Het zit niet echt mee sinds pakweg 6 weken… Alsof Murphy met handen en voeten in mijn leven zit te wroeten! Neen, mensen houden niet van verandering… en dat geldt voor mij al helemaal. Ik ben een gewoontedier, hou van structuur en regelmaat om de chaos te kunnen overschouwen en zo een positief-realistische kijk te bewaren.
Los van de algehele wereldtumult op economisch en klimatologisch vlak, is er ook in de “kleine kringen” niet veel goeds meer aan, aan mijn leven. Als ik naar eender welke willekeurige dokter stap en zeg: “Mijn kat is sinds een maand dood, mijn moeder vorige week overleden, het dak lekt, de douche is uitgebroken en ik ben mijn werk kwijt (en dat in een tijdspanne van 6 weken dus) en zie dit alles als gescheiden moeder van 4 opgroeiende jongens niet zitten”, dan zou er allicht een doktersattest voor enkele weken klaar liggen. Maar, wat schiet je daar dan wel mee op?! Diep inademen dus en een poging doen om dit behoorlijke suckende leven een positieve draai te geven, ook al weet ik nog niet goed hoe…
De reparabele materiële schade herstellen is alvast een eerste stap om het feel-good gehalte thuis wat te verhogen. Nu de sanitairman al een bestek gemaakt heeft, is het enkel nog wachten wat de dakmens gaat doen (die zou 3 weken geleden al afgekomen moeten zijn) en of beide schadegevallen überhaupt gedekt zijn (het blijft verdacht stil van de kant van de verzekeraar)… *zucht*
Wat het recente gemis van mijn pluizige zetelkameraad betreft heb ik een vroegere lagere schoolvriendin, die pleegmama is voor weeskittens die in St-Truiden in het asiel gedropt worden en me maar al te graag één van haar zorgenkindjes wil afstaan. Een 3-tal weken geleden wilde ze me al aan een nieuwe huisgenoot helpen, doch de tijd was er (nog) niet rijp voor… Maar, nu ziet het ernaar uit dat ze de juiste mini-baby voor ons heeft: een katje dat waarschijnlijk op 27 september geboren is (de sterfdag van mijn mama en dus ook geboren op de kop één maand nadat onze eigen Trees gestorven is) en toevallig (?) voorzien is van bijna dezelfde tekening en kleurschakering als onze lapjeskat. Tja, katten hebben nu eenmaal 9 levens en het lijkt er zeer sterk op dat dit allemaal geen toeval is, wil ik graag geloven. Het is dus voorbestemd dat zij (al dan niet tesamen met een broertje of zusje) ons huishouden komt vervoegen van zodra ze sterk genoeg is. We duimen nu dus volop dat ze het haalt (één broertje of zusje is al gestorven verleden week)… en dat we haar wat langer mogen hebben dan ons Trees, die we na 2,5 jaar al verloren hebben aan kanker, nadat we haar uit het asiel gehaald hebben.
Blijft het gemis van mijn mama en het weldra op straat staan na 14 jaar hondstrouwe dienst.
Dat 1ste is iets wat in besef en omvang slechts druppelsgewijs doorsijpelt (na slechts 1 week), nu eens in grote dingen, dan weer in de kleinere zaken. De laatste anderhalf jaar hebben we intens veel tijd met elkaar doorgebracht, belden we dagelijks en bezocht ik mama in de kindsvrije weken meermaals per week, omdat toen al geweten was dat de kanker zich razend snel en definitief meester zou maken van haar. Ik heb dus nu gaten in mijn kalender en een enorme leegte in mijn leven. Even gauw bellen om iets leuks te vertellen of iets te vragen zit er niet meer in… Na het werk langsrijden voor een glaasje cava, een sigaretje en het uitwisselen van dagdagelijkse dingen kan ook niet meer. In de plaats komt het beeld van haar laatste adem, die ik maar niet van mijn netvlies krijg. Ik probeer te verdringen, probeer door te doen… Maar, het is verdomd moeilijk. Gelukkig heb ik een papa en een zus die ik nu kan opbellen, gezien zij met hetzelfde gemis zitten…
Nu ik vandaag (slechts 3 dagen na de begrafenis van mama) dan nog eens (heel voorzichtig) verteld kreeg dat ik mijn werk in Hasselt sowieso onherroepelijk kwijt ben en ze me in Anderlecht of Merelbeke (?!) gaan onderbrengen, was ik zelfs niet in staat te huilen, terwijl me dat onder normale omstandigheden allicht meer dan een traan gekost zou hebben… Al 14 jaar doe ik hetzelfde met een quasi ongewijzigd team boven me. Ja, ik draai op routine. Maar, in se is daar niks mis mee als je je werk goed doet. En, tot enige tijd geleden deed ik mijn werk vol overgave en met plezier. Sinds de overnamegeruchten en de overnamebevestiging is dat inderdaad een heel pak minder, maar dat kan ook eraan liggen dat dát toen ook al samenviel met de steile achteruitgang van mijn mama haar gezondheidstoestand.
Anderlecht? Dat is een voetbalploeg! Geografisch? Compleet onhaalbare kaart vanuit Limburg. Zeker als je ’s morgens nog een paar kinderen op school af te zetten hebt. Merelbeke? Yeah, right! Geen idee waar dat ligt, maar ik meen me ergens vaag te herinneren dat dat zo ongeveer de heel andere kant van het land is, ergens in één van de 2 Vlaanderens (Oost of West doet er van hieruit zelfs in de verste verte niet toe). Ik zeg het wel vaker al schertsend, maar voor mij is alles wat buiten de Grote Ring van Hasselt ligt “buitenland”, wat dus ook gelijk staat aan vakantie! Ik wil niet te moeilijk doen en zou zelfs nog een bufferzone van pakweg 10 kilometer rondom aanvaardbaar vinden. Maar, alles wat daarbuiten ligt is voor mij onbestaand niemandsland… toch als het op “er werken” aankomt.
Het halsoverkop updaten van mijn CV en het snel rondkijken op de markt is dan ook een logisch gevolg. Maar, gezien de huidige economische situatie zijn de vetbetaalde jobs ook eerder dun gezaaid. En, ja, de locatie moet kloppen: Hasselt boven alles!
Goh, ik hou niet van verandering… Echt niet. Maar, wat moet, dat moet nu eenmaal: ik ga die klojo van een Murphy definitief aan de deur zetten (van een grote verandering gesproken!), mijn leven in eigen handen nemen en er het beste van maken. Als er nog meer miserie moet zijn, dan bij voorkeur “op een ander”, want ik heb het weer even gehad!
Los van de algehele wereldtumult op economisch en klimatologisch vlak, is er ook in de “kleine kringen” niet veel goeds meer aan, aan mijn leven. Als ik naar eender welke willekeurige dokter stap en zeg: “Mijn kat is sinds een maand dood, mijn moeder vorige week overleden, het dak lekt, de douche is uitgebroken en ik ben mijn werk kwijt (en dat in een tijdspanne van 6 weken dus) en zie dit alles als gescheiden moeder van 4 opgroeiende jongens niet zitten”, dan zou er allicht een doktersattest voor enkele weken klaar liggen. Maar, wat schiet je daar dan wel mee op?! Diep inademen dus en een poging doen om dit behoorlijke suckende leven een positieve draai te geven, ook al weet ik nog niet goed hoe…
De reparabele materiële schade herstellen is alvast een eerste stap om het feel-good gehalte thuis wat te verhogen. Nu de sanitairman al een bestek gemaakt heeft, is het enkel nog wachten wat de dakmens gaat doen (die zou 3 weken geleden al afgekomen moeten zijn) en of beide schadegevallen überhaupt gedekt zijn (het blijft verdacht stil van de kant van de verzekeraar)… *zucht*
Wat het recente gemis van mijn pluizige zetelkameraad betreft heb ik een vroegere lagere schoolvriendin, die pleegmama is voor weeskittens die in St-Truiden in het asiel gedropt worden en me maar al te graag één van haar zorgenkindjes wil afstaan. Een 3-tal weken geleden wilde ze me al aan een nieuwe huisgenoot helpen, doch de tijd was er (nog) niet rijp voor… Maar, nu ziet het ernaar uit dat ze de juiste mini-baby voor ons heeft: een katje dat waarschijnlijk op 27 september geboren is (de sterfdag van mijn mama en dus ook geboren op de kop één maand nadat onze eigen Trees gestorven is) en toevallig (?) voorzien is van bijna dezelfde tekening en kleurschakering als onze lapjeskat. Tja, katten hebben nu eenmaal 9 levens en het lijkt er zeer sterk op dat dit allemaal geen toeval is, wil ik graag geloven. Het is dus voorbestemd dat zij (al dan niet tesamen met een broertje of zusje) ons huishouden komt vervoegen van zodra ze sterk genoeg is. We duimen nu dus volop dat ze het haalt (één broertje of zusje is al gestorven verleden week)… en dat we haar wat langer mogen hebben dan ons Trees, die we na 2,5 jaar al verloren hebben aan kanker, nadat we haar uit het asiel gehaald hebben.
Blijft het gemis van mijn mama en het weldra op straat staan na 14 jaar hondstrouwe dienst.
Dat 1ste is iets wat in besef en omvang slechts druppelsgewijs doorsijpelt (na slechts 1 week), nu eens in grote dingen, dan weer in de kleinere zaken. De laatste anderhalf jaar hebben we intens veel tijd met elkaar doorgebracht, belden we dagelijks en bezocht ik mama in de kindsvrije weken meermaals per week, omdat toen al geweten was dat de kanker zich razend snel en definitief meester zou maken van haar. Ik heb dus nu gaten in mijn kalender en een enorme leegte in mijn leven. Even gauw bellen om iets leuks te vertellen of iets te vragen zit er niet meer in… Na het werk langsrijden voor een glaasje cava, een sigaretje en het uitwisselen van dagdagelijkse dingen kan ook niet meer. In de plaats komt het beeld van haar laatste adem, die ik maar niet van mijn netvlies krijg. Ik probeer te verdringen, probeer door te doen… Maar, het is verdomd moeilijk. Gelukkig heb ik een papa en een zus die ik nu kan opbellen, gezien zij met hetzelfde gemis zitten…
Nu ik vandaag (slechts 3 dagen na de begrafenis van mama) dan nog eens (heel voorzichtig) verteld kreeg dat ik mijn werk in Hasselt sowieso onherroepelijk kwijt ben en ze me in Anderlecht of Merelbeke (?!) gaan onderbrengen, was ik zelfs niet in staat te huilen, terwijl me dat onder normale omstandigheden allicht meer dan een traan gekost zou hebben… Al 14 jaar doe ik hetzelfde met een quasi ongewijzigd team boven me. Ja, ik draai op routine. Maar, in se is daar niks mis mee als je je werk goed doet. En, tot enige tijd geleden deed ik mijn werk vol overgave en met plezier. Sinds de overnamegeruchten en de overnamebevestiging is dat inderdaad een heel pak minder, maar dat kan ook eraan liggen dat dát toen ook al samenviel met de steile achteruitgang van mijn mama haar gezondheidstoestand.
Anderlecht? Dat is een voetbalploeg! Geografisch? Compleet onhaalbare kaart vanuit Limburg. Zeker als je ’s morgens nog een paar kinderen op school af te zetten hebt. Merelbeke? Yeah, right! Geen idee waar dat ligt, maar ik meen me ergens vaag te herinneren dat dat zo ongeveer de heel andere kant van het land is, ergens in één van de 2 Vlaanderens (Oost of West doet er van hieruit zelfs in de verste verte niet toe). Ik zeg het wel vaker al schertsend, maar voor mij is alles wat buiten de Grote Ring van Hasselt ligt “buitenland”, wat dus ook gelijk staat aan vakantie! Ik wil niet te moeilijk doen en zou zelfs nog een bufferzone van pakweg 10 kilometer rondom aanvaardbaar vinden. Maar, alles wat daarbuiten ligt is voor mij onbestaand niemandsland… toch als het op “er werken” aankomt.
Het halsoverkop updaten van mijn CV en het snel rondkijken op de markt is dan ook een logisch gevolg. Maar, gezien de huidige economische situatie zijn de vetbetaalde jobs ook eerder dun gezaaid. En, ja, de locatie moet kloppen: Hasselt boven alles!
Goh, ik hou niet van verandering… Echt niet. Maar, wat moet, dat moet nu eenmaal: ik ga die klojo van een Murphy definitief aan de deur zetten (van een grote verandering gesproken!), mijn leven in eigen handen nemen en er het beste van maken. Als er nog meer miserie moet zijn, dan bij voorkeur “op een ander”, want ik heb het weer even gehad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten