Op dieet...

Ik heb altijd het geluk gehad van gezegend te zijn met mijn moeder haar metabolisme! Die vrouw kon eten wat ze wilde en bleef slank. Allicht ook wel omdat haar mega-huishouden en tuin haar elke dag van 6 u tot 18 u op de been hielden en het woord “zittend beroep” haar vreemd waren. Met 25 are tuin, een zwembad en kei-grote hoevewoning had ze dan ook geen tijd voor een zittend beroep. Ondanks het feit dat ze naast haar bijna 20 jaar durend kankerverhaal ook jarenlang schildklierziek was en eigenlijk een ton van boven de 100 kilo had moeten zijn – goh, ik herinner me nog haar wanhoop toen ze hoorde dat ze schildklierziek was en vreesde dat ze zo’n megalijf zou gaan krijgen – bleef ze altijd even knap en slank.

Zelf had ik dan ook niet te klagen: 1m69,5 groot en als tiener 57 kilo. Dat werden er dan 59 toen ik ging studeren en na de 4 kinderen zat ik op een 61 kilo. Niet dat ik daarmee tevreden was, neen. Zelf vond ik die “6” ervoor vreselijk! Maar, ik kon en mocht alles eten zonder bij te komen. Nu, als randnoot dient erbij vermeld te worden dat ik 14 jaar lang quasi zonder collega’s werkte en er dus behalve tijdens meetings niet echt gegeten werd. Ontbijten deed ik nooit en overdag nam ik me om 11 u een kom cornflakes en dat was het dan tot aan het avondeten. Gezien ik toen nog rookte op kantoor, lurkte ik meerdere sigaretten per dag op en smeerde de motor met liters cola light. Tja, gezond is dat zeker niet, ik weet het. Tegen de avond schranste ik me dan goed vol met vaak een dubbele portie vlees en al wat de pot zo nog schafte. Ik moet wel zeggen dat ik van nature uit een groenteneter ben en een behoorlijke afkeer heb van fastfood en écht ongezond eten. Geef mij maar een lekker slaatje (weliswaar voorzien van krokant gebakken spekjes en geitenkaas met honing) in de plaats! Als niet-Belg ben ik ook helemaal niet zo tuk op frieten met mayonaise en zal je me dat eerder zelden zien eten.

Anyway, sinds een jaar of 2 weeg ik 63 kilo en er ging geen gram vanaf... maar er kwam ook geen bij. Ik voelde dat ingrijpen nodig was, gezien de nijpende staat van mijn vestimentaire collectie me ertoe verplichtte. Tja, die collectie is ondertussen 3 kleerkasten groot en ik neem niet graag afscheid van mijn geliefkoosde stukken, zodat afvallen de enige optie was. Ik wierp me op het proteïnedieet Almased (zie eerder blogbericht daaromtrent), wat me vooral veel honger opleverde en weinig resultaat. Ik ben er dan ook mee gestopt en zag de balans uitslaan richting 66 kilo. *slik* De 70 kwam nu echt wel heel erg dicht, terwijl ik de 60 al zo haatte. 

Toen de Hunkerman begin dit jaar in mijn leven kwam viel ik op 3 weken tijd maar liefst 6 kilo af en zat ik op 60 kilo rond (ik meen zelfs een enkele keer de 59 op de weegschaal gezien te hebben, maar dat kan ook wel wishful thinking geweest zijn, ik weet het niet meer). Maar, dat mooie liedje duurde niet lang, op het vlak van mijn gewicht dan. We gingen veel en lekker tafelen samen, hij kookte voor mij, ik voor hem en mijn wekelijkse sportbeurten moesten plaats maken voor gezelligheid (en lekkere knabbels en treats) in een meer relationeel kader. En jawel, daar waren ze weer, de 66 kilo!

Het heeft ook wel de maken met de jobswitch natuurlijk: minder sigaretten, nog meer zitten dan voordien (8 volle uren per dag) en collega’s die al eens trakteren, een koffieautomaat die de meest heerlijke chocomelk gratis aanbiedt, lunchpauzes, tussendoortjes, enz. Die nieuwe job is echt een feest voor mijn vetcellen.

Dus, terug aan de shakes! Ditmaal niet de Almased, want die komt uit Duitsland en is best wel duur, maar de gewone maaltijdvervangers uit de Carrefour in de overheerlijke smaken banaan, vanille, chocolade, citroencake, appel-kaneel en meer van dat. Echt lekker zo voor het ontbijt, maar als maaltijdvervanger krijg je zo nu en dan toch wel honger. En, echt afvallen deed ik er ook niet van.

Toen de zomer door was zat ik plots aan volle 68 kilo! Neen, gelukkig was ik er niet mee... Vooral omdat mijn kleren nu helemaal niet meer wilden passen en er boven elke jeansbroek een serieuze zwemring kwam bovendrijven. 

Veel op stap gaan doe ik niet meer sinds ik met de Hunkerman ben, maar zo nu en dan zakken we nog eens af naar ons vertrouwde café. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik er een kameraad na langere tijd weer zag en hij maar liefst 22 kilo minder meesleurde dan 3 maanden ervoor! Wauw! Ik moest en zou te weten komen wat zijn geheim was. Een simpel antwoord: de diëtiste. Wil het dan ook lukken dat zijn wonderdokteres aftrekbaar is van het ziekenfonds (wegens academische titel “Dr.”) én bovendien slechts een straat verder zit dan waar ik woon.

Dadelijk gebeld dus voor een eerste afspraak. En, ondanks de tegenkantingen van collega’s en vrienden (“Jij bent toch helemaal niet dik”), bevestigde ze me wat ik al vreesde, nl. dat ik een veel te hoog vetpercentage in mijn lijf heb en echt wel kantje-boordje zit. Maar, ze zou me helpen... Met een dieetplan onder de arm en de belofte van -0,5kg per week ben ik gemotiveerder dan ooit om mijn metabolisme terug in orde te krijgen en de magische grens van de 60 kilo te halen en tegen de zomer superstrak in mijn vel te zitten. En, ik heb alvast een beloningsplan voor mezelf opgesteld: ik start in december met permanente ontharing (allicht daarover meer als ik de 1ste sessie afgerond heb), iets wat ik al heel lang wil en waar ik nu écht voor zal gaan.

Ondertussen ontbijt ik alle dagen (behalve in het weekend), drink ik veel water (hoewel ik toch nog steeds aan meer dan een liter cola light per dag zit), gebruik ik suikervervangers,  neem ik 3 volwaardige maaltijden en 3 tussendoortjes tot me en heb ik geen honger, ook al steken sommige dingen me wel de ogen uit. Maar, met een caloriënteller bij de hand beperk ik het zondigen tot zaken die qua calorieën niet zo fel doortellen en heb ik al heel wat bijgeleerd.

En, ja, ik heb ook leren liegen. Laatst op restaurant heb ik moeten liegen over het feit dat ik lactose-intolerant ben om de dame blanche die in het menu inbegrepen was te kunnen ruilen voor sorbet, wat ik sowieso al liever eet (ik ben geen roomijsfan) én wat ik bovendien van de diëtiste màg eten! Tja, ik troost me dat het een leugentje voor het goede doel was ;o)

Na nog geen 1,5 maanden ben ik al 2 kilo en 4cm buikomtrek kwijt en ben ik vastberaden om die 60 te halen en te houden!...

Schrijf eens een boek!

Ik ben net terug van de diëtiste en kreeg als advies mee: “Cora, zou je geen boek gaan schrijven?! Het zou je alvast veel geld opbrengen, daar ben ik zeker van”. Nu, voor alle duidelijkheid, geen dieetboek, want op dat vlak is zij zoveel beter dan ik, vandaar ook dat zij er haar mager belegde boterham mee verdient en niet ik.

Het blijft wel een grappig gegeven dat ik die vrouw 25 euro per sessie betaal om haar te vertellen wat ik allemaal wel/niet gegeten heb, om halverwege mijn halfuur dan toch over héél andere dingen te praten. Ditmaal ging het over scheiden... Mijn ventje vroeg me thuis dan ook: “Hoe zijn jullie op dat thema gekomen? Ik dacht dat jullie over eten praatten?!” Wel ja, dat is ook wel zo... Hoe kom je daar dan op? Ik vertelde dus dat de kinderen rond deze sinterklaastijd van het jaar nogal eens guimauves krijgen, dat ik opgezocht heb hoeveel calorieën dat heeft en verrast was dat het er maar 15 per stuk zijn en me dus dagelijks beloon voor mijn dieetinspanningen met een handjevol guimauves. Waarop zij me vertelde dat ze er nog altijd niet over kan dat zo’n jong en dynamisch dartel ding als ikzelf 6 kinderen heeft, ook al bevestigde ze me nogmaals dat ze uit mijn dossier wel onthouden heeft dat we een nieuw-samengesteld nest zijn, waarvan “slechts” 4 kuikens de mijne zijn, maar toch. Waarop ik eerlijk zei dat ik “pas” op mijn 25^ste aan kinderen begonnen ben (wat ik toen niet echt jong meer vond) en dus nu helemaal zoooo jong niet meer ben en dat ik hun papa destijds “gerecruteerd” heb (als in: hij mocht blijven!) omdat hij ook snel en veel kinderen wilde en we daar ook na onze scheiding geen spijt van hebben, dat we die kroost met elkaar hebben en dat we zelfs gezamenlijke vakantieplannen koesteren met alle 6 kinderen en de 2 nieuwe partners aan weerszijden... 

Voilà, zo komt het dus dat je bij de diëtiste over je scheiding, of meer bepaald over de afloop van onze “voorbeeldscheiding”, begint. En, ja, gezien ze mijn diëtiste is heb ik eerlijkheidshalve er ook aan toegevoegd dat er steevast een fles wijn of bubbels bij elke kidswissel op zaterdagavond soldaat gemaakt wordt, kwestie van de wekelijkse debriefing gezellig te houden (je wil toch weten wat je kinderen die week allemaal hebben uitgespookt bij de andere ouder en bij 4 kinderen kom je écht niet toe met een glaasje water om dat allemaal besproken te krijgen!). Jaja, elk glas wijn is anderhalve boterham (een glas cava trouwens maar 1 boterham, maar dat is enkel en alleen omdat de glazen kleiner zijn, verzekerde ze me bij een eerder bezoek, zodat het geen zin heeft van je “1 cava” in een wijnglas te gieten in de hoop dat je minder calorieën binnendoet dan bij dezelfde portie wijn), dus het is dan eigenlijk te wijten aan het grote aantal kinderen dat ik zoveel drink, denk ik dan, gezien we ook zoveel te bespreken hebben.

Anyway, de diëtiste vindt het dus bewonderenswaardig dat mijn jongens hun papa en ik niet op voet van oorlog leven, maar een  harmonieus en hecht gezin op 2 adressen vormen. Want, helaas is dat in de meeste gevallen niet zo... Daar wordt de fles wijn angstvallig weggestoken als de ex de kinderen komt droppen en wordt dat droppen afgehandeld op de oprit of aan de inkomdeur, maar bij voorkeur (én vaak bij wet), geen meter dichter om het nieuwe nest niet te bevuilen. Dan stel ik me vaak fronsend de vraag: “Waarom?”. (Uiteraard heb ik het hier niet over echtscheiding waarin fysieke of zelfs psychische mishandelingen en/of terreur aan de basis liggen, hè. Want, in dat geval is een straatverbod nog het minste)

Waarom zijn er scheidende koppels die elk zo’n 3 à 5.000 euro naar hun respectievelijke advokaat dragen, omdat ze het niet eens zijn over wie de winterjassen en de schoenen voor de kinderen moet bekostigen?! Get real!!! Er worden kapitalen naar de advocatuur gedragen om brieven naar elkaar te versturen en inboedellijsten op te stellen omdat zowel hij als zij de WC-borstel willen mee hebben (écht gebeurd en écht gezien, deze!). 

Hou elk uw f*cking 5.000 euro, koop u in de Gifi voor 1 euro een nieuwe (die je desnoods 3x per jaar vervangt als dat nodig is), haal voor de kinderen een jas en schoenen en neem de rest van dat geld en ga daarmee 2x per jaar met de kinderen op verlof in plaats van de advokaat zijn volgende reis naar de Malediven te bekostigen. 

Kortom: get a life en laat het oude los! Wil dat zeggen dat je over je heen moet laten lopen? Natuurlijk niet! Maar, wat schiet je ermee op om je gelijk te halen en er zo’n dure prijs voor te betalen. En, nog veel belangrijker: wat schieten jullie kinderen ermee op als de scheiding in een dure strijd moet uitmonden...

De diëtiste beaamde en zei daarop: “Tja, wat kan ik zeggen, zo loopt het momenteel bij mij”.

Mijn half uurtje aan 25 euro zat erop (lees: het sponsorgeld voor mijn diëtiste haar advokaat, zodat deze ook dit jaar op wintervakantie naar Kitzbühel kan gaan), ik deed de deur lachend achter me dicht en dacht: “Hey ja, ik heb mijn happily divorced-verhaal al zoooo vaak verteld, misschien moet ik wel eens aan dat beginnen te schrijven...”, waar ik vanmorgen om 5 uur dan maar mee begonnen ben...

--------------------------------------------------------------------------------------------

Oh ja, verder gaf mijn diëtiste me vandaag nog mee dat je van ibuprofen vocht vasthoudt en dat ik beter bij de Italiaan kan wegblijven! Kwestie van deze wijsheid niet voor mezelf te houden ;o)

Kanker is gemeen...

Er zijn zo van die (maan)dagen waarop het leven heerlijk kabbelend zijn gangetje gaat...

’s Ochtends kuste ik mijn man gedag, omdat hij de komende 3 dagen op een Duitse vakbeurs zou vertoeven, nadat hij eerst mijn 4 kinderen op school zou afzetten en uitgebreid afscheid van hen zou nemen. Zelf ging ik naar het werk voor een normale 8-uren dag zonder teveel onvoorziene omstandigheden of stress, als we even buiten beschouwing laten dat het er de hele voormiddag pokkekoud was, omdat de verwarming te laag afgesteld stond. Maar, dat zijn details.

Na mijn dagtaak zou ik 3 van de 4 kinderen in de avondstudie op school ophalen - de oudste was zelf al thuisgeraakt – zouden ze me honderduit over hun schooldag vertellen, liefst alle 4 tegelijk, en zou ik nadien de spaghettisaus van daags voordien opwarmen (op maandag mag het al eens wat rustiger aan gaan ’s avonds) en zouden we samen van dit diner genieten, mijn 4 jongens en ik.

We waren zowat aan onze laatste hap, toen plots een van de 2 oudsten zei: “Oh ja, mama, Rana heeft kanker”, terwijl hij de laatste hap naar binnen werkte en doorspoelde met wat koude thee.

Sprakeloos keek ik de jongens aan, kon geen woord meer uitbrengen. “Ja, mama, dat is waar. Ik heb dat op haar facebook gelezen”, waarop de ander: “En ik heb dat vandaag op school gehoord”. Het moest dus wel waar zijn dan.

Rana is de oudste dochter van 3 kinderen en heeft nog een jongere zus en een jongere broer. Sinds de kleuterklas zat zij bij mijn oudste in de klas, haar zus bij mijn 2^de en haar broertje bij mijn jongste. Met haar mama en enkele andere mama's sprak ik elke 1^ste en laatste schooldag af “onder de mama’s” . We waren een variërende groep van 4 tot 7,8 moeders, die op deze 2 schooldagen het nuttige aan het aangename koppelden en verlof namen van het werk om zo zelf de kinderen naar school te brengen en na schooltijd weer te gaan halen, zonder dat ze naar de opvang moesten... en de tussentijd vulden we met gezellig terrassen in de stad. Beetje us-time om 2x per jaar bij te kletsen over de dingen des levens, wat te roddelen over anderen, een excuus te hebben uit eten te gaan en vanaf  de late voormiddag te aperitieven en tussendoor nog wat te shoppen (voor de kinderen of gewoon lekker voor onszelf!). In het beste geval vulden we er een ganse dag mee, tenzij de school besliste er een halve schooldag van te maken, zodat we het programma wat versneld op een voormiddag dienden af te ronden. Maar, die 2-jaarlijkse afspraak met “de mama’s” was een vaste constante.

Ja, WAS. Want, Rana’s mama (een heel erg toffe spontane flapuit die geen blad voor de mond neemt en ondanks alles wat ze in haar leven al meegemaakt heeft een uiterst positief en goedlachs mens is met het hart op de juiste plek en doorspekt van een gezonde portie zelfrelativering, ja zelfspot eigenlijk. Een vrouw zoals ik ze graag heb dus...) heeft op de laatste schooldag verkondigd dat ze (eindelijk) ging scheiden en zou verhuizen naar haar geboorteplaats en terug bij haar vader zou gaan intrekken met haar 3 kinderen. De kinderen zouden van school veranderen (Rana had net het 6^de leerjaar afgerond en zou toch van school moeten veranderen door de overstap naar het middelbare odnerwijs), zij zou er werk zoeken nadat ze jaren als zelfstandige met haar man een zaak gehad heeft en het zou wel allemaal lukken, want ze hadden een ganse zomer om eraan te wennen dat dit een keerpunt in hun aller leven zou worden. 

De 1^ste schooldag ging dan ook zonder haar door, een andere mama moest werken en ikzelf moest echt wel naar huis, omdat mijn ventje die week thuis aan het inhuizen was en mijn extra paar handen die dag dus goed kon gebruiken. Ik ben dus met 2 andere mama’s gauw een snelle chocomelk gaan drinken ’s ochtends en liet hen de rest van het dagprogramma alleen afhaspelen, terwijl ik naar huis ging.

Met hartkloppingen tot in mijn keel nam ik alle moed bij elkaar en belde haar gisteren, nadat ik door verstomming geslagen was aan de eettafel. Ik was in complete shock, wist niet goed wat zeggen, maar vond dat ik haar – ondanks haar verhuis – moest laten weten dat we aan haar denken en dat ik er voor haar ben. Haar verhaal was schrijnend: een dochter die de laatste tijd wat moe was (toch wat nasleep van de aankomende scheiding?) en af en toe wat buikpijn had (allicht opkomende maandstonden rond die leeftijd?), keelpijn die snel de diagnose klierkoorts kreeg (ook niet echt leuk, maar wel een plausibele verklaring voor de moeheid en de knobbels in de keel), zodat ze vorige week enkele dagen ziek was van school (geen ramp, want ze is een super-goede voorbeeldstudente die in geval van slechte toetsen omwille van ziekte nu reeds het nodige krediet verdiend had op haar nieuwe school). Toen de klachten bleven aanslepen en ze amper nog haar boekentas kon dragen omdat ze zo futloos was, werd de vroegere huisarts nog eens geconsulteerd voor een 2nd opinion (de arts in de nieuwe woonplaats kent haar nog niet zo goed), op vraag van Rana zelf. De moeder stemde in, om het kind gerust te stellen dat die klierkoorts gewoon wat tijd nodig heeft om te genezen. Toen ging alles plots heel snel: diagnose leukemie, koffers pakken en naar Leuven vertrekken. 

Ja, zo gaat dat. Geen tijd om te laten bezinken, geen tijd om te wennen aan het idee, geen overlegperiode in familiekring... Inpakken, wegwezen en dadelijk meer onderzoeken en dadelijk therapieën.

Rana ligt er nu sinds vorige week, op de kinderkankerafdeling. Sinds gisteren weten haar nieuwe klasgenoten officieel dat ze kanker heeft en op haar facebookprofiel is het alsof een golf van ongeloof en medeleven de virtuele wereld van deze 12-jarige vullen.

Bizar en statistisch vrij onwaarschijnlijk feit is dat een klasgenote van vorige jaar (die dus ook bij mijn oudste in de klas zat) vorig jaar onderwijs volgende via “Bednet”, omdat ze na een zwaar chemojaar aan bed gekluisterd was, een gans schooljaar gemist had en nu herstellende was. 2 kinderen in dezelfde klas, beiden 12 jaar. What are the odds?

Als moeder van 4 kan ik me amper voorstellen wat dat met een frêle pas uit elkaar gerukt gezin doet - dat de wonden van de scheiding nog aan het likken is - te moeten weten dat ze hun oudste voor onbepaalde tijd uit handen moeten geven. Want, ze zal weken en zelfs maanden in Gasthuisberg moeten blijven, met een slaagkans van 90%.

Ondertussen ben ik het één en ander aan het “organiseren” om Rana te verrassen en wens ik haar alle succes van de wereld toe in deze loodzware “life’s a bitch”-praktijkles... Engeltje, vecht als een duivel in een wijwatervat! Verzet je en geef niet toe aan het fysieke en mentale verval. Geef de moed niet op, want je leven moest nog maar net beginnen...

What are the odds?!

 Mijn Hunkerman en ik zijn nu sinds eind januari een koppel. “Big news”, hoor ik u al denken. En, inderdaad, zo “vers” is dat nieuwtje al lang niet meer. Over onze relatie (of voorgaande) schrijven, deed ik eerder zelden en meestal eerder algemeen, dan specifiek.

Maar, in dit geval zal ik een uitzondering moeten maken, misschien niet eenmalig, dat zien we dan wel weer.

We hebben elkaar ongeveer een jaar geleden ontmoet, eind oktober, de 27^ste om precies te zijn. Ik was net 3 dagen ervoor jarig geweest en stond die bewuste avond op café buiten een sigaretje te roken, verdrietig om het heengaan van mijn mama net 1 maand eerder, maar ook vreselijk energiek en in overdrive omdat ik volop aan het solliciteren was geslagen (dik tegen mijn zin, maar het moest). Over die eerste sollicitatieperikelen was ik dan ook uitvoerig met een andere roker aan het leuteren, toen mijn Hunkeren wat dichterbij kwam staan en me vroeg of ik blij was geweest met mijn verjaardagscadeau eerder die week? Ik denk dat er toen niet meer dan verbazing en een vragend “Huh?” volgde. Hij lichtte toe dat hij bij een gemeenschappelijkefacebookvriendin had gezien dat ze me die week kwam bezoeken met een verjaardagscadeautje. Verder werd er over die verjaardag niet veel gerept en ben ik zowat een half uur blijven doorbomen over het hedendaags solliciteren, vooraleer ik het buiten te koud vond en terug naar binnen ging na een leuke babbel.

Zoals dat tegenwoordig gaat stuurde ik hem een facebook-vriendschapsverzoek, hij keurde goed en ik zag dat hij diezelfde dag verjaarde en stuurde hem prompt een privéberichtje dat ik zijn verjaardag vanaf nu niet meer kon vergeten.

Maanden later, toen we in januari behoorlijk halsoverkop in een relatie stapten met elkaar bleef het een leuk iets dat we op dezelfde dag jarig zijn, want, what are the odds? Dat we – beiden woonachtig in Limburg – een connectie hebben met godverlatenboerengat Grasheide (een landelijk kerkgehucht ver van Limburg en de omliggend Antwerps-Brabantse beschaving af gelegen) vonden we ook al vrij bizar. Ik ben er opgegroeid en hij bracht er de weekends en vakanties door in het buitenverblijf van zijn grootouders. Bij de boer waar mijn vader zijn asperges ging halen, leerde mijn Hunkerman traktor rijden en het markante kruispunt in het bos, vlakbij de boerderij, waar pal in het midden van dat kruispunt een boom staat, kenden we ook allebei. 

De vrouw van die aspergeboer (die volgens mij ook al enige tijd dood is) heeft trouwens 2 dagen voor mijn mama haar overlijden ervoor gezorgd dat ik bijna een infarct kreeg, toen mijn mama in haar palliatieve ziekenhuisbed naar buiten keek en uitvoerig tegen die vrouw aan het praten was alsof het een hartsvriendin was die vlak langs haar naast het bed zat. (Misschien de invloed van de morfine die mijn mama dode mensen heeft doen zien?!) Dat er op de 6^de of 7^de of weet ik hoeveelste verdieping niemand aan het raam stond hoef ik er allicht niet bij te vermelden. En, geloof me, zo een live scène uit “The 6th Sense” (“I can see dead people”) jaagt je écht wel de stuipen op het lijf, maar dit geheel ter zijde.

Mijn Hunkerman heeft trouwens één zus (die jonger is) en ik heb er ook eentje. Niet wereldschokkend, ik weet het. Er zijn wel meer mensen met een jongere zus. Dat zijn zus echter Sabine heet, net zoals mijn pas overleden moeder, was dan toch weer een beetje raar. Maar, toeval bestaat. Want, er zijn maar liefst 17.634 Sabines in België, dus het kan. (bron: www.permesso.be)

Helemaal bizar werd het toen mijn Hunkerman me – op de 1^ste sterfdag van mijn moeder Sabine, tijdens een rookpauze op mama’s herdenkingsdiner in familiekring – zei dat hij op 29 november niet mocht vergeten naar zijn zus te bellen, gezien ze dan jarig is. “Wablief?!”, was toen zowat het enige wat er bij mij uitkwam. Neen, niet omdat ik half-doof ben, maar omdat ik zeker wilde zijn dat ik de datum goed verstaan had. Hij bevestigde: 29 november. Heel straf, want, mijn enige zus verjaart ook die dag! Hunkerman en ik delen dus onze verjaardag en onze zussen zijn eveneens op dezelfde dag jarig!

Nu, ik ben geen wiskundige, maar de kans daarop lijkt me eigenlijk best wel klein?!

Je zou denken dat het hierbij stopt, hè. Maar neen! Eerder deze week waren we de nieuw gekochte woonkamerkast aan het inladen – netjes ieder zijn kant, toen hij me zijn geboortealbum in de hand duwde. Ik bladerde door het boekje, las enkele passages, toen er plots een papiertje uit het abum viel. Het was een wit blaadje uit een notablokje, voorzien van een voorgedrukt opschrift (je kent ze wel, van die handige notablokjes bedrukt met reclame bovenaan). Op het blaadje had zijn mama enkele aantekeningen gemaakt, van belang voor zijn geboorteboekje. Maar, mijn oog viel dadelijk op de opdruk van het blaadje, in lichtblauwe drukletters: “HERBERT” (slechts 1036 mannen in België heten trouwens Herbert, dus het is zeker geen voor de hand liggende naam als pakweg Jean of Jef of Wilfried). Herbert, de naam van mijn Oostenrijkse vader!

Of je nu gelooft in het lot of niet, doet niet ter zake. Want, bovenstaande feiten zijn wat ze zijn: feiten en geen zweverige verhaaltjes (toegegeven, het praten met dode mensen is weer iets moeilijker te staven, maar ik heb het zelf meegemaakt en ben er nog steeds behoorlijk spooked van).

Oh ja, en voor de echt nieuwsgierigen geef ik even mee dat er in gans België slechts 110 mensen mijn voornaam dragen en er niemand is die echt Hunkerman heet (ja, ik heb het voor alle zekerheid nagekeken, je weet maar nooit ;o)  )!...