46 word ik later dit jaar. 46! Dat is nog 4 jaar tot de 50… Een heel vreemd gevoel.
Pas op, ik begin dat te merken, dat ouder worden: het lijf kan al lang niet meer wat het hoofd wil, af en toe neem ik een leesbrilletje ter hand en je maakt veel kans dat je me buiten de werkuren in een semi-vegetatieve staat in de zetel aantreft (ja, ook ’s weekends). Het mijmeren over vroeger, ook dat is iets wat “oudjes” horen te doen. En ik doe dat! Over vroeger… “toen alles nog beter was”. En over “toen wij nog jong waren”…
Hoe graag denk ik dan terug aan het jaar dat ik 34 werd!
In 2008 was dat, toevallig - of niet? - ook het jaar dat ik deze blogpagina begon.
Niet dat ik het nu slecht heb of dat ik niet gelukkig ben. Integendeel zelfs! Ik ben zeer gelukkig getrouwd met een fantastische man, heb 4 geweldige opgroeiende kinderen (én 2 pluskinderen), die stilaan de wijde wereld intrekken, woon in een leuk ingericht huis, heb een mooie auto en heb de luxe dat ik op vakantie kan gaan enkele keren per jaar. Los van het materiële ben ik allicht gelukkiger dan ooit tevoren.
Toen ik 34 werd had ik niks van dat...
Ik was scheidend en woonde in een huurhuis hier om de hoek, waar de schimmel op de muren stond en er zelfs geen centrale verwarming was, laat staan enige isolatie. Geld had ik na aftrek van vaste kosten zo goed als niet meer en van op vakantie gaan was al helemaal geen sprake. Ik rookte 1 à 2 pakjes sigaretten per dag en had toch een bevestigde longinhoud die 120% was van hetgeen gemiddelde niet-rokers hebben. Sporten deed ik niet, op café gaan 5 avonden per week in de kindvrije weken dan weer wél. Mijn metabolisme verdroeg het om niet te eten, maar kon evenzeer een grote kebab als dessert aan, als ik daar zin in had. Ik was slank, op het magere af en kon doen en laten wat ik wilde. Van politiek en maatschappelijke debatten trok ik me niks aan! Het enige wat telde waren mijn kinderen én mijn sociaal leven buitenshuis.
Ook woonde ik voor het eerst “alleen”! Na mijn studies, die ik 4 jaar op een internaat doorbracht en dus niet op kot zat, was ik dadelijk met de papa van mijn kinderen gaan samenwonen. We trouwden, kochten een huis (waar ik ondertussen opnieuw in woon en wat nu van mij is) en er kwamen 4 zonen op 5 jaar tijd. Allemaal beslissingen waar ik trouwens nog steeds voor de volle 100% achter sta. Totdat mijn leven een onvoorziene wending nam en ik op mijn 33ste voor het eerst alleen kwam te staan.
Ik zocht een betaalbaar huurhuis met voldoende kamers en moest leren wat andere “singles” van mijn leeftijd doen om niet alleen weg te kwijnen: nieuwe vrienden maken, sociale contacten leggen, buitenkomen en een leven opbouwen dat omwille van co-ouderschap slechts voor de helft van de tijd in het teken van mijn kinderen moest staan.
Het was een bizarre klik om als eerder getrouwde moeder plots voor het eerst het volwassen vrijgezellenleven in te duiken. Ik leerde snel… en veel. Het was het jaar van de nieuwe ervaringen. Voorheen kwam ik ook wel buiten met vrienden, maar dat was als “getrouwd koppel” en was dus een heel ander gegeven. Vrij snel leerde ik wat “MILF” wil zeggen (ik herinner me nog steeds mijn eigen verbazing toen ik vroeg wat dat wilde zeggen aan de ietwat jongere man, die me plagend zo genoemd had) en ontdekte dat er meer bestaat dan “huisje-boompje-beestje”. Ik ontmoette leeftijdsgenoten die nooit getrouwd waren, geen eigen huis hadden en al helemaal geen kinderen. Zij leefden een bestaan van feesten en ik ging zelf helemaal op in hun zorgeloosheid. Ja, ik genoot van de plotse mannelijke aandacht die ik voorheen nooit zo ervaren had, als getrouwde vrouw. En ik speelde er ook mee, met die plots aandacht. Allicht een overcompensatie, een soort late tweede puberteit (hoewel de eerste ook best wel pittig was) of vroege midlife-uitbraak. Mijn moeder verafschuwde mijn gedrag alleszins en vond het onverantwoord dat ik toen (in kindvrije weken!) meer weg was dan thuis. Zelf had ik “the time of my life”...
Met de bescheiden middelen die ik had richtte ik mijn huurhuisje gezellig in met kringloopspulletjes en nodigde ik vaak vrienden thuis uit, gewoon omdat dat goedkoper was dan op stap te gaan of uit eten te gaan. Ik herinner me dat jaar als een eeuwigdurende zomer in mijn hangmat in de tuin met de soundtrack van Amélie Poulain in mijn oor. Maar, het was ook een zomer van 5-6 dagen per week in hetzelfde café zitten, met dezelfde mensen die op dat moment mijn pad kruisten en waarvan er velen nog steeds op de één of andere manier deel uitmaken van mijn leven.
Ik denk graag terug aan de nachtelijke sms’jes die ik soms half-dronken verstuurde (én ontving) in het pre-smartphone tijdperk (jaja, in aantal tekens beperkte tekstberichten zonder emoji’s of foto’s). Ik moet lachen als ik terugdenk aan de duffe versierpogingen die ik wijselijk heb afgewezen en krijg een warm gevoel als ik terugdenk aan de avances waar ikzelf op inging of die positief beantwoord werden. Het spel van elkaar wekenlang subtiel aan te trekken om dan het juiste moment af te wachten en toe te geven aan die prikkelende spanning. Stuk voor stuk ervaringen die me zoveel hebben bijgebracht, die me zoveel rijker hebben gemaakt en die mijn zelfbeeld op het allerlaagste punt een enorme boost hebben gegeven om een moeilijke tijd te doorstaan.
Ik denk graag terug aan de nachtelijke sms’jes die ik soms half-dronken verstuurde (én ontving) in het pre-smartphone tijdperk (jaja, in aantal tekens beperkte tekstberichten zonder emoji’s of foto’s). Ik moet lachen als ik terugdenk aan de duffe versierpogingen die ik wijselijk heb afgewezen en krijg een warm gevoel als ik terugdenk aan de avances waar ikzelf op inging of die positief beantwoord werden. Het spel van elkaar wekenlang subtiel aan te trekken om dan het juiste moment af te wachten en toe te geven aan die prikkelende spanning. Stuk voor stuk ervaringen die me zoveel hebben bijgebracht, die me zoveel rijker hebben gemaakt en die mijn zelfbeeld op het allerlaagste punt een enorme boost hebben gegeven om een moeilijke tijd te doorstaan.
Toen kon je nog met 5 euro op zak gaan stappen en er een cola én een cava mee bestellen. Thuiskomen deed je tussen 3 en 7 uur ’s morgens en het ontbijt was voor ergens in de vroege namiddag. Het leven was één groot feest met festivals, optredens in kroegen, barbecues en feestjes thuis en een lichaam dat niet moe werd en in ijltempo opnieuw recupereerde.
Iemand zei me ooit (in datzelfde jaar) dat je aan mensen kan zien of ze met elkaar geslapen hebben, omdat het hun onderlinge relatie en sociale interactie zo beïnvloedt dat de blikken in hun ogen hen verraden.
Ik proefde met een 3-tal mannen van het gegeven “one-night-stand” (hoewel het in 2 van de 3 gevallen eerder 3-non-consecutively-night-stands werden) een intiem spel voor volwassen spelers, die geen relationele verwachtingen hadden, maar gewoon meespeelden voor de kick. Jager en tegelijk prooi in een steeds wisselend verleidingsspel met verschillende spelers. Het zou een grote leugen zijn om te beweren dat ik daar niet van genoten heb.
Dat inhalen van mijn jeugd heeft zowat een jaar geduurd totdat de ambities opnieuw werden verlegd naar diepgaande duurzamere relaties, om tegen mijn 37ste uit te komen bij mijn man, met wie ik al 8,5 jaar lang gelukkig samen ben.
Spijt heb ik niet, mooie herinneringen wel. En heel misschien, als ik ooit eens de tijd heb, dan schrijf ik er misschien een boek over, over dat ene bewogen jaar. Maar tot het zover is, mijmer ik verder, in mijn hoofd, aftellend naar de 50, terwijl de 34 nog zo vlakbij lijkt…
 |
| Ik, 34 jaar |
