Frustrerend...

De beoogde droomjob is dus naar iemand anders gegaan… Tja, als je nog met z’n 2-en overschiet dan is het logisch dat er één van beiden aan het kortste eind trekt. In dit geval was ik degene die aan de eindmeet uit de boot gevallen is. Spijtig is het ongetwijfeld, vooral omdat ik de beoogde functie met hart en ziel zou ingevuld hebben, voor een product dat me lag als geen ander binnen een functie die voor 99% op maat van mijn profiel (zowel opleiding, ervaring als interesse) gemaakt was. Maar, ik onthou vooral dat ik na 14 jaar zonder sollicitaties toch een goede beurt gemaakt heb: “Ik vond dat je een goede sollicitatie hebt gedaan. Je bent zelfzeker en verkoopt jezelf goed. Wat betreft achtergrond en interesses ben je ook zeer geschikt voor de functie. Maar we zoeken iemand die een hoop extra ervaring binnenbrengt op gebied van communicatie en marketing. “

Ik probeer me dus over de vreselijke teleurstelling (op de ochtend van mijn verjaardag nota bene) heen te zetten volgens de leuze “ander en beter”, ook al valt me dat momenteel heel erg moeilijk.

De economische situatie is er niet naar dat de vetbetaalde jobs voor het rapen liggen en gezien ik de verantwoordelijkheid heb voor een gezin met 4 kinderen kan ik het me niet permitteren om teveel in te boeten aan loon. De verantwoordelijkheid die ik draag ten opzichte van de kinderen zou in een traditioneel gehuwd gezin met 2 ouders enigszins anders liggen: hij zou de flexibiliteit kunnen opbrengen qua tijdsbesteding en afstand en ik zou kiezen voor een job vlakbij met mooie uren. De kassa zou kloppen aan het eind van de maand en de kinderen zouden zowel op het vlak van tijd/kwaliteit alsook financieel niks tekort komen. Tja, daar wringt het schoentje dus gigantisch. Want, ik heb het beste uit beide werelden nodig: een uitdagende functie met een behoorlijk inkomen (kwestie van huis en kinderen te kunnen blijven betalen) in de lijn van hetgeen ik nu na 13 jaar bij de bank heb opgebouwd en die job zou binnen een 10km-straal moeten liggen op het vlak van de beperking van de rijtijden mét bovendien mooie werkuren in het verschiet (weekends vrij en ’s avonds op tijd gedaan hebben is noodzakelijk). De ideale job is dus degene die ik nu heb en weldra kwijt ben… :-(

Enorm frustrerend dan ook als mensen me zeggen “jij geraakt met je ervaring en inzet zo van straat”. Natuurlijk ZOU ik theoretisch direct van straat KUNNEN zijn… Want, voor wie werken wil is er werk zat. Maar, je moet er iets voor over hebben… Vanuit werkgeversstandpunt is de ideale kandidaat dan ook degene die jong en fris is, mega-flexibel is qua afstand en tijd (administratieve functies met dagshiften tot 22 u en dat 7 dagen op 7 zijn geen uitzonderingen, leert mijn zoektocht me) en die bovendien niet teveel noten op zijn loonsverwachtingszang heeft en bovendien 30 jaar ervaring heeft en dadelijk 100% inzetbaar is. En, dan zijn er natuurlijk nog de slecht betaalde baantjes, waarin je ook op zaterdagen mag aandraven en voor de helft van mijn huidig loon behandeld wordt als een vervangbaar stuk meubilair dat aan de kant geschoven wordt als er iets frisser en goedkoper zich aanbiedt.

Concreet zou ik dus met mijn vaardigheden en ambitie een getrouwde man moeten zijn, wat ik niet ben. Of, ik had – vrouw en moeder zijnde – nooit mogen scheiden en moeten blijven volharden in een ongelukkig huwelijk, gewoon omdat die financiële veiligheid er nu eenmaal is als je met 2-en geld in het laatje brengt en had dan een middelmatig betaald jobje kunnen uitoefenen zonder enige voldoening.

Ik zal me dus volop op de markt werpen, in de hoop dat ik niet teveel water bij de wijn moet doen, ook al besef ik hoe langer hoe meer dat ik, maar vooral mijn kinderen, het in de toekomst met minder zullen moeten doen: minder tijd/kwaliteit, minder inkomen, minder zekerheid… Vooral dat de kinderen, die het de afgelopen 4 jaar niet gemakkelijk gehad hebben en blootgesteld werden aan heel erg veel veranderingen (2x met mij verhuisd, 2x met hun papa, scheiding, trouw van hun papa, overlijden van de kat, hun oma en een grootoom, enz.), hier de dupe van zullen worden, dat doet het meeste pijn. Zelf geef ik er niks om om 6 dagen van de 7 ergens op de winkelstraat in een kledingwinkel onderbetaald slavenwerk te verrichten. Want, zelf kan ik nog zuiniger zijn dan nu en heb ik niet veel nodig. Maar, deze situatie mag mijn kinderen op geen enkele wijze schade toebrengen…

Tijd dus om al mijn opgestapelde frustratie, vreselijk depressieve gedachten, oneindige lusteloosheid en bijtende Weltschmerz aan de kant te zetten (hoe verder hoe liever), me bij elkaar te rapen en te tonen dat ik een sterke vrouw met ballen ben, die haar loon meer dan waard is en die tussen 08.30 en 17.30 uur evenveel werk kan verzetten dan anderen op 2 dagen…

(To be continued)

Sollicitatiekoorts...

Mijn GSM… Ik was er het afgelopen jaar nogal mee vergroeid, wilde dag en nacht bereikbaar zijn voor het geval er met mijn mama iets zou zijn. Sinds ze er niet meer is ben ik op het vlak van GSM-gebondenheid een pak relaxter. Ja, ik zeul het ding nog steeds met me mee (traditioneel in de rechter achterzak van mijn jeans), maar durf’m ondertussen toch al eens in mijn handtas – buiten (h)oorbereik - laten zitten en uren later pas beseffen dat ik 3 sms-en en enkele oproepen “gemist” heb. Gemist? Bwah, niet echt eigenlijk, want ik heb de behoefte niet om ten allen tijde voor iedereen bereikbaar te zijn, noch ben ik zelf een sms-er die graag ingaat op de vraag “hoe ist?”, want het kost me gewoon teveel tijd en moeite om een antwoord op zo’n sms terug te sturen. Vandaar dat ik sinds het overlijden van mijn mama eigenlijk standaard antwoord met “xxx”, zodat ik me niet hoef te schamen sms-en onbeantwoord te laten en de afzenders ervan in onwetendheid te laten. Prima oplossing voor alle betrokken partijen :-)

Sinds gisteren durf ik mijn gsm echter geen seconde uit het oog te laten, uit schrik het verlossende telefoontje te missen. Behoorlijk stom eigenlijk, want het kan evenzeer zijn dat ik helemaal niet opgebeld word en pas vanavond in mijn mailbox thuis zie of de kansberekening eindelijk nog eens in mijn voordeel heeft willen werken. Want, sinds we de Conti-Trophy naar Marokko niet gewonnen hebben (we hadden thans statistisch gezien 57% kans om erbij te zijn) en Murphy 100% beslag gelegd heeft op mijn leven met zijn niet te omzeilen wetten, geloof ik niet meer in het geluk dat aan mijn zijde staat. Voor een optimistische realist is dat een weinig opbeurende vaststelling natuurlijk, ook al probeer ik ondanks alle tegenslagen ergens toch het positieve te zien…

Het telefoontje dus… Ik verwacht nieuws. Niet zomaar nieuws, maar nieuws dat mijn leven een heel nieuwe wending zou kunnen geven. Een wending waar ik eigenlijk dringend aan toe ben en naar uitkijk. Als je net je moeder begraven hebt en 2 dagen later te horen krijgt dat je stoel na 14 jaar verdwijnt (of beter: verhuist naar Antwerpen of Anderlecht), dan zit er niks anders op dan hééééééél hard, snel en efficiënt in actie te schieten. Ik ben dan ook in actie geschoten en heb mijn netwerk laten weten dat ik werk in eigen stad zoek, beleefd per mail en voorzien van een vers geüpdate C.V. Toevallig kwam ik zo uit op een vacature die 100% op maat van dat C.V. geschreven lijkt: opleiding, ervaring, persoonlijke kwaliteiten, … ALLES klopt gewoon aan dat plaatje. Na één gesprek vorige week schoten we dan ook nog met 2 over… 50% kans… Zij of ik. En, voor alle duidelijkheid: zij is écht wel concurrentie! Jong(er), leuk, vlot, spontaan, fris… Op 1ste zicht heeft ze alles, ook al weet ik niet wat haar professionele achtergrond is. Maar, ze zag er alleszins een heel erg toffe uit, toen ze vorige week vlak voor me de vergaderruimte verliet waar de gesprekken plaatsvonden. En, ja, het moet gezegd, op die vreselijk druilerige en donkere regenachtige woensdagavond leek het me beter om voor de klassieke dresscode te gaan (iets waar zij haar knappe laarzen aan geveegd had), wat misschien wel een voordeel was… of niet… ik weet het niet. Maar, dat ik momenteel (Murphy en zijn recente daden indachtig) niet echt de meest ideale promofolder voor mezelf ben, dat is duidelijk. Verdriet en tegenslagen zijn moeilijk te verbergen en tekenen zich af op je voorhoofd (de diepe frons wordt nog prominenter) en in je ogen (waar is die sprankel en die glans?) en is ongetwijfeld zichtbaar aan je houding, eender hoe hard je probeert om het weg te steken en je van je meest zelfzekere en vrolijke kant wil tonen.

Het kan ook zijn dat ik na 14 jaar zonder sollicitatiegesprekken (los van de 2 die ik een jaar of 11 geleden eens gevoerd heb, toen er sluitingsgeruchten de ronde deden en ik een “plan B” wilde hebben) een soort van ingebakken zelftwijfel heb als het erop aankomt mijn leven drastisch een nieuwe wending te MOETEN geven. Ik bén de vrouw die ze nodig hebben voor die job en ik bén degene die ongetwijfeld het deksel is dat op dit vacaturepotje past. Alleen weet ik niet of ik de juiste overtuigingskracht had vorige week, of ik zelfzeker en krachtdadig genoeg overgekomen ben, of ik het familiale verdriet professioneel heb kunnen wegsteken?

Deze week zou ik weten of de raad van bestuur mijn dan wel haar aanstelling goedkeurt, deze week ga ik weten of ik me verder in de etalage zal moeten zetten en me ga moeten verkopen aan iemand anders, deze week gaat er een moment komen dat ik die gsm weer in mijn handtas mag vergeten…

De man met de slee…

De man met de slee…

Neen, ik ga het hier niet hebben over de Kerstman. Is ook nog een beetje vroeg op het jaar, ook al ligt de Sinterklaassnoep al in de winkels en kan je her en der al kerststollen kopen. Geen kerstmis dus, nog niet…

Terug naar de man met de slee… Soms maak je dingen mee of zie je zaken waarvan overduidelijk is dat er iets niet klopt. Neem nu bijvoorbeeld de eerste keer dat je iemand zijn hond zag voortduwen in een buggy. Je kijkt, ziet een buggy, kijkt nog eens, ziet een hond in dat ding zitten en fronst de eerste seconden, jezelf afvragend wat dat beest in dat ding doet (een hond heeft toch 4 poten meegekregen om zelf te lopen?), vooraleer je euro goed en wel gevallen is en je beseft wat je net gezien hebt. Kortom, toen je dat beeld voor het eerst zag, klopte er iets niet aan dat plaatje: hond+buggy = fout /baby+buggy= juist. Nu we ondertussen echter weten dat een hondenbuggy wel degelijk bestaat en er ook mensen zijn die daar geld aan uitgeven om hun viervoeter mee rond te rijden, hebben onze hersenen zich allicht aan de eerste shock aangepast en beseffen we dat je in een buggy meestal een baby aantreft, maar het kan ook een lui hondsbeest zijn.

Wat dat te maken heeft met die man met de slee? Wel, laatst stond ik in een lift, van de 6de verdieping op weg naar het gelijkvloers. Ik legde die weg meermaals per dag af, om een snelle rookpauze in te leggen terwijl ik bij mijn mama op palliatieve zat. Dat was eind september, een ongelooflijk zomerse week met écht wel droog en heet weer zoals we dat in gans juli en augustus niet gehad hebben. Als frequente ziekenhuisbezoekster was ik ondertussen al gewend dat ik de lift moest delen met mensen aan infusen, met bezoekers die afgeladen vol bloemen de lift namen, met buren en kennissen, met kinderen en ouderen al dan niet voorzien van ballonnen of knuffelberen, met gezonde mensen en zieke mensen. Want, in zo’n ziekenhuis kom je echt wel vanalles tegen! Op weg van het 6de naar het gelijkvloers ging ergens onderweg dan ook de deur open. Een vriendelijke wat oudere man stapte de lift binnen, ook op weg naar beneden. Ik had ondertussen geleerd dat je ook in ziekenhuisliften mensen hebt die je spontaan begroeten als ze een lift met je delen, terwijl je andere hebt, die, nu ja, iets minder beschaafd in de omgang zijn. Maar, ook dat went na enkele dagen wel.

De man stapte in de lift… met een slee. Spontaan begon ik te glimlachen. Want, je kan niet alleen verdrietig en somber zijn, zelfs niet als je een bezoeker van de palliatieve afdeling bent. Ik lachte dus… me afvragend wat die man met die slee deed op een zomerse septemberdag in een ziekenhuis. Gezien hij verder niks droeg leek het niet alsof ie pas een kamer op de kraamafdeling ontruimd had om zijn (klein-)kind huiswaarts te voeren. Kersverse (groot-)ouders die het ziekenhuis verlaten hebben normaalgezien meer bij dan een slee en zijn normaalgezien volledig bepakt en nemen een halve lift in beslag weet ik uit eigen ervaring (x4).

Het scheen de man ook niet te storen dat ik hem en de slee bekeek en hij keek terug alsof die slee het meest normale ziekenhuisattribuut was. Alsof het een handig accessoire was zoals een handtas of een doosje lucifers om je sigaretten aan te steken.

Op het gelijkvloers ging de lift open en stapte de man met zijn slee naar buiten, vriendelijk een goeiedag wensend. Sinds dat moment moet ik lachen als ik aan de man denk… En, ik heb nog vaak aan hem gedacht de afgelopen 14 dagen.

Spijtig eigenlijk… Want, vanaf nu zal ik dus nooit meer raar opkijken als ik een man met een slee op een hete zomerdag in een ziekenhuislift zie stappen.

Murphy's Law

Het zit niet echt mee sinds pakweg 6 weken… Alsof Murphy met handen en voeten in mijn leven zit te wroeten! Neen, mensen houden niet van verandering… en dat geldt voor mij al helemaal. Ik ben een gewoontedier, hou van structuur en regelmaat om de chaos te kunnen overschouwen en zo een positief-realistische kijk te bewaren.

Los van de algehele wereldtumult op economisch en klimatologisch vlak, is er ook in de “kleine kringen” niet veel goeds meer aan, aan mijn leven. Als ik naar eender welke willekeurige dokter stap en zeg: “Mijn kat is sinds een maand dood, mijn moeder vorige week overleden, het dak lekt, de douche is uitgebroken en ik ben mijn werk kwijt (en dat in een tijdspanne van 6 weken dus) en zie dit alles als gescheiden moeder van 4 opgroeiende jongens niet zitten”, dan zou er allicht een doktersattest voor enkele weken klaar liggen. Maar, wat schiet je daar dan wel mee op?! Diep inademen dus en een poging doen om dit behoorlijke suckende leven een positieve draai te geven, ook al weet ik nog niet goed hoe…

De reparabele materiële schade herstellen is alvast een eerste stap om het feel-good gehalte thuis wat te verhogen. Nu de sanitairman al een bestek gemaakt heeft, is het enkel nog wachten wat de dakmens gaat doen (die zou 3 weken geleden al afgekomen moeten zijn) en of beide schadegevallen überhaupt gedekt zijn (het blijft verdacht stil van de kant van de verzekeraar)… *zucht*

Wat het recente gemis van mijn pluizige zetelkameraad betreft heb ik een vroegere lagere schoolvriendin, die pleegmama is voor weeskittens die in St-Truiden in het asiel gedropt worden en me maar al te graag één van haar zorgenkindjes wil afstaan. Een 3-tal weken geleden wilde ze me al aan een nieuwe huisgenoot helpen, doch de tijd was er (nog) niet rijp voor… Maar, nu ziet het ernaar uit dat ze de juiste mini-baby voor ons heeft: een katje dat waarschijnlijk op 27 september geboren is (de sterfdag van mijn mama en dus ook geboren op de kop één maand nadat onze eigen Trees gestorven is) en toevallig (?) voorzien is van bijna dezelfde tekening en kleurschakering als onze lapjeskat. Tja, katten hebben nu eenmaal 9 levens en het lijkt er zeer sterk op dat dit allemaal geen toeval is, wil ik graag geloven. Het is dus voorbestemd dat zij (al dan niet tesamen met een broertje of zusje) ons huishouden komt vervoegen van zodra ze sterk genoeg is. We duimen nu dus volop dat ze het haalt (één broertje of zusje is al gestorven verleden week)… en dat we haar wat langer mogen hebben dan ons Trees, die we na 2,5 jaar al verloren hebben aan kanker, nadat we haar uit het asiel gehaald hebben.

Blijft het gemis van mijn mama en het weldra op straat staan na 14 jaar hondstrouwe dienst.

Dat 1ste is iets wat in besef en omvang slechts druppelsgewijs doorsijpelt (na slechts 1 week), nu eens in grote dingen, dan weer in de kleinere zaken. De laatste anderhalf jaar hebben we intens veel tijd met elkaar doorgebracht, belden we dagelijks en bezocht ik mama in de kindsvrije weken meermaals per week, omdat toen al geweten was dat de kanker zich razend snel en definitief meester zou maken van haar. Ik heb dus nu gaten in mijn kalender en een enorme leegte in mijn leven. Even gauw bellen om iets leuks te vertellen of iets te vragen zit er niet meer in… Na het werk langsrijden voor een glaasje cava, een sigaretje en het uitwisselen van dagdagelijkse dingen kan ook niet meer. In de plaats komt het beeld van haar laatste adem, die ik maar niet van mijn netvlies krijg. Ik probeer te verdringen, probeer door te doen… Maar, het is verdomd moeilijk. Gelukkig heb ik een papa en een zus die ik nu kan opbellen, gezien zij met hetzelfde gemis zitten…

Nu ik vandaag (slechts 3 dagen na de begrafenis van mama) dan nog eens (heel voorzichtig) verteld kreeg dat ik mijn werk in Hasselt sowieso onherroepelijk kwijt ben en ze me in Anderlecht of Merelbeke (?!) gaan onderbrengen, was ik zelfs niet in staat te huilen, terwijl me dat onder normale omstandigheden allicht meer dan een traan gekost zou hebben… Al 14 jaar doe ik hetzelfde met een quasi ongewijzigd team boven me. Ja, ik draai op routine. Maar, in se is daar niks mis mee als je je werk goed doet. En, tot enige tijd geleden deed ik mijn werk vol overgave en met plezier. Sinds de overnamegeruchten en de overnamebevestiging is dat inderdaad een heel pak minder, maar dat kan ook eraan liggen dat dát toen ook al samenviel met de steile achteruitgang van mijn mama haar gezondheidstoestand.

Anderlecht? Dat is een voetbalploeg! Geografisch? Compleet onhaalbare kaart vanuit Limburg. Zeker als je ’s morgens nog een paar kinderen op school af te zetten hebt. Merelbeke? Yeah, right! Geen idee waar dat ligt, maar ik meen me ergens vaag te herinneren dat dat zo ongeveer de heel andere kant van het land is, ergens in één van de 2 Vlaanderens (Oost of West doet er van hieruit zelfs in de verste verte niet toe). Ik zeg het wel vaker al schertsend, maar voor mij is alles wat buiten de Grote Ring van Hasselt ligt “buitenland”, wat dus ook gelijk staat aan vakantie! Ik wil niet te moeilijk doen en zou zelfs nog een bufferzone van pakweg 10 kilometer rondom aanvaardbaar vinden. Maar, alles wat daarbuiten ligt is voor mij onbestaand niemandsland… toch als het op “er werken” aankomt.

Het halsoverkop updaten van mijn CV en het snel rondkijken op de markt is dan ook een logisch gevolg. Maar, gezien de huidige economische situatie zijn de vetbetaalde jobs ook eerder dun gezaaid. En, ja, de locatie moet kloppen: Hasselt boven alles!

Goh, ik hou niet van verandering… Echt niet. Maar, wat moet, dat moet nu eenmaal: ik ga die klojo van een Murphy definitief aan de deur zetten (van een grote verandering gesproken!), mijn leven in eigen handen nemen en er het beste van maken. Als er nog meer miserie moet zijn, dan bij voorkeur “op een ander”, want ik heb het weer even gehad!

http://nl.wikipedia.org/wiki/Wet_van_Murphy