon, op de leeftijd van 30, vorig jaar een einde gemaakt had aan zijn leven. De tranen schoten me in de ogen, omdat ik wist dat hij heel veel voor haar betekend had in tijden dat ze het zelf niet meer zag zitten en hij uiteindelijk, na een mislukte relatie van 5-6 jaar terug bij haar ingetrokken was. Ik nam haar in mijn armen en we huilden samen, in den Aldi, tussen de mayonnaise en de ketchup, terwijl ik op weg was naar het kattenvoer. Ze drukte me een afscheidsprentje van hem in mijn handen en samen aan de kassa praatten we nog verder en ook buiten stonden we nog enige tijd na te praten. (En, voor de zoveelste keer vroeg ik me af waarom er in godsnaam geen café naast den aldi is, waar je zulke momenten met een glas in gezelligheid kan verderzetten.)

De ontmoeting met haar heeft me enorm aangeslagen. Een gebroken vrouw die haar kleinkind nu als lichtpunt heeft.

Amper 48 uur later (maandagochtend, rond 07.15 u) werp ik een snelle blik op mijn mailbox alvorens me in werkparaatheid te brengen en zie ik een mail met als onderwerp “overlijdensbericht”. *slik* Mijn 3^de zoon is de enige die een niet-familielid als peter heeft. Een trouwe goede vriend die een pracht van een peter is voor onze jongen. De man heeft een geweldige vrouw en 2 schatten van dochters. Zijn vrouw is er zo eentje die altijd vrolijk is, altijd lacht en het leven van de optimistische kant ziet. Een leuk koppel. Het overlijdensbericht was van haar papa, 64 jaar. Toen ik al mijn moed bij elkaar raapte en haar die ochtend belde om haar eventueel hulp aan te bieden (in deze kindvrije week had ik best wel wat inkopen kunnen doen of op hun kindjes letten of god-weet-wat) kreeg ik een gebroken vrouw aan de lijn, die met doffe stem snikte dat hij dood was, gestorven op de 3^de verjaardag van haar jongste dochter... Compleet onverwacht. Achteraf vernam ik dat een longontsteking hem fataal geworden was die dag, terwijl hij eigenlijk nog volop gezond in het leven stond en niemand ook maar kon vermoeden dat hen dit te wachten stond. Gisterenavond in het funerarium had ik het dan ook moeilijk: alle vrolijkheid was weggezogen uit haar rooddoorlopen ogen en die van haar man. Vreselijk om mensen die ik graag heb zo te moeten zien lijden!

Diezelfde maandag op het werk was er een collega afwezig. Leuke meid van 26, die volop in de weer is voor de communie van haar dochtertje binnen 7 dagen. Toen ik op haar dienst navraag deed of ze erg ziek was, gezien er sprake van was dat ze de ganse week afwezig zou zijn, zei men me stilletjes dat haar broer van 30 overleden was, verdronken... in Thailand, waar hij woonde. Daar sta je dan, wederom sprakeloos. Toen ik die avond haar broer googlede kwam ik op een filmpje uit dat hij gemaakt had en dat ik een jaar of iets geleden al eens gedeeld had met vrienden omdat het zo knap was. En, op foto’s zag ik hem met de bewoners van het kraakpand hier op de hoek. Hij zag er een toffe gast, jong, zachtaardig, idealistisch, iets van een wereldverbeteraar in zijn ogen. Woensdag kwam ze dan even op het werk langs, gesteund door haar man, om even kort met de baas te praten over haar afwezigheid. Ik kon het niet laten en ging naar haar toe en gaf haar een dikke knuffel (tja, what can I say... That’s me!) en toen ze vertrok ging ik even mee, buiten een sigaretje roken en nog even met haar praten. Ze was compleet afwezig, in shock, de ogen een beetje mee gestorven met haar verdronken broer, die pas volgende week zou “thuiskomen”, zodat de week van de communie van haar dochter ook de week van het laatste afscheid zou worden. Hoeveel verdriet kan een mens verdragen?

Neen, hoor, we hebben het nog niet gehad! Een overlijdensbericht op de FB-pagina van een kameraad uit de Vlaanders trok mijn aandacht. Neen, de gast is geen goede vriend en op Facebook na zien we elkaar misschien 1-2x/jaar als er in Limburg “iets te doen is” en hij afkomt. Maar, hij is een lollige pee, een leuke kerel. Het overlijdensbericht bleek van zijn nichtje, 15 jaar jong. *slik* Je doet wat je op zo’n moment doet en wenst via het sociale netwerk veel sterkte. Wat kan je anders doen? Een dag later komt er een sms, met dank voor de steun via FB, dat het verdriet groot is en de tranen bijna op. Dan doe je wat je kan doen en belt! (Jaja, ooit deden mensen dat, voordat al die I-dinges en prikborden er waren) Een gebroken man... Zijn nichtje had diabetes en heeft ’s nachts een fatale hypo gekregen, lag ’s ochtend dood in haar bed. Man man man... Sprakeloos van zoveel onrechtvaardigheid word je dan. Gaat de dood dan écht zo willekeurig tekeer?

Op 4 dagen tijd heb ik de dood vanuit elke familiale hoek vanop de zijlijn aan het werk gezien: ik zag een gebroken moeder, een gebroken dochter, een gebroken zus en een gebroken oom. Zij moeten afscheid nemen of hebben al afscheid genomen van een zoon van 30, een vader van 64, een broer van 30 en een nichtje van 15. Je voelt hun pijn, maar bent ook dankbaar, omdat je je eigen grootouders nog niet zo lang kwijt bent en een leeftijd van tussen de 80 en 90 echt wel O.K. is om te vertrekken. En, je vraagt je ook af of je moeder gelijk had: is het omdat ik zoveel (teveel) mensen ken dat er elke week wel ergens iemand sterft. Of, is dat gewoon het leven en wen je er na enige tijd aan, hoe ouder je wordt, dat er steeds meer mensen richting Walhalla vertrekken? Ik weet het niet...

De dankbaarheid voor het leven dat ik heb en degenen die me na staan is in zulke weken groter dan anders... evenals het besef van de eindigheid en de concrete angst geliefden te moeten zien sterven. Want, hoe vaak kan je iemand breken vooraleer alle levenslust verdwijnt? Ook dat weet ik niet en hoop ik nooit te moeten ervaren...

Carpe diem, to all my beloved ones.

Mijn vader heeft een lief!

Ja, écht. Voor het eerst in 43 jaar heeft de man (nu toch al bijna 68) voor het eerst terug een officieel lief. Laten we er niet al te naïef in zijn: hij had de afgelopen 43 jaar wel vaker een vriendin, gezien mijn ouders hun huwelijkspad eerder over doornen dan over rozen liep. Neen, het valt niet goed te praten dat de man een Fremdgänger was en het niet zo nauw nam met de huwelijkse trouw. Maar, dat zijn gelukkig mijn zaken niet.

In september vorig jaar werd ik half-wees en hij op slag terug “single”. We doen daar thuis niet lullig over (ik althans niet) en staan met beide voeten in het leven, gezien dat toch al zo kort is, wat mama ons wederom bewezen heeft: hij was dus terug vrijgezel, een vrijgezel met de trieste volgepakte rugzak van 18 jaar kankerstrijd, die zijn wederhelft verloren heeft. Best wel wat bagage dus... Maar, papa en ik zijn niet van de soort die bij de pakken blijft zitten. Want, rouwen kan je ook terwijl je leven verdergaat. Tijd is een constante in je leven, zeker als je er 67 bent en weet dat de tijd die je voor je hebt veel korter is dan de tijd die je al gehad hebt.

Hij had zijn verdriet en was daarenboven alleen... Niet gemakkelijk voor iemand die het alleen-zijn niet meer gewend is en het gemis in elke hoek van zijn lege huis voelt. Hij heeft vrij snel beslist dat op café hangen in de hoop een leuke dame te ontmoeten allicht niet het beste plan is. Een verrassende openbaring die getuigt van een enorme zelfkennis, daar mijn vader het niet alleen met “de vrouwen” niet zo nauw nam, maar daarenboven graag en veel op café zat om nadien dronken thuis binnegewaggeld te komen. (Maar, ook dat zijn mijn zaken niet meer, sinds ik het ouderlijk huis verlaten heb op mijn 21^ste). Hij had dus geen echt plan, maar wist vooral hoe hij het niet zag: hij wilde eigenlijk geen relatie, wilde zeker niemand uit de buurt, ze moest haar eigen boontjes doppen en zelfstandig zijn, geen behoefte hebben te gaan samenwonen of trouwen en vooral zin hebben om te genieten van het leven. En, ja, ze moest ietwat van zijn leeftijd zijn, want (veel) jongere vrouwen heeft hij altijd een ziekelijk gegeven gevonden bij mannen op leeftijd. Hij had op dat vlak altijd zijn principes. Belangrijk was dat ze een positieve ingesteldheid heeft en dat ze graag nog dingen wil doen, zien, beleven. Reisjes, uitstappen, cultuur... Al die dingen die de laatste jaren wat op een laag pitje stonden omdat het met mama niet goed ging, wilde hij nu doen. Want, de tijd vliegt en gezondheid is op die leeftijd geen zekerheid meer.

Gelukkig is er het internet en kwam hij – geheel zelfstandig – uit op een Duits-Oostenrijkse datingsite voor hoogopgeleiden. Een betalende site, die bij mij vooral mijn wenkbrauwen dubieus deed fronsen, maar hij had er het volste vertrouwen in. 

Nog niet genoeg dat hij zich als single terug op de markt gooide, hij heeft ook een volledige medische checkup ondergaan om te kijken in hoeverre hij terug kan gaan sporten na jaren van inactiviteit. En, ook dat plan heeft hij heel gauw hard gemaakt: hij sport, heeft het huishouden onder controle, heeft het één en ander thuis heringericht, kookt voor zichzelf en voorziet zichzelf wekelijks van een groot boeket verse bloemen. Ja, stijl heeft ie wel, dat moet ik toegeven.

De datingsite dus... Papa is een aimabele man, groot, behoorlijk struis en hij heeft al wat jaren op de teller en komt dus niet meer over als pakweg een Johnny Depp of zo, zodat het me dan ook verbaasde dat hij binnen de kortste keren maar liefst 3 single dames had waarmee hij chatte, mailde en belde, die allen afgegaan waren op zijn foto en profielomschrijving. Voor iemand die voorheen absoluut geen voorkennis had van sociale netwerken, datingsites en meer van dies vond ik dat toch al een enorm succes. Vrij snel heeft hij dan ook besloten om de dames, quasi allemaal uit zijn geboorteland Oostenrijk, te gaan bezoeken of met hen in België af te spreken. Als hoogopgeleiden zijn ze werelds en kapitaalkrachtig genoeg voor een weekendje België met het vliegtuig, dadelijk ook een bewijs van hun zelfredzaamheid, die papa zo belangrijk vond.

We hebben in die tijd bizarre gesprekken had. Want, geloof me, ouders doen het niet, deden het niet en horen het ook niet te doen! En, posthuwelijkse datingverhalen van een single-parent (je eigen ouder in dit geval!) zijn al helemaal bizar en zo nu en dan werd er door mij dan ook een halt toegeroepen als er teveel info op me dreigde af te komen, als mijn papa in vol enthousiasme zijn hart kwam luchten bij zijn meest close vertrouwelinge, die met beide voeten op de grond staat en er geen probleem mee heeft dat hij zijn leven opnieuw aan het inrichten is. Maar, trop is teveel en ik blijf zijn dochter, die écht niet alles weten wil!

Maar, het was ook vertederend en mooi om te zien hoe hij opfleurde, hoe hij ’s avonds tijdig naar huis moest omdat hij nog een telefoontje verwachtte van één van zijn datingsitevriendinnen. Als moeder van een bijna-puber was dit een beetje een repetitie in het loslaten en vertrouwen van iemand die in rechte lijn je bloedverwant is, ook al betreft het je vader. En, ja, ook de ongerustheid over mogelijke mislukkingen, liefdesverdriet, enz.

In januari kreeg hij dan bezoek van één van zijn vriendinnen. Uiteraard wilde ik haar ontmoeten en weten met wie mijn vader nu al weken belt en mailt. Want, loslaten is wel goed, maar een beetje controle van hogerhand moet er toch zijn, ook al was het maar om goedkeurend te knikken en te zien dat het goed is. We spraken af op neutraal terrein, tijdens de laatste dagen van Winterland. Ze was eerst nog wat stil en het was ook de bedoeling haar druppelsgewijs te laten kennismaken met ons bizar gezin, dat bestaat uit 2 dochters, waarvan de ene nog steeds gelukkig getrouwd en met 2 kinderen en de andere gelukkig gescheiden met 4 kinderen, een ex-man en zijn vrouw en nog meer sociale aanhang die erbij hoort. Wist ik veel dat mijn ex-man en zijn vrouw net die dag gekozen had om met onze kinderen ook te gaan genieten van Winterland? Arme Eva kreeg dus dadelijk mijn voltallige helft van de clan op haar dak, onaangekondigd en geheel onverwacht. Een vuurdoop die verzacht werd met enkele jenevers, zodat ze ineens wist welk vlees ze in de kuip had.

Ondertussen zijn we 4 maanden verder en werkt de relatie papa-in-België en Eva-in-Oostenrijk wonderwel! Hij is vaak ginds, zij is soms 3-4 weken op rij hier en tussendoor cruisen ze door Europa en gaan mama’s broer in Frankrijk bezoeken, trekken naar Italië en rijden met papa’s cabrio de lente- en zomerzon tegemoet, genietend van hun vrijetijd.

Tja, ik heb het nooit gehad op datingsites, vond het voorheen allemaal een hoop opgeblazen zever voor mannen die een buitenhuwelijks verzetje zoeken of vrouwen die niet van straat geraken, maar moet toegeven dat ze uitzonderlijk toch succesvol zijn in hetgeen waarvoor ze ontworpen zijn: matchmaking!

De draad terug oppikken

Mijn fans, ik moet jullie dankbaar zijn. Ja, ik bedoel jullie alle 3! :-) Nadat vandaag de 3^de en laatste in rij me er attent op maakte dat het de laatste maanden wel héél erg stil geworden is, ben ik dan toch gezwicht en heb ik het toetsenbord bij de hand genomen.

Niet dat er geen ideeën waren, hoor. Maar, zoals zo vaak, heb ik de laatste maanden vooral “in mijn hoofd” geschreven. Hilarische stukken, ontroerende, sarcastische. Neen, de Hunkerman en zijn intrede in mijn leven liggen niet aan de oorzaak van mijn gebrek aan schrijven, of toch niet helemaal. Ook al moet het gezegd – en dat zal elke schrijvende medemens alleen maar kunnen beamen – dat happiness niet echt bevorderlijk is voor het schrijven! Schrijven gaat nu eenmaal zoveel beter met een iets van kwaadheid, geäggiteerdheid of woede in je of een zweem verdriet, afgekruid met enige bitterheid. Gezien de laatste maanden van een roze-wolk-soort waren, kwam er dan ook niet veel zinnigs uit, op schrijfvlak. Mijn andere passie, het fotograferen, lukt dan weer zoveel beter als je vrolijk, uitgelaten en tevree bent. Je ziet alles door een roze bril en het lelijkste ding kan plots zoveel schoonheid bevatten, dat je je lens er niet van kan afhouden. De laatste maanden waren er dan ook vooral van niet-geschreven verbale expressie, maar eerder van beelden, mooie beelden. En, ja, het deed deugd het fototoestel nog eens ter hand te kunnen nemen, gezien het al maanden wat lag in te stoffen omdat ik een photographer’s block had naar aanleiding van het veel te vroege overlijden van mijn mama. Plots deed het vastleggen van momenten er niet meer zoveel toe...

Maar, nogmaals, het samenzijn met de Hunkerman is eerder NIET de oorzaak, dan wel. De jobswitch zit er dan weer wel voor iets tussen. Op mijn vorige werk spendeerde ik al eens 40 minuten middagpauze aan schrijven en waren er soms die halve uurtjes voor het naar huis gaan, die niet zinvol genoeg professioneel ingevuld geraakten en die ik dan benutte om te schrijven, in de stilte van mijn kantoor, helemaal alleen, met een prachtig uitzicht op de boomtoppen van Godske. Mijn huidige job is er eentje van permanent alert zijn, van leren, fouten maken, vallen en opstaan... 40 uren per week, van 8 tot 16.30 u, met slechts een half uurtje om boterhammen naar binnen te spelen en een sigaretje op te steken, terwijl ik op de personeelsparking wat uitwaai vooraleer er terug in te vliegen. Tja, de tijden zijn veranderd. ’s Avonds ben ik dan vaak te uitgeput om nog iets zinnigs te doen en valt plots alles stil en is de kracht er niet meer om onzin de wereld in te sturen en beperk ik me tot een Facebook-postje zo nu en dan, omdat ook daar verontruste berichten kwamen dat het plots zo stil geworden was en mijn immer sarcastische ironie gemist werd.

Nu, er zijn momenten geweest waarop ik niet liever had gedaan dan te schrijven, omdat dat nu eenmaal mijn manier van uiten is. Helaas zijn er meer introverte mensen in mijn directe omgeving die er niet altijd om kunnen lachen als ik mijn leven met de hele wereld deel via een medium als internet, ook al begrijpt mijn extraverte open-boek-persoonlijkheid dit zelden of niet. 

Tja, en zoals zo vaak: als je stilvalt is het moeilijk de draad weer op te nemen. Dat is zoals met het sporten. In de 3 weken tussen mijn oude en huidige job had ik de luxe van tijdelijk thuis te zitten en heb ik die tijd vooral benut om te sporten: 3-4x per week. Afgetraind als nooit tevoren, strak in’t lijf, slank en gespierd. Maar, na het nieuwe jaar en met de start van de nieuwe job ben ik stilgevallen. 

“Tijdelijk”, zoals ik zo vaak zeg. Nu, 4 maanden later, ga ik ook op dat vlak de draad terug oppikken. Ik wil me niet gewonnen geven aan de ziekte van deze tijd – tijdsgebrek – en probeer dus om draden terug op te nemen. Van draden gesproken: hier ligt ook al 4 jaar een begonnen breiwerkje, een wintersjaal, die ik elke winter opnieuw zal afmaken en waar ik niet verder kom dan enkele rijen. Tegen dat die sjaal klaar is, is ie allicht al tot op de draad versleten!

Anyway, ik ben terug... en hoop dat ook te blijven. Niet alleen voor jullie, mijn 3 fans, maar ook voor mezelf. Omdat het is wie ik ben, omdat het me ontspant en omdat het gewoon leuk is, of het nu gelezen wordt of niet.

Ik beloof bij deze dus plechtig dat ik terug vaker van me laat horen, via dit medium en niet alleen via dat andere en niet alleen met beelden. Want, geloof me, na 4 maanden stilte is er zoveeeeeeeeeel te vertellen, zoveel dat nog ongeschreven ergens wacht om eruit gelaten te worden. Ja, zoveel zelfs dat ik niet weet waarmee te beginnen. Alle begin is moeilijk, draden oppikken ook, maar ik denk dat ik bij deze alvast een begin heb gemaakt voor een nieuwe start.

To be continued... :-)