Gisteren Gaspard Noé’s “Enter the Void” gezien… (een interessante bespreking van de film op: http://www.nu.nl/film/2339242/enter-the-void---gaspard-noe.html) Een vaak psychedelische drugstrip van 155 minuten, knap verfilmd (een hoofdrolspeler die eigenlijk maar een keer of 2 écht in beeld komt en verder de film als grote afwezige of ruggelings gefilmd domineert, prachtige cameravoering met duizelingwekkende beelden vanuit kranen en helicopters geschoten). Ook al is het verhaal flinterdun en zijn de verhaallijnen niet altijd even gedetailleerd afgewerkt, dan nog boeit het achterliggende me… Meer bepaald de toestanden rond sterven en de in de film aangehaalde wedergeboorte.

Uit Wikipedia:

“Het Tibetaans dodenboek (Tibetaans: Bardo Thödol) is de
naam die in het Westen gegeven is aan de vertaling van een deel van een
verzameling van honderden teksten, namelijk het deel over sterven en wedergeboorte. …Naast teksten over de drie bardo's, ofwel overgangsfasen van het sterven en wedergeboorte bevat de verzameling beschrijvingen van de drie andere overgangsfasen: het leven, de droom en meditatie.”

Wij – de mens – hebben 2 dingen met elkaar gemeenschappelijk: we worden geboren en we sterven, daar kunnen we nu eenmaal niet omheen. Al de rest is dat niet noodzakelijk voor ieder mens: het zien, het horen, het proeven, het voelen… Het geboren worden en sterven echter zijn dat – voorlopig althans – nog wél.

Zelf heb ik in mijn leven 1x een “outer body experience” gehad ten gevolge een bijna-doodervaring toen ik dreigde te verdrinken in het zwembad van mijn ouders thuis. Ik was toen 16-17 jaar en 2 vrienden van me zaten wat met me te dollen in het zwembad. Tijdens het spel legden ze een natte handdoek rond mijn nek, trokken toe en duwden me onder, niet beseffend dat ik geen lucht gehapt had. Mijn longen vulden zich vol water en na enkele seconden van paniek werd ik rustig, keek ik vanop de grond van het zwembad naar boven, zag de blauwe lucht en de stralende zomerzon tot ik heel even mijn lichaam verliet. Even later merkten ze mijn blauwe lippen op en het feit dat ik niet leek te ademen en haalden ze me boven, waar ik water begon te hoesten en zwembadwater overgaf tot mijn ganse keel helemaal geprikkeld voelde…

Het was een ervaring die me een korte kennismaking gaf met het sterven, met hoe het voelt als het leven uit je wegglijdt en de paniek die dan plaats maakt voor stilte, rust en, ja, ook berusting.

Net zoals ieder van ons gaat ook mijn moeder dood. Alleen is het in haar geval zo dat dit sterven al 17 jaar duurt en ze allicht het 20ste jubileum van haar stervensproces niet zal halen. Pas 63 is ze en we durven er niet echt bij stilstaan of we haar dat 65ste kaarsje nog gaan zien uitblazen, gewoon omdat we weten dat die kans quasi onbestaande is. Kanker… Borstkanker meerbepaald met uitzaaiingen naar de heupbotten en het borstbeen. Een verhaal dat al jaren aansleept doch behoorlijk onder controle was en nu plots escaleert. De jaarlijkse controle is nu al een 3-maandelijkse geworden met keer-op-keer meer slecht nieuws om te verwerken. De periodes van aanvaarding en relatieve rust hebben nu plaats gemaakt voor een permanent gevecht, een dagelijkse onrust die zich meester maakt en een hoop verdriet om wat komen gaat… en wanneer. Ze ziet af, zoveel is duidelijk. En, dat gegeven begint nu steeds meer mensen uit haar omgeving duidelijk te worden, daar waar ze er de voorgaande jaren een meester in was om te camoufleren, om sarcastisch en ironisch weg te lachen.

Niet dat het voorheen niet allemaal serieus en ernstig was, verre van. Maar, toen was er nog de hoop die verzachtte. Nu is er alleen de wetenschap dat pijnbestrijding de levenskwaliteit een beetje kan verhogen, maar dat therapieën geen ander doel hebben dan te verlichten. Stoppen kan niet meer, alleen nog afremmen.

Ondertussen heeft ze eindelijk in die mate aan de pijn toegegeven dat er een poetshulp mocht komen, die de dingen doet die zij al lang niet meer kan. Ondertussen heeft ze eindelijk haar broer in Zuid-Frankrijk eens bezocht (haar laatste “verre reis” noemde zij het toen al). Ondertussen heeft ze al lang toegegeven dat ze niet meer kan… en eigenlijk niet meer wil… omwille van de ondraaglijke pijn. Leven wil ze wel nog en daarom blijft ze vechten. Maar, vooral dan met levenskwaliteit ipv –kwantiteit. De chemo’s… ze heeft ze geweigerd, voor de zoveelste keer. En, ik ben er fier op dat ze zich verzet heeft tegen deze behandeling die haar fysiek en mentaal breekt, een behandeling die ze al eens eerder doorstaan heeft en die haar 3 jaar levenskwaliteit gekost heeft, maar toen wel haar leven gered heeft, 7 jaar geleden. Dat leven, ze wil het wel nog, maar het hoeft niet kost wat kost gered te worden, als de pijn maar stopt. De bestralingen die vanaf morgen op haar gaan inwerken en haar moe gaan maken zijn pijnbestrijdend en we hopen dan ook dat ze hun werk gaan doen, zodat er alsnog enige vooruitgang geboekt kan worden op het vlak van de leefbaarheid.

Het moet verder, ook al is elke dag verder een dag dichter bij het einde…

Mama, je bent en blijft een straffe madame!

Automne-Moi! Het is herfst...

See mine...

Industriële architectuur, vlakbij. C-Mine in Genk, het cultuur- en seminariecomplex. Pas vorige week geopend... Vandaag een snel kijkje gaan nemen en enorm onder de indruk.

Helaas is nogal wat kwaliteit van de foto's verloren gegaan met het comprimeren. Maar, desalniettemin geven ze toch de grandeur weer van dit indrukwekkend gebouw.

Enjoy...

Mag ik je hand
Om in de mijne te leggen
Geef je me je arm
Om tegen te leunen

Krijg ik dan ook je borst
Om me tegen te vleien
Weet je, doe maar ineens alles
Voor nu en altijd

(Cora Meier, 2010)

Stigma's

Het stigmatiseren van mensen omwille van hun afkomst, uiterlijk, religie of wat dan ook ligt me niet. (Bevolkings)groepen op basis van vooroordelen of feiten gepleegd door één iemand of enkelen in hun geheel ver- of beoordelen zijn me dan ook vreemd, normaalgezien… Toch betrapte ik me gisteren, in een nogal goedgeluimde en ontspannen bui op een uitspraak waar ik van versteld stond, ook al was ze vooral sarcastisch-grappig bedoeld…

In de auto van mijn partner, met een vriendin op de achterbank, waren we op weg naar huis van een avant-première, druk napratend over de documentaire die we net gezien hadden. Het was donker buiten rond 23 u op maandagavond, toen we aan onze kant van de weg in tegenovergestelde richting een jonge kerel zagen stappen. Lange wapperende schouderlange haren, zwarte lange mantel tot bijna op de grond, zwart shirt, net de puberteit ontgroeid en allicht rond de 20. De “Amai, wat is dat voor ene” van mijn vriendin heb ik aangevuld met “Hij lijkt wel veel op Kim De Gelder. Wacht maar, straks haalt ie een geweer uit zijn mantel om weerloze kindertjes van een parkbank te knallen” Op het ogenblik dat de woorden uit m’n mond kwamen dacht ik bij mezelf hoe fout het toch is om die jongen op basis van zijn lange jas over dezelfde kam te scheren als een meervoudig moordenaar. Allicht kwam ie net van bij zijn vriendinnetje een straat verder, gezellig samen aan een colaatje lurkend, liefdevol tegen elkaar geleund op de bank voor TV of had ie net met een schoolkameraad samengezeten om samen huiswerk te maken of iets in die aard. Het was allicht een gewone jongen, die zijn identiteit aan de hand van zijn kledij wilde profileren, terwijl ik hier in de auto een beetje de spot met hem zat te drijven, hem op basis van zijn uiterlijke verschijning vergeleek met een zwaar gestoorde crimineel.

Een eind verder werd onze blik getrokken door blauwe knipperlichten… Allicht een ongeval gebeurd of zo? Eens dichterbij bleek er een brandweerwagen de straat te versperren, zodat we ervoor kozen om te draaien en een andere weg huiswaarts te kiezen, gezien de brandlucht zich snel in de auto verspreidde en we achter een huisgevel niet alleen rook maar ook vlammen zagen opkomen. We zijn geen ramptoeristen en schonken er verder niet al teveel aandacht aan, ook niet toen we onderweg nog een aantal brandweerwagens zagen rijden. Ach ja, allicht een kabelbrand, een TV-implosie of een auto die in brand gevlogen was? Als het iets ernstigs was, dan zouden we het de volgende dag wel horen of lezen…

Vanochtend op een doods moment toch maar even de webstek van mijn favoriete dagblad geconsulteerd, kwestie van eens te kijken wat er gisteren allemaal loos was…

Brandstichting aan Beringse school
08:22 Maandag even voor 23 uur is brand ontstaan voor lagere school De Beerring aan de Koerselsesteenweg in Beringen. Voorbijgangers hadden gezien dat een man die volledig in het zwart gekleed was, de berg papier had aangestoken die door de school op de stoep was geplaatst voor de ophaling van dinsdagmorgen.
Toen de man merkte dat hij betrapt was, vluchtte hij in de richting van Koersel. De brandweer van Beringen had het vuur snel onder controle.
De politie heeft een onderzoek ingesteld.
(HBVL dd 14/09/2010)

Tja, daar word je dan toch even stil van. Na een snel telefonisch consult met mijn vriendin om te horen wat zij zich nog van de man herinnerde hebben we besloten dat ik naar de politie zou bellen, om door te geven dat we een jongeman, helemaal in het zwart gekleed en Kim De Gelder lookalike rond 23 u hebben zien wandelen op die bewuste baan… Niet wegvluchtend, maar gewoon stappend, in zijn eentje, op een donkere maandagnacht… Ik heb een telefonische verklaring afgelegd, een zo gedetailleerd mogelijke persoonsbeschrijving doorgegeven en mijn gegevens achtergelaten, voor het geval we toch ter plaatse de verklaring zouden moeten herhalen.

En dan nog vraag je je af: “een man die volledig in het zwart gekleed was”… Het kan evenzeer een beleefde, deftig ogende doorsnee 70-plusser in zwart 3-delig pak geweest zijn, die tijdens de avondwandeling met zijn schoothondje bij het zien van al die kartonnen dozen in het straatbeeld, daags voor de papierophaling, gewoon zin kreeg om nog eens kattenkwaad uit te halen en vuurtje-stook-te-spelen.

Waarom heeft die zonderlinge eenzaat die we zagen wandelen me niet met mijn schuldgevoel omwille van het stigmatiseren laten zitten, maar bevestigt hij het beeld dat mensen van “zijn soort” hebben? Tenminste, als klopt wat op de nieuwssite staat en voorbijgangers effectief gezien hebben dat iemand in het zwart gekleed de brand gesticht heeft en achteraf zou blijken dat hij niet alleen een verdachte maar ook de dader is en hij het was die het vuur aanstak én wegvluchtte. Wie zal het zeggen?

Stigmatiseren wordt wel eens vertaald door “brandmerken”. Ik hoop dan ook, als moeder van 4 kinderen, dat hij zichzelf bezeerd heeft tijdens zijn one-man-show, dat hij zichzelf gestigmatiseerd heeft… en heb tegelijk te doen met de “gewone” langgemantelde jongeren in het zwart, die ik vanaf nu allicht nog kritischer ga bekijken, nog meer zal stigmatiseren in de wetenschap dat één van hen een meervoudig moordenaar is en een andere, dichter bij huis, allicht brand gesticht heeft voor een dorpsschooltje… ook al moet dat nog bewezen worden.

Ze zijn er weer… de kracht en de energie!

Soms kan een weekend echt wel het verschil maken. Vorige week nog compleet gebukt onder de verbouwingsnasleep en een hangende verkoudheid om deze week fris en monter te starten. De zon zaterdag heeft geholpen, 25°, rommelmarkt 2 straten verder waar ik me een vrolijk gekleurd kleedje en een nog prettiger bolletjesrokje gekocht heb, retro-achtig, soepel vallend en echt wel “mijn ding”. Ook de kids hebben op de rommelmarkt leuke spullen gevonden en waren elk met 2 euro meer dan gelukkig en konden hun Pokémoncollectie met enkele uitzonderlijke stukken uitbreiden. Namiddag dan een fijn familiefeest op het terras van mijn zusje en ’s avonds decadent uitbundig en overheerlijk getafeld bij en met vrienden, een leuke bende bijeen. Ondanks het drukke programma toch tijdig gaan slapen en lekker lang blijven liggen zondagochtend.

Dankzij vader’s connecties zondag dan een upgrade gehad van “plebs” naar VIP, wat altijd leuk is. Parking vlakbij de ingang en in een aangenaam kader en beschut van de regenvlagen in alle rust je dag beginnen met: “Wat wenst u te drinken? Champagne?”, terwijl ze voor de 3de maal op rij een plateau broodjes en sandwiches onder je neus duwen en je ’s middags al bij kaarslicht kan genieten van Keltische klanken in selecte kring. Nu, die selecte kring is mijn ding absoluut niet! Want, op elk Limburgs evenement kom je in de VIP-lounge wel dezelfde mensen tegen, duur en chique uitgedost. En, ze komen niet voor het evenement an sich, maar om te zien én gezien te worden. Zelden of nooit verlaten ze hun veilige VIP-haven om zich onder het gezellige en leuke feestgedruis dat zich buiten afspeelt te mengen. En, ze gedragen zich na het zoveelste glas champagne niet alleen hautain, maar kortom decadent. Hoe later op de dag, hoe meer ze zich übermenschen voelen, hoe luider hun bulderlach wordt, het personeel van de bediening commanderend en sloten champagne bestellend om dan hun glas maar half leeg te drinken. Maar, eerlijk is eerlijk, van de “special treats” kan ik wel genieten, ook al is de entourage mijn dada niet.

Met mijn “gewone vrijkaarten” heb ik de vader van mijn kids gelukkig gemaakt, die dan ook met het ganse gezin gratis op stap kon. Geamuseerd hebben ze zich, de kids: vol slijk tot achter hun oren en het houten zwaard dat ze al enkele jaren op hun verlanglijstje hadden staan hebben ze van hun papa ook cadeau gehad. Dollend met vriendjes kon ook hun dag niet meer stuk, ondanks de zware regenbuien. En, als moeder laat het je niet onberoerd om je kinderen gelukkig en vrolijk te zien, een gans weekend lang.

Nadien nog een leuke barbecue in vertrouwd sociaal kader en tijdig naar huis om in bed met mijn favoriete tv-serie na te genieten van een super weekend. Heerlijk… Ik was zelfs niet écht moe en voelde me vanmorgen gewoon energiek en simpelweg happy. Gelukkig omdat ik gezegend ben met geweldige kinderen die met hun vrolijke gezichtjes en enthousiasme mij alle dagen nieuwe energie geven. Gelukkig omwille van de rust en de voldoening die de liefde me brengt, ongecompliceerd en mooi in al haar eenvoud. Gelukkig om de vrienden die oprecht om me geven, me steunen en hun helpende handen reiken als ik even niet meer kan. Gelukkig in mijn mooie en quasi afgewerkte huis, met de blote voeten over de warme parket lopen, genietend van elke stap die ik erop zet. Gelukkig om alle geluk dat ik heb…

Terugdenkend aan de decadentie van daags ervoor vraag ik me dan ook af of die “Vippers” met hun hoog superieuriteitsgehalte nog voluit kunnen genieten van de kleine dingen, die het leven zoveel meer inhoud geven…

Happy tune :-)

Het is de laatste weken wat stil geweest. Geschreven heb ik wel, bijna dagelijks. Nu ja, het waren ook drukke tijden: verbouwen, voor de 4de keer op nog geen 3 jaar tijd al mijn spullen (en dat zijn er heel wat) in dozen steken, proberen het huishouden ondanks de verbouwingen draaiende en leefbaar te houden, zorgen dat de kinderen niks te kort komen en daarnaast nog fulltime werken gaan. Daarbovenop dan nog wat persoonlijke tegenslagen die het laatste half jaar weinig aangenaam gekleurd hebben: mijn moeder die zeer zwaar ziek is en nooit meer beter zal worden, zodat we met een tikkende klok zitten, een pijnlijke tijdbom. Haar beste vriendin die plots en volkomen onverwacht overleden is, mijn grootmoeder aan moeders kant die zeer snel en ook wel onverwacht (ondanks haar gezegende leeftijd) gegaan is, mijn eigen operatie en 2 weken recup, het overlijden van mijn vaders vader in dezelfde periode, een oprecht gemeende poging tot zelfdoding (hoewel verlossing of euthanasie hier eerder het gepaste woord voor zijn) in de familie, mensen uit de ruime vrienden- en kennissenkring die letterlijk of figuurlijk gestorven zijn…

De verbouwingen zijn ondertussen afgerond sinds enkele dagen: de nieuwe ramen en deuren staan nu al 4 maanden, de muren zijn vorige maand fris behangen en geverfd en de parket die sinds vorige week ligt ruikt nog lekker naar vers verzaagd hout. Stilaan beginnen mijn dozen voor de allerlaatste keer uitgepakt te geraken, het bouwstof van de serviezen en glazen geraakt langzaamaan weggespoeld en de kamers krijgen elk terug hun oorspronkelijke bestemming: de kinderkamers zijn terug quasi leeg, zodat ze er niet meer moeten opkijken tegen het eetkamermeubilair en de logeer-/studeerkamer krijgt weldra ook terug de functie die eraan voorbehouden was, gezien deze kamer het afgelopen jaar vooral als opslagplaats diende en je er de laatste week nog net de deur kon openen, maar de kamer gewoon niet te betreden was, daar ze helemaal volgestouwd stond met de inhoud van de woonkamerkasten en diverse prullaria.
In de praktijk is er dus eindelijk licht aan het einde van de tunnel…

Echt euforisch word ik er helaas niet van, ook al had ik dat gehoopt. Fysiek en mentaal ben ik mijn terugslag aan het krijgen van maanden doorzetten, verbijten en verderdoen… steeds maar verder en verder en verder. Ik heb allicht de grenzen van mijn eigen kracht te zeer afgetast, ben er waarschijnlijk meermaals over gegaan. En, als ik een psychisch label op mezelf zou moeten plakken, dan zou dat momenteel het etiket van “dwangmatige neuroot on the edge of a nervous breakdown” zijn. Ook hier is zelfkennis het begin van alle wijsheid en heb ik het dus nog redelijk in de hand, hoewel ik moet toegeven dat ik smacht naar een time-out van 1 à 2 weken. Absurd, gezien de vakantieperiode er net opzit, maar ik het gevoel heb geen vakantie gehad te hebben. De vrije dagen stonden grotendeels in het teken van de kinderen en waren dus vermoeiend, hoewel ook heel erg fijn en leuk. De kindvrije vakantiedagen heb ik gevuld met het opknappen en leefbaar krijgen/houden van mijn huis: verfwerken, opruimen, opkuisen en meer van dat.

Fysiek geniet ik nu van de nasleep van dat alles: mijn lijf voelt geradbraakt, alle spieren branden en het omslaan van het weer heeft gretig gebruik gemaakt van mijn aangetaste weerstand om me op te zadelen met een zware verkoudheid die me vermoeit en versuft.

Maar, rust roest en met een moeder, die ondanks het feit dat ze de totale aftakeling met rasse schreden tegemoet ziet komen en ondanks alles ook altijd maar door doet, als voorbeeld, is het niet echt een optie om toe te geven aan die momenten van zwakte en doe ik dwangmatig neurotisch verder, balancerend on the edge…