Frustrerend...

De beoogde droomjob is dus naar iemand anders gegaan… Tja, als je nog met z’n 2-en overschiet dan is het logisch dat er één van beiden aan het kortste eind trekt. In dit geval was ik degene die aan de eindmeet uit de boot gevallen is. Spijtig is het ongetwijfeld, vooral omdat ik de beoogde functie met hart en ziel zou ingevuld hebben, voor een product dat me lag als geen ander binnen een functie die voor 99% op maat van mijn profiel (zowel opleiding, ervaring als interesse) gemaakt was. Maar, ik onthou vooral dat ik na 14 jaar zonder sollicitaties toch een goede beurt gemaakt heb: “Ik vond dat je een goede sollicitatie hebt gedaan. Je bent zelfzeker en verkoopt jezelf goed. Wat betreft achtergrond en interesses ben je ook zeer geschikt voor de functie. Maar we zoeken iemand die een hoop extra ervaring binnenbrengt op gebied van communicatie en marketing. “

Ik probeer me dus over de vreselijke teleurstelling (op de ochtend van mijn verjaardag nota bene) heen te zetten volgens de leuze “ander en beter”, ook al valt me dat momenteel heel erg moeilijk.

De economische situatie is er niet naar dat de vetbetaalde jobs voor het rapen liggen en gezien ik de verantwoordelijkheid heb voor een gezin met 4 kinderen kan ik het me niet permitteren om teveel in te boeten aan loon. De verantwoordelijkheid die ik draag ten opzichte van de kinderen zou in een traditioneel gehuwd gezin met 2 ouders enigszins anders liggen: hij zou de flexibiliteit kunnen opbrengen qua tijdsbesteding en afstand en ik zou kiezen voor een job vlakbij met mooie uren. De kassa zou kloppen aan het eind van de maand en de kinderen zouden zowel op het vlak van tijd/kwaliteit alsook financieel niks tekort komen. Tja, daar wringt het schoentje dus gigantisch. Want, ik heb het beste uit beide werelden nodig: een uitdagende functie met een behoorlijk inkomen (kwestie van huis en kinderen te kunnen blijven betalen) in de lijn van hetgeen ik nu na 13 jaar bij de bank heb opgebouwd en die job zou binnen een 10km-straal moeten liggen op het vlak van de beperking van de rijtijden mét bovendien mooie werkuren in het verschiet (weekends vrij en ’s avonds op tijd gedaan hebben is noodzakelijk). De ideale job is dus degene die ik nu heb en weldra kwijt ben… :-(

Enorm frustrerend dan ook als mensen me zeggen “jij geraakt met je ervaring en inzet zo van straat”. Natuurlijk ZOU ik theoretisch direct van straat KUNNEN zijn… Want, voor wie werken wil is er werk zat. Maar, je moet er iets voor over hebben… Vanuit werkgeversstandpunt is de ideale kandidaat dan ook degene die jong en fris is, mega-flexibel is qua afstand en tijd (administratieve functies met dagshiften tot 22 u en dat 7 dagen op 7 zijn geen uitzonderingen, leert mijn zoektocht me) en die bovendien niet teveel noten op zijn loonsverwachtingszang heeft en bovendien 30 jaar ervaring heeft en dadelijk 100% inzetbaar is. En, dan zijn er natuurlijk nog de slecht betaalde baantjes, waarin je ook op zaterdagen mag aandraven en voor de helft van mijn huidig loon behandeld wordt als een vervangbaar stuk meubilair dat aan de kant geschoven wordt als er iets frisser en goedkoper zich aanbiedt.

Concreet zou ik dus met mijn vaardigheden en ambitie een getrouwde man moeten zijn, wat ik niet ben. Of, ik had – vrouw en moeder zijnde – nooit mogen scheiden en moeten blijven volharden in een ongelukkig huwelijk, gewoon omdat die financiële veiligheid er nu eenmaal is als je met 2-en geld in het laatje brengt en had dan een middelmatig betaald jobje kunnen uitoefenen zonder enige voldoening.

Ik zal me dus volop op de markt werpen, in de hoop dat ik niet teveel water bij de wijn moet doen, ook al besef ik hoe langer hoe meer dat ik, maar vooral mijn kinderen, het in de toekomst met minder zullen moeten doen: minder tijd/kwaliteit, minder inkomen, minder zekerheid… Vooral dat de kinderen, die het de afgelopen 4 jaar niet gemakkelijk gehad hebben en blootgesteld werden aan heel erg veel veranderingen (2x met mij verhuisd, 2x met hun papa, scheiding, trouw van hun papa, overlijden van de kat, hun oma en een grootoom, enz.), hier de dupe van zullen worden, dat doet het meeste pijn. Zelf geef ik er niks om om 6 dagen van de 7 ergens op de winkelstraat in een kledingwinkel onderbetaald slavenwerk te verrichten. Want, zelf kan ik nog zuiniger zijn dan nu en heb ik niet veel nodig. Maar, deze situatie mag mijn kinderen op geen enkele wijze schade toebrengen…

Tijd dus om al mijn opgestapelde frustratie, vreselijk depressieve gedachten, oneindige lusteloosheid en bijtende Weltschmerz aan de kant te zetten (hoe verder hoe liever), me bij elkaar te rapen en te tonen dat ik een sterke vrouw met ballen ben, die haar loon meer dan waard is en die tussen 08.30 en 17.30 uur evenveel werk kan verzetten dan anderen op 2 dagen…

(To be continued)