Ik ben net terug van de diëtiste en kreeg als advies mee: “Cora,
zou je geen boek gaan schrijven?! Het zou je alvast veel geld opbrengen, daar
ben ik zeker van”. Nu, voor alle duidelijkheid, geen dieetboek, want op dat
vlak is zij zoveel beter dan ik, vandaar ook dat zij er haar mager belegde
boterham mee verdient en niet ik.
Het blijft wel een grappig gegeven dat ik die vrouw 25 euro
per sessie betaal om haar te vertellen wat ik allemaal wel/niet gegeten heb, om
halverwege mijn halfuur dan toch over héél andere dingen te praten. Ditmaal
ging het over scheiden... Mijn ventje vroeg me thuis dan ook: “Hoe zijn jullie
op dat thema gekomen? Ik dacht dat jullie over eten praatten?!” Wel ja, dat is
ook wel zo... Hoe kom je daar dan op? Ik vertelde dus dat de kinderen rond deze
sinterklaastijd van het jaar nogal eens guimauves krijgen, dat ik opgezocht heb
hoeveel calorieën dat heeft en verrast was dat het er maar 15 per stuk zijn en
me dus dagelijks beloon voor mijn dieetinspanningen met een handjevol guimauves.
Waarop zij me vertelde dat ze er nog altijd niet over kan dat zo’n jong en
dynamisch dartel ding als ikzelf 6 kinderen heeft, ook al bevestigde ze me
nogmaals dat ze uit mijn dossier wel onthouden heeft dat we een
nieuw-samengesteld nest zijn, waarvan “slechts” 4 kuikens de mijne zijn, maar
toch. Waarop ik eerlijk zei dat ik “pas” op mijn 25ste aan kinderen
begonnen ben (wat ik toen niet echt jong meer vond) en dus nu helemaal zoooo
jong niet meer ben en dat ik hun papa destijds “gerecruteerd” heb (als in: hij
mocht blijven!) omdat hij ook snel en veel kinderen wilde en we daar ook na
onze scheiding geen spijt van hebben, dat we die kroost met elkaar hebben en
dat we zelfs gezamenlijke vakantieplannen koesteren met alle 6 kinderen en de 2
nieuwe partners aan weerszijden...
Voilà, zo komt het dus dat je bij de
diëtiste over je scheiding, of meer bepaald over de afloop van onze “voorbeeldscheiding”,
begint. En, ja, gezien ze mijn diëtiste is heb ik eerlijkheidshalve er ook aan
toegevoegd dat er steevast een fles wijn of bubbels bij elke kidswissel op
zaterdagavond soldaat gemaakt wordt, kwestie van de wekelijkse debriefing gezellig
te houden (je wil toch weten wat je kinderen die week allemaal hebben uitgespookt
bij de andere ouder en bij 4 kinderen kom je écht niet toe met een glaasje
water om dat allemaal besproken te krijgen!). Jaja, elk glas wijn is anderhalve
boterham (een glas cava trouwens maar 1 boterham, maar dat is enkel en alleen
omdat de glazen kleiner zijn, verzekerde ze me bij een eerder bezoek, zodat het
geen zin heeft van je “1 cava” in een wijnglas te gieten in de hoop dat je
minder calorieën binnendoet dan bij dezelfde portie wijn), dus het is dan
eigenlijk te wijten aan het grote aantal kinderen dat ik zoveel drink, denk ik
dan, gezien we ook zoveel te bespreken hebben.
Anyway, de diëtiste vindt het dus bewonderenswaardig dat
mijn jongens hun papa en ik niet op voet van oorlog leven, maar een harmonieus en hecht gezin op 2 adressen
vormen. Want, helaas is dat in de meeste gevallen niet zo... Daar wordt de fles
wijn angstvallig weggestoken als de ex de kinderen komt droppen en wordt dat
droppen afgehandeld op de oprit of aan de inkomdeur, maar bij voorkeur (én vaak
bij wet), geen meter dichter om het nieuwe nest niet te bevuilen. Dan stel ik
me vaak fronsend de vraag: “Waarom?”. (Uiteraard heb ik het hier niet over
echtscheiding waarin fysieke of zelfs psychische mishandelingen en/of terreur
aan de basis liggen, hè. Want, in dat geval is een straatverbod nog het minste)
Waarom zijn er scheidende koppels die elk zo’n 3 à 5.000
euro naar hun respectievelijke advokaat dragen, omdat ze het niet eens zijn
over wie de winterjassen en de schoenen voor de kinderen moet bekostigen?! Get real!!!
Er worden kapitalen naar de advocatuur gedragen om brieven naar elkaar te
versturen en inboedellijsten op te stellen omdat zowel hij als zij de
WC-borstel willen mee hebben (écht gebeurd en écht gezien, deze!).
Hou elk uw f*cking 5.000 euro, koop u in de Gifi voor 1 euro
een nieuwe (die je desnoods 3x per jaar vervangt als dat nodig is), haal voor
de kinderen een jas en schoenen en neem de rest van dat geld en ga daarmee 2x
per jaar met de kinderen op verlof in plaats van de advokaat zijn volgende reis
naar de Malediven te bekostigen.
Kortom: get a life en laat het oude los! Wil dat zeggen dat
je over je heen moet laten lopen? Natuurlijk niet! Maar, wat schiet je ermee op
om je gelijk te halen en er zo’n dure prijs voor te betalen. En, nog veel
belangrijker: wat schieten jullie kinderen ermee op als de scheiding in een dure
strijd moet uitmonden...
De diëtiste beaamde en zei daarop: “Tja, wat kan ik zeggen,
zo loopt het momenteel bij mij”.
Mijn half uurtje aan 25 euro zat erop (lees: het sponsorgeld
voor mijn diëtiste haar advokaat, zodat deze ook dit jaar op wintervakantie
naar Kitzbühel kan gaan), ik deed de deur lachend achter me dicht en dacht: “Hey
ja, ik heb mijn happily divorced-verhaal al zoooo vaak verteld, misschien moet
ik wel eens aan dat beginnen te schrijven...”, waar ik vanmorgen om 5 uur dan
maar mee begonnen ben...
--------------------------------------------------------------------------------------------
Oh ja, verder gaf mijn diëtiste me vandaag nog mee dat je
van ibuprofen vocht vasthoudt en dat ik beter bij de Italiaan kan wegblijven!
Kwestie van deze wijsheid niet voor mezelf te houden ;o)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten