Het is weer zover… De “Grote Vakantie” is eind vorige week van start gegaan.
Wat vooral een periode van rust en bezinning zou moeten zijn, is voor mij vooral een periode van innerlijke stress… Ik ben daar misschien een beetje autistisch in, maar ik heb nu eenmaal graag mijn vaste structuur en weet wat de dag, de week en de maand in petto heeft. Dat is allicht ook het geheim achter het succesvol combineren van 4 kids, een fulltime-job en een huishouden. Daar ik met een vast uurschema werk en daarnaast volledig afgesteld ben op de schoolperiode is de vakantieperiode voor mij eentje van verwarring en gebrek aan regelmaat.
Nu ja, ik probeer me flexibel op te stellen en open te staan voor spontane agendawijzigingen, maar dat is niet altijd even simpel, vooral de “kinderweken” spelen me daar soms parten in. De vriendjes van mijn kroost (veelal zonder broers of zussen) brengen de weekdagen door bij oma en opa of de ouders zijn zelf thuis, wat maakt dat ze dan bij mij thuis de deur platlopen om af te spreken met mijn jongens om te komen spelen of logeren. Helaas zijn mijn boyz vaak in de kinderopvang in de zomermaanden (vooral dit jaar, gezien papa het zo druk heeft met het afwerken van zijn bouw en het verhuizen, dat er geen ruimte is voor vakantie met de kids) en dit jaar gaan ze voor het eerst alle 4 op kamp gedurende 10 dagen in augustus, kwestie van wat variatie in hun zomer te brengen. Stress dus omdat “taxi mama” niet altijd kan zoals ze wil. Maar, niet alleen dat, ik vind het ook niet fijn als bvb 1 of 2 van de 4 kinderen constant uitgenodigd worden en de andere 2-3 niet… Als moeder wil je daar toch wel wat evenwicht in en moet ik af en toe op dat vlak ook eens “neen” zeggen, omdat mijn rechtvaardigheidszin niet altijd voor “ja” kan gaan…
Voor het eerst in jaren valt mijn vakantie dit jaar in de middelste 2 juli-weken – daar waar ik normaalgezien pas in augustus mijn 2 weken "verplicht jaarlijks verlof" opneem - zodat we komend weekend al richting zee gaan sjeezen voor 5-6 dagen “echte vakantie” (dit in tegenstelling tot andere jaren, waarin ik gewoon thuis bleef in de vakantieperiode). Ontspannend zal het niet worden, gezien ik deze week al de koffers van de jongens ga inpakken, de buren moet briefen over het voedingsschema van kat en vissen en wanneer ze welke bloemen moeten gieten, wil ik er na die week aan zee nog enig plezier van hebben. Puur praktisch komt daar nog bovenop dat we met 6 personen, diverse slaap- en sportzakken in één auto de weg opgaan, wat ongetwijfeld niet altijd even comfortabel zal zijn. Gelukkig is het niet al te ver...
En, dan is er nog de typisch Belgische weersonzekerheid… Een groot deel van de zomerse temperaturen hebben we helaas al gehad in de lentemaanden en net nu we er de tijd voor hebben om voluit van de warmte te genieten is het een beetje wisselvallig kwakkelweer aan het worden: de ene dag zonnig en warm, de dag erop koud, kil en herfstig, incl. een occasionele regenvlaag. Tja, en net dát hoef ik niet als ik op vakantie ben!
Eerlijk is eerlijk: ik ben me nu dus al volop aan het opjagen over het slagen van die 5-daagse aan zee met de kinderen en zit er ook al mee welk weer het gaat zijn als we terug komen, gezien we dan op 1 weekend tijd maar liefst 2 openluchtfestivals geprogrammeerd hebben (eentje met en eentje zonder kinderen), die ik liever niet in het water zie vallen.
De 2de vakantieweek is er dan eentje zonder kinderen en zonder planning, wat ik – ondanks mijn eerder aangehaalde regelmaat – toch wel zie zitten. Afhankelijk van het weer blijven we thuis en voorzien we de mogelijkheid om enkele daagjes naar Normandië te gaan. Ah, la Douce France! De kustlijn afrijden en niet weten waar we terechtkomen is oh zo heerlijk. Ik kan dan alle planmatigheid behoorlijk aan de kant schuiven en gewoon genieten van het onbekende, zonder enige stress. Met z’n 2-en is het dan ook simpel: ieder pakt zich wat spullen bij elkaar, wat geld, een volgetankte auto en de gisteren bestelde reisgidsen, die hopelijk vandaag in de brievenbus zitten… en weg zijn we. Hoe lang we erover doen maakt niet uit, waar we slapen ook niet (desnoods in de auto of in een tent), wanneer we terugkomen ook niet. Rustig van dorp naar dorp rijden, wat rondwandelen, foto’s maken, eten, drinken en vooral niet teveel nadenken. Dé ideale vakantie voor mij!
Tja, ik ben niet zo’n fervent vakantieganger, ook al heb ik een bachelor-diploma management, toerisme en recreatie op zak. “There’s no place like home” is meer mijn leuze, zodat je me maar met moeite uit mijn kot krijgt. Mijn wederhelft is op dat vlak dan weer heel anders. Tien jaar ouder heeft hij zijn portie autoreizen door Europa al gehad en was hij de laatste jaren vooral richting Azië aan het trekken, 3 weken aan één stuk: Indonesië, Vietnam, India, Bali, enz. Voor hem wordt het de eerste gezinsvakantie aan zee, gevolgd door een weekje spontaniteit in eigen land en een tussendoortje Normandië – heel anders reizen dus dan hij gewend is. Zelf baal ik vreselijk van het idee om zo’n Aziëreis te ondernemen: wachten op luchthavens, overstappen, douanecontroles, aanschuiven, jet-lags en meer van dies, gevolgd door een heet vochtig land vol “tourist traps” (waar ik ongetwijfeld zou intrappen), schrijnende armoede op sommige plaatsen en een cultuur die te ver afstaat van hetgeen ik gewoon ben. Niks voor mij dus!
Zo gezien is de vakantie nu dan ook een beetje een beproeving: hij die zich volledig moet aanpassen aan mijn ritme, want, 3 weken op vakantie gaan zonder kinderen, dat doe je niet als je kinderen hebt… en, die kinderen heb ik nog een hele tijd. Of hij tegen de tijd dat de jongens de deur uit zijn nog veel zin gaat hebben in die verre reizen, dat weet ik niet, maar zal de toekomst dus wel uitwijzen…
Anyway, ik kijk ernaar uit om binnen 3 dagen de deuren hier achter me dicht te trekken en ondanks de pre-stress toch volop te genieten van 2 weken zonder agenda…
Wat vooral een periode van rust en bezinning zou moeten zijn, is voor mij vooral een periode van innerlijke stress… Ik ben daar misschien een beetje autistisch in, maar ik heb nu eenmaal graag mijn vaste structuur en weet wat de dag, de week en de maand in petto heeft. Dat is allicht ook het geheim achter het succesvol combineren van 4 kids, een fulltime-job en een huishouden. Daar ik met een vast uurschema werk en daarnaast volledig afgesteld ben op de schoolperiode is de vakantieperiode voor mij eentje van verwarring en gebrek aan regelmaat.
Nu ja, ik probeer me flexibel op te stellen en open te staan voor spontane agendawijzigingen, maar dat is niet altijd even simpel, vooral de “kinderweken” spelen me daar soms parten in. De vriendjes van mijn kroost (veelal zonder broers of zussen) brengen de weekdagen door bij oma en opa of de ouders zijn zelf thuis, wat maakt dat ze dan bij mij thuis de deur platlopen om af te spreken met mijn jongens om te komen spelen of logeren. Helaas zijn mijn boyz vaak in de kinderopvang in de zomermaanden (vooral dit jaar, gezien papa het zo druk heeft met het afwerken van zijn bouw en het verhuizen, dat er geen ruimte is voor vakantie met de kids) en dit jaar gaan ze voor het eerst alle 4 op kamp gedurende 10 dagen in augustus, kwestie van wat variatie in hun zomer te brengen. Stress dus omdat “taxi mama” niet altijd kan zoals ze wil. Maar, niet alleen dat, ik vind het ook niet fijn als bvb 1 of 2 van de 4 kinderen constant uitgenodigd worden en de andere 2-3 niet… Als moeder wil je daar toch wel wat evenwicht in en moet ik af en toe op dat vlak ook eens “neen” zeggen, omdat mijn rechtvaardigheidszin niet altijd voor “ja” kan gaan…
Voor het eerst in jaren valt mijn vakantie dit jaar in de middelste 2 juli-weken – daar waar ik normaalgezien pas in augustus mijn 2 weken "verplicht jaarlijks verlof" opneem - zodat we komend weekend al richting zee gaan sjeezen voor 5-6 dagen “echte vakantie” (dit in tegenstelling tot andere jaren, waarin ik gewoon thuis bleef in de vakantieperiode). Ontspannend zal het niet worden, gezien ik deze week al de koffers van de jongens ga inpakken, de buren moet briefen over het voedingsschema van kat en vissen en wanneer ze welke bloemen moeten gieten, wil ik er na die week aan zee nog enig plezier van hebben. Puur praktisch komt daar nog bovenop dat we met 6 personen, diverse slaap- en sportzakken in één auto de weg opgaan, wat ongetwijfeld niet altijd even comfortabel zal zijn. Gelukkig is het niet al te ver...
En, dan is er nog de typisch Belgische weersonzekerheid… Een groot deel van de zomerse temperaturen hebben we helaas al gehad in de lentemaanden en net nu we er de tijd voor hebben om voluit van de warmte te genieten is het een beetje wisselvallig kwakkelweer aan het worden: de ene dag zonnig en warm, de dag erop koud, kil en herfstig, incl. een occasionele regenvlaag. Tja, en net dát hoef ik niet als ik op vakantie ben!
Eerlijk is eerlijk: ik ben me nu dus al volop aan het opjagen over het slagen van die 5-daagse aan zee met de kinderen en zit er ook al mee welk weer het gaat zijn als we terug komen, gezien we dan op 1 weekend tijd maar liefst 2 openluchtfestivals geprogrammeerd hebben (eentje met en eentje zonder kinderen), die ik liever niet in het water zie vallen.
De 2de vakantieweek is er dan eentje zonder kinderen en zonder planning, wat ik – ondanks mijn eerder aangehaalde regelmaat – toch wel zie zitten. Afhankelijk van het weer blijven we thuis en voorzien we de mogelijkheid om enkele daagjes naar Normandië te gaan. Ah, la Douce France! De kustlijn afrijden en niet weten waar we terechtkomen is oh zo heerlijk. Ik kan dan alle planmatigheid behoorlijk aan de kant schuiven en gewoon genieten van het onbekende, zonder enige stress. Met z’n 2-en is het dan ook simpel: ieder pakt zich wat spullen bij elkaar, wat geld, een volgetankte auto en de gisteren bestelde reisgidsen, die hopelijk vandaag in de brievenbus zitten… en weg zijn we. Hoe lang we erover doen maakt niet uit, waar we slapen ook niet (desnoods in de auto of in een tent), wanneer we terugkomen ook niet. Rustig van dorp naar dorp rijden, wat rondwandelen, foto’s maken, eten, drinken en vooral niet teveel nadenken. Dé ideale vakantie voor mij!
Tja, ik ben niet zo’n fervent vakantieganger, ook al heb ik een bachelor-diploma management, toerisme en recreatie op zak. “There’s no place like home” is meer mijn leuze, zodat je me maar met moeite uit mijn kot krijgt. Mijn wederhelft is op dat vlak dan weer heel anders. Tien jaar ouder heeft hij zijn portie autoreizen door Europa al gehad en was hij de laatste jaren vooral richting Azië aan het trekken, 3 weken aan één stuk: Indonesië, Vietnam, India, Bali, enz. Voor hem wordt het de eerste gezinsvakantie aan zee, gevolgd door een weekje spontaniteit in eigen land en een tussendoortje Normandië – heel anders reizen dus dan hij gewend is. Zelf baal ik vreselijk van het idee om zo’n Aziëreis te ondernemen: wachten op luchthavens, overstappen, douanecontroles, aanschuiven, jet-lags en meer van dies, gevolgd door een heet vochtig land vol “tourist traps” (waar ik ongetwijfeld zou intrappen), schrijnende armoede op sommige plaatsen en een cultuur die te ver afstaat van hetgeen ik gewoon ben. Niks voor mij dus!
Zo gezien is de vakantie nu dan ook een beetje een beproeving: hij die zich volledig moet aanpassen aan mijn ritme, want, 3 weken op vakantie gaan zonder kinderen, dat doe je niet als je kinderen hebt… en, die kinderen heb ik nog een hele tijd. Of hij tegen de tijd dat de jongens de deur uit zijn nog veel zin gaat hebben in die verre reizen, dat weet ik niet, maar zal de toekomst dus wel uitwijzen…
Anyway, ik kijk ernaar uit om binnen 3 dagen de deuren hier achter me dicht te trekken en ondanks de pre-stress toch volop te genieten van 2 weken zonder agenda…
