Het Parfum

Je vraagt je soms toch wel af wat Jean-Baptiste Grenouille zo boeide aan “het Parfum” dat het hem tot seriemoordenaar maakte (nu, voor alle duidelijkheid: ik heb het boek van Süskind niet gelezen – ik ben nogal leeslui – maar heb wél de film gezien)… Misschien dat het tijdskader er voor iets tussenzit en mensen toen nog een meer “naturelle” geur op zich hadden hangen, wat zowel aangenaam als walgelijk kan zijn…

Geur dus… Meer bepaald de menselijke!

Vanochtend had ik – op een nuchtere maag – het “plezier” om me, op weg naar mijn werkplek, in een overvolle lift te mogen wurmen, geprangd tussen vrouwen. Mijn neushaartjes namen dadelijk bij het openen van de liftdeur een kwalijke walm van zware zoete geuren waar. Niet echt wat je voor je eerste ochtendsigaret gewaar wil worden… Neen, niet één overladen geur, maar een heel pallet mismatchende sensaties. Allicht was er ook nog een wolk blijven hangen van de dames die de lift vlak voor ons gebruikt hadden, want het was uitzonderlijk druk, met 2 “uitverkochte” vergaderzalen op mijn verdieping. Die geur, hun parfums, een overdaad aan zoetigheid, die in zich accenten van zowat elke bloem die op aarde te vinden is met zich meedroeg. Het was gewoon méér dan teveel van het goede… zeker ’s morgens. Ik wist zelfs niet meer of het me nu aan een verwelkt boeket wegkwijnende bloemen, dan wel aan een WC-blokje herinnerde? Uiteraard voorzien van een laag honing of iets anders kleverigs-zoets!

De geurwolk wakkerde mijn verlangen aan… het verlangen naar een frisse zeebries, naar een vroege lentezon, naar vochtig herfstmos… Maar zeker niet naar de vrouwen “achter” het parfum!

Ja, ik stel me dan echt wel voor wat een man zou ervaren hebben in dezelfde situatie? Zou deze misplaatste geurkakafonie bij hem andere verlangens aanwakkeren? Zou hij ’s ochtends al overmand worden door een onstilbare honger naar meer? Zou hij er een positieve wauw-sensatie aan overhouden?

Als jonge puber hulde ik me in een waas Axe vooraleer naar school te gaan. Inderdaad, de mannendeo! En, niks als complimentjes omdat ik altijd zo lekker fris rook. Vooral dan van meisjes uit de klas, die ik misschien door mijn mannengeur eerder kon imponeren dan de jongens. Of misschien ook omdat jongens daar – zeker op die leeftijd – allicht niet in het minste mee bezig zijn? Ik heb ondertussen de Axe opgegeven, hoewel mijn mama nog steeds zweert bij mannendeodorant en altijd super lekker ruikt!

Sinds 14 jaar ruik ik eigenlijk hetzelfde: naar vrij geurneutrale Nivea-deo onder de oksels en naar zonnebloemen (Sunflowers by Elisabeth Arden) op de polsen en in de nek. Al eens aan een zonnebloem geroken? Inderdaad… die ruikt quasi naar niks en moet het van haar kleuren en haar imposante verschijning hebben. Mijn parfum: subtiel en zeer fris, maar zeker niet bloemig of zoet!

En, tot nu toe al 14 jaar lang complimentjes geoogst met mijn zonnebloemen- zowel van mannen als vrouwen - wat de liftdames vanochtend allicht niet kunnen beweren.

Bij deze dan ook mijn oproep om de liften ’s ochtends parfumvrij te houden. Less is more, ladies!