An Island...

Life is music... Bedankt Efterklang voor de Islandtrip :-)

169,5…

169,5 dat is de lengte die ik officieel meet – in centimeters - althans volgens het toenmalige PMS (nu CLB) in mijn schooltijd en ik meen ook dat dit meer recent zo bevestigd werd door de bedrijfsgeneesheer.

Niet dat ik ermee bezig ben hoe groot ik ben, gezien de grootte van een mens ook met andere - meer subjectieve - maatstaven gemeten kan worden. Maar, die effectieve meetbare lengte heeft toch al wel enig impact gehad op mijn keuzes…

Als kind was ik altijd al de grootste in de klas. Fijn op klasfoto’s! In die tijd – eigenlijk al zolang ik denken kan – was ik met paarden bezig, terwijl de echte meisjes in de klas “op ballet” zaten. Ik danste dan ook vaak – hen imiterend - door mijn zeer ruime dakkamer, op te tippen van mijn tenen, kuiten opgespannen, rug gestrekt, schouders recht, met één of andere klassiek muziekstuk op de achtergrond. En, ik oefende de spagaat en split en kromde mijn rug in de meest onnatuurlijke bochten, op zoek naar een elegante pose. (Toen wist ik nog niet dat ik later de diagnose “hypermobiele gewrichten” zou meekrijgen en vond ik het dus best wel “cool” dat ik op dat vlak nét iets meer kon dan mijn balletdansende medeleerlingen.) Anderzijds was er ook wel de objectieve vaststelling dat zij vaak kleine, frêle meisjes waren met armen als twijgjes en piepkleine voetjes die ze met gemak in hun “spitzen” gestoken kregen. Ik herinner me dat zo levendig omdat hun spreekbeurten steevast over ballet gingen en ze dan ook hun mooie tule kleedjes en roze spitzen met satijnen knooplinten bijhadden, ter illustratie. Die schoentjes, zo klein en fijn! Daar waren mijn rijlaarzen fregatschepen tegen…

Ik had een stevig beendergestel (wat me al veel botbreuken bespaard heeft), was behoorlijk lang en leefde bovendien op relatief grote voet (een maatje 40-41 op mijn 11de), wat maakte dat ballet misschien toch niet zo ideaal voor me was, als we even buiten beschouwing laten dat ik met de paarden genoeg om handen had en beide sporten/hobby’s ook niet echt praktisch te combineren zijn, gezien de fysieke tegenstrijdigheden die ze met ze zich meebrengen.

De meisjesdroom als balletdanseres heb ik dan ook snel vaarwel gezegd. Ik was gewoon te groot! Maar, de klassieke muziek had wel iets, zodat ik me best wel als operazangeres zag. Van postuur mochten die ook wel wat groter zijn, ook al ambieerde ik niet direct het gevulde figuur van pakweg een Montserrat Caballé met haar imposante klankkast.
Vanaf het ogenblik dat ik de ballet-ambitie had laten varen ben ik dan ook in m’n kamer beginnen zingen. Het klonk ongetwijfeld eerder alsof er een kat vermoord werd, maar ik vond het leuk om te spelen met (toononvaste) hoogtes en laagtes en “alles te geven” wat eruit kwam! Zonder notenleer en “klassieke (zang)scholing” zou daar op lange termijn echter niks van in huis komen. En, mijn huis, dat lag in Grasheide, waar de cultuur en de aangepaste scholing een zeer ruime bocht rond genomen hadden.

Adieu ballet, au revoir opera! Jullie zien me nog wel eens in het publiek zitten, in volle bewondering.

Vanaf toen had ik slechts 2 beroepsmatige dromen meer: non worden of stewardess op een cruiseschip.

Naarmate ik wat ouder werd en mijn toeristische bachelor-studie aanvatte (bij gebrek aan religieuze overtuiging heb ik de droom om non te worden ook maar in de schuif gestoken), kwam er meer vraag om links en rechts eens te poseren voor één of andere (niet-professionele) fotoshoot (meestal voor mede-studenten of pas gestarte fotografen, die één of andere themaopdracht moesten uitvoeren), te figureren in een (reclame-)filmpje(s) (de eerste vraag daarvoor kregen mijn ouders al voor ik 3 jaar werd, voor een babyshampoo- of zeepcommercial) of eens een catwalk te belopen. Niet dat ik zo knap was, maar schijnbaar zagen mensen wel iets in mijn ogen, die mijn moeder’s beste vriendin ooit vergeleken had met die van een koe! Wekenlang was ik door die vergelijking aangeslagen en heb ik gehuild, als kind niet beseffend dat koeien eigenlijk mooie grote ogen met héél lange wimpers hebben en dat dat van die koeienogen als compliment bedoeld was en niet als belediging.

De meeste "opdrachtjes" die ik deed waren vriendendiensten of brachten me een kleine “onkostenvergoeding” op, net genoeg om een broodje en een drankje te bestellen. Want, voor het professionelere circuit was ik te klein! Meer bepaald 0,5 cm om de minimumgrens van 1m70 te halen. Niet dat ik er mijn beroep van had willen maken, maar een leuke hobby en bijverdienste leek het me wel.

Ondertussen flirt ik leeftijdsgewijs stilaan met de 40 en ga ik mijn 4de jaar als Meikoningin in, een symbolische rol die ik speel, waar schijnbaar noch de lengte, noch het postuur en ook de leeftijd er niet toe doet!

169,5 cm… dat is mijn lengte… zonder hoge hakken, die me helpen om de 9 cm tussen té groot en té klein te overbruggen en zelfs een beetje lopen als spitzen! ;-)

Oh sinnerman, where you gonna run to
 Sinnerman, where you gonna run to
 Where you gunna run to
 All on that day

 Well, I run to the rock
 Please hide me, I run to the rock
 Please hide me, I run to the rock
 Please hide me, lord
 All on that day

 Well, the rock cried out
 I can't hide you, the rock cried out
 I can't hide you, the rock cried out
 I ain't gonna hide you, god
 All on that day

 I said rock, what's a matter with you rock
 Don't you see I need you rock
 Don't let down
 All on that day

 So I run to the river
 It was bleedin', I run to the sea
 It was bleedin', I run to the sea
 It was bleedin'
 All on that day

 So I run to the river
 It was boilin', I run to the sea
 It was boilin', I run to the sea
 It was boilin'
 All on that day

 So I run to the lord
 Please help me, lord
 Dont you see me prayin'
 Dont you see me down here prayin'

 But the lord said
 Go to the devil, the lord said
 Go to the devil
 He said go to the devil
 All on that day

 So I ran to the devil
 He was waiting
 I ran to the devil, he was waiting
 I ran to the devil, he was waiting
 All on that day

 I cried, power
 Power (x7)
 Bring down (x5)
 Power (x14)

 Oh yeah

 Oh, I run to the river
 It was boilin', I run to the sea
 It was boilin', I run to the sea
 It was boilin'
 All on that day

 So I ran to the lord
 I said, lord hide me
 Please hide me
 Please help me
 All on that day

 He said, god, where were you
 When you are old and prayin'

 Lord, lord, hear me prayin'
 Lord, lord, hear me prayin'
 Lord, lord, hear me prayin'
 All on that day

 Sinnerman, you oughta be prayin'
 Oughta be prayin', sinnerman
 Oughta be prayin'
 All on that day

 I cried, power
 Power (x12)
 All down (x2)
 Bring it down
 Power (x4)

 Oh power,
 Power, lord
 Don't you know that I need you, lord
 Don't you know that I need you
 Don't you know that I need you

 Oh lord, please
 Oh lord
 Oh lord

Het Parfum

Je vraagt je soms toch wel af wat Jean-Baptiste Grenouille zo boeide aan “het Parfum” dat het hem tot seriemoordenaar maakte (nu, voor alle duidelijkheid: ik heb het boek van Süskind niet gelezen – ik ben nogal leeslui – maar heb wél de film gezien)… Misschien dat het tijdskader er voor iets tussenzit en mensen toen nog een meer “naturelle” geur op zich hadden hangen, wat zowel aangenaam als walgelijk kan zijn…

Geur dus… Meer bepaald de menselijke!

Vanochtend had ik – op een nuchtere maag – het “plezier” om me, op weg naar mijn werkplek, in een overvolle lift te mogen wurmen, geprangd tussen vrouwen. Mijn neushaartjes namen dadelijk bij het openen van de liftdeur een kwalijke walm van zware zoete geuren waar. Niet echt wat je voor je eerste ochtendsigaret gewaar wil worden… Neen, niet één overladen geur, maar een heel pallet mismatchende sensaties. Allicht was er ook nog een wolk blijven hangen van de dames die de lift vlak voor ons gebruikt hadden, want het was uitzonderlijk druk, met 2 “uitverkochte” vergaderzalen op mijn verdieping. Die geur, hun parfums, een overdaad aan zoetigheid, die in zich accenten van zowat elke bloem die op aarde te vinden is met zich meedroeg. Het was gewoon méér dan teveel van het goede… zeker ’s morgens. Ik wist zelfs niet meer of het me nu aan een verwelkt boeket wegkwijnende bloemen, dan wel aan een WC-blokje herinnerde? Uiteraard voorzien van een laag honing of iets anders kleverigs-zoets!

De geurwolk wakkerde mijn verlangen aan… het verlangen naar een frisse zeebries, naar een vroege lentezon, naar vochtig herfstmos… Maar zeker niet naar de vrouwen “achter” het parfum!

Ja, ik stel me dan echt wel voor wat een man zou ervaren hebben in dezelfde situatie? Zou deze misplaatste geurkakafonie bij hem andere verlangens aanwakkeren? Zou hij ’s ochtends al overmand worden door een onstilbare honger naar meer? Zou hij er een positieve wauw-sensatie aan overhouden?

Als jonge puber hulde ik me in een waas Axe vooraleer naar school te gaan. Inderdaad, de mannendeo! En, niks als complimentjes omdat ik altijd zo lekker fris rook. Vooral dan van meisjes uit de klas, die ik misschien door mijn mannengeur eerder kon imponeren dan de jongens. Of misschien ook omdat jongens daar – zeker op die leeftijd – allicht niet in het minste mee bezig zijn? Ik heb ondertussen de Axe opgegeven, hoewel mijn mama nog steeds zweert bij mannendeodorant en altijd super lekker ruikt!

Sinds 14 jaar ruik ik eigenlijk hetzelfde: naar vrij geurneutrale Nivea-deo onder de oksels en naar zonnebloemen (Sunflowers by Elisabeth Arden) op de polsen en in de nek. Al eens aan een zonnebloem geroken? Inderdaad… die ruikt quasi naar niks en moet het van haar kleuren en haar imposante verschijning hebben. Mijn parfum: subtiel en zeer fris, maar zeker niet bloemig of zoet!

En, tot nu toe al 14 jaar lang complimentjes geoogst met mijn zonnebloemen- zowel van mannen als vrouwen - wat de liftdames vanochtend allicht niet kunnen beweren.

Bij deze dan ook mijn oproep om de liften ’s ochtends parfumvrij te houden. Less is more, ladies!

Doorbreek je de ketting, dan...

Je kent ze wel… De kettingmails die in je mailbox belanden en die een hartverwarmende (of hartverscheurende) liefdes- of vriendschapsboodschap met zich meedragen en je toch wel raken (ook al neem je je telkens weer voor om die goedbedoelde mails NIET meer te lezen)… tot je ergens helemaal onderaan iets leest in de stijl van:

“Stuur dit bericht door aan iedereen die je kent! Deze avond om
middernacht gaat je ware liefde zich realiseren dat hij je heel graag ziet. Er
gaat iets goeds gebeuren morgen tussen 13.00 en 16.00 uur, echt waar. Maak je
maar klaar voor de grote schok van je leven! Als je deze ketting breekt zal je
10 jaar lang relatieproblemen hebben. Als je het verstuurt naar 10 personen of
meer in 10 minuten nadat je deze mail hebt gelezen, zal dit uitkomen.”

Damn! Zo gaat het nu eens altijd: om deel uit te maken van het positieve karma, hoort wel wat!

Gezien ik de mail binnen de 10 minuten echter NIET aan 10 personen ga doorsturen heb ik daarmee mijn lot bepaald en zal ik bijgevolg nog 10 jaar relationele ellende kennen. En, morgen (vrijdag) tussen 13 en 16 u zal er ook niks goeds met me gebeuren!

Tja, deze had ik al wel zien aankomen, zelfs zonder de kettingmail. Morgennamiddag ben ik werken van 13.10-16.00 u en dat belooft meestal niet veel goeds (het is te zeggen: er zijn leukere dingen te bedenken om een namiddag mee te vullen). Nu, geen probleem, om 16 u begint mijn weekend en staat er een avond vol “goeds” op het programma… Ha! Met die consequentie valt dus nog wel te leven…De “grote schok van mijn leven” dan…vannacht om middernacht!

Laat ons eerlijk zijn: vannacht om middernacht wíl ik helemaal niet dat de ware liefde zich realiseert dat hij me heel graag ziet! Ik ben dan aan het slapen ben en heb mijn slaap hoognodig heb, gezien ik al wekenlang lijd onder een gebrekkige slaapkwaliteit.
Bovendien kan ik zonder aarzelen nu al 10 personen noemen die in ware liefde van me houden: mijn ouders (2), mijn zus (1), mijn 4 kinderen (4), mijn 2 beste vriendinnen (2), mijn lief (1).

Maar, omwille van het niet versturen van de kettingmail zal die laatste dan wel gauw afhaken en me opzadelen met 10 jaar relatieproblemen, neem ik aan?

Ach, waarom niet ineens 15 jaar relatieproblemen?
Tegen dan zijn mijn kinderen allemaal de deur uit en heb ik in tussentijd ruimte om me bezig te houden met heel veel goeds… en de stille momenten te vullen met het versturen van kettingmails!


Samengevat: http://info.org.il/irrelevant/may02-smilepop-soapbox4.swf

Just below my skin I'm screaming...

How can I change the world if I can't even change myself ?
I cannot change the way I am ?
I don't know, I don't know.

I wanna take a look at the world behind these eyes,
Every nook, every cranny reorganise,
Realise my face don't fit the way I feel.
What's real ?
I need a mirror to check my face is in place,
Incase of upheaval, fundamental movement below,
What's really going on I wanna know,
But yo, we don't show on the outside, so slide.
Just below my skin I'm screaming...

I need a mirror for my spirit,
Yeah, can you feel it ?
When I get deep, wanna hear myself sleep,
Not drowning, just tumbling around and around in the voices
Like a crowd in my head so loud,
I wonder what it's like to be dead,
I hope it's quiet, noise in my head like a riot,
Any remedy you have for me I'll try it.
Just below my skin I'm screaming...

I'm going deep, so deep that I can't sleep,
The pills ain't cheap but the bills are steep,
So I lick up with a booze and a spliff,
Try to snooze,
But who's dreaming, I ain't, this is win or lose,
Put down the drink, try not to think,
Let it go, fundamental movement below,
And yo, reality is dreaming,
Just below my skin I'm screaming...

(Faithless, Salva Mea)

Bookshop session...

Devotchka's nieuwe... Mooi!

Goooooooooooooooooooooooodmorning sunshine! Wipe your rainy tears away, 'cause spring is in the air!

"Gezonde" voeding?

Goh, kritisch ben ik altijd geweest. Té kritisch en rationeel volgens sommigen…

En, ja, op dit moment zit ik weer in zo’n fase. Of dat aan het grauwe weer van de laatste 3 dagen ligt weet ik niet. Of misschien ligt het wel aan de tijd van het jaar: de officiële christelijke vastentijd is deze week begonnen en de foldertjes van drogisterijen die hun sapkuren en vitaminesupplementen promoten hebben weer een weg naar mijn brievenbus gevonden. Zelfs mijn werkgever trakteert binnen 2 weken op een fruitmand in het kader van de “Week van de Groenten en het Fruit”.

Niet dat ik iets tegen een gezond leven heb. Integendeel zelfs. Ik ben zelf geen echte fruitmadame, maar voor een dagelijkse portie warme én koude groenten kan je me zeker warm krijgen. Mijn kinderen zijn dan weer gematigdere groenteneters, maar verorberen braaf 5 stuks fruit per dag. We zijn dus zeker geen junkfood-gezin, dat de waarde van verse voeding niet meer kent.

Tot daar is er dus nog niks mis. Wat me echter stilaan begint boos te maken is het feit dat we constant in de media bestookt worden met (publi-)reportages die ons nodeloos met een schuldgevoel opzadelen. Want, “de huidige maatschappij zorgt voor slechte voedingsgewoonten” en “het is onze verantwoordelijkheid om er bewuster mee om te springen”, voor onze gezondheid, ons hart, onze darmen, onze huid en god-weet-waarvoor-nog-allemaal. Overdreven, me dunkt. Ik zal niet ontkennen dat er hele bevolkingsgroepen zijn die zich met te vet voedsel volproppen en dus aan hart- en vaatziekten voortijdig bezwijken.

Sta me toe ter verdediging van mijn “je m’en fou”-houding even de geschiedenis in te duiken. Want, “gezonde voeding” is – naar mijn bescheiden mening – een modeverschijnsel van de laatste jaren, dat mensen ertoe aanzet de gekste voedingsswitchen te maken. Nog niet zo geweldig lang geleden bestonden er geen frigo’s, diepvriezers en transportmogelijkheden die ons het ganse jaar door voorzagen van de meest exotische producten op ons bord. Een mens at wat de lokale velden hem schonken en zorgde dat er conserveringsmogelijkheden waren om het één en ander te bewaren voor magere tijden. Men at het vette vlees van het varken dat over het erf wroette (weliswaar zonder hormonenbehandeling vooraf), gebruikte het vet om te bakken en braden. Cholesterol vierde toen ongetwijfeld hoogtij! Men bakte wit brood, sopte het in verse koeienmelk en at er spek met eieren bij. Voedingswaren werden gerookt en gepekeld ter bewaring of ingekookt met suiker tot jams en confituren die beter bewaarden. Zonder enige twijfel toen ook al met een verhouding van 50% suiker, op 50% fruit. Neen, deze basisvoeding stamt niet uit de Middeleeuwen, maar ken ik uit de pril na-oorlogse verhalen van mijn ouders, waarvan de één in een platgebombardeerde stad opgroeide en het dus met weinig vlees moest stellen en de ander op de buiten op een boerderij ronddolde en dus eerder toegang had tot rijkere en vettere maaltijden.

Gezonde voeding, daar lag toen allicht niemand wakker van. Nu ja, mensen waren toen ook vaak veel meer fysiek aan het werk: thuis, in de tuin en zelfs op het werk, dat niet zo geautomatiseerd was als nu. En, gezien er minder voorzieningen waren om het ’s winters overal lekker warm te stoken, zal een extra vetlaag in de wintermaanden dan ook wel meer noodzaak dan last geweest zijn. Voeding was een basisbehoefte die diende om HONGER tegen te gaan, een gevoel dat wij niet meer kennen...

Verschilpunt met nu is wel dat voedsel toen meer “vers” was (ook al heb ik daar soms mijn twijfels over, gezien de vaak gebrekkige conserveringsmogelijkheden), dat er minder gespoten werd en dat er minder chemische en kunstmatige additieven toegevoegd werden. Alles was dus allicht iets puurder dan nu het geval is. Maar, of al die vettige, zoete, zoute en zware spijzen zoveel beter waren dan nu? Ik betwijfel het.

Dat brengt me dadelijk bij de biowinkels, die ons met duurdere prijzen willen overtuigen hun ongespoten en onbehandelde waren aan te kopen. Elk stuk heeft namelijk persoonlijke aandacht gehad en werd manueel vertroeteld, wat natuurlijk meer kost. Maar… zijn die voedingsmiddelen zoveel beter? Uiteindelijk is het dezelfde (zure) regen die op de biogroenten valt en nemen ze hun voedingsstoffen op uit dezelfde vervuilde bodem en lucht als die van “de buurman”, die dus wel gretig gebruik maakt van pesticiden, kunstmatige meststoffen en een geïndustrialiseerd beheer. Ik heb dus ook mijn vragen bij het “biolabel”… wat allicht aan mijn te kritische kijk op de dingen ligt.

Maar, er is meer. Want, wist je dat bepaalde voedingsgroepen en voedingsmiddelen ervoor zorgen dat je geen kanker krijgt, dat acné een bocht rond je tere huidje maakt, dat je geen ADHD zal ontwikkelen en dat psychische problemen bij jou de kop niet zullen opsteken? Althans, dat wil men ons doen geloven. Helaas ben ik ook hier weer te kritisch om nog in sprookjes te geloven. In de tijd dat de Vlaamse huisvrouw namelijk nog fel gezouten “patatten”, in het vet badende braadworst, kolen in romige saus en rijke vleesjus serveerde waren wij al volledig thuis in het mediterraan dieet van olijfolie, knoflook, tomaten, verse kruiden en paprika. Dit werd aangevuld met Aziatische gerechten en andere uitgebalanceerde wereldkeukengerechten waar men in de verste verte bij ons op het platteland nog nooit van gehoord had. Volgens de bevindingen in menig voedingsboek kunnen wij dus onmogelijk getroffen worden door kankers, ook al bewijst mijn moeder al 18 jaar het tegendeel en zal ze aan kanker sterven.

Ze is hier geen uitzondering, dat weet ik wel. Mensen stierven vroeger allicht ook aan kanker of aan hartkwalen of aan god-weet-wat. Alleen wist men toen de oorzaken van een overlijden waarschijnlijk niet zo gedetailleerd te omschrijven en is het heden onze ambitie om allemaal kerngezond op onze 90-ste verjaardag in onze slaap te overlijden.

Ik wil hier zeker niet beweren dat voeding geen invloed heeft op je gezondheid. Verre van zelfs. Maar, het impact van voeding alleen zal ons echt niet redden voor de ondergang. De invloed van voeding en hetgeen men ons er rond verkondigt is “highly overrated”. Er zijn zoveel andere factoren die je gezondheid mee bepalen: genetische aanleg, industrialisatie, kwaliteit van lucht en water, enz.

Voor mij dus geen biokost of voedingssupplementen die vooral niet houden wat ze beloven. Ik probeer te variëren in hetgeen ik klaarmaak en hecht niet extreem veel belang aan hetgeen het voedingsetiket zegt. Want, zeg nu zelf, wie geraakt er nog wijs uit al die etiketten en samenstellingen. Beter dus om je er niet over op te jagen, terug te denken aan 1-2 generaties geleden toen aardbeien in de winter uit den boze waren en men nog nooit van een passievrucht of kiwi gehoord had in onze contreien.

Ik geniet dus van al het lekkers dat er in de winkels te krijgen is, maar hou me aan de leuze: geniet met mate en vermijd overdaad. Bij deze nodig ik dan ook de mensen in mijn omgeving (die het ongetwijfeld goed met me voorhebben) uit om me hun biologisch voedingsidee te besparen…

Als ik eens geen zin heb om mijn (gespoten en behandelde) tomaten NIET te wassen voor gebruik, dan zal ik daar heus niet van doodgaan. En, die grote steak om de andere week maakt van mij zeker geen slechter mens dan mijn veganistische medemensen. Hij helpt me mijn vitamine B12 en ijzer op peil te houden. En, de vis die ik eet, zit net zoals ALLE vis vol kwik en andere milieubelastende stoffen. En, ja, de wijn die ik drink bevat allicht ook pesticiden en pollutie, die je evenzeer in water terugvindt. Bespaar me dus al dat gezondheidsgezwam in de media en laat me a.u.b. gewoon terug genieten van het leven in al zijn aspecten, inclusief eten en drinken!

Spring is in the air

Koffierevolutie…

Ook al worden de media gedomineerd door de stijgende olieprijzen t.g.v. de onrust in het Midden-Oosten, mijn wereld draait sinds een dikke week rond koffie!

(En, dan nog te weten dat ikzelf absoluut geen koffiedrinker ben...)

Enige kadering is misschien toch aan de orde voor wat betreft mijn werkplek…

Ik werk voor een dochtermaatschappij van een grote bankinstelling (helaas een dochtermaatschappij die momenteel in de verkoopsvitrine staat) en ben dan ook ondergebracht in één van de hoofdgebouwen van onze moedermaatschappij sinds 9 jaar. Fijne burelen op de 4de verdieping, met prachtige zonsopgangen en zicht op het achterliggende Limburgs groen en voorzien van behoorlijk wat “inhouse”-faciliteiten. Onze burelen worden – tesamen met de rest van het gebouw – onderhouden door een extern poetsbedrijf, er is een firma die de ramen doet, een bedrijf dat het kantoorgroen op regelmatige tijdstippen komt gieten (iets waar wij enkel in de gemeenschappelijke gangen genot van hebben, maar toch), een firma die het openlucht-groen en de gazons onderhoudt, 2 grote vergaderzalen op dezelfde verdieping en koffieservice als we voor onze kantoorhouders enkele malen per maand gebruik maken van de volledig functioneel ingerichte vergaderruimtes van onze moedermaatschappij, die dan ook nog eens "op onze verdieping", vlak tegenover mijn burelen liggen.

Maar, aan die koffieservice komt een einde, vernam ik vorige week. Neen, niet dat wij als "dochter-in-de-vitrine" plots droog gezet worden... Het betreft eerder een beslissing die genomen werd voor de GANSE bankgroep en binnen 8 weken van kracht gaat in ALLE gebouwen van de groep. Geen (Poolse) “Madame Arabelle” meer die met haar kar door de gangen host en de vergader- en opleidingslokalen komt voorzien van enkele thermossen verse koffie, die dan zelf geschonken kan worden in standaard witte kopjes hotelporselein. En, als extraatje zijn er dan nog echte lepeltjes om de koffiemelk onder het bruine goedje te roeren of de suiker wat beter te verdelen – allemaal gedaan!

Maar, we mogen als alternatief gratis gebruik maken van de beschikbare koffieautomaten in het gebouw! Dadelijk werp ik een eerste probleem in de groep, richting “decision makers”, die zich in Leuven en Brussel bevinden en dus deze nieuwe regel voor de ganse Groep beslist hebben: “Op onze vergaderetage staat geen koffieautomaat. Zal er daar dan eentje bijgeplaatst worden?”

Want, je kan toch moeilijk de cursisten uit 2 vergaderzalen (met toch een capaciteit van 20 en 70 personen) met 2 liften naar een hoger of lager gelegen verdieping sturen om daar te gaan aanschuiven voor koffie (in plastic bekertjes met plastic roerstaafjes en melkpoeder ipv koffieroom!)

Negatief antwoord gekregen: er worden nergens toestellen bijgeplaatst! "Volgens een studie zouden de beschikbare automaten voldoen om de vraag te dekken." Of dat in ons specifiek geval wel praktisch en handig is, staat nergens in hun cijferstudie vermeld, uiteraard.

Men wist me along the way wel nog te zeggen dat de vrijgekomen uren van Madame Arabelle dan geïnvesteerd konden worden in extra schoonmaak. Een behoorlijke luxe, gezien de schoonmaak in het gebouw de laatste jaren beperkt werd tot 2 korte avondbezoekjes van amper een half uurtje door een onderhoudsdame, zodat het hier nu al jaren smerig, vuil en stoffig is en ik vaak zelf al de natte doek en de spuitbus ter hand neem om ongewenste verontreinigingen weg te werken en muffe geuren camoufleer met het strategisch opstellen van geurverfrissers. En, de schimmel in de Senseo-toestellen probeer ik zelf voor te zijn door op geregelde tijdstippen de hele handel in de vaatswasmachine te duwen en bij hoge temperaturen zuiver te krijgen. Nog te zwijgen van de kevertjes die hier rondlopen en de laatste uitspraak van mijn baas, een week geleden: "Mijn vuilbak ziet eruit alsof er dadelijk een hand komt uitgekropen en ik overweeg een champignonnenkwekerij op mijn bureau aan te leggen!". Maar, de nationaal beoogde besparing van -30% op de schoonmaak, die onze “Moeder” oplegde is in hun ogen alvast een succes… En, ikzelf weiger om bij het centrale meldpunt te gaan "klagen", omdat de 2,5 beschikbare poetsdames - Madame Arabelle en haar schoondochter en een bijkomende parttime-kracht, die echt wel hun best doen om op 2 uren tijd het hele 5-verdiepingen tellende gebouw onder handen te nemen - anders toch weer de dupe worden van mijn klacht en nog harder achter hun veren gezeten worden. Gezien het personeelsverloop bij de externe firma en de aanhoudende depressies bij de werknemers die hier al allemaal de revue gepasseerd zijn geen al te beste keuze...

Tja, dan ben ik dus ook maar bij mijn eigen werkgever voor mijn eigen cursisten een oplossing gaan zoeken voor het nakende “koffieprobleem”. Het eerste idee om met een bijkomend “huishoudtoestel” koffie te zetten heb ik verworpen. Want, in een kan van 1,3 liter koffie zetten voor 30 personen betekent voor mij ’s morgens een half uur eerder komen werken, de kinderen die dag in de ochtendopvang droppen en de ganse dag heen- en weer lopen met thermossen, wat ik totaal niet zie zitten! Beter was dan het idee van het semi-professionele toestel, waarmee ik vlot 3 grote thermossen ga kunnen vullen. De hotelporseleinen kopjes en echte lepeltjes zijn ook besteld, zodat we ons vanaf 1 april (oh, sweet irony!) zelf gaan kunnen behelpen voor wat onze cursisten (toch allemaal bankkantoorhouders) betreft.

Tja, onze Moeder heeft zo geen creatieve oplossing en hun directiesecretaresse is minstens even “pissed” als ikzelf, gezien ook zij zich de volksverhuizingen, de bezette liften en de morsvlekken in de liften en gangen levendig kan voorstellen als ze eraan denkt hoe “haar mensen” vanaf dan het gebouw gaan moeten afspeuren op zoek naar een koffieautomaat voor een kopje caffeïne tijdens de breaks.

Erger nog is de situatie van onze Poolse Madame Arabelle, die een contract heeft bij de externe firma die zorgt voor de poets binnen het gebouw. Zij zat er niks mee in om koffie rond te rijden; zij stond ’s middags stralend lachend en sympathiek achter de toonbank van de cafetaria het eten uit te delen, nadien de tafels af te ruimen en te poetsen… en, dat allemaal met een vriendelijke Poolse glimlach.

Ik kwam haar tegen op de gang daarnet, onze koffiedame Liesbeth (zoals ze in’t echt heet)… met rood doorlopen ogen van het huilen sinds enkele dagen. Want, per 1 april wordt haar contract niet meer verlengd, gezien de koffiedienst afgeschaft wordt. Wie er dan de cafetaria gaat doen en de poets die ze daarnaast nog doet weet ze zelf niet. Of ze een ander contract gaat krijgen (met focus op poetsactiviteiten) omwille van haar nieuwe taakomschrijving weet ze niet. Ze weet niet hoe het verder zal gaan… Zegt dat ze begrijpt dat de vorige koffiedame al 4 jaar thuis zit met een depressie… Voelt zich buitengezet met de lege melkroomcups…

Vraag is dus of dit niet weeral de zoveelste besparingsmaatregel is die uitgedragen wordt op de kop van de onderste en minst weerbare schakel, dan wel een noodzakelijke herschikking van prioriteiten? Mijn kantoorhouders zullen alvast geholpen worden en verder kunnen rekenen op een "warm" kopje koffie dat door mensenhand gezet werd… niet door Madame Arabelle, maar door mezelf, gewapend met thermossen en hotelporselein, de lepels in de aanslag…

Nooit gedacht dat ik ooit een koffierevolutie zou moeten gaan tegenhouden!