zaterdag 26 juni 2010
maandag 21 juni 2010
donderdag 17 juni 2010
And because love battles
And because love battles
not only in its burning agricultures
but also in the mouth of men and women,
I will finish off by taking the path away
to those who between my chest and your fragrance
want to interpose their obscure plant.
About me, nothing worse
they will tell you, my love,
than what I told you.
I lived in the prairies
before I got to know you
and I did not wait love but I was
laying in wait for and I jumped on the rose.
What more can they tell you?
I am neither good nor bad but a man,
and they will then associate the danger
of my life, which you know
and which with your passion you shared.
And good, this danger
is danger of love, of complete love
for all life,
for all lives,
and if this love brings us
the death and the prisons,
I am sure that your big eyes,
as when I kiss them,
will then close with pride,
into double pride, love,
with your pride and my pride.
But to my ears they will come before
to wear down the tour
of the sweet and hard love which binds us,
and they will say: "The one
you love,
is not a woman for you,
Why do you love her? I think
you could find one more beautiful,
more serious, more deep,
more other, you understand me, look how she’s light,
and what a head she has,
and look at how she dresses,
and etcetera and etcetera".
And I in these lines say:
Like this I want you, love,
love, Like this I love you,
as you dress
and how your hair lifts up
and how your mouth smiles,
light as the water
of the spring upon the pure stones,
Like this I love you, beloved.
To bread I do not ask to teach me
but only not to lack during every day of life.
I don’t know anything about light, from where
it comes nor where it goes,
I only want the light to light up,
I do not ask to the night
explanations,
I wait for it and it envelops me,
And so you, bread and light
And shadow are.
You came to my life
with what you were bringing,
made
of light and bread and shadow I expected you,
and Like this I need you,
Like this I love you,
and to those who want to hear tomorrow
that which I will not tell them, let them read it here,
and let them back off today because it is early
for these arguments.
Tomorrow we will only give them
a leaf of the tree of our love, a leaf
which will fall on the earth
like if it had been made by our lips
like a kiss which falls
from our invincible heights
to show the fire and the tenderness
of a true love.
(Pablo Neruda)
not only in its burning agricultures
but also in the mouth of men and women,
I will finish off by taking the path away
to those who between my chest and your fragrance
want to interpose their obscure plant.
About me, nothing worse
they will tell you, my love,
than what I told you.
I lived in the prairies
before I got to know you
and I did not wait love but I was
laying in wait for and I jumped on the rose.
What more can they tell you?
I am neither good nor bad but a man,
and they will then associate the danger
of my life, which you know
and which with your passion you shared.
And good, this danger
is danger of love, of complete love
for all life,
for all lives,
and if this love brings us
the death and the prisons,
I am sure that your big eyes,
as when I kiss them,
will then close with pride,
into double pride, love,
with your pride and my pride.
But to my ears they will come before
to wear down the tour
of the sweet and hard love which binds us,
and they will say: "The one
you love,
is not a woman for you,
Why do you love her? I think
you could find one more beautiful,
more serious, more deep,
more other, you understand me, look how she’s light,
and what a head she has,
and look at how she dresses,
and etcetera and etcetera".
And I in these lines say:
Like this I want you, love,
love, Like this I love you,
as you dress
and how your hair lifts up
and how your mouth smiles,
light as the water
of the spring upon the pure stones,
Like this I love you, beloved.
To bread I do not ask to teach me
but only not to lack during every day of life.
I don’t know anything about light, from where
it comes nor where it goes,
I only want the light to light up,
I do not ask to the night
explanations,
I wait for it and it envelops me,
And so you, bread and light
And shadow are.
You came to my life
with what you were bringing,
made
of light and bread and shadow I expected you,
and Like this I need you,
Like this I love you,
and to those who want to hear tomorrow
that which I will not tell them, let them read it here,
and let them back off today because it is early
for these arguments.
Tomorrow we will only give them
a leaf of the tree of our love, a leaf
which will fall on the earth
like if it had been made by our lips
like a kiss which falls
from our invincible heights
to show the fire and the tenderness
of a true love.
(Pablo Neruda)
Perhaps not to be is to be without your being
Perhaps not to be is to be without your being,
without your going, that cuts noon light
like a blue flower, without your passing
later through fog and stones,
without the torch you lift in your hand
that others may not see as golden,
that perhaps no one believed blossomed
the glowing origin of the rose,
without, in the end, your being, your coming
suddenly, inspiringly, to know my life,
blaze of the rose-tree, wheat of the breeze:
and it follows that I am, because you are:
it follows from ‘you are’, that I am, and we:
and, because of love, you will, I will,
We will, come to be.
without your going, that cuts noon light
like a blue flower, without your passing
later through fog and stones,
without the torch you lift in your hand
that others may not see as golden,
that perhaps no one believed blossomed
the glowing origin of the rose,
without, in the end, your being, your coming
suddenly, inspiringly, to know my life,
blaze of the rose-tree, wheat of the breeze:
and it follows that I am, because you are:
it follows from ‘you are’, that I am, and we:
and, because of love, you will, I will,
We will, come to be.
(Pablo Neruda)
dinsdag 15 juni 2010
Därf ih ‘s Dirndl liab’n
Ih bin jüngst verwichn
Hin zan Pforra gschlichn:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„Untasteh dih nit, ba meina Seel,
Wonst as Dirndl liabst, so kimst in d Höll!“
Bin ih vull Valonga
Zu da Muada gonga:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„O du feiner Knob, es is noh zfrua,
Wort bis d zeiti wirst, mei liaba Bua!“
Woar in großn Nötn,
Hon ih n Vodan beten:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„Duners Schlagl!“ schreit er in sein Zurn,
Willst mein Steckn kostn, konst es tuan!“
Wos is onzufonga?
Bin zan Herrgott gonga:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„Ei jo freilih“, sogt er und hot glocht,
„Wegn an Büaberl hon ih s Dirndl gmocht!“
(Peter Rosegger *1843 †1918 - Österreichischer Dichter )
Peter Rosegger (eigentlich Roßegger; * 31. Juli 1843 in Alpl, Steiermark; † 26. Juni 1918 in Krieglach; (Pseudonyme: P.K. (für Petri Kettenfeier), Hans Malser)) war ein österreichischer Schriftsteller.
Leben
Peter Rosegger wurde in Alpl (Gemeinde Krieglach) als Sohn des Waldbauern Lorenz Roßegger und seiner Ehefrau Maria geboren. Da in Alpl kein Schulzwang bestand, gab es viele Analphabeten. Auch sein Vater war Analphabet, so lernte er viel von seiner Mutter. Auch Rosegger hatte nur einen beschränkten Schulunterricht genossen. Ein Lehrer, der auf Grund seiner Sympathien zur Märzrevolution durch den konservativen Pfarrer von der Schule verwiesen wurde, wurde von den armen Bauern aufgenommen und unterrichtete einige Bauernkinder, darunter auch Rosegger. Weil er körperlich zu schwach war, Bauer zu werden, begann er als 17-jähriger bei einem Wanderschneider in Sankt Kathrein am Hauenstein die Lehre. Er zog auf seiner Stör von Hof zu Hof und lernte dabei Leute und Bräuche kennen. Rosegger hatte nur ein schmales Einkommen, mit dem er Bücher zu kaufen begann, die anfangs hauptsächlich Dorfgeschichten waren. Bald darauf begann Rosegger selbst zu schreiben. Der Redakteur der Grazer Tagespost, Dr. Svoboda, entdeckte sein schriftstellerisches Talent und vermittelte ihn aufgrund dessen an die Grazer Akademie für Handel und Industrie. Von ihm stammte die Bezeichnung Naturdichter, gegen die Rosegger sein Leben lang ankämpfte. Unterstützt wurde er von dem Industriellen Johann Peter Reininghaus, der in Graz Reininghaus eine der größten Brauereien Österreichs betrieb.
Hin zan Pforra gschlichn:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„Untasteh dih nit, ba meina Seel,
Wonst as Dirndl liabst, so kimst in d Höll!“
Bin ih vull Valonga
Zu da Muada gonga:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„O du feiner Knob, es is noh zfrua,
Wort bis d zeiti wirst, mei liaba Bua!“
Woar in großn Nötn,
Hon ih n Vodan beten:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„Duners Schlagl!“ schreit er in sein Zurn,
Willst mein Steckn kostn, konst es tuan!“
Wos is onzufonga?
Bin zan Herrgott gonga:
„Därf ih ‘s Dirndl liab’n?“
„Ei jo freilih“, sogt er und hot glocht,
„Wegn an Büaberl hon ih s Dirndl gmocht!“
(Peter Rosegger *1843 †1918 - Österreichischer Dichter )
Peter Rosegger (eigentlich Roßegger; * 31. Juli 1843 in Alpl, Steiermark; † 26. Juni 1918 in Krieglach; (Pseudonyme: P.K. (für Petri Kettenfeier), Hans Malser)) war ein österreichischer Schriftsteller.
Leben
Peter Rosegger wurde in Alpl (Gemeinde Krieglach) als Sohn des Waldbauern Lorenz Roßegger und seiner Ehefrau Maria geboren. Da in Alpl kein Schulzwang bestand, gab es viele Analphabeten. Auch sein Vater war Analphabet, so lernte er viel von seiner Mutter. Auch Rosegger hatte nur einen beschränkten Schulunterricht genossen. Ein Lehrer, der auf Grund seiner Sympathien zur Märzrevolution durch den konservativen Pfarrer von der Schule verwiesen wurde, wurde von den armen Bauern aufgenommen und unterrichtete einige Bauernkinder, darunter auch Rosegger. Weil er körperlich zu schwach war, Bauer zu werden, begann er als 17-jähriger bei einem Wanderschneider in Sankt Kathrein am Hauenstein die Lehre. Er zog auf seiner Stör von Hof zu Hof und lernte dabei Leute und Bräuche kennen. Rosegger hatte nur ein schmales Einkommen, mit dem er Bücher zu kaufen begann, die anfangs hauptsächlich Dorfgeschichten waren. Bald darauf begann Rosegger selbst zu schreiben. Der Redakteur der Grazer Tagespost, Dr. Svoboda, entdeckte sein schriftstellerisches Talent und vermittelte ihn aufgrund dessen an die Grazer Akademie für Handel und Industrie. Von ihm stammte die Bezeichnung Naturdichter, gegen die Rosegger sein Leben lang ankämpfte. Unterstützt wurde er von dem Industriellen Johann Peter Reininghaus, der in Graz Reininghaus eine der größten Brauereien Österreichs betrieb.
A child said, What is the grass? (Walt Whitman)
A child said, What is the grass?
A child said, What is the grass? fetching it to me with full
hands;
How could I answer the child?. . . .I do not know what it
is any more than he.
I guess it must be the flag of my disposition, out of hopeful
green stuff woven.
Or I guess it is the handkerchief of the Lord,
A scented gift and remembrancer designedly dropped,
Bearing the owner's name someway in the corners, that we
may see and remark, and say Whose?
Or I guess the grass is itself a child. . . .the produced babe
of the vegetation.
Or I guess it is a uniform hieroglyphic,
And it means, Sprouting alike in broad zones and narrow
zones,
Growing among black folks as among white,
Kanuck, Tuckahoe, Congressman, Cuff, I give them the
same, I receive them the same.
And now it seems to me the beautiful uncut hair of graves.
Tenderly will I use you curling grass,
It may be you transpire from the breasts of young men,
It may be if I had known them I would have loved them;
It may be you are from old people and from women, and
from offspring taken soon out of their mother's laps,
And here you are the mother's laps.
This grass is very dark to be from the white heads of old
mothers,
Darker than the colorless beards of old men,
Dark to come from under the faint red roofs of mouths.
O I perceive after all so many uttering tongues!
And I perceive they do not come from the roofs of mouths
for nothing.
I wish I could translate the hints about the dead young men
and women,
And the hints about old men and mothers, and the offspring
taken soon out of their laps.
What do you think has become of the young and old men?
What do you think has become of the women and
children?
They are alive and well somewhere;
The smallest sprouts show there is really no death,
And if ever there was it led forward life, and does not wait
at the end to arrest it,
And ceased the moment life appeared.
All goes onward and outward. . . .and nothing collapses,
And to die is different from what any one supposed, and
luckier.
Walt Whitman
A child said, What is the grass? fetching it to me with full
hands;
How could I answer the child?. . . .I do not know what it
is any more than he.
I guess it must be the flag of my disposition, out of hopeful
green stuff woven.
Or I guess it is the handkerchief of the Lord,
A scented gift and remembrancer designedly dropped,
Bearing the owner's name someway in the corners, that we
may see and remark, and say Whose?
Or I guess the grass is itself a child. . . .the produced babe
of the vegetation.
Or I guess it is a uniform hieroglyphic,
And it means, Sprouting alike in broad zones and narrow
zones,
Growing among black folks as among white,
Kanuck, Tuckahoe, Congressman, Cuff, I give them the
same, I receive them the same.
And now it seems to me the beautiful uncut hair of graves.
Tenderly will I use you curling grass,
It may be you transpire from the breasts of young men,
It may be if I had known them I would have loved them;
It may be you are from old people and from women, and
from offspring taken soon out of their mother's laps,
And here you are the mother's laps.
This grass is very dark to be from the white heads of old
mothers,
Darker than the colorless beards of old men,
Dark to come from under the faint red roofs of mouths.
O I perceive after all so many uttering tongues!
And I perceive they do not come from the roofs of mouths
for nothing.
I wish I could translate the hints about the dead young men
and women,
And the hints about old men and mothers, and the offspring
taken soon out of their laps.
What do you think has become of the young and old men?
What do you think has become of the women and
children?
They are alive and well somewhere;
The smallest sprouts show there is really no death,
And if ever there was it led forward life, and does not wait
at the end to arrest it,
And ceased the moment life appeared.
All goes onward and outward. . . .and nothing collapses,
And to die is different from what any one supposed, and
luckier.
Walt Whitman
Alone (Edgar Allan Poe)
Alone
From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.
Edgar Allan Poe
From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.
Edgar Allan Poe
maandag 14 juni 2010
Ik ben goed bezig, al zeg ik het zelf ;-)
De verwarmingsketel van mijn woonst enkele maanden geleden laten nakijken, de auto helemaal in orde laten zetten zodat hij hopelijk vandaag dadelijk gekeurd geraakt, energiebesparende maatregelen met betrekking tot mijn huis ondernomen en dadelijk ook verfraaiingswerken laten uitvoeren die hopelijk gauw achter de rug zijn, enkele kleine probleempjes in huis opgelost (een lekkende douchebak, een defecte badkamerkraan, enz) zopas een “comfortverhogende” operatie laten uitvoeren die ik al een jaar of 7 aan het uitstellen was, de 4 kids die met zekerheid naar goede gewoonte hun schooljaar in glans en glorie gaan kunnen afsluiten…
Een druk jaar, dat wel. Maar, als ik zo terugblik (het is komend weekend een jaar geleden dat ik na anderhalf jaar afwezigheid terug in mijn huis ben gaan wonen en bovendien ben ik bezig met het invullen van mijn belastingsaangifte 2009, vandaar enige retrospectieve gedachten), dan is het toch een heel erg productief jaar geweest: snel en efficiënt verhuisd (voor de 3de keer op anderhalf jaar tijd) naar mijn vertrouwde stek waar ik al 9 jaar in had doorgebracht, de bestaande lopende leningen van het huis overgenomen en “de ex” uitgekocht zodat het nu “mijn” huis is (en, geloof me, dat is toch een hele administratieve calvarietocht om aan alle eisen te voldoen en een minimaal tarief voor maximaal comfort te kunnen verkrijgen), verbouwd (wat vooral een hoop praktische ongemakken, heel veel vuil en ook wel ellendige administratieve geschillen met zich heeft meegebracht, gezien de last-minute switch van aannemer en daarmee gepaard gaande boete).
Ik ben weer een hele hoop ervaringen rijker en het gaat allemaal vooruit in plaats van achteruit, wat op zich ook al een enorm goed gevoel geeft. En, ik besef dat ik straffer ben dan ik ooit had durven aannemen. Weliswaar with a little (huge!) help from my friends. Want, sommige dingen overschrijden nu eenmaal mijn technische kennis en kunde. ;-)
Tijd om op m’n lauweren te rusten nu? Verre van! Staan nog op het programma: administratieve vereenvoudiging (oftewel: het na 10 jaar eindelijk eens grondig uitmesten van mijn papierrommel, uitpuilende mappen en overvolle kasten – het containerpark gaat me graag zien komen) en het daaraan gekoppelde inrichten van een efficiënt bureel in de ongebruikte logeerkamer, de aankoop van een kostenbesparende-maar-duur-in-de-aankoop A++-koelkast (met dank aan de uitvinder van de Ecocheques, zodat de opleg nog meevalt), het plaatsen van een pergola en de aanleg van mijn terras in hardhout (hoewel ik vrees dat dat plan omwille van de toch wel dure kosten wat gaat uitgesteld moeten worden).
De agenda staat dus vol en het hoofd loopt over van de creatieve ideeën. Niet slecht. Want, rust roest! Time for some more action… En, zonder enige arrogantie toch wel fier op het reeds bereikte...
zondag 13 juni 2010
Love is so very special
Yet can make you feel so lost
It can arrive just like the springtime
And melt away like morning frost
You must find ways to nurture
Always grow your love with care
Never ever take for granted
The love that you both share
Mistakes are bound to happen
You may hurt each other's heart
Yet don't give up to easily
It will tear your love apart
Love resembles a bright flame
That lights a dark starry night
Never ever let this flame burn down
Rekindle with all your might
Take a moment every day
Look deep into each other's eyes
Never hesitate to show affection
Small gestures will keep a love alive
Talk openly about your feelings
Take time to show that you care
Treasure each and every moment
Because to find true love is rare
- Connie Thomas Lugo -
Yet can make you feel so lost
It can arrive just like the springtime
And melt away like morning frost
You must find ways to nurture
Always grow your love with care
Never ever take for granted
The love that you both share
Mistakes are bound to happen
You may hurt each other's heart
Yet don't give up to easily
It will tear your love apart
Love resembles a bright flame
That lights a dark starry night
Never ever let this flame burn down
Rekindle with all your might
Take a moment every day
Look deep into each other's eyes
Never hesitate to show affection
Small gestures will keep a love alive
Talk openly about your feelings
Take time to show that you care
Treasure each and every moment
Because to find true love is rare
- Connie Thomas Lugo -
zaterdag 12 juni 2010
Artist: Nat King Cole
-from his "The Greatest Of Nat King Cole" LP
-peak Billboard position #1 for 8 weeks in 1948
-competing versions charted by Frank Sinatra (#7), Sara Vaughn (#8), and
-Dick Haymes (#11).
-Words and Music by Eden Ahbez
There was a boy
A very strange enchanted boy
They say he wandered very far, very far
Over land and sea
A little shy
And sad of eye
But very wise
Was he
And then one day
A magic day he passed my way
And while we spoke of many things, fools and kings
This he said to me
"The greatest thing
You'll ever learn
Is just to love
And be loved
In return"
(instrumental interlude)
"The greatest thing
You'll ever learn
Is just to love
And be loved
In return"
vrijdag 11 juni 2010
donderdag 10 juni 2010
maandag 7 juni 2010
vrijdag 4 juni 2010
woensdag 2 juni 2010
Hard times
Op 3 maanden tijd 3 mensen moeten afgeven is niet simpel: de Berlijnse hartsvriendin van mijn mama, waar ik veel aan te danken heb en die eigenlijk "familie" was, mijn grootmoeder (aan moeders kant) en vandaag mijn grootvader (aan vaders kant). Tja, en dan de bijna-dood van mijn moeder. Het is allemaal een beetje veel op 3 maanden... zeker als je zelf in volle verbouwingsellende zit en pas geopereerd bent.
Sinds vandaag ben ik dus een biologische grootouderwees, hoewel de (2de) vrouw van mijn opa (gelukkig) nog leeft en er zo dus één oma rest, ook al ben ik niet biologisch aan haar gebonden.
Het doet toch raar, ook al is het de natuur en hoort het bij het volwassen-worden.
De begrafenis, nu zaterdag in Oostenrijk, ga ik aan me voorbij moeten laten gaan, gezien ik geen 12 uren aan één stuk in de auto kan zitten, hoewel ik nu de tijd heb.
Alleszins, het abonnement op Murphy... ik had het al eerder opgezegd, maar ben het nu echt wel kotsbeu (excusez le mot) aan het worden allemaal! Het is genoeg geweest... Het zijn er nu 3-op-een-rij, wat meer dan volstaat. Vanaf nu wil ik dus alleen nog uitnodigingen voor trouwfeesten (momenteel alvast 2 geboekt in 2011) en babyborrels ;-)
dinsdag 1 juni 2010
Schatten der Erinnerung
Om mijn ziektedagen een beetje aangenaam om te krijgen neem ik de laatste dagen behoorlijk wat films op, die op uren uitgezonden worden waarop ik normaalgezien niet voor de buis hang (midden in de nacht, 's morgens vroeg, overdag). Zo ook "Schatten der Erinnerung", een "Heimatfilm" die vanochtend op de Duitse televisie vertoond werd. Je kent dat wel, het type romantisch bergdrama dat overloopt van de alpenromantiek en de landelijke charme (stoere houthakkers en "Bergbauern", rondborstige deernes in Dirndl-drachten), good guys en bad guys (maar de good guys winnen altijd) en ware liefde die enkele hindernissen moet overwinnen, maar steeds met happy end.
Ik moet toegeven, als Oostenrijkse, dat die films mijn ding wel zijn! Ik ben ermee opgegroeid en ook al kunnen meer hoogstaande films me ongetwijfeld meer boeien, het genre Heimatfilm is écht wel aan mij besteed. Ik pink dan ook telkens weer een traantje weg als ik de roep van de bergen hoor, ook al is het maar op TV. Allicht ook dé hoofdreden dat ik nog steeds geen Belg "geworden" ben... Ik ben er nu eenmaal geen en zal er ook nooit één worden, hoewel mijn Oostenrijks gehalte ook verwaarloosbaar is en ik totaal niet in dat Katholieke bekrompen land pas, waar vrouwen onderdrukt worden, mannen meer macho zijn dan eender waar ter wereld en er niet veel meer is dan bergen, bossen, meren en enkele culturele steden. Een mooi land, fijn om er op vakantie te gaan, maar zeker niet mijn thuis, net zo min als het dat van mijn vader is/was, die het er ook al vroeg voor bekeken hield om de wereld in te trekken en uiteindelijk (na Londen, Berlijn en Zwitserland) te stranden in België.
Heimweh dus... Ook vandaag toen ik de bergen zag. Zo statig, zo ongerept, zo mooi. Elke landschapsscène deed herinneringen opborrelen, dromen aan die ene zomer, nu alweer een jaar of 17 geleden. Alles wat ik zag kwam me zo bekend voor...
Oostenrijk is vrij groot en de streek waar ik (of beter: mijn vader) vandaan kom ligt in het Zuid-Oosten, tegen het vroegere Joegoslavië aan en is dus zeker geen toeristische trekpleister. Er wordt 's winters geskied door de inwoners en een handjevol buitenlanders. In de zomer heb je er wat wandelaars, ook Belgische, Nederlands of Duitse. Maar, verre van toeristisch of bekend allemaal.
Maar, plots zag ik plaatsnaamborden die ik kende, de nummerplaten op de auto's in de film waren dezelfde als die van mijn oom (BM voor Bruck an der Mur) en het hoofdpersonage stapte het Stadhuis van Thörl binnen, een klein dorpje dat ik maar al te goed ken, omdat het op mijn weg ligt naar "huis", naar mijn bergen, naar papa zijn bergen. Dit kan niet zijn! Een film, gedraaid in het Aflenzer Land, meine Steiermark op de Duitse TV, op een zieke dinsdagvoormiddag!
Ik pink nog een traan weg bij Schatten der Erinnerung, een Heimatfilm die me Heimweh doet krijgen...
(Voor wie de film wil zien: Hij staat in volledige lengte online http://www.ardmediathek.de/ard/servlet/content/3517136?documentId=4526440)
Abonneren op:
Posts (Atom)