Om mijn ziektedagen een beetje aangenaam om te krijgen neem ik de laatste dagen behoorlijk wat films op, die op uren uitgezonden worden waarop ik normaalgezien niet voor de buis hang (midden in de nacht, 's morgens vroeg, overdag). Zo ook "Schatten der Erinnerung", een "Heimatfilm" die vanochtend op de Duitse televisie vertoond werd. Je kent dat wel, het type romantisch bergdrama dat overloopt van de alpenromantiek en de landelijke charme (stoere houthakkers en "Bergbauern", rondborstige deernes in Dirndl-drachten), good guys en bad guys (maar de good guys winnen altijd) en ware liefde die enkele hindernissen moet overwinnen, maar steeds met happy end.
Ik moet toegeven, als Oostenrijkse, dat die films mijn ding wel zijn! Ik ben ermee opgegroeid en ook al kunnen meer hoogstaande films me ongetwijfeld meer boeien, het genre Heimatfilm is écht wel aan mij besteed. Ik pink dan ook telkens weer een traantje weg als ik de roep van de bergen hoor, ook al is het maar op TV. Allicht ook dé hoofdreden dat ik nog steeds geen Belg "geworden" ben... Ik ben er nu eenmaal geen en zal er ook nooit één worden, hoewel mijn Oostenrijks gehalte ook verwaarloosbaar is en ik totaal niet in dat Katholieke bekrompen land pas, waar vrouwen onderdrukt worden, mannen meer macho zijn dan eender waar ter wereld en er niet veel meer is dan bergen, bossen, meren en enkele culturele steden. Een mooi land, fijn om er op vakantie te gaan, maar zeker niet mijn thuis, net zo min als het dat van mijn vader is/was, die het er ook al vroeg voor bekeken hield om de wereld in te trekken en uiteindelijk (na Londen, Berlijn en Zwitserland) te stranden in België.
Heimweh dus... Ook vandaag toen ik de bergen zag. Zo statig, zo ongerept, zo mooi. Elke landschapsscène deed herinneringen opborrelen, dromen aan die ene zomer, nu alweer een jaar of 17 geleden. Alles wat ik zag kwam me zo bekend voor...
Oostenrijk is vrij groot en de streek waar ik (of beter: mijn vader) vandaan kom ligt in het Zuid-Oosten, tegen het vroegere Joegoslavië aan en is dus zeker geen toeristische trekpleister. Er wordt 's winters geskied door de inwoners en een handjevol buitenlanders. In de zomer heb je er wat wandelaars, ook Belgische, Nederlands of Duitse. Maar, verre van toeristisch of bekend allemaal.
Maar, plots zag ik plaatsnaamborden die ik kende, de nummerplaten op de auto's in de film waren dezelfde als die van mijn oom (BM voor Bruck an der Mur) en het hoofdpersonage stapte het Stadhuis van Thörl binnen, een klein dorpje dat ik maar al te goed ken, omdat het op mijn weg ligt naar "huis", naar mijn bergen, naar papa zijn bergen. Dit kan niet zijn! Een film, gedraaid in het Aflenzer Land, meine Steiermark op de Duitse TV, op een zieke dinsdagvoormiddag!
Ik pink nog een traan weg bij Schatten der Erinnerung, een Heimatfilm die me Heimweh doet krijgen...
(Voor wie de film wil zien: Hij staat in volledige lengte online http://www.ardmediathek.de/ard/servlet/content/3517136?documentId=4526440)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten