De draad terug oppikken

Mijn fans, ik moet jullie dankbaar zijn. Ja, ik bedoel jullie alle 3! :-) Nadat vandaag de 3^de en laatste in rij me er attent op maakte dat het de laatste maanden wel héél erg stil geworden is, ben ik dan toch gezwicht en heb ik het toetsenbord bij de hand genomen.

Niet dat er geen ideeën waren, hoor. Maar, zoals zo vaak, heb ik de laatste maanden vooral “in mijn hoofd” geschreven. Hilarische stukken, ontroerende, sarcastische. Neen, de Hunkerman en zijn intrede in mijn leven liggen niet aan de oorzaak van mijn gebrek aan schrijven, of toch niet helemaal. Ook al moet het gezegd – en dat zal elke schrijvende medemens alleen maar kunnen beamen – dat happiness niet echt bevorderlijk is voor het schrijven! Schrijven gaat nu eenmaal zoveel beter met een iets van kwaadheid, geäggiteerdheid of woede in je of een zweem verdriet, afgekruid met enige bitterheid. Gezien de laatste maanden van een roze-wolk-soort waren, kwam er dan ook niet veel zinnigs uit, op schrijfvlak. Mijn andere passie, het fotograferen, lukt dan weer zoveel beter als je vrolijk, uitgelaten en tevree bent. Je ziet alles door een roze bril en het lelijkste ding kan plots zoveel schoonheid bevatten, dat je je lens er niet van kan afhouden. De laatste maanden waren er dan ook vooral van niet-geschreven verbale expressie, maar eerder van beelden, mooie beelden. En, ja, het deed deugd het fototoestel nog eens ter hand te kunnen nemen, gezien het al maanden wat lag in te stoffen omdat ik een photographer’s block had naar aanleiding van het veel te vroege overlijden van mijn mama. Plots deed het vastleggen van momenten er niet meer zoveel toe...

Maar, nogmaals, het samenzijn met de Hunkerman is eerder NIET de oorzaak, dan wel. De jobswitch zit er dan weer wel voor iets tussen. Op mijn vorige werk spendeerde ik al eens 40 minuten middagpauze aan schrijven en waren er soms die halve uurtjes voor het naar huis gaan, die niet zinvol genoeg professioneel ingevuld geraakten en die ik dan benutte om te schrijven, in de stilte van mijn kantoor, helemaal alleen, met een prachtig uitzicht op de boomtoppen van Godske. Mijn huidige job is er eentje van permanent alert zijn, van leren, fouten maken, vallen en opstaan... 40 uren per week, van 8 tot 16.30 u, met slechts een half uurtje om boterhammen naar binnen te spelen en een sigaretje op te steken, terwijl ik op de personeelsparking wat uitwaai vooraleer er terug in te vliegen. Tja, de tijden zijn veranderd. ’s Avonds ben ik dan vaak te uitgeput om nog iets zinnigs te doen en valt plots alles stil en is de kracht er niet meer om onzin de wereld in te sturen en beperk ik me tot een Facebook-postje zo nu en dan, omdat ook daar verontruste berichten kwamen dat het plots zo stil geworden was en mijn immer sarcastische ironie gemist werd.

Nu, er zijn momenten geweest waarop ik niet liever had gedaan dan te schrijven, omdat dat nu eenmaal mijn manier van uiten is. Helaas zijn er meer introverte mensen in mijn directe omgeving die er niet altijd om kunnen lachen als ik mijn leven met de hele wereld deel via een medium als internet, ook al begrijpt mijn extraverte open-boek-persoonlijkheid dit zelden of niet. 

Tja, en zoals zo vaak: als je stilvalt is het moeilijk de draad weer op te nemen. Dat is zoals met het sporten. In de 3 weken tussen mijn oude en huidige job had ik de luxe van tijdelijk thuis te zitten en heb ik die tijd vooral benut om te sporten: 3-4x per week. Afgetraind als nooit tevoren, strak in’t lijf, slank en gespierd. Maar, na het nieuwe jaar en met de start van de nieuwe job ben ik stilgevallen. 

“Tijdelijk”, zoals ik zo vaak zeg. Nu, 4 maanden later, ga ik ook op dat vlak de draad terug oppikken. Ik wil me niet gewonnen geven aan de ziekte van deze tijd – tijdsgebrek – en probeer dus om draden terug op te nemen. Van draden gesproken: hier ligt ook al 4 jaar een begonnen breiwerkje, een wintersjaal, die ik elke winter opnieuw zal afmaken en waar ik niet verder kom dan enkele rijen. Tegen dat die sjaal klaar is, is ie allicht al tot op de draad versleten!

Anyway, ik ben terug... en hoop dat ook te blijven. Niet alleen voor jullie, mijn 3 fans, maar ook voor mezelf. Omdat het is wie ik ben, omdat het me ontspant en omdat het gewoon leuk is, of het nu gelezen wordt of niet.

Ik beloof bij deze dus plechtig dat ik terug vaker van me laat horen, via dit medium en niet alleen via dat andere en niet alleen met beelden. Want, geloof me, na 4 maanden stilte is er zoveeeeeeeeeel te vertellen, zoveel dat nog ongeschreven ergens wacht om eruit gelaten te worden. Ja, zoveel zelfs dat ik niet weet waarmee te beginnen. Alle begin is moeilijk, draden oppikken ook, maar ik denk dat ik bij deze alvast een begin heb gemaakt voor een nieuwe start.

To be continued... :-)