De man met de slee…

De man met de slee…

Neen, ik ga het hier niet hebben over de Kerstman. Is ook nog een beetje vroeg op het jaar, ook al ligt de Sinterklaassnoep al in de winkels en kan je her en der al kerststollen kopen. Geen kerstmis dus, nog niet…

Terug naar de man met de slee… Soms maak je dingen mee of zie je zaken waarvan overduidelijk is dat er iets niet klopt. Neem nu bijvoorbeeld de eerste keer dat je iemand zijn hond zag voortduwen in een buggy. Je kijkt, ziet een buggy, kijkt nog eens, ziet een hond in dat ding zitten en fronst de eerste seconden, jezelf afvragend wat dat beest in dat ding doet (een hond heeft toch 4 poten meegekregen om zelf te lopen?), vooraleer je euro goed en wel gevallen is en je beseft wat je net gezien hebt. Kortom, toen je dat beeld voor het eerst zag, klopte er iets niet aan dat plaatje: hond+buggy = fout /baby+buggy= juist. Nu we ondertussen echter weten dat een hondenbuggy wel degelijk bestaat en er ook mensen zijn die daar geld aan uitgeven om hun viervoeter mee rond te rijden, hebben onze hersenen zich allicht aan de eerste shock aangepast en beseffen we dat je in een buggy meestal een baby aantreft, maar het kan ook een lui hondsbeest zijn.

Wat dat te maken heeft met die man met de slee? Wel, laatst stond ik in een lift, van de 6de verdieping op weg naar het gelijkvloers. Ik legde die weg meermaals per dag af, om een snelle rookpauze in te leggen terwijl ik bij mijn mama op palliatieve zat. Dat was eind september, een ongelooflijk zomerse week met écht wel droog en heet weer zoals we dat in gans juli en augustus niet gehad hebben. Als frequente ziekenhuisbezoekster was ik ondertussen al gewend dat ik de lift moest delen met mensen aan infusen, met bezoekers die afgeladen vol bloemen de lift namen, met buren en kennissen, met kinderen en ouderen al dan niet voorzien van ballonnen of knuffelberen, met gezonde mensen en zieke mensen. Want, in zo’n ziekenhuis kom je echt wel vanalles tegen! Op weg van het 6de naar het gelijkvloers ging ergens onderweg dan ook de deur open. Een vriendelijke wat oudere man stapte de lift binnen, ook op weg naar beneden. Ik had ondertussen geleerd dat je ook in ziekenhuisliften mensen hebt die je spontaan begroeten als ze een lift met je delen, terwijl je andere hebt, die, nu ja, iets minder beschaafd in de omgang zijn. Maar, ook dat went na enkele dagen wel.

De man stapte in de lift… met een slee. Spontaan begon ik te glimlachen. Want, je kan niet alleen verdrietig en somber zijn, zelfs niet als je een bezoeker van de palliatieve afdeling bent. Ik lachte dus… me afvragend wat die man met die slee deed op een zomerse septemberdag in een ziekenhuis. Gezien hij verder niks droeg leek het niet alsof ie pas een kamer op de kraamafdeling ontruimd had om zijn (klein-)kind huiswaarts te voeren. Kersverse (groot-)ouders die het ziekenhuis verlaten hebben normaalgezien meer bij dan een slee en zijn normaalgezien volledig bepakt en nemen een halve lift in beslag weet ik uit eigen ervaring (x4).

Het scheen de man ook niet te storen dat ik hem en de slee bekeek en hij keek terug alsof die slee het meest normale ziekenhuisattribuut was. Alsof het een handig accessoire was zoals een handtas of een doosje lucifers om je sigaretten aan te steken.

Op het gelijkvloers ging de lift open en stapte de man met zijn slee naar buiten, vriendelijk een goeiedag wensend. Sinds dat moment moet ik lachen als ik aan de man denk… En, ik heb nog vaak aan hem gedacht de afgelopen 14 dagen.

Spijtig eigenlijk… Want, vanaf nu zal ik dus nooit meer raar opkijken als ik een man met een slee op een hete zomerdag in een ziekenhuislift zie stappen.